Χένρικ Λάρσον, ο βασιλεύς των βασιλέων

Στις 25 Ιουλίου του 1997, η Σέλτικ πήρε έναν νεαρό Σουηδό με το όνομα Χένρικ Λάρσον. Επίσημα το όνομά του ήταν Ενρίκε Ρότσα.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Όταν όμως οι γονείς του μετακόμισαν από το Πράσινο Ακρωτήριο στη Σουηδία, θεώρησαν πως ήταν καλύτερο ο γιος τους να πάρει το επώνυμο της μητέρας του (Λάρσον) και τη σκανδιναβική εκδοχή του μικρού του ονόματος. Έτσι, ο Ενρίκε Ρότσα έγινε Χένρικ Λάρσον.

Μεγαλωμένος σε προάστιο του Χέλσινμποργκ, το χρώμα του και η καταγωγή του ήταν συχνά λόγοι για ρατσιστικές επιθέσεις εις βάρος του. Ο Λάρσον δεν το έβαλε ποτέ κάτω, κάτι που θα τον χαρακτήριζε και σε όλη την καριέρα του. Η επιμονή, η πειθαρχία και η αφοσίωσή του στο ποδόσφαιρο ήταν στοιχεία που τον ξεχώριζαν από μικρή ηλικία.  

Τα κατορθώματά του ήταν απίστευτα, για έναν παίκτη που άργησε να κάνει καριέρα. Έπαιξε με την Χέλσιμποργκ, μετακόμισε στη Ρότερνταμ όπου κατέκτησε δύο Κύπελλα, χωρίς να έχει σταθερή θέση στην ενδεκάδα. Στη Σέλτικ κανείς δεν περίμενε αυτή η κίνηση να αλλάξει την ιστορία της: την ίδια χρονιά (1997) με 19 γκολ ο πιτσιρικάς απέτρεψε τον δέκατο συνεχόμενο τίτλο της Ρέιντζερς. Θα έκανε 300 εμφανίσεις και θα σκόραρε 242 φορές, κερδίζοντας το προσωνύμιο “King of Kings” από τους φίλους της Σέλτικ. Για τα επόμενα 7 χρόνια θα κέρδισε 4 πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα, 2 Λιγκ Απ και θα ήταν φιναλίστ σε τελικό ΟΥΕΦΑ. Το 2001 κατέκτησε και το Χρυσό Παπούτσι.

Ο Λάρσον δεν είχε μόνο εντυπωσιακή επίδραση μέσα στο γήπεδο· και έξω από αυτό, η στάση του στις προπονήσεις και ο επαγγελματισμός του λέγεται πως ήταν κορυφαίου επιπέδου. Φημολογείται πως ήταν από τους πρώτους που έφταναν και από τους τελευταίους που έφευγαν στις προπονήσεις και στους αγώνες. Ένα αστέρι εντός αγωνιστικού χώρου, αλλά φιλικός και προσιτός εκτός αυτού — όσοι είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με τον Σουηδό επιθετικό έχουν μόνο θετικά λόγια να πουν για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του.

Το 2006, αγωνιζόμενος ως αλλαγή, με δύο ασίστ, βοήθησε την Μπαρτσελόνα να επικρατήσει εναντίον της πανίσχυρης Άρσεναλ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.Ήταν η βραδιά που ο Ανρί δήλωσε το εξής: “Σήμερα δεν είδα ούτε τον Ροναλντίνιο ούτε τον Ετό. Ο Λάρσον μπήκε και άλλαξε το παιχνίδι”. 

Στα 35 του βοήθησε τη Γιουνάιτεντ να πάρει ακόμη έναν τίτλο, το 2007. Ο Φέργκιουσον είχε δηλώσει ότι ήταν ανέκαθεν θαυμαστής του Σουηδού και είχε κάνει κίνηση να τον πάρει παλαιότερα.  “Ήταν φανταστικός, θέλαμε να μείνει περισσότερο αλλά πρέπει να σεβαστούμε την απόφασή του να γυρίσει στην πόλη του και στην οικογένειά του”, δήλωνε αργότερα.

Με την Εθνική Σουηδίας σκόραρε σε τρία Μουντιάλ και τρία Euro. Ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, ενώ το 2004 σκόραρε ένα από τα πιο εντυπωσιακά γκολ με κεφαλιά εναντίον της Βουλγαρίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Λάρσον δεν έχει ταυτίσει τον εαυτό του με την Εθνική Σουηδίας, παρά τις 100+ συμμετοχές του.

Ο Λάρσον δεν ήταν ο κλασικός σέντερ φορ που περίμενε τη μπάλα. Ήταν ευφυής, με εξαιρετική κίνηση χωρίς τη μπάλα, δυνατότητα να παίζει και ως δεύτερος επιθετικός, και να δημιουργεί φάσεις για τους συμπαίκτες του. Ήταν τεχνικά άρτιος, με εξαιρετική πρώτη επαφή και αίσθηση του χώρου. Η ικανότητά του να σκοράρει με κάθε τρόπο — κεφαλιές (παρά το μικρό σχετικά ύψος του), σουτ, πλασέ — τον έκανε απρόβλεπτο και φονικό.

Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση το 2009, ο Λάρσον ασχολήθηκε με την προπονητική, αναλαμβάνοντας ομάδες όπως η Χέλσινμποργκ και η Λαντσκρόνα. Παρότι δεν είχε την ίδια επιτυχία ως προπονητής, η παρουσία του στο σουηδικό ποδόσφαιρο παραμένει σημαντική. Ο γιος του, Τζόρνταν Λάρσον, ακολουθεί τα βήματά του και αγωνίζεται ως επιθετικός, συνεχίζοντας την ποδοσφαιρική κληρονομιά της οικογένειας.

Ο Χένρικ Λάρσον δεν ήταν απλώς ένας σπουδαίος σκόρερ. Ήταν ένας ηγέτης, ένας επαγγελματίας και ένας άνθρωπος που ενέπνευσε γενιές φιλάθλων.

Θα συζητιέται για δεκαετίες ολόκληρες στη Σέλτικ και θα είναι πάντα ένα σημείο αναφοράς.

Θα τον θυμούνται στη Μπαρτσελόνα για τον άψογο επαγγελματισμό του, τον χαρακτήρα του και τη βοήθειά του που έφερε εκείνον τον ευρωπαικό τίτλο μετά από 14 χρόνια. Η φωτό του Πουγιόλ τα λέει όλα: “είσαι υπέροχος άνθρωπος, χάρηκα πολύ που σε ξαναείδα φίλε μου”.  Ο ίδιος ο Ροναλντίνιο τον είχε αποκαλέσει και “είδωλο” (El ídolo) και είχε δηλώσει: “με τον Χένρικ να φεύγει, χάνουμε έναν εξαιρετικό σκόρερ αλλά χάνω και έναν εξαιρετικό φίλο, που ήταν το είδωλό μου και ήταν φανταστικό να παίζω δίπλα του”. 

cult24.gr

BEST OF THEMASPORTS