Το 2008 υπέγραψε συμβόλαιο ζωής, κάτι που δεν συνέβη, μιας και το 2010, έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι στο ίδιο γήπεδο που έπαιξε το πρώτο του: στο Ρομαρέδα της Σαραγόσα. Τα πράγματα είχαν αλλάξει: ο ίδιος είχε παίξει μόλις 13 αγώνες λόγω τραυματισμού, ο Κριστιάνο είχε μόλις φτάσει και θα ήταν το σημείο αναφοράς, ενώ η Μπαρτσελόνα του Πεπ σάρωνε τα πάντα.
Ο Μουρίνιο ήθελε να τον κρατήσει και σέβονταν την ιστορία του, αλλά ο Ραούλ ήθελε παραπάνω από το να είναι η αρχηγική και ήρεμη δύναμη στα αποδυτήρια.
Πολλά κλαμπ ενδιαφέρθηκαν, αλλά ο ίδιος ξάφνιασε με την επιλογή του: θα πήγαινε στον μουντό βιομηχανικό γερμανικό βορρά, για χάρη της Σάλκε. Ήταν η ομάδα που τον ήθελε περισσότερο, όπως δήλωσε και το έκανε και για οικογενειακούς λόγους, μιας και δεν ήθελε να έχει την πίεση της Ρεάλ.
Eκεί θα έβρισκε τον λάτρη της στρατιωτικής πειθαρχίας Φέλιξ Μάγκατ στον πάγκο και ένα σύνολο ταλαντούχων παικτών (Νόιερ, Ντράξλερ, Χούντελααρ) που μπορούσαν με την καθοδήγησή του να φτάσουν ψηλά.
Ο Μάγκατ είχε δηλώσει: “Του είχα ξεκαθαρίσει ότι θα είχε την πλήρη στήριξή μας. Δεν τον ενδιέφερε καθόλου ο μισθός, μόνο ότι θα παίζαμε στο Τσάμπιονς Λιγκ”.
Το ξεκίνημα ήταν νωχελικό. Με τέσσερις ήττες στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια και τον Ραούλ να ψάχνεται, αλλά να κρατάει την ψυχραιμία του.
Τα γκολ άρχισαν να έρχονται το φθινόπωρο και ο Ραούλ το απολάμβανε. Τη πρώτη χρονιά, απέκλεισε τη Μπάγερν στο Κύπελλο και κατέκτησε το πρώτο κύπελλο της καριέρας του με τη Σάλκε, ενώ στο πρωτάθλημα η ομάδα βγήκε στη 14η θέση.
Παράλληλα οδήγησε τη Σάλκε στη πρώτη θέση του ομίλου και στη φάση των 16 απέναντι στη Βαλένθια, διέλυσε την Ίντερ στους 8 και σταμάτησε στους 4 απέναντι στη Γιουνάιτεντ.
Στη δεύτερη χρονιά, οδήγησε την ομάδα μέχρι τους 8 του Γιουρόπα και στη 3η θέση του πρωταθλήματος.
Η κληρονομιά του που άφησε ήταν μεγάλη. Δεν τον αγάπησαν μόνο οι οπαδοί της Σάλκε, τον θαύμασαν όλοι οι Γερμανοί. Έδειξε τον δρόμο σε περισσότερους Ισπανούς να δοκιμάσουν την τύχη τους στην Ισπανία, με τον Τσάμπι Αλόνσο να είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα.
Αυτό είναι το βίντεο με τα καλύτερα 5 γκολ του από τον λογαριασμό της Μπουντεσλίγκα. Αν δεν ανοίγει, μπορείτε να το δείτε και εδώ.
Ο Ραούλ έχει πει για το πέρασμά του από τη Σάλκε:
“Η Σάλκε θα είναι πάντα κάτι ξεχωριστό για μένα. Θα την έχω για πάντα στην καρδιά μου. Δεν νομίζω ότι είναι πολύ συνηθισμένο για έναν παίκτη να έχει δύο ομάδες τόσο βαθιά στην καρδιά του όσο εγώ, με τη Ρεάλ και τη Σάλκε. Ήταν μια πολύ μικρότερη περίοδος με τη Σάλκε, αλλά ταυτόχρονα ήταν τόσο απίστευτα δυνατή”.
Οι συμπαίκτες του έχουν δηλώσει για την συνύπαρξή τους με τον Ραούλ:
Τζούλιαν Ντράξλερ:
“Όταν τον είδα πρώτη φορά, ήθελα να τον χαιρετίσω στ’αγγλικά, αλλά τα έχασα. Μόνο κάτι μουρμούρες έβγαιναν από το στόμα μου. Απορρόφησα τα πάντα από αυτόν και προσπάθησα να αλλάξω το παιχνίδι μου με τρόπο που να τον ευχαριστεί. Τον ρωτούσα μετά από προπονήσεις ή αγώνες, τι πρέπει να κάνω αν είχε την μπάλα, τι είδους πάσα θέλει να κάνει αν εγώ είχα την μπάλα”
Κρίστιαν Φουχς:
“Ήταν απίθανος. Όχι απλά ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής,αλλά ένας κύριος και ένας από τους καλύτερους παίκτες που έχω συναντήσει. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που με ενθουσίασε κάτι τόσο πολύ στο ποδόσφαιρο”
