Το “όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε” του Νταν Μπερν

Όταν γεννιέσαι στην οικογένεια Μπερν μαζί με το επώνυμο κληρονομείς και ένα πάθος.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Οι παππούδες ήταν φανατικοί οπαδοί της Νιούκαστλ, ο μπαμπάς και οι θείοι είναι φανατικοί οπαδοί της Νιούκαστλ, τα παιδιά προφανώς και δεν είχαν επιλογή. Ο Νταν Μπερν και ο αδερφός του το κατάλαβαν αυτό από πολύ μικροί. Τα περισσότερα δώρα στα πρώτα τους γενέθλια ήταν εμφανίσεις και αξεσουάρ της ομάδας. Μετά ήρθε η πρώτη αξέχαστη επίσκεψη στο Σεντ Τζέιμς Παρκ και από εκεί και πέρα όλοι γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει γυρισμός. Διηγείται ο ίδιος: “Επειδή τις περισσότερες φορές δεν ήταν εφικτό να αγοράσουμε τρία εισιτήρια, στην αρχή κάθε σεζόν μαζί με τον αδερφό μου βάζαμε όλες τις ομάδες σε ένα καπέλο, διαλέγαμε στην τύχη κι έτσι μοιράζαμε τους αγώνες. Ποιος θα πάει σε ποιον. Εξαίρεση αποτελούσαν οι ομάδες του Τοπ-6 και η Σάντερλαντ. Αυτές τις βάζαμε σε άλλο καπέλο και πάντα μαλώναμε για το ποιος θα πάει στο ντέρμπι με τη Σάντερλαντ”.

Λίγα χρόνια μετά η Νιούκαστλ ενδιαφέρθηκε γι’αυτόν και τον κάλεσε στις ακαδημίες της. Ο μικρός Νταν πετούσε στα ουράνια. Το όνειρο του να φορέσει κάποτε τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας μόλις ξεκινούσε. Η πραγματική ζωή όμως δεν είναι τις περισσότερες φορές σύμμαχος σε τέτοια ονειρικά σενάρια. Στις ακαδημίες έμεινε μέχρι τα 11 του, μέχρι που μια μέρα έλαβε μια επιστολή που ενημέρωνε τους γονείς του ότι το παιδί τους θα πρέπει να ψάξει για μια νέα ακαδημία. Σαν να μην έφτανε από μόνη της η πίκρα της απόρριψης σε μια τέτοια ηλικία, το γράμμα έφτασε στο σπίτι λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. “Επειδή ήμουν μικρός και αφελής μου φάνηκε τότε σαν τεράστια έκπληξη” λέει σήμερα ο Νταν Μπερν. “Πίστευα ότι ήμουν καλός παίκτης μόνο και μόνο γιατί με είχαν διαλέξει. Η αλήθεια όμως είναι πως δεν ήμουν καλός ούτε για να παίξω στην ομάδα της περιοχής μου, όχι για να έχω θέση στη Νιούκαστλ. Ήμουν όμως παιδί και σαν παιδί ξεγελιέσαι εύκολα και κάνεις μεγάλα όνειρα”.

Όταν οι εφηβικές ποδοσφαιρικές φαντασιώσεις έσβησαν, έσκασε στα μούτρα η σκληρή πραγματικότητα. Η αρχή έγινε με ένα σοβαρό ατύχημα. Στα 13 του, κι ενώ έπαιζε με τους φίλους του, σκαρφάλωσε σε ένα φράχτη. Στην προσπάθεια του να κατέβει, ένα παιδικό δαχτυλίδι που φορούσε πιάστηκε στα κάγκελα. Το αποτέλεσμα είναι σοκαριστικό ακόμα και για έναν ενήλικο, πόσο μάλλον για ένα παιδί. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να σώσουν το δάχτυλο και από τότε ο Μπερν κυκλοφορεί με ένα δάχτυλο λιγότερο από τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Για να μην παρατήσει τελείως το αγαπημένο του παιχνίδι έκανε το αγροτικό του σε διάφορες μικρές ομάδες της περιοχής, πέρασε από κάποια αποτυχημένα δοκιμαστικά και μπήκε αρκετές φορές σε διαδικασία να αμφισβητήσει την ικανότητα του να ζήσει από το ποδόσφαιρο. Γι’αυτό κιόλας στα 16 αποφάσισε πως αντί να χάνει το χρόνο του παίζοντας σε χωράφια θα ήταν προτιμότερο να βρει κάπου ένα σίγουρο χαρτζιλίκι για να βοηθήσει και την οικογένεια του. Έτσι κατέληξε για πολλούς μήνες να δουλεύει τα σαββατοκύριακα σε ένα σούπερ μάρκετ: “Εγώ πήγα με το κουστούμι μου, έτοιμος για όλα, αλλά η μόνη θέση που υπήρχε ήταν στα καρότσια. Έτσι βρέθηκα να σπρώχνω κυρίως καρότσια, να βάζω προϊόντα στα ράφια, να καθαρίζω τα ψυγεία, να κουβαλάω τα ψωμιά. Τέτοια πράγματα”.

Το διάλειμμα από τη μπάλα δεν κράτησε όμως πάρα πολύ. Λίγο καιρό μετά μπόρεσε να συνδυάσει τη δουλειά με τις προπονήσεις, έπαιξε και κάποιους αγώνες, η τύχη βοήθησε να τον δουν τα σωστά μάτια και στα 17 του κατάφερε να βρει μια θέση στη Ντάρλινγκτον, που βολόδερνε τότε μεταξύ της 5ης και της 4ης κατηγορίας. Βέβαια η επιλογή έγινε ουσιαστικά από σπόντα, καθώς ο σύλλογος είχε σοβαρά οικονομικά προβλήματα και αδυνατούσε να προσελκύσει άλλους παίκτες, αλλά αυτό βόλεψε μια χαρά τον πανύψηλο αμυντικό που από το πουθενά πήρε, ελλείψει άλλων επιλογών, χρόνο συμμετοχής ακόμα και στη League Two. Εκεί τον εντόπισε η Φούλαμ, τον έφερε στο Λονδίνο, του έδωσε συμβόλαιο και μετά τον έστελνε από εδώ κι από εκεί για να ωριμάσει και να βελτιωθεί. Το δεύτερο αγροτικό της καριέρας του έπιασε τόπο. Παίζοντας στη 2η και την 3η κατηγορία (και κάτι μετρημένες στα δάχτυλα συμμετοχές στην Πρέμιερ Λιγκ) ο Μπερν έκανε αργά αλλά σημαντικά βήματα προόδου.

Όταν τελικά τον κάλεσε η Μπράιτον για να τεστάρει τις ικανότητες του επιτέλους και στην Πρέμιερ Λιγκ ήταν πλέον 27 ετών. Οι περισσότεροι θα έλεγαν πως το πλοίο της επιτυχίας έχει πλέον σαλπάρει. Όπως έχουμε δει όμως και σε διάφορες άλλες περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Παίκτες που έκαναν το ξεπέταγμα τους σε ηλικία που θεωρούμε πολύ μεγάλη για να συστηθείς ποδοσφαιρικά στον κόσμο. Ο Μπερν είναι πλέον και επίσημα μια από αυτές. Από το 2019 έως τα τέλη του 2021 έγραψε 74 συμμετοχές με τη Μπράιτον στο ανώτερο επίπεδο στην Αγγλία και αυτό προσέλκυσε το ενδιαφέρον κι άλλων. Από όλους όσους ενδιαφέρθηκαν, μια πρόταση ξεχώριζε.

Στις 31 Ιανουαρίου 2022 και με καθυστέρηση αρκετών χρόνων ο Νταν Μπερν έκανε το όνειρο του πραγματικότητα. Έγινε ποδοσφαιριστής της Νιούκαστλ. Τη μέρα της υπογραφής εννοείται πως κουβάλησε μαζί του στα γραφεία όλη την οικογένεια του. Δεν υπήρχε περίπτωση κανένας τους να το έχανε αυτό. “Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο ευγνώμων νιώθω γι’αυτή τη στιγμή. Μπορείτε να δείτε πόσο συγκινημένοι είναι οι γονείς μου και να καταλάβετε. Είναι κάτι τεράστιο για την οικογένεια μας που εδώ και αρκετές γενιές υποστηρίζει αυτή την ομάδα. Η σημερινή μέρα αλλάζει εντελώς τη ζωή μου” κατάφερε να ψελλίσει ο ενθουσιασμένος αμυντικός. Και τα καλύτερα δεν είχαν έρθει ακόμη.

Σε αυτά τα τρία χρόνια που φοράει αυτή την, τιμημένη για τον ίδιο, φανέλα ο Μπερν είναι βασικότατο στέλεχος της άμυνας, η απόδοση του είναι σταθερά καλή και η συνεισφορά του στις πρόσφατες επιτυχίες μεγάλη. Τη συγκίνηση της πρώτης εμφάνισης στο Σεντ Τζέιμς Παρκ με τα ασπρόμαυρα και τους συγγενείς στην κερκίδα ακολούθησε αυτή για την πρώτη φορά που φόρεσε το περιβραχιόνιο (“εννοείται πως το έχω κρατήσει, το έχω βάλει σε περίοπτη θέση και σκοπεύω να το φοράω στο μέλλον κάτω από το μπουφάν μου όταν θα βγάζω βόλτα το σκύλο”) και αυτή για την πρώτη φορά που έπαιξε εντός έδρας στο Τσάμπιονς Λιγκ στην επιστροφή της ομάδας εκεί μετά από 20 χρόνια. Σε εκείνο το ματς μάλιστα σκόραρε ένα από τα τέσσερα γκολ που έβαλαν οι Άγγλοι στην Παρί.

Μέχρι που την Κυριακή έζησε μια ακόμα μεγαλύτερη. Η ιστορία θα γράψει ότι όχι μόνο ήταν βασικότατο στέλεχος της Νιούκαστλ που κατέκτησε το πρώτο αγγλικό τρόπαιο μετά από 70 χρόνια αλλά ήταν και αυτός που άνοιξε το δρόμο για το θρίαμβο με το γκολ που πέτυχε στο φινάλε του πρώτου ημιχρόνου. “Νιώθω πολύ περίεργα, σαν να είμαι μουδιασμένος” δήλωσε λίγη ώρα μετά τα πανηγύρια στα αποδυτήρια του Γουέμπλεϊ και συνέχισε: “Δεν θέλω να πάω για ύπνο γιατί νιώθω ότι ονειρεύομαι και φοβάμαι μήπως ξυπνήσω και αποδειχτούν όλα αυτά ένα ψέμα. Δεν θέλω να τελειώσει αυτή η εβδομάδα”. Η αναφορά στην εβδομάδα δεν είναι τυχαία. Λίγες μέρες πριν τον τελικό του Λιγκ Καπ ο Μπερν είχε κληθεί στην εθνική Αγγλίας για τα πρώτα παιχνίδια των προκριματικών του Μουντιάλ που θα διεξαχθούν τις επόμενες μέρες. Λίγες εβδομάδες πριν κλείσει τα 33 και λίγες μέρες πριν πανηγυρίσει το πρώτο τρόπαιο της καριέρας του με την αγαπημένη του ομάδα, ο Νταν Μπερν κλήθηκε για πρώτη φορά στην εθνική!

Το παιδί που του διέλυσαν χριστουγεννιάτικα το ποδοσφαιρικό του όνειρο στα 11 του κατάφερε μέσα σε λίγες μέρες και με μια… μικρή καθυστέρηση μερικών (πολλών) χρόνων να ζήσει αυτά που οι περισσότεροι οπαδοί έχουν ονειρευτεί κάποια στιγμή στη ζωή τους. Ακόμα και σε μια εποχή που η εμπορευματοποίηση έχει επηρεάσει σχεδόν τα πάντα στο παιχνίδι και που η ίδια η Νιούκαστλ έχει βρεθεί στα χέρια πάμπλουτων Αράβων με αμφιλεγόμενα κίνητρα που προφανώς αγνοούσαν το ποιος ήταν ο Γκάρι Σπιντ, ο Μπόμπι Ρόμπσον και ο Άλαν Σίρερ, με κάποιο περίεργο τρόπο τέτοιες μικρές ιστορίες συνεχίζουν να τρυπώνουν από το πουθενά.

Δυο χρόνια πριν, όταν ο γιος του είχε βρεθεί ξανά στον τελικό του Λιγκ Καπ (τον οποίο τότε έχασε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), ο μπαμπάς Μπερν είχε γράψει στο πλαίσιο ενός αφιερώματος μιας αθλητικής σελίδας ένα γράμμα προς το γιο του που πολύ γρήγορα έγινε viral για ευνόητους λόγους. Σε αυτό υπενθύμιζε στον γιο του την πρώτη φορά που μπήκαν μαζί στο Γουέμπλεϊ, στον ημιτελικό της Νιούκαστλ με την Τσέλσι το 2000 όταν ακόμα τον κουβαλούσε στους ώμους του, και τα όσα πέρασε μέχρι να φτάσει από την απόλυτη ανυποληψία στο να εκπροσωπεί την ομάδα του σε έναν τελικό στο ίδιο εμβληματικό γήπεδο. Σε κάποιο σημείο του αναφέρει: “H ανθεκτικότητα και η επιμονή σου θα πρέπει να αποτελέσουν έμπνευση για κάθε νέο παιδί στη βορειοανατολική Αγγλία. Μπορεί να μην είσαι ο Πίτερ Μπίρντσλι αλλά απέδειξες ότι με αποφασιστικότητα και σκληρή δουλειά μπορείς μερικές φορές να φτάσεις μακριά. Ζεις το όνειρο πολλών και καταλαβαίνεις την ευθύνη που έρχεται μαζί με αυτό. Θα είμαι στις κερκίδες, θα φοράω τη φανέλα που μου έδωσες και θα σε καμαρώνω. Μακάρι να μπορούσα να εμφιαλώσω αυτό το συναίσθημα που έχω αυτή τη στιγμή γιατί έτσι θα έβγαζα εκατομμύρια αν το πουλούσα. Είμαι πολύ περήφανος για σένα γιε μου.”

https://blog.stoiximan.gr/

BEST OF THEMASPORTS