Συνήθως τα όνειρα κοστίζουν ακριβά. Η κριτική πάλι, είναι συνήθως φτηνή και εύκολη. Όπως συμβαίνει εδώ και 15 χρόνια στην περίπτωση του σύγχρονου ποδοσφαιρικού Μίδα, του κορυφαίου, του πιο επιδραστικού τεχνικού των ημερών μας. Ο Πεπ Γκουαρδιόλα κατηγορήθηκε, κατηγορείται και πιθανότατα θα συνεχίσει να κατηγορείται για το ότι διαχειρίζεται (άψογα μεν, αλλά...) μονάχα ομάδες που κουβαλούν πίσω τους ατελείωτα μπάτζετ (Σίτι). Ομάδες που ήταν ήδη στην κορυφή (Μπαρτσελόνα, Μπάγερν). Ομάδες που διαθέτουν τους καλύτερους παίκτες (Μέσι, Χάαλαντ κτλ).
Είναι αυτοί λόγοι για να... κατηγορείς κάποιον; Είναι λόγοι για να συνεχίζεις να είσαι hater ενός ανθρώπου, ενός επαγγελματία, ενός ατόφιου ποδοσφαιρικού μυαλού που το μόνο που έχει κάνει, είτε ως ποδοσφαιριστής, είτε -ακόμη περισσότερο- ως προπονητής, είναι να μετατρέπει σε πραγματικότητα όλα αυτά που ζουν στις πιο ζωηρές παιδικές φαντασίες; Ακόμη και αν είναι, από το βράδυ του Σαββάτου οι haters του Χοσέπ Γκουαρδιόλα Σάλα, πέφτουν οριστικά για... ύπνο. Βέβαια και εκεί μπροστά τους θα τον βρουν, αφού σχεδόν όλα όσα βλέπουν στα πιο γλυκά θερινά ποδοσφαιρικά όνειρά τους, είναι πατενταρισμένα από τον ίδιο!
Το βράδυ του Σαββάτου, η Μάντσεστερ Σίτι, η ομάδα που εδώ και χρόνια παίζει πιθανότατα το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ευρώπη, έγινε -πανάξια- η 23η διαφορετική πρωταθλήτρια Ευρώπης και μόλις η 8η που φτάνει στο τρεμπλ μετά από Σέλτικ (1967), Άγιαξ (1972), Αϊντχόφεν (1988), Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1999), Μπαρτσελόνα (2009, 2015), Ίντερ (2010) και Μπάγερν (2013, 2020). Μια ακόμη ομάδα-όνειρο, ένα ακόμη όραμα που από το 2016 ζει στο μυαλό του Πεπ, έφτασε στην κορύφωσή του. Ο ίδιος δε, χάραξε ξανά το όνομά του στην ιστορία του λαοφιλέστερου σπορ:
α) κατέκτησε το 3ο του Champions League, ο 4ος προπονητής ever που το καταφέρνει, πιάνοντας τους Ζινεντίν Ζιντάν και Μπομπ Πέισλι, πίσω μονάχα από τον Αντσελότι που έχει 4.
β) κατέκτησε Champions League με δεύτερη διαφορετική ομάδα, ο 6ος που το καταφέρνει μετά τους Γιουπ Χάινκες (Ρεάλ, Μπάγερν), Ζοζέ Μουρίνιο (Πόρτο, Ίντερ), Ότμαρ Χίτσφελντ (Ντόρτμουντ, Μπάγερν), Ερνστ Χάπελ (Φέγενορντ, Αμβούργο) και Κάρλο Αντσελότι (Μίλαν, Ρεάλ)
γ) πέτυχε τρεμπλ για 2η φορά -και μάλιστα με διαφορετική ομάδα- και έγινε ο πρώτος στην Ιστορία που το καταφέρνει (Μπαρτσελόνα 2008/09, Μάντσεστερ Σίτι 2022/23),
Λίγα ακόμη ενδεικτικά νούμερα για τον προπονητή Πεπ Γκουαρδιόλα, στα 52 του: έφτασε τους 35 τίτλους καριέρας, 14 στη Σίτι, 14 στη Μπαρτσελόνα και 7 στη Μπάγερν. Έχει 11 πρωταθλήματα σε Ισπανία, Γερμανία, Αγγλία. Έχει το υψηλότερο ποσοστό νικών στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου (74%). Έφτιαξε την καλύτερη Μπαρτσελόνα όλων των εποχών και πιθανότατα την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών συνολικά, συμψηφίζοντας τίτλους και ποιότητα ποδοσφαίρου. Στην Μπάγερν... απέτυχε και έφυγε με 3 σερί πρωταθλήματα και 7 τίτλους συνολικά, δύο εκ των οποίων διεθνείς (ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, Παγκόσμιο Συλλόγων). Στη Μάντσεστερ Σίτι, στην πιο ανταγωνιστική και πιο πλούσια εποχή του αγγλικού ποδοσφαίρου, έχει πια 14 τρόπαια, παίρνοντας το πρώτο της Champions League με τρεμπλ και το 5ο πρωτάθλημα σε 7 χρόνια, ενώ είναι 8 βαθμούς πίσω τα Χριστούγεννα.
Αλλά ναι, δεν έχει πάρει Τσάμπιονς Λιγκ εκτός Βαρκελώνης, είχε παίκτη τον Μέσι και... ξοδεύει πολύ! Βεβαίως, το πρώτο από τα τρία γκρεμίστηκε στην Πόλη από το σουτ του Ρόδρι. Ο Μέσι, όπως και πολλοί άλλοι, έπαιξε και στην Παρί, όπως επίσης έπαιζε στην Μπαρτσελόνα όσο τα Τσάμπιονς Λιγκ τα έπαιρνε η Ρεάλ μετά τον Πεπ. Τέλος, πάντα στο τέλος, η κουβέντα φτάνει και στα χρήματα! Άραγε λοιπόν, πόσο κοστίζουν τα ποδοσφαιρικά όνειρα της ιδιοφυΐας που ακούει στο υποκοριστικό, Πεπ;
Η ομάδα του ενός δις ευρώ, 10η στο ξόδεμα!
Λίγη ώρα μετά το τέλος του τελικού, κυκλοφόρησε στο twitter ανάρτηση με το ποσό και περιγραφή με εξόχως ειρωνικό τόνο: «Μετά από 1,23 δις ευρώ, ο Πεπ Γκουαρδιόλα κατέκτησε το Champions League με τη Σίτι». Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, πληκτρολογώντας στο ψαχτήρι του twitter τις λέξεις «Guardiola» και «billion», έβλεπες τη γέννηση του trend. Πολλοί... κατακαημένοι του έδιναν συγχαρητήρια για το επίτευγμα, με αντίστοιχη αναφορά στο ποσό.
Βεβαίως, πάντα σε αυτές τις ιστορίες, τα επιχειρήματα διαστρεβλώνονται τόσο ώστε να φτάσουν στα μέτρα του καθενός. Γιατί όλοι παραγνωρίζουν ότι δισεκατομμύρια είχαν, έχουν και θα έχουν πολλοί προπονητές και πολλές ομάδες, όμως κανείς, τουλάχιστον μέχρι αυτή τη στιγμή της συνολικής αλλά και συγκεκριμένα της δικής του ποδοσφαιρικής Ιστορίας- δεν έχει σαρώσει τους πάντες και τα πάντα, όπου κι αν έχει εργαστεί. Όπως έχει κάνει ο Πεπ. Δισεκατομμύρια είχαν πολλοί, όμως δεν τα ξόδεψαν όλοι με απόλυτη ακρίβεια και με το μάξιμουμ της απόδοσης ως προς την τιμή. Όπως έχει κάνει ο Πεπ.
Άραγε δεν είχαν άλλες ομάδες 60 εκατ. για τον Χάαλαντ; Δεν είχαν 20 για τον Άλβαρες; Δεν είχαν 70 για τον Ρόδρι ή ίσως 40 για τον Έντερσον; Φυσικά και είχαν να τα διαθέσουν αυτά τα ποσά όλα τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά μεγαθήρια. Και αυτά τα ποσά είχαν, όπως επίσης είχαν και τα αντίστοιχα για όλες τις υπόλοιπες υποκοστολογημένες μεταγραφές, των 5 και των 10 εκατ. ευρώ που έχει κάνει η Σίτι αυτά τα χρόνια. Όλοι τους όμως, κατέληξαν στα χέρια του Πεπ, με τα γνωστά αποτελέσματα. Και τα αποτελέσματα είναι ευεργετικά και στο χορτάρι και -συνεπακολούθως- στα ταμεία της Μάντσεστερ Σίτι. Αυτά που μετά... γεννάνε και τις μεταγραφές που αγγίζουν το 1 δις.
Μιλώντας λοιπόν για μεταγραφές και ποσά, ας δούμε και λίγο πιο αναλυτικά τα νούμερα: ο Πεπ ολοκλήρωσε την 7η του σεζόν στη Σίτι. Στο διάστημα αυτό οι «πολίτες» έχουν βάλει στα ταμεία τους από μεταγραφές το ποσό των 575,27 εκατ. ευρώ. Γιατί πέρα από όλα τα άλλα στα οποία ο Καταλανός είναι αυθεντία, είναι εξπέρ και στο να δημιουργεί ο ίδιος τις υπεραξίες που χρειάζεται για να έχει στα χέρια του τα μπάτζετ που έχει. Οι παίκτες που πουλάει φεύγουν για άλλες πολιτείες έχοντας πλέον πάνω τους τις στάμπες των πολυ-πρωταθλητών, των παικτών που έχουν παίξει σε «ομάδες Πεπ», των παικτών που έχουν εκπαιδευτεί κάτω από τις ιδανικές συνθήκες για τη βελτίωση των ατομικών χαρακτηριστικών τους, την τακτική τους παιδεία, το «ψήσιμο» στον πρωταθλητισμό του ανώτερου επιπέδου. Έτσι, ο Χεσούς των 30 εκατομμυρίων, φεύγει για 50. Ο Φεράν Τόρες των 33, φεύγει για 55. O Ζιντσένκο των 2,5 φεύγει για 35. Ο Ανχελίνο των 12, φεύγει για 18. Ο Τζακ Χάρισον των 4, φεύγει για 13. O Ιχεανάτσο των ακαδημιών, φεύγει για 28. O Ενές Ουνάλ των 4, φεύγει για 14. Σίγουρα μέσα σε αυτά τα χρόνια, υπάρχουν και αυτοί που δημιουργούν χασούρα, όμως και αυτή συνήθως περιορίζεται στο ελάχιστο. Το θέμα είναι ότι το μοτίβο, στα χρόνια του Πεπ, είναι κοινό: οι παίκτες του παίρνουν αξία και όταν πια ο ίδιος επιλέγει να τους αποχωριστεί -συνήθως για κάποιον ακόμη καλύτερο- αυτό γίνεται είτε με κέρδος, είτε στη χειρότερη με ισοσκελισμό.
Market value... made by Pep
Συνολικά δε, μιλώντας για έσοδα-έξοδα και πάλι η Σίτι αυτά τα επτά χρόνια είναι στο μείον. Ξοδεύει περισσότερα από όσα βγάζει, αυτό είναι δεδομένο. Αυτή είναι όμως μονάχα η μία ανάγνωση. Μια άλλη είναι ότι το κάνει με πολύ μεγαλύτερη προσοχή από σχεδόν όλες τις υπόλοιπες αγγλικές ομάδες και σίγουρα από όλες όσες τερματίζουν συνήθως στην πάνω δεκάδα του βαθμολογικού πίνακα. Αυτή τη στιγμή, η Μάντσεστερ Σίτι έχει το ρόστερ με το μεγαλύτερο market value ανάμεσα στις 20 ομάδες της Premier League, η μοναδική μαζί με την Τσέλσι με πάνω από 1 δις ευρώ αξία. Να, ορίστε, άρα ξοδεύει πολύ! Μια θαυμάσια ιστορία που όμως όπως λέει και το παλιό δημοσιογραφικό ρητό, είναι από αυτές που δεν πρέπει να αφήνουμε τα γεγονότα να τη χαλάνε.
Τα γεγονότα: φέτος, η Σίτι ήταν η μία από τις 4 μόλις ομάδες της 20αδας της Πρέμιερ Λιγκ με θετικό ισολογισμό μεταγραφών -κοινώς που ξόδεψε λιγότερα από όσα έβγαλε πουλώντας παίκτες- οπότε ξανά, το μπάτζετ της το έφτιαξε η ίδια. Επιπλέον, συνολικά σαν ποσό, ξόδεψε 150 εκατ. λίρες, 5 περισσότερα από τη Λιντς, 27 λιγότερα από την Γουλβς, 45 λιγότερα από τη Φόρεστ του Μαρινάκη και συνολικά λιγότερα από ακόμη 7 ομάδες της κατηγορίας. Ας πάμε όμως και πιο πίσω, σε βάθος πενταετίας. Τα 5 τελευταία χρόνια λοιπόν, η Σίτι έχει ξοδέψει 224 εκατ. λίρες περισσότερα από όσα έχει λάβει. Είναι λοιπόν στο -224. Το ποσό αυτό τη φέρνει στην 10η θέση της σχετικής λίστα ανάμεσα στις αγγλικές ομάδες. Ενδεικτικά, η Άστον Βίλα είναι στα -271 εκατ., η Γουλβς στα -276, η Τότεναμ στα -332, η Νιουκασλ στα -351, η Γουεστ Χαμ στα -356. Δεν χρειάζεται καν να γίνει αναφορά στο Big-4, όπου υπάρχει... ιστορική χασούρα. Βασικά, ίσως αξίζει μια αναφορά στην περίπτωση Άρσεναλ: έχει ξοδέψει υπερδιπλάσια της Σίτι (-485 εκ. λίρες) και στην πενταετία αυτή έχει να επιδείξει 1 Κύπελλο Αγγλίας και ένα Κομιούνιτι Σιλντ...
Ξόδεψε όσα θα ξόδευε οποιοσδήποτε στη θέση του...
Που καταλήγουμε; Προφανώς στο ότι ο Πεπ Γκουαρδιόλα έχει ξοδέψει -και στη Σίτι και συνολικά στην καριέρα του- πολλά, πάρα πολλά χρήματα. Η κουβέντα όμως για τους... ισολογισμούς του, τελειώνει εκεί. Δεν έχει ξοδέψει περισσότερα από όσα έχουν ξοδέψει όλα τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά μεγαθήρια. Επί Σίτι, δεν έχει ξοδέψει καν περισσότερα από τις περισσότερες αγγλικές ομάδες της πρώτης δεκάδας. Ως προς τις αγοραπωλησίες, δεν έχει κάνει τίποτα λιγότερο από όσα θα έκανε οποιοσδήποτε προπονητής της οποιασδήποτε Μπαρτσελόνα, της οποιασδήποτε Μπάγερν και της οποιασδήποτε «αραβικής» Σίτι.
Άραγε όμως ποιος συνάδελφος του έχει καταφέρει να κάνεις τις δικές του πωλήσεις; Ποιος έχει καταφέρει να δώσει υπεραξία σχεδόν σε κάθε... ρημάδη ποδοσφαιριστή που έχει περάσει από τα χέρια του; Ποιος έχει προσφέρει στη σύγχρονη εποχή του σπορ, τόσες καινοτομίες σε σημείο που η προπονητική του φιλοσοφία να παντρεύεται με τις θετικές επιστήμες, τα μαθηματικά, τη γεωμετρία, τη φυσική, χωρίς όμως ποτέ να παραμερίζεται η φαντασία και το ταλέντο του ποδοσφαιριστή; Ποιος έχει να επιδείξει τα δικά του επιτεύγματα; Τα δικά του μετάλλια; Ποιος έχει φτιάξει τόσες πολλές και τόσο έντονες ποδοσφαιρικές αναμνήσεις μέσα σε μόλις 15 χρόνια καριέρας στους πάγκους;
Όποιος δεν παραδέχεται τι έχει προσφέρει αυτός ο τύπος στο λαοφιλέστερο σπορ σαν προπονητής και ενώ έχει ακόμη τουλάχιστον άλλα τόσα χρόνια καριέρας μπροστά του, μπορεί να συνεχίσει να μισεί σαν καλός σύγχρονος hater. Όλοι οι υπόλοιποι μπορούμε να αγαπάμε. Και αυτόν και τις ομάδες του για όλες τις αναμνήσεις. Και όσο κι αν ξοδεύει, όσο κι αν κοστίζουν τα δικά του όνειρα, μπορούμε να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε μαζί του, βλέποντας το ποδόσφαιρο όπως θα έπρεπε να είναι.
