Η αναχρονιστική νοοτροπία που πρέπει άμεσα να μπει στο χρονοντούλαπο της ΑΕΛίστικης ιστορίας

Γιάννης Ιωάννου

Τα προγνωστικά επιβεβαιώθηκαν, η Ομόνοια κέρδισε (δύσκολα) την ΑΕΛ στον τελικό του κυπέλλου και κατέκτησε το τρόπαιο για 16η φορά στην ιστορία της σε 23 συμμετοχές σε τελικούς.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Την ίδια ώρα, η Λεμεσιανή ομάδα μετά το... «διάλειμμα» στον τελικό του 2019 κόντρα στον ΑΠΟΕΛ, επέστρεψε στις ήττες, φτάνοντας τους 12 χαμένους τελικούς στην ιστορία της, εκ των οποίων οι επτά την τελευταία 20ετία, από το 2003 μέχρι και το 2023!

Πλέον, η ΑΕΛ εφτασε τον ΑΠΟΕΛ στους... χαμένους τελικούς, με τη διαφορά ότι η ομάδα της Λευκωσίας έχει 21 κατακτήσεις, τις περισσότερες από κάθε άλλη Κυπριακή ομάδα έναντι 7 των «κίτρινων».

Η Λεμεσιανή ομάδα πάντως το πάλεψε όσο μπορούσε και ήταν ανταγωνιστική, τακτικά τα πήγε πολυ καλά, είχε πάθος και παίκτες που «γυάλιζε το μάτι τους», αλλά όπως αποδείχθηκε, αυτά δεν ήταν αρκετά για να κερδίσει μία ομάδα από την οποία έχει κακή παράδοση, αγωνιζόταν στην έδρα της και έχει κάποιους παίκτες με προσωπικότητα που με μία τους ενέργεια μπορούν να κρίνουν ένα παιχνίδι, όπως συνέβη στη φάση του γκολ με Παπουλή και Ανσαριφάρντ.

Για μία ακόμη φορά, οι λεπτομέρειες ήταν εναντίον των «κίτρινων», όπως συνέβη και στους έξι χαμένους τελικούς από το 2003 μέχρι το 2015. Και στους έξι! Ένα φαινόμενο που δεν μπορεί να εξηγηθεί με βάση τη λογική, αν και τη φετινή χρονιά με όλα αυτά που συνέβησαν, και μόνο η πρόκριση στον τελικό αποτελούσε υπέρβαση.

Πλέον, θα πούμε το τετριμμένο, ότι η ζωή συνεχίζεται και η ΑΕΛ πρέπει να κοιτάξει την επόμενη μέρα. Μία επόμενη μέρα όμως, που θα πρέπει να βρει τη Λεμεσιανή ομάδα έτοιμη να δώσει ελπίδα στον κόσμο της ότι η νέα χρονιά δεν θα είναι σαν τις προηγούμενες. Να δημιουργήσει τις προοπτικές για να ξεφύγει η ομάδα από τη μιζέρια, να πάψει να είναι «κομπάρσος» και να αρχίσει να πρωταγωνιστεί. Σε μόνιμη βάση πλέον και όχι... περιστασιακά. Όχι στη χάση και στη φέξη.

Το παράδειγμα του Άρη, θα πρέπει να είναι οδηγός για την επόμενη μέρα, για να γίνουν οι κινήσεις που πρέπει για να αλλάξει η ΑΕΛ τη μοίρα της. Ή τουλάχιστον να το προσπαθήσει.

Όταν μιλάμε για μία λαοφιλής ομάδα όπως η ΑΕΛ με 93 χρόνια ιστορία, δεν επιτρέπεται μετά από μία ακόμη ήττα σε τελικό, να λες «δεν πειράζει», «δεν ξενερώνουμε ποτέ», «το κεφάλι ψηλά, η σημαία στα ουράνια» κλπ κλπ. Πειράζει και παραπειράζει. Δεν είναι ένας και δυο χαμένοι τελικοί, είναι επτά σε οκτώ συμμετοχές σε τελικό σε μια εικοσαετία! Να το ξαναπούμε για να εμπεδωθεί. Είναι ΕΠΤΑ χαμένοι τελικοί σε ΟΚΤΩ συμμετοχές την τελευταία εικοσαετία... Και συνολικά, 12 ήττες σε 19 παρουσίες σε τελικό κυπέλλου. Αυτή η αναχρονιστική νοοτροπία πρέπει άμεσα να μπει στο χρονοντούλαπο της ΑΕΛίστικης ιστορίας από ΟΛΟΥΣ τους ΑΕΛίστες, για να υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για ένα καλύτερο μέλλον. Η ΑΕΛ έχει τεράστια ιστορία και δεν είναι ομάδα για να αγωνίζεται σε ματς-τίτλων για τη... χαρά της συμμετοχής, κάνοντας ευτυχισμένο τον εκάστοτε αντίπαλο της.

Και κάποια στιγμή, πρέπει οι ομάδες να απαιτήσουν να αλλάξει η προκήρυξη του κυπέλλου, για να γίνονται τελικοί στο «Αλφαμέγα» και στο «ΑΕΚ Αρένα», όχι μόνο στο ΓΣΠ. Ή τουλάχιστον σε κάποιες περιπτώσεις, ανάλογα με τους φιναλίστ, να γίνεται έστω κλήρωση για την έδρα του τελικού, για να είναι πιο δίκαιο. Γιατί το 50-50 δεν υφίσταται όταν αντιμετωπίζεις μία ομάδα στην έδρα της, ακόμα και αν ο κόσμος είναι μοιρασμένος στις εξέδρες.

Πριν αντιδράσουν με αυτή την άποψη οι οπαδοί της Ομόνοιας και του ΑΠΟΕΛ, να βάλουν πρώτα τους εαυτούς τους στη θέση των οπαδών των άλλων ομάδων και είμαστε σίγουροι ότι δεν θα τους άρεσε αν τα δεδομένα ήταν αντίστροφα και αγωνίζονταν οι ομάδες τους σε κάθε τελικό στην έδρα των αντιπάλων, έστω κι αν είχαν τη δυνατότητα για μεγαλύτερη προσέλευση...

BEST OF THEMASPORTS