Το θαύμα της Αϊτής: Οι «πειρατές της Καραϊβικής» του Πιερό - Επιβίωση από σεισμούς, συμμορίες και δολοφονίες

Themasports team

Στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα ταξιδέψει μια συνηθισμένη εθνική ομάδα, αλλά η πιο αδάμαστη, με την πλέον άγρια και ρομαντική ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Στο Μουντιάλ του 2026 θα βρεθεί μια χώρα που μοιάζει περισσότερο με μύθο παρά με πραγματικότητα. Μια χώρα πειρατών, επαναστατών, συμμοριών, τραγικών πληγών και αδάμαστης αξιοπρέπειας. Η Αϊτή.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Όσοι είδαν τους Πειρατές της Καραϊβικής ξέρουν τι είναι η θρυλική Τορτούγκα, νησί ανομίας, βίας και θανάσιμης συνωμοσίας.

Τούτη η γη, αυτός ο θρύλος, ανήκει στην Αϊτή. Εκεί όπου κάποτε τσακίζονταν κόκαλα και γεννιούνταν θαλασσοδαρμένοι ήρωες, σήμερα γεννιέται η πιο θαυμαστή ποδοσφαιρική ιστορία του αιώνα.

Η Αϊτή προκρίθηκε για δεύτερη φορά στην ιστορία της σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Η πρώτη ήταν το μακρινό 1974. Από τότε, το νησί δεν γνώρισε ούτε για μια μέρα σταθερότητα. Πολιτικές κρίσεις, δικτατορίες, ανθρωπιστικές καταστροφές, απόλυτη φτώχεια και πάνω απ’ όλα, ένα βίαιο παρόν.

Η Αϊτή είναι εθνική ομάδα που δεν μπορεί να παίζει εντός έδρας. Το Πορτ-ο-Πρενς, η πρωτεύουσα, βρίσκεται υπό τον έλεγχο συμμοριών που κρατούν περίπου το 85% της πόλης, ενώ το εθνικό στάδιο έπεσε στα χέρια τους ήδη από το 2021.

Έκτοτε η Αϊτή δεν έδωσε ούτε έναν εντός έδρας αγώνα. Σπίτι της είναι ξένα εδάφη, προπονητικά κέντρα που δεν είναι δικά της, ξενοδοχεία που εγκαταλείπουν υπό αστυνομική συνοδεία.

Την ίδια ημέρα, σαν ειρωνεία της ιστορίας, ήταν 18 Νοεμβρίου, η επέτειος της μάχης του Βερτιέρ, της τελευταίας πράξης της επανάστασης κατά των Γάλλων, το 1803. Η ημέρα που γεννήθηκε η πρώτη μαύρη δημοκρατία του κόσμου. Δύο αιώνες αργότερα, η Αϊτή κέρδιζε άλλη μια μάχη. Αυτή τη φορά στο χορτάρι.

Και γι’ αυτό ακριβώς η επιτυχία της είναι τόσο μεγάλη. Η Αϊτή, μακριά από την πατρίδα της και δίχως ούτε μια έδρα, με νίκη 2-0 επί της Νικαράγουας στο ουδέτερο Κουρασάο και με ισοπαλία της Ονδούρας απέναντι στην Κόστα Ρίκα, εξασφάλισε τη δεύτερη συμμετοχή της σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Η Ονδούρα και η Κόστα Ρίκα έμειναν με άδεια χέρια και δεν θα πάρουν μέρος ούτε στο διαηπειρωτικό μπαράζ.

Σκόρερ των γκολ απέναντι στη Νικαράγουα ήταν ο Λουισιούς Ντιντσόν, παίκτης της FC Ντάλας στο MLS, και ο Ρούμπεν Πρόβιντενς της ολλανδικής Αλμέρε. Ωστόσο, ο ήρωας της ομάδας είναι χωρίς αμφιβολία ο Φραντζί Πιερó, της ΑΕΚ.

Ο δρόμος αυτής της εθνικής ήταν μακρύς και γεμάτος πληγές, ένα δρόμος αίματος. Μετά την πρώτη της εμφάνιση το 1974, η Αϊτή βυθίστηκε σε πολιτικό χάος. Η ζωή στην Αϊτή είναι χρονικό φτώχειας, αγώνα και επιβίωσης. Δεν υπάρχει τρόπος να μιλήσει κάποιος για τη σύγχρονη Αϊτή χωρίς να αναφέρει το πιο τραγικό γεγονός της νεότερης ιστορίας της, τον σεισμό του Ιανουαρίου 2010. Ήταν η στιγμή που μια ήδη πληγωμένη χώρα δέχτηκε άλλο ένα χτύπημα που της άλλαξε τα πάντα.

Σε μόλις 35 δευτερόλεπτα, στις 12 Ιανουαρίου 2010, το Πορτ-ο-Πρενς ισοπεδώθηκε. Ο καταστροφικός σεισμός χτύπησε την πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της χώρας, όπου ζούσε σχεδόν το 40% του πληθυσμού. Υπολογίζεται ότι σκοτώθηκαν 250.000 έως 300.000 άνθρωποι, ενώ πάνω από 1.000.000 έμειναν άστεγοι. Σβήστηκαν δρόμοι, σχολεία, νοσοκομεία, υπουργεία, ολόκληρες συνοικίες. Εξαφανίστηκαν γέφυρες, διαλύθηκαν όλοι οι μηχανισμοί ενός κρατικού συστήματος που έτσι κι αλλιώς βρισκόταν στο όριο κατάρρευσης. Αυτός ο σεισμός δεν κατέστρεψε μόνο κτίρια – κατέστρεψε την ίδια τη χώρα.

Μετά από εκείνη τη στιγμή, η ζωή στην Αϊτή δεν έγινε ποτέ ξανά «κανονική». Αντίθετα, η χώρα βυθίστηκε σε πολυετή ανθρωπιστική κρίση. Οι συνοικίες του Πορτ-ο-Πρενς έγιναν αυτοσχέδια καταλύματα, και τα παιδιά μεγάλωσαν σε σκηνές και ερείπια. Η επιδημία χολέρας που ακολούθησε διέλυσε ακόμη περισσότερο τον ήδη τραυματισμένο πληθυσμό. Η διεθνής βοήθεια που έφθανε ήταν συχνά ανεπαρκής ή κακώς διανεμημένη, δημιουργώντας βαθιά απογοήτευση, δυσπιστία και την αίσθηση ότι η Αϊτή είχε εγκαταλειφθεί.

Οι παίκτες αυτής της εθνικής ήταν τότε παιδιά που έπαιζαν μπάλα ανάμεσα σε ερείπια, παιδιά που έχασαν συγγενείς, παιδιά που μεγάλωσαν αποκλειστικά με την έννοια του αγώνα για επιβίωση.

Μ’ αυτό το παρελθόν, δεν είναι να απορεί κανείς που σήμερα παίζουν σαν να τους κυνηγά η ίδια τους η μοίρα.

Σ’ όλα αυτά ήρθε να προστεθεί η πολιτική κρίση, η φτώχεια και τα τελευταία χρόνια ο πλήρης κατακερματισμός της δημόσιας ασφάλειας. Μετά τη δολοφονία του προέδρου Ζοβενέλ Μοΐζ το 2021, ένα ήδη εύθραυστο κράτος κατέρρευσε ξανά. Συμμορίες κατέλαβαν τεράστιες περιοχές της πόλης, ακόμη και υποδομές. Σήμερα, σχεδόν το 85% του Πορτ-ο-Πρενς ελέγχεται από παραστρατιωτικές ομάδες. Η ζωή εκεί είναι σκληρή, στα όρια ανάμεσα σε κατοικημένη περιοχή και εμπόλεμη ζώνη. Οι συμμορίες επιβάλλουν «φόρους», ελέγχουν δρόμους, απαγάγουν ανθρώπους, αποκλείουν την πρόσβαση σε λιμάνια, αποθήκες τροφίμων και καυσίμων. Οι περισσότερες οικογένειες ζουν στη φτώχεια, και χιλιάδες παιδιά δεν πηγαίνουν σχολείο γιατί οι διαδρομές είναι υπερβολικά επικίνδυνες.

Η Αϊτή, ξεκίνησε να συγκεντρώνει τα παιδιά της διασποράς, από τη Γαλλία, το Βέλγιο, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, το Μεξικό, νεαρούς γεννημένους μακριά, αλλά με την καρδιά στη χώρα των προγόνων τους. Έτσι γεννήθηκαν οι «πυλώνες» της νέας γενιάς: Ο «δυναμίτης» Ντάκενς Νασόν, ο έμπειρος Φραντζί Πιερó, οι Ντέρικ Ετιέν, Κάρλενς Αρκίς και ο «βράχος» Ρικάρντο Αντέ. Μια ομάδα από παιδιά του αλληλοσπαραγμού που απλώθηκαν σε όλο τον πλανήτη.

BEST OF THEMASPORTS