Οι πιο τυχεροί οπαδοί στην ιστορία του ποδοσφαίρου

Themasports team

Είναι καλοκαίρι του 1984 και η Γιουβέντους, με ηγέτη τον Μισέλ Πλατινί, είναι η πρωταθλήτρια Ιταλίας.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Στο φτωχό Νότο, η Νάπολι, έχει τερματίσει στην 11η θέση, μόλις στο +1 από τις ομάδες που είχαν υποβιβαστεί, και έψαχνε τον παίκτη που θα έρθει, θα φορέσει την γαλάζια φανέλα, και θα ηγηθεί. Αυταπάτες δεν υπήρχαν. Όσο κι αν ο κόσμος της πόλης ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο όλοι ξέρουν, και πολύ καλά μάλιστα, πως δεν μπορούν να κοντράρουν τους άλλους, τους ισχυρούς, τους πλούσιους. Η περηφάνεια υπάρχει δεν είναι όμως μυστικό πως μαζί της υπάρχει και το κόμπλεξ κατωτερότητας που συνήθως κουβαλά ο ταπεινός και φτωχός απέναντι στη λάμψη του πλούσιου. Τα πάντα άλλωστε ήταν, είναι, και θα συνεχίσουν να είναι ταξικά. Τελικά η άσημη Νάπολι θα κάνει την κίνηση του αιώνα και θα φέρει από την Μπαρτσελόνα τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Τον νέο ηγέτη της εθνικής Αργεντινής και -για πολλούς- τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο. Ο κοντούλης «μάγος» με την αφάνα θα ήταν δικός τους και μαζί του θα μπορούσαν και πάλι να ονειρευτούν. Στην παρουσίασή του βρέθηκαν στο Σάο Πάολο 75.000 άνθρωποι, πληρώνοντας και ένα συμβολικό εισιτήριο για φιλανθρωπικούς σκοπούς, απλά και μόνο για να τον δουν. Ο Θεός είχε κατέβει στη Νάπολη, είχε πάρει τη φανέλα με το 10 και οι οπαδοί της θα γινόταν για 7 σεζόν οι πιο τυχεροί οπαδοί στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Είναι πολλές οι φορές που όταν βλέπω ένα βίντεο του Μαραντόνα ή διαβάζω κάτι γι’ αυτόν να σκέφτομαι: «Πόσο τυχεροί ήταν αυτοί οι οπαδοί». Σε μία εποχή που δεν υπήρχαν social media και η τηλεόραση δεν ήταν όπως είναι στις μέρες μας, να μπορείς να δεις δηλαδή όποιο παιχνίδι θες – όποτε το θες, η διεξαγωγή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα ήταν μία πραγματική μυσταγωγία. Υπήρχαν άνθρωποι που μπορούσαν να δουν ακόμα και τις προπονήσεις των ομάδων, να μιλήσουν με τα ινδάλματά τους στο δρόμο εκτός του να τους βλέπουν να παίζουν γι’ αυτούς εντός του γηπέδου. Οι οπαδοί της Νάπολι είχαν την τύχη να βλέπουν κάθε δεύτερη Κυριακή τον άνθρωπο που πλησίασε όσο κανένας το «μαγικό» στο παιχνίδι του και που λατρεύτηκε κυριολεκτικά σαν Θεός. Ενίοτε διασκέδαζαν μαζί του και στα φημισμένα κλαμπ της περιοχής. Τα ξενύχτια του Ντιέγκο άλλωστε δεν χωρούν ούτε σε δεκάτομο. Σκεφτείτε ότι έχουν γραφτεί άπειρες ιστορίες για τις σχέσεις που είχε ο Αργεντίνος με την Καμόρα αλλά ακόμα κι αυτές οι οπαδοί τις άκουγαν και τις σχολίαζαν με χιούμορ. Λαϊκοί άνθρωποι του μεροκάματου που μπορεί να πούλησαν τη βέσπα τους για να αγοράσουν ένα εισιτήριο διαρκείας. Άλλοι πούλησαν το αμάξι τους για να ακολουθήσουν την ομάδα στο εξωτερικό σε κάποιο σπουδαίο παιχνίδι και ακόμα περισσότεροι τον έβαλαν για πάντα στο δέρμα τους, κάνοντάς τον τατουάζ, δίπλα στην εικόνα της μάνας τους ή ακόμα και της Παναγίας. Σε μία υπερβολικά θρησκόληπτη πόλη κάτι τέτοιο αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία. Ο Ντομένικο, ένας γνωστός μπαρμπέρης στο κέντρο της Νάπολης είχε δηλώσει το εξής επικό «Ο Ντιέγκο είναι ο δικός μας Χριστός και μάλιστα είναι καλύτερος αφού ξέρει να κάνει και κοντρόλ».

Ο Αλσίντε Καρμίνε είναι ιδιοκτήτης του καφέ – μπαρ Nilo στη Νάπολη και ένας από τους μεγαλύτερους φαν του Μαραντόνα. Σε κάποιο ταξίδι της ομάδας είχε την τύχη να βρεθεί στο ίδιο αεροπλάνο, στην απέναντι θέση,  με τον ηγέτη της ομάδας του. Όταν το αεροπλάνο έφτασε στον προορισμό του και οι επιβάτες σηκώθηκαν για την έξοδο, αυτός πήγε στη θέση του Μαραντόνα και μάζεψε ευλαβικά τις λιγοστές τρίχες που είχε αφήσει η αφάνα του Αργεντινού. Στις μέρες μας κάτι τέτοιο θα γινόταν σίγουρα viral και ίσως εισέπραττε και αρκετά αρνητικά σχόλια. Τα 80s και τα 90s ήταν -ευτυχώς- πολύ πιο ρομαντικά. «Είδα με τα μάτια μου όλα τα θαύματα που έκανε για εμάς στο γήπεδο, το ελάχιστο που θα μπορούσα να κάνω ήταν να φτιάξω ένα βωμό λατρείας για τον ίδιο». Και το έκανε. Οι λιγοστές τρίχες μπήκαν σε ένα περιστρεφόμενο γυάλινο κουτί στο χώρο που υπάρχει στο μαγαζί του και που λειτουργεί ως χώρος λατρείας για τον Ντιέγκο μέχρι και σήμερα. Τα πρόσωπα που έχουν πιει το εσπρεσάκι τους εκεί, θαυμάζοντας τις ιερές τρίχες του Ντιέγκο, είναι τόσα όσα και τα μαγικά που χάρισε στο κοινό παίζοντας στο Σάο Πάολο. Αμέτρητα. Ο Μαραντόνα ήταν αυτός που τους έδωσε φωνή. Αυτός που τους έκανε να βγουν από το περιθώριο. Αυτός που τους χάρισε περηφάνεια και μαζί του πανηγύρισαν τρόπαια. Η Νάπολι μετρούσε μέχρι και την έλευση του Μαραντόνα μόνο δύο Κόπα Ιτάλια. Αυτός που τους έκανε τους πιο τυχερούς οπαδούς στον κόσμο. Μία μοναδική σχέση λατρείας που δεν πρόκειται να υπάρξει άλλη σαν αυτή.

Παντού, σε κάθε μεριά του πλανήτη, υπάρχουν ένα σωρό ιστορίες για τον λατρεμένο παίκτη της εξέδρας. Θα τις ακούσεις, πάντα με τις γνωστές «σάλτσες» και κλείνοντας τα μάτια θα προσπαθήσεις να τις φέρεις στο μυαλό σου. Από το πιο λαμπερό γήπεδο της Ευρώπης μέχρι και κάποιο χωμάτινο σε κάποιο χωριό της Αφρικής. Στη Νάπολη υπάρχουν ιστορίες για κάθε τι που έκανε ο Μαραντόνα εντός και εκτός γηπέδου. Κάθε ντρίμπλα του και ένα Έπος. Κάθε γκολ του και ένα ποίημα. Όλα αυτά μπορείς να τα δεις» ακόμα και σήμερα κάνοντας μία βόλτα στα σόκακια της πόλης εκεί που υπάρχουν ένα σωρό γκραφίτι με τον ίδιο. Κάθε του δήλωση και ένας κανόνας. Ακόμα και οι δηλώσεις των κορυφαίων αντιπάλων του, για τον ίδιο, ήταν ένα μικρό διαμάντι. Με κορυφαία κατ’ εμέ του Λόταρ Ματέους «Προσπάθησα να τον σταματήσω αλλά ήταν σαν να κυνηγάω τον άνεμο με δίχτυ».

Ένας άνεμος που έφευγε από τα δικά του πόδια, παρασύροντας τα πάντα και κάνοντας -έστω και για λίγο- την Νάπολι την κορυφαία ομάδα στον κόσμο. Οι άνθρωποι εκείνης της εποχής που περπάτησαν παράλληλα μαζί του ζώντας αυτή την μαγική ιστορία από την αρχή μέχρι και το τέλος δεν μπορεί παρά να είναι οι πιο τυχεροί άνθρωποι του ποδοσφαιρικού πλανήτη. Ήταν εκείνη η ποδοσφαιρική ιστορία που σήκωσε περισσότερη σκόνη κι απ’ τον Βεζούβιο. Κορυφαίοι παίκτες υπήρξαν πολλοί. Σκεφτείτε κάποιον που είχε εισιτήριο διαρκείας στην Μπαρτσελόνα σε όλα τα χρόνια του Μέσι. Το ποδόσφαιρο που είδε άγγιξε την τελειότητα. Οι τίτλοι και το θέαμα γέμισαν σίγουρα για πάντα τη ζωή του. Με έναν όμως μεγάλο αστερίσκο. Η Μπαρτσελόνα ήταν μεγάλη και πριν τον Μέσι.  Είχε ένα σωρό τίτλους. Είναι καταδικασμένη να είναι για πάντα μεγάλη. Τη φανέλα της την είχαν φορέσει ένα σωρό κορυφαίοι ποδοσφαιριστές και αυτό θα είναι και ο κανόνας. Στη Νάπολη οι οπαδοί είχαν μάθει να χάνουν. Να τους κοροϊδεύουν οι άλλοι οπαδοί των πλούσιων ομάδων για τη φτωχή καταγωγή τους. Ήταν οι παρίες. Οι αλήτες. Αυτοί που στο σχολείο δεν έπρεπε να κάνουμε παρέα μαζί τους. Και ξαφνικά είναι μαζί τους ο Θεός. Προέρχεται κι αυτός από μία πολύ ταπεινή περιοχή. Είναι κι αυτός λαϊκός κι ας έχει πλέον πολλά λεφτά. Και το πιο σημαντικό; Θέλει να τους δώσει χαρά γιατί είναι οι μόνοι που τον πίστεψαν πραγματικά σε μία πολύ δύσκολη φάση της καριέρας του.

Αν υπάρχει μία στιγμή που να φανερώνει το πως έβλεπε ο Ντιέγκο το παιχνίδι και το πως οι οπαδοί της Νάπολι τον ίδιο αυτή δεν είναι άλλη από το βίντεο προθέρμανσης με το τραγούδι Life Is Life των Opus. To βίντεο είναι από το 1989, πριν το επαναληπτικό παιχνίδι με την Μπάγερν Μονάχου για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ στο Μόναχο, και το έζησαν ζωντανά μόνο λίγοι οπαδοί των «γαλάζιων». Ο Ντιέγκο χορεύει, παίζοντας με τη μπάλα υπό τους ήχους της σπουδαίας επιτυχίας της εποχής εκστασιάζοντας το κοινό. Η σκηνή μπορεί να μπει άνετα στις κορυφαίες στην ιστορία του ποδοσφαίρου φανερώνοντας τόσο την ιδιοσυγκρασία του Μαραντόνα όσο και της λατρείας που του είχαν οι οπαδοί. Σκεφτείτε χιλιάδες μάτια καρφωμένα πάνω σε έναν ποδοσφαιριστή που ουσιαστικά τους δίνει ένα θέαμα εκτός των τακτικών ενός αγώνα. Μία κορυφαία ερμηνεία εκτός σεναρίου. Ακόμα και ο σπουδαίος Ναπολιτάνος σκηνοθέτης Πάολο Σορεντίνο, ο άνθρωπος δηλαδή που αγάπησε όσο λίγοι το ποδόσφαιρο, τον Μαραντόνα και τη Νάπολι και μας χάρισε το αριστουργηματικό Hand of God, για το πως έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στην πόλη την ίδια περίοδο που η Νάπολι έφτανε στο πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της, δεν θα μπορούσε να σκεφτεί, να γράψει και να σκηνοθετήσει καλύτερα αυτή τη μαγική σκηνή. Για την ιστορία αυτά τα λεπτά της προθέρμανσης δεν μεταδόθηκαν τηλεοπτικά, ωστόσο ο Φρανκ Ράες, ένας Ολλανδός δημοσιογράφος, κατέγραψε τα παιχνίδια με την μπάλα και τον χορό του Ντιέγκο σε ένα ντοκιμαντέρ που έκανε τον γύρο του κόσμου. Έκτοτε, σε πολλά γήπεδα, πριν τους αγώνες έπαιζε το εν λόγω τραγούδι. Το ποδόσφαιρο θα τους ευχαριστεί για πάντα και τους δύο.

Η Νάπολι κατέκτησε στα χρόνια του Μαραντόνα 2 Πρωταθλήματα, 1 Κύπελλο και 1 Κύπελλο ΟΥΕΦΑ μπαίνοντας για τα καλά στο μάτι των παραδοσιακών δυνάμεων της χώρας. Ο Μαραντόνα απ’ την άλλη, μπήκε για πάντα στις καρδιές τους, αλλάζοντάς τους για πάντα τη ζωή και χαρίζοντάς τους μοναδικά συναισθήματα. Σημαντικότερα κι απ’ τον πιο λαμπερό τίτλο. Η ομάδα στις μέρες μας είναι και πάλι πολύ δυνατή έχοντας κατακτήσει το Κύπελλο του 2020 και τα Πρωταθλήματα του 2023 και του 2025 με αρκετούς κορυφαίους παίκτες πλέον στη σύνθεσή της. Στο Σάν Πάολο πάντως όποιοι και να παίζουν και όσο ταλαντούχοι και να είναι στο μυαλό των οπαδών θα έρχεται πάντα ο Ντιέγκο να παλεύει γι’ αυτούς. Τότε που δεν τους υπολόγιζε κανένας. Τότε που τους θεωρούσαν παρείσακτους. Τότε που δεν κέρδιζαν μέχρι την έλευσή του. Τότε που ήταν οι πιο τυχεροί οπαδοί στη ιστορία του ποδοσφαίρου.

sombrero.gr

BEST OF THEMASPORTS