Έρικ Μίκλαντ, το μόνο ευχάριστο κουνούπι

Βαπτισμένος από τους συμπατριώτες του τους Νορβηγούς, ως “κουνούπι”, ο Έρικ Μίκλαντ ήταν, είναι και θα είναι το μόνο ευχάριστο (κουνούπι) στη Γη.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Γεννημένος στις 21 Ιουλίου του 1971, ο Μίκλαντ βαπτίστηκε έτσι λόγω του μεγέθους του. Όντας βραχύσωμος, δεν δίσταζε να τα βάζει με οποιαδήποτε αντίπαλο στο κέντρο και παντού. Μια δημοσιογράφος είχε γράψει ότι δάγκωνε και ήταν ενοχλητικός για τους αντιπάλους του σαν κουνούπι. Σε άλλες εποχές στη ποδοσφαιρική Νορβηγία, ο Μίκλαντ δεν ήταν μόνο κοντός και διέφερε από τους υπόλοιπους συμπατριώτες του, ήταν και προικισμένος με τεχνική κατάρτιση.

Ξεκίνησε με τη Bryne FK, μετά μεταγράφτηκε στην ομάδα της πόλης του ΙΚ Start, όπου άρχισε να φτιάχνει το όνομά του. Το 1990 ψηφίστηκε ο καλύτερος μέσος της Νορβηγίας και το 1992 ο καλύτερος παίκτης της χώρας.

Ασταμάτητο τρέξιμο, διάβασμα παιχνιδιού, εξαιρετική πάσα και χειρισμός μπάλας, τα κύρια χαρακτηριστικά του.

Τα περάσματα από Ολλανδία και Αυστρία ήταν αποτυχημένα και κάπου εκεί οι προσδοκίες για κάτι καλύτερο λιγόστευαν.

Το 1996 κυκλοφόρησε και ένα ντοκιμαντέρ για εκείνον με τίτλο “Myggen”, που σημαίνει – τι άλλο- κουνούπι.

Στο ντοκιμαντέρ διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του 1995, μιας δύσκολης χρονιάς στην καριέρα του. Μετά από μια επιτυχημένη σεζόν το 1994, οι προσδοκίες ήταν υψηλές, αλλά ξαφνικά αποκλείστηκε από την εθνική ομάδα. Το ντοκιμαντέρ εξερευνά την προσωπική και επαγγελματική του ζωή, τις αντισυμβατικές του απόψεις για τον επαγγελματικό αθλητισμό, τον τρόπο ζωής του (κάπνισμα, αλκοόλ), καθώς και τη στιγμή που γίνεται πατέρας για πρώτη φορά.

Το 1997 ήρθε στην Αθήνα για τον Παναθηναϊκό, μένοντας τρία χρόνια. Τον είχαν δει οι σκάουτερ του Παναθηναϊκού στη φιλική νίκη της Εθνικής Νορβηγίας απέναντι στη Βραζιλία, όπου ήταν ο καλύτερος του γηπέδου. Ακόμη και ο Ρομάριο, παραδέχθηκε την κλάση του.

Σε αυτά τα 3 χρόνια, ο Μίκλαντ γίνεται ένας από τους πιο αγαπητούς ξένους στην ιστορία του συλλόγου, κερδίζοντας τους πάντες με το τρέξιμο και την τεχνική του κατάρτιση…και ας έβγαινε ασταμάτητα και έπινε τα βράδια.

Το αλκοόλ ήταν ένας από τους δαίμονες του Μίκλαντ δυστυχώς. Στην Αυστρία δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί και το έριχνε στο ποτό, επηρεάζοντας την απόδοσή του. Στην Αθήνα, οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού, είχαν παράπονα από τα εξωγηπεδικά του κατορθώματα, αλλά τον ήθελαν μέχρι την αποχώρησή του για την Μόναχο 1860.

Ο Μίκλαντ ήθελε να δοκιμάσει τη τύχη του σε ένα δυνατότερο πρωτάθλημα, αλλά σήμερα δηλώνει μετανιωμένος.

Εκεί τα πράγματα δεν πήγαν καθόλου καλά: ο Νορβηγός έπινε ακόμη περισσότερο και συμμετείχε σε περιστατικά που φανέρωναν εικόνα αποσύνθεσης: επίθεση σε γυναίκες, όντας μεθυσμένος σε γέφυρα, να φωνάζει να μονομαχήσουν με τα χέρια σε θαμώνες κλαμπ.  Ο προπονητής του τον καλούσε να ζητήσει βοήθεια από ειδικό για το πρόβλημά του. Αποκάλεσε τον προπονητή του δειλό, τέθηκε εκτός ομάδας και δεν το μετάνιωσε καθόλου: “Ξέρω ότι είμαι αρκετά καλός ώστε να παίζω, δεν βρίσκω τίποτε ντροπιαστικό όσα είπα και τα επαναλαμβάνω” αρκέστηκε να πει. 

Μετά τη Κοπεγχάγη (όπου κατέκτησε και τους μοναδικούς τίτλους του), έφτασε στο απόλυτο ναδίρ του: εγκατέλειψε την ενεργό δράση μιας και έβγαζε πολλούς τραυματισμούς σε ηλικία 33 ετών, ενώ πλέον έπαιρνε και κοκαϊνη, ενώ η σύζυγός του και μητέρα των δύο παιδιών του τον εγκατέλειψε.

Το 2009 καταδικάστηκε για κατοχή, αλλά όχι για διακίνηση, έχοντας επιστρέψει στην ενεργό δράση την προηγούμενη χρονιά με τη φανέλα της Start στη 2η κατηγορία.

Με την Εθνική Νορβηγίας ήταν παρών σε δύο Μουντιάλ (1994, 1998) και σε ένα Ευρωπαϊκό. Στο Μουντιάλ του 1998 πιάστηκε να είναι τύφλα με μπύρες κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας.

Το 2006 έπαιξε σε φιλικό και με τον μεγάλο Ντιέγκο Μαραντόνα.

Ο Μίκλαντ ήταν ακόμη και στην εποχή του διαφορετικός, πόσο μάλλον σήμερα. Το ατημέλητο μούσι, τα μακριά του μαλλιά και η αγάπη του για το ποτό και την διασκέδαση, την οποία ποτέ δεν έκρυβε, τον έκαναν έναν καλτ ροκ σταρ του ποδοσφαίρου.

Είναι ένας ποδοσφαιρικός ήρωας των Νορβηγών, ένας από τους πιο αγαπητούς ξένους στην ιστορία του Παναθηναϊκού, ένας αληθινά μποέμ τύπος.

Υ.Γ. ι. Ο Μίκλαντ είχε ροπή στις κάρτες με το παίξιμό του και τη συμπεριφορά του στο γήπεδο. Μετά από ένα γκολ (του Παναθηναϊκού), είχε φωνάξει δυνατά “FUCK OFF” δίπλα στον διαιτητή. Ο διαιτητής νόμιζε ότι απευθύνονταν σε αυτόν και τον απέβαλε.

cult24.gr

BEST OF THEMASPORTS