Ικανότητα ή νεποτισμός; Ο Ντάβιντε Αντσελότι είναι πλέον προπονητής

Τον Ιούνιο που μας πέρασε επισημοποιήθηκε μια είδηση που κυκλοφορούσε για καιρό, μας παραξένεψε όταν την ακούμε αρχικά, αλλά τελικά έγινε πραγματικότητα, έστω και με καθυστέρηση.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Ο Κάρλο Αντσελότι μετά από μια τεράστια και επιτυχημένη προπονητική καριέρα στην Ευρώπη, θα μετακόμιζε στην Αμερική για να αναλάβει έναν από τους σημαντικότερους πάγκους στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Αυτόν της εθνικής Βραζιλίας. Δεν θα μιλήσουμε όμως για τον Καρλέτο σήμερα και τη νέα του περιπέτεια, αλλά για ένα πολύ πολύ αγαπημένο του πρόσωπο. Ο γιος του Ντάβιντε είναι εδώ και χρόνια συνοδοιπόρος του ως βοηθός προπονητή και όλα έδειχναν ότι η συνεργασία θα σταματούσε κάπου εδώ. «Ο Ντάβιντε βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με έναν ευρωπαϊκό σύλλογο, δεν νομίζω ότι είναι σωστό να έρθει μαζί μου στη Βραζιλία. Αν πάει σε κάποιον σύλλογο, του εύχομαι τα καλύτερα. Και αν δεν το κάνει, μπορεί να έρθει σε μας οποιαδήποτε στιγμή», είχε πει τότε ο πρεσβύτερος Αντσελότι. Όλα έδειχναν ότι ο Ντάβιντε θα άνοιγε τα φτερά του για να πετάξει μόνος, να ξεκινήσει τη δική του προπονητική καριέρα.

Ο σύλλογος που ενδιαφερόταν να δώσει έναν πάγκο για πρώτη φορά στον Ντάβιντε ήταν οι Ρέιντζερς. Παρά τις συνομιλίες όμως και το γεγονός ότι για καιρό εμφανιζόταν ως ο κύριος στόχος των Σκωτσέζων, συμφωνία δεν είχαμε. Ούτε και με κάποια άλλη ομάδα που φερόταν να ενδιαφέρεται, όπως η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια. Ο Αντσελόντι τζούνιορ δεν βρήκε ομάδα στην Ευρώπη και κάπως έτσι, στις αρχές του Ιουνίου, ακολούθησε τον πατέρα σε μια ακόμα δουλειά ως βοηθός στην εθνική Βραζιλίας αυτή τη φορά. Εκεί φάνηκε ότι το όνειρο για ξεχωριστή πορεία θα έμπαινε σε προσωρινή παύση για τον 36χρονο Ιταλό. Έναν μήνα αργότερα όμως, ήρθε η νέα είδηση. Η Μποταφόγκο, ο ιστορικός σύλλογος από το Ρίο, είχε μείνει χωρίς προπονητή μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων και τον αποκλεισμό από την Παλμέιρας. Και ανακοίνωσε προς έκπληξη όλων, ως νέο προπονητή της τον Ντάβιντε Αντσελότι. Ο μπαμπάς βόλεψε τον γιόκα σε μια νέα δουλειά; Πίεσε την Ομοσπονδία να πιέσει την ομάδα; Η είδηση έγινε ακόμα πιο περίεργη όταν ανακοινώθηκε ότι ο Ντάβιντε θα διατηρούσε το πόστο του ως βοηθός του Κάρλο στην εθνική Βραζιλίας. Διπλοθεσίτης με λίγα λόγια. Αποκούμπι σε περίπτωση που η περιπέτεια στην Μποταφόγκο δεν είχε καλή κατάληξη.

Η θέση του Ντάβιντε δεν είναι εύκολη. Δεν είναι ότι αναλαμβάνει απλώς μια μεγάλη ομάδα της χώρας. Είναι ότι έρχεται στην ομάδα που κατέκτησε το πρωτάθλημα Βραζιλίας του 2024 (μόλις το τρίτο στην ιστορία της) και το Κόπα Λιμπερταδόρες του 2024. Έρχεται στην ομάδα δηλαδή ούτε έναν χρόνο μετά την πιο επιτυχημένη χρονιά της ιστορίας της. Ο Πορτογάλος Αρτούρ Ζόρζε έφυγε για τα πετροδόλαρα και ο αντικαταστάτης του έμεινε μόλις για έξι μήνες στον πάγκο. Με λίγα λόγια ο Αντσελότι πηγαίνει σε μια ομάδα που έχει απαιτήσεις, σε μια χώρα με πολύ ιδιαίτερη ποδοσφαιρική κουλτούρα, όπου το συναίσθημα συχνά επικρατεί της λογικής. Πόσο εύκολο είναι να αποδείξει ότι βρίσκεται εκεί λόγω της αξίας του και όχι εξαιτίας του μπαμπά;

Η κριτική ήταν μεγάλη από την αρχή. Πολύς κόσμος δεν ενθουσιάστηκε με την πρόσληψη. Τα συναισθήματά τους (και τα δικά του) μετέφερε ο διάσημος οπαδός Πέδρο Σερτέζας σε εκπομπή της βραζιλιάνικης τηλεόρασης. «Ποτέ στη ζωή μου δεν θα ήμουν υπέρ της πρόσληψης ενός τύπου δεν ήταν πουθενά προπονητής», δήλωσε. Και ανέφερε το παράδειγμα του Ντομενέκ Τορέντ που ήταν για χρόνια βοηθός του Πεπ Γκουαρδιόλα μέχρι που η Φλαμένγκο αποφάσισε να τον προσλάβει ως πρώτο προπονητή το 2020, κάτι που στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία. Την ίδια άποψη είχαν και πολλοί οπαδοί του συλλόγου με πολλές συζητήσεις να ανοίγουν στο YouTube, σε podcast, ραδιοφωνικές εκπομπές κ.ο.κ. Ο κόσμος στεκόταν στο γεγονός ότι ο Ντάβιντε δεν είναι αυτόφωτος, αλλά πάντα εκεί δίπλα στη σκιά του πατέρα του, ενώ πολλοί τονίζουν ότι δεν έχει ιδέα από το ποδόσφαιρο της Βραζιλίας και τις ιδιαιτερότητές του. Η λέξη “νεποτισμός” ακούστηκε πολλές φορές, μαζί με την απειρία. Την ίδια στιγμή, ένας γνωστός δημοσιογράφος τόνιζε ότι ήταν κακή κίνηση για την Μποταφόγκο, ένα ρίσκο για τον ίδιο τον Ντάβιντε, καθώς η Μποταφόγκο παραδοσιακά δεν στηρίζει τους προπονητές, ενώ έβαλε και μια άλλη διάσταση, τονίζοντας ότι όλο αυτό θα έχει άσχημο αντίκτυπο και για τον ίδιο τον Αντσελότι, αν για παράδειγμα καλέσει στην εθνική κάποιον παίκτη της Μποταφόγκο και ο κόσμος πιστεύει ότι κάνει χάρη στον γιο του. Ο Ντάβιντε δεν αρνείται την πραγματικότητα. Όπως λέει, γνωρίζει ότι είναι πολύ δύσκολο και ότι θα κρίνεται αρχικά επειδή είναι ο γιος του Κάρλο. Τονίζει ότι είναι περήφανος που είναι γιος του πατέρα του, αλλά ότι τώρα ξεκινά το δικό του προσωπικό ταξίδι, με μεγάλες φιλοδοξίες και ότι μόνο αν βουτήξεις στη θάλασσα θα κολυμπήσεις. Αυτό που δεν λέει όμως είναι ότι φαίνεται να έχει για μπρατσάκια το όνομα του πατέρα του που του άνοιξε τον δρόμο. Δεν πιστεύει κανείς ότι η Μποταφόγκο θα τον έπαιρνε αν δεν ήταν ο Αντσελότι στην εθνική.

Ως ποδοσφαιριστής δεν τα κατάφερε

Ας δούμε όμως και την άλλη πλευρά. Ο Κάρλο Αντσελότι πέρα από την εκτίμηση που έχει στον γιο του για τις ικανότητες τού, έχει πει και κάτι άλλο: «Ο Ντάβιντε έχει ένα πλεονέκτημα σε σχέση με άλλους βοηθούς. Λέει πράγματα που οι άλλοι δεν τολμούν να πουν επειδή με σέβονται ή με φοβούνται. Και ως κόουτς, μου χρειάζεται πολύ η ειλικρίνεια. Προτιμώ να ακούω, παρά να μιλάω». Με λίγα λόγια έχει πει ότι ο γιος του δεν ήταν απλά ένας διακοσμητικός βοηθός, αλλά ότι συμμετέχει ενεργά στην ώρα του αγώνα και σε γενικότερες αποφάσεις. Ότι δηλαδή στην πραγματικότητα έχει εμπειρία από κοουτσάρισμα. Και μάλιστα σε κορυφαίο επίπεδο.

Τι άλλος ρόλους είχε όμως εκτός από το να προκαλεί το φρύδι του μπαμπά ώστε να σηκωθεί ψηλά; Ήταν πάντα εκεί κοντά στους παίκτες, από τις προπονήσεις και τους αγώνες μέχρι την προθέρμανση. Όπως λέει κι ο ίδιος, αναζητά, συμβουλεύει, ελέγχει και οργανώνει. Στη Ρεάλ μιλούσε στους παίκτες συνεχώς για διάφορα θέματα, από τεχνικά μέχρι πιο προσωπικά, ενώ ταυτόχρονα έκανε και έρευνα για τους αντιπάλους. Το ίδιο και στην Έβερτον. Μπορεί να μην ήταν ο ίδιος ποδοσφαιριστής (παράτησε την μπάλα στα 20 του), αλλά ο Ντάβιντε δεν είναι άπειρος από ποδόσφαιρο. Το αντίθετο. Η ζωή του είναι γεμάτη μπάλα. Όταν ήταν πιτσιρίκι και ο Καρλέτο έπαιζε στη Μίλαν, ο Ντάβιντε ήταν κάθε βδομάδα στα αποδυτήρια. Και ακολούθησε, μεγαλύτερος πλέον, την ίδια πορεία όταν ο πατέρας του έγινε προπονητής. «Έχω πολλές ιστορίες να πω και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να δημιουργείς ένα καλό περιβάλλον και μια διαδικασία εκμάθησης. Αν εγώ έχω 100 ιστορίες να πω, ο πατέρας μου έχει να διηγηθεί 1.000. Όταν ξεκινά να τις λέει, είναι υπέροχη στιγμή για όλους. Είναι πολύ σημαντικό. Βλέπεις τους παίκτες να ενδιαφέρονται. Όταν ένας νέος παίκτης ακούει για αυτούς τους μεγάλους παίκτες, είναι ένα παράδειγμα γι’ αυτόν». Μπορεί να μην έχει καριέρα ως παίκτης, αλλά ξέρει πολύ καλά τι είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα, τι συναντάς μέσα στα αποδυτήρια και στις προπονήσεις και μάλιστα το έχει δει δίπλα σε παίκτες μεγαθήρια.

Ο Ντάβιντε γνωρίζει σίγουρα ότι δεν είναι εύκολο να βγάλει από πάνω του την ταμπέλα του γιου. «Δεν είμαι βλάκας, το γνωρίζω ότι είναι δύσκολο για μένα να κάνω αυτή τη δουλειά. Πάντα υπάρχουν σκιές και αμφιβολίες, ότι βρίσκεσαι εκεί επειδή είσαι ο γιος του. Την πρώτη ημέρα που πηγαίνω κάπου, είμαι ο γιος του Κάρλο. Δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό. Είναι κάτι που ορισμένες φορές με πληγώνει, αλλά πρέπει να ζω με αυτό και να επικεντρώνομαι στη δουλειά μου. Μπορώ μόνο να το αλλάξω δουλεύοντας καθημερινά και προσπαθώντας να πείσω ότι αξίζω τη δουλειά μου», θα πει σε παλιότερη συνέντευξή του, όταν ήταν ακόμα βοηθός στην Έβερτον.

Εδώ με τον «δικό μας» κύριο Φερέιρα

Και αυτή η αμφιβολία δεν υπάρχει μόνο στον κόσμο, αλλά και στους ίδιους τους διοικούντες. Ένα στέλεχος της Έβερτον είχε παραδεχτεί ανώνυμα ότι ανησύχησε όταν ανακοινώθηκε ότι ο Κάρλο Αντσελότι θα είχε στο Γκούντισον Παρκ τον γιο του για βοηθό. Παραδέχτηκε όμως, ότι όσα άκουγε από τα αποδυτήρια ήταν θετικά. Οι παίκτες, παρότι έβλεπαν το παιδί του κόουτς που δεν είχε παίξει ποτέ μπάλα να βρίσκεται εκεί, γρήγορα απέκτησαν μια πολύ καλή γνώμη για τον ίδιο. Έναν σεβασμό που οδήγησε μάλιστα και τον πιο old school τύπο τότε στο επιτελείο να τον συμπαθήσει. Μιλάμε φυσικά για τον Ντάνκαν τον Φέργκιουσον, με τον οποίο ασχοληθήκαμε και σε πρόσφατο podcast.

Πέρα όμως από τις χρήσιμες εμπειρίες, ο Ιταλός φρόντισε να έχει και τα τυπικά προσόντα και όλες τις θεωρητικές γνώσεις. Έχει κάνει σπουδές πάνω στο ποδόσφαιρο και έχει πάρει τα διπλώματα προπονητή της UEFA με εξαιρετικούς βαθμούς, τελειώνοντας πρώτος στην τάξη του. Παράλληλα, δίνει και μεγάλη σημασία στην ψυχολογία. «Στο μέλλον, κάθε παίκτης θα έχει τον δικό του ψυχολόγο», έχει δηλώσει παλιότερα. Εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, προσπαθεί να βάλει την ψυχολογία μέσα στα αποδυτήρια. Πιστεύει ότι η ψυχική υγεία είναι πολύ σημαντική για έναν αθλητή και ότι οι ανάγκες κάθε ξεχωριστής προσωπικότητας κάνουν πολύ σημαντικό να μην υπάρχει απλά ένας ψυχολόγος για όλους, αλλά ξεχωριστοί επαγγελματίας για κάθε αθλητή. Κάτι πραγματικά πολύ δύσκολο που δεν θα είναι και το πιο εφικτό σε μια χώρα όπως η Βραζιλία. Ο γλωσσομαθής Ντάβιντε σίγουρα θα προσθέσει (αν δεν το έχει κάνει ήδη) τα πορτογαλικά στο ρεπερτόριό του μετά από τα αγγλικά, τα ισπανικά, τα γαλλικά και τα γερμανικά.

Το ντεμπούτο του Αντσελότι ήταν επιτυχημένο, με μια νίκη επί της Βάσκο. Aπό τότε έχει μια πρόκριση στους 8 του κυπέλλου, ενώ στο πρωτάθλημα ανέβασε την ομάδα αρκετές θέσεις στη βαθμολογία. Μέχρι που ήρθε το τελευταίο κακό αποτέλεσμα, η ήττα από την Παλμέιρας στο πρωτάθλημα σε συνδυασμό με μια ακόμα εντός έδρας ήττα από την Κρουζέιρο έδειξαν ότι στα μεγάλα ματς η ομάδα έχει ζήτημα. Η Μποταφόγκο αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην 5η θέση (ήταν “περίπου” 12η όταν ανέλαβε και λέμε περίπου γιατί οι ομάδες δεν είχαν τους ίδιους αγώνες) και ο Αντσελότι έχει συνολικά ρεκόρ 6-2-2 σε όλες τις διοργανώσεις. Το πρώτο όμως κρίσιμο τεστ του έρχεται αυτή τη βδομάδα. Η ομάδα του, η κάτοχος του Λιμπερταδόρες, ταξιδεύει στο Εκουαδόρ για να υπερασπιστεί το υπέρ της 1-0 του πρώτου αγώνα με την LDU. Αν η Μποταφόγκο αποκλειστεί στη δύσκολη έδρα του Κίτο, η γκρίνια θα μεγαλώσει σε μεγάλο βαθμό. Αν προκριθεί, τότε θα έχει κερδίσει λίγο χρόνο ακόμα στη δύσκολη πορεία του προς την αναγνώριση ως κάτι διαφορετικό από το «ο γιος του μπαμπά».

blog.stoiximan.gr

BEST OF THEMASPORTS