Μετά την απόφαση – ορόσημο για Lassana Diarra, η επόμενη μέρα δεν θα είναι ίδια!

Το Δικαστήριο της ΕΕ έκρινε ότι βασικοί κανονισμοί της FIFA παραβιάζουν το ευρωπαϊκό δίκαιο. Η απόφαση ενισχύει τα δικαιώματα των ποδοσφαιριστών και επαναπροσδιορίζει τις ισορροπίες.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Ο Lassana Diarra άλλαξε τους κανόνες για τη λύση των συμβολαίων ποδοσφαιριστών. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (ΔΕΕ) τον Οκτώβριο του 2024 αποφάνθηκε υπέρ του πρώην μέσου της Άρσεναλ, της Τσέλσι και της Ρεάλ Μαδρίτης, Λασανά Ντιαρά, αφού έκρινε ότι συγκεκριμένοι κανόνες μεταγραφών της FIFA παραβιάζουν το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόκειται για μια απόφαση-ορόσημο που βελτιώνει την ελευθερία μετακίνησης των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών.

Γιατί ο Lassana Diarra προσέφυγε στη FIFA;

Ο Diarra ενεπλάκη σε διαμάχη με τη Λοκομοτίβ Μόσχας το 2014 και αποχώρησε από τον ρωσικό σύλλογο, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε διαμάχη στο Τμήμα Επίλυσης Διαφορών της FIFA (DRC). Η FIFA, μέσω του Τμήματος Επίλυσης Διαφορών, έκρινε ότι η αποχώρηση ήταν χωρίς δικαιολογημένη αιτία, επιβάλλοντάς του αποζημίωση ύψους 20 εκατομμυρίων ευρώ και ενεργοποιώντας τους σχετικούς περιορισμούς εγγραφής.

Άρθρα των κανονισμών της FIFA τον εμπόδισαν να δεχθεί νέα πρόταση συμβολαίου στο Βέλγιο. Η Sporting Charleroi ενδιαφέρθηκε για την απόκτησή του, αλλά η FIFA αρνήθηκε την έκδοση Διεθνούς Πιστοποιητικού Μεταγραφής (ITC), ενώ ο σχετικός κανονισμός προέβλεπε αλληλέγγυα ευθύνη του νέου συλλόγου για την καταβολή αποζημίωσης, γεγονός που ουσιαστικά μπλόκαρε τη μεταγραφή.

Σε ηλικία 29 ετών, στο απόγειο της καριέρας του, ο Γάλλος πέρασε ένα χρόνο χωρίς σύλλογο. Σύμφωνα με τον Diarra, οι κανονισμοί διέκοψαν άδικα και επηρέασαν αρνητικά την καριέρα του. Το ΔΕΕ αποφάνθηκε υπέρ του Diarra, υπό την έννοια ότι οι δικαστές επιβεβαίωσαν ότι οι κανόνες της FIFA είναι αντίθετοι με τη νομοθεσία της ΕΕ, αναγκάζοντας τη FIFA να προσαρμόσει τους κανονισμούς της.

Ποια η κατάληξη του Δικαστηρίου;

Το Δικαστήριο επικεντρώθηκε στο Άρθρο 17 του Κανονισμού Ιδιότητας και Μεταγραφών Ποδοσφαιριστών (Regulations on the Status and Transfer of Players – RSTP) της FIFA. Ειδικότερα, από το Άρθρο 17§1 δεν ήταν εύκολο να προβλεφθεί από τον ποδοσφαιριστή το ύψος της αποζημίωσης που θα οφείλει, το άρθρο 17§2 προέβλέπε ότι σε περίπτωση καταγγελίας του συμβολαίου χωρίς δικαιολογημένη αιτία τον ποδοσφαιριστή, ο νέος σύλλογος φέρει αλληλέγγυα ευθύνη με τον παίκτη για την αποζημίωση προς τον προηγούμενο σύλλογο και το άρθρο 17§4 σύμφωνα με το οποίο η εγγραφή ενός τέτοιου ποδοσφαιριστή αποτελούσε από μόνη της τεκμήριο ότι παρακίνησε η ίδια τον ποδοσφαιριστή να προβεί στη διακοπή του συμβολαίου, με αποτέλεσμα η FIFA να μπορεί να της επιβάλει εμπάργκο μεταγραφών για δύο μεταγραφικές περιόδους.

 

Το ΔΕΕ έκρινε ότι οι παραπάνω διατάξεις παραβιάζουν το άρθρο 45 ΣΛΕΕ για την ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων, καθώς ο Diarra στερήθηκε τη δυνατότητα επαγγελματικής απασχόλησης σε άλλο κράτος μέλος καθώς και το άρθρο 101 ΣΛΕΕ περί περιορισμού του ανταγωνισμού, καθώς απέτρεπαν νέους συλλόγους από την πρόσληψη παικτών υπό τη νομική αβεβαιότητα.

 

 

 

Ποιες ήταν οι συνέπειες σύμφωνα με τους παλαιούς κανόνες;

 

Για πάνω από δύο δεκαετίες ήταν σχετικά εύκολο για τους συλλόγους να καταγγέλλουν μονομερώς τα συμβόλαια χωρίς βάσιμο λόγο, ενώ οι παίκτες που καταγγέλλουν μονομερώς το συμβόλαιό τους δεν θα μπορούσαν να υπολογίσουν εκ των προτέρων την αποζημίωση που έπρεπε να καταβληθεί, θα ήταν δύσκολο να βρουν νέο σύλλογο και θα τους επιβαλλόταν απαγόρευση ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο.

 

Όσον αφορά την αποζημίωση που έπρεπε να καταβληθεί στον παίκτη, οι κανόνες της FIFA απαιτούσαν από έναν σύλλογο να καταβάλει μια προκαθορισμένη και σταθερή αποζημίωση. Αυτή θα ήταν ίση με την υπολειπόμενη αξία του συμβολαίου, η οποία θα μειωνόταν κατά τον μισθό που θα κέρδιζε ο παίκτης σε μια νέα ομάδα μετά τη λήξη του συμβολαίου. Με άλλα λόγια: ένας σύλλογος γνώριζε τη μέγιστη ζημία του όταν έλυε ένα συμβόλαιο με έναν παίκτη και μάλιστα επωφελούνταν από τη νέα απασχόληση του παίκτη.

 

Σύμφωνα με τους παλαιούς κανόνες, οι παίκτες σπάνια κατάγγελλαν το συμβόλαιό τους, δεδομένου ότι – σε αντίθεση με το καθεστώς που ίσχυε για τους συλλόγους – η αποζημίωση που θα καταβαλλόταν στον σύλλογο ήταν άγνωστη, όχι καθορισμένη και συνεπώς εντελώς απρόβλεπτη. Καθώς ένας παίκτης δεν γνώριζε με βεβαιότητα ποιες θα ήταν οι οικονομικές συνέπειες σε περίπτωση καταγγελίας του συμβολαίου του, ένας παίκτης θα ήταν πολύ λιγότερο πρόθυμος να το πράξει.

 

Επιπλέον, ο πρώτος νέος σύλλογος του παίκτη θα ήταν αυτομάτως συνυπεύθυνος για την αποζημίωση. Αυτός ο κανόνας μείωνε σημαντικά τις δυνατότητες απασχόλησης οποιουδήποτε παίκτη που έλυε το συμβόλαιό του, καθώς οι σύλλογοι πιθανότατα θα δίσταζαν να υπογράψουν έναν παίκτη γνωρίζοντας ότι θα ήταν υπεύθυνοι για την καταβολή ενός απροσδιόριστου ποσού αποζημίωσης.

 

Τα στοιχεία της FIFPRO Europe υπογραμμίζουν περαιτέρω ότι περίπου το 95 τοις εκατό των υποθέσεων απασχόλησης που εκκρεμούν στη FIFA είναι αποτέλεσμα της παραβίασης από έναν σύλλογο.

 

 

 

Η θέση της FIFPRO

 

Η νομική διευθύντρια της FIFPRO Alexandra Góm

BEST OF THEMASPORTS