OMONOIA: Ατομικό για Στεπίνσκι
Ο Μάριους Στεπίνσκι ήταν απών από το κανονικό πρόγραμμα προπόνησης της Ομόνοιας στην Πολωνία.
Ακολουθήστε μας στο Google news
Υπάρχουν νούμερα στη ζωή που τα κουβαλάς σαν βάρος, σαν περηφάνια ή και τα δύο μαζί. Στο ποδόσφαιρο, κανένα δεν κουβαλά τόση μαγεία – και τόση απαίτηση – όσο το δέκα.
Το πρωί της Κυριακής, ο Δημήτρης Πέλκας εμφανίστηκε στο προπονητικό κέντρο του ΠΑΟΚ στη Νέα Μεσημβρία. Δεν περίμενε ως τις 7 Ιουλίου, όπως είχε δικαίωμα αφού είχε υποχρεώσεις με την Εθνική μέσα στον Ιούνιο. Γύρισε νωρίτερα, σαν να ήθελε να στείλει το δικό του μήνυμα ότι φέτος δεν θέλει να χάσει λεπτό.
Στη Θεσσαλονίκη, ειδικά γύρω από την Τούμπα, το «δέκα» δεν είναι απλώς νούμερο. Είναι μνήμη, αφήγηση, φαντασία. Θυμάμαι εμένα, μικρό παιδί στα τέλη της δεκαετίας του ’80, να κοντοστέκομαι έξω από τα περίπτερα στην Άνω Τούμπα. Να διαβάζω κάτι τεράστιους ξύλινους τίτλους στα «Σπορ του Βορρά» που έγραφαν «Ο επόμενος Κούδας είναι εδώ!». Και ο Γιώργος Τουρσουνίδης, πριν πάει σχολείο, έκανε όνειρα πως θα τη φορούσε, όπως κι έγινε, για να γράφουν κι αυτόν οι εφημερίδες. Όπως ακριβώς, χρόνια αργότερα, βίωσε και ο Πέλκας.
Το πρώτο μεγάλο «δεκάρι» που φόρεσε τα «ασπρόμαυρα» και το «10» στην πλάτη ήταν ο Λευτέρης Παπαδάκης. Στα χωμάτινα γήπεδα της δεκαετίας του ’50, όταν οι μπάλες ήταν βαριές και οι φανέλες έσταζαν ιδρώτα. Εκείνος έβαλε το σπόρο. Αλλά ο πρώτος που πραγματικά έκανε τον κόσμο να καταλάβει τι σημαίνει «δεκάρι» ήταν ο Γιώργος Κούδας.
Ο «Μεγαλέξανδρος» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο άνθρωπος που με μια κίνηση του ποδιού, άλλαζε όλο το σκηνικό στο γήπεδο. Άφηνε τους αμυντικούς να ψάχνουν πού πήγε η μπάλα. Οργάνωνε το παιχνίδι, μοίραζε, εκτελούσε. Αν υπήρχε social media τότε, κάθε highlight του θα έκανε εκατομμύρια views.
Ύστερα ήρθε η σειρά του Βασίλη Βασιλάκου. Παιδί από τον Αλμυρό του Βόλου. Μάγος με την μπάλα, όμως πάντα στη σκιά του Κούδα μέχρι το ’83. Παρ’ όλα αυτά, άφησε το δικό του στίγμα και έπαιξε σπουδαία μπάλα μέχρι το 1987.
Μετά περάσανε δεκάρια που ο καθένας είχε το δικό του χρώμα. Ο Λουίς Φερνάντο, κλασικό δεκάρι, λίγο πιο βαρύς σωματικά, αλλά με μυαλό ξυράφι. Μόνο μία χρονιά στον ΠΑΟΚ, αλλά σε 23 παιχνίδια, πρόλαβε να βάλει 5 γκολ.
Και φυσικά, ο Μαγκντί Τολμπά. Αιγύπτιος, 114 συμμετοχές, 20 γκολ. Όαση εκείνα τα χρόνια που η διοίκηση ήταν διαρκώς σε αναβρασμό. Δεν υπάρχει οπαδός του ΠΑΟΚ που να μην τον θυμάται με συμπάθεια.
Ακολούθησε ο Φρανς Φαν Ρόι, δανεικός από τη Σταντάρ Λιέγης, ήρθε Δεκέμβρη του ’94. Σε μόλις 21 αγώνες πρόλαβε να βάλει 7 γκολ και να κάνει 2 ασίστ στο ντεμπούτο του με τη Λάρισα (5-0). Άφησε πίσω του τη φήμη ότι «ήξερε πολύ μπάλα».
Ύστερα ήρθε ο Πατρίτσιο Καμπς, το τελευταίο λατινοαμερικάνικο δεκάρι πριν μπει το ελληνικό ποδόσφαιρο σε νέα εποχή. Μεγαλεπήβολο βιογραφικό, αλλά στην πράξη έμεινε ελάχιστα.
Από τη σεζόν 1997-98 και μετά, όταν καθιερώθηκαν οι σταθεροί αριθμοί στις φανέλες, το «δέκα» φόρεσαν πολλοί. Τουρσουνίδης, Καμπς, Φρούσος, Θεοδωρίδης, Σικαμπάλα, Γκονζάλες, Χριστοδουλόπουλος, Μπακαγιόκο, Σορλέν, Σπαντάτσιο, Πέλκας, Λούκας Πέρεθ, Περέιρα, Μπερμπάτοφ, Κάμπος, Μουργκ. Άλλοι άφησαν εποχή, άλλοι πέρασαν σαν φευγαλέο όνειρο.
Το παράδοξο όμως είναι πως σήμερα, το πιο φωτεινό δεκάρι του ΠΑΟΚ δεν φοράει το 10. Το λένε Γιάννη Κωνσταντέλια. Ούτε που τον νοιάζει αν στην πλάτη του γράφει άλλο νούμερο. Θα κρατήσει το «7». Γιατί ο ρόλος του δεν είναι το νούμερο – είναι το βλέμμα που βλέπει τις πάσες που δεν βλέπουν οι άλλοι. Κι αυτό, πιστέψτε μας, το κάνει πολύ καλά, ότι νούμερο φοράει στην πλάτη.
Στον διεθνή χώρο, λένε πως το δεκάρι πεθαίνει. Πως οι εποχές άλλαξαν, πως το ποδόσφαιρο έγινε πιο «σκληρό», πιο τακτικό. Κι όμως, οι καρδιές μας θα χτυπάνε πάντα για τους Πελέ, Μαραντόνα, Πλατινί, Μπάτζιο, Ζιντάν, Μέσι. Για εκείνους που μπορούσαν να σταματήσουν τον χρόνο με μια ντρίμπλα ή μια κάθετη πάσα που κανείς δεν περίμενε.
Γι’ αυτό κι όταν βλέπω τον Πέλκα να επιστρέφει πιο νωρίς, να ζητάει να φορέσει ξανά το «δέκα», μέσα μου γεννιέται μια κρυφή χαρά. Σαν να μου ψιθυρίζει ότι, όσο κι αν αλλάξει το ποδόσφαιρο, πάντα θα υπάρχει χώρος για τα δεκάρια.
gazzetta.gr