Ο Βιτόρια πέτυχε διάνα: Ο deep lying play maker που θα ξεκλειδώσει τον Τσέριν

Το ύψος των αποδοχών του αρχηγού της ομάδας σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το συμβόλαιό του λήγει σε ένα χρόνο κι επομένως θα μπορούσε σε 6 μήνες να διαπραγματευτεί με όποιον σύλλογο επιθυμεί και να φύγει ως ελεύθερος, τον έβαλε στην κατηγορία των παικτών για τους οποίους η Ναντ ήταν διατεθειμένη να ακούσει προτάσεις, χωρίς να του έχει βάλει πωλητήριο.

Το τμήμα σκάουτινγκ του Παναθηναϊκού ενημερώθηκε για τις προθέσεις των «καναρινιών» και όπως συνέβη και με τις περιπτώσεις των Τουμπά και Κυριακόπουλου, κινήθηκε ταχύτατα και διακριτικά, κλείνοντας και αυτήν την μεταγραφή πριν καν κυκλοφορήσουν τα συγκεκριμένα ονόματα ούτε ως φήμες και σενάρια καν. Κάτι που είναι αλήθεια είχε καιρό να συμβεί στο τριφύλλι και αν μη τι άλλο αποτελεί μία ένδειξη πως κάπως επανέρχεται η λογική που έδειχνε να είχε χαθεί στην μετά Ιβάν Γιοβάνοβιτς εποχή.

Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν γίνεται και η κριτική. Όπως και να το κάνουμε, θα μιλάγαμε διαφορετικά αν ο Παναθηναϊκός έδινε 10 εκατομμύρια, καθώς οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες θα ήταν πολύ μεγαλύτερες.

Νέος Ρούμπεν Πέρεθ;

Αυτό βέβαια δεν συνεπάγεται πως δεν υπάρχουν απαιτήσεις για τον Πέδρο Τσιριβέγια. Ίσα-ίσα… Ο αρχηγός της Ναντ επί σειρά ετών δεν έρχεται στην Ελλάδα ούτε για διακοπές ούτε για τελευταία ένσημα. Σε εξαιρετική ποδοσφαιρική ηλικία (28 ετών) και με παραστάσεις από μεγάλα πρωταθλήματα και σπουδαία κλαμπ όπως η Βαλένθια –στις Ακαδημίες της οποίας ξεκίνησε- και η Λίβερπουλ, όταν αποκτήθηκε επί ημερών Γιούργκεν Κλποπ, ο Ισπανός μπορεί να κάνει την διαφορά.

Για την ακρίβεια, είναι πιθανό ότι σε πολλούς θα θυμίσει έναν συμπατριώτη του, τον Ρούμπεν Πέρεθ, η καριέρα του οποίου έληξε άδοξα στον Παναθηναϊκό, αλλά όλοι εκτίμησαν την προσφορά του τα προηγούμενα χρόνια.

Το αγωνιστικό στυλ των δύο μοιάζει αρκετά. Ο Τσιριβέγια δεν είναι το αμυντικό χαφ-σκυλί που τρέχει και μαρκάρει ασταμάτητα, όπως για παράδειγμα κάνει ο Σιώπης. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αμελεί τα αμυντικά του καθήκοντα. Απλά προτάσσει κυρίως την εγκεφαλική ποδοσφαιρική λειτουργία, βασιζόμενος κατά κύριο λόγο στις σωστές τοποθετήσεις του.

Έχει καλά τρεξίματα και είναι ικανός στο μαρκάρισμα, δίνοντας μεγαλύτερη βάση στον χώρο και όχι στον παίκτη. Όμως το ουσιαστικό πλεονέκτημά του που φέρνει και τις συγκρίσεις με τον Ρούμπεν Πέρεθ είναι η ικανότητά του να φτιάχνει παιχνίδι από τα μετόπισθεν.

Deep lying play maker

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει επικρατήσει ο συγκεκριμένος παραπάνω όρος για να περιγράψει τέτοιου είδους αμυντικούς μέσους. Εκείνους τους παίκτες δηλαδή που έρχονται από την πίσω ζώνη, αλλά τα καθήκοντά τους δεν περιορίζονται στο ανασταλτικό κομμάτι του παιχνιδιού.

Ο Πέδρο Τσιριβέγια από τα νιάτα του έδειξε ανάλογα στοιχεία, αλλά ουσιαστικά διαμόρφωσε το σημερινό στυλ του την πενταετία που πέρασε στη Ναντ. Εκεί διόλου άδικα έφτασε στο σημείο να φορά το περιβραχιόνιο το αρχηγού, το οποίο μαρτυρά άλλωστε και τα ηγετικά χαρακτηριστικά που συνήθως διαθέτουν ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται με αυτό το ρόλο.

Το πρώτο μέλημά του όταν πάρει την μπάλα στα πόδια, δεν είναι να την μεταβιβάσει βιαστικά και με άγχος στον πρώτο συμπαίκτη που θα βρει μπροστά του, αλλά να εκτιμήσει με μια ματιά την κατάσταση και να δει γήπεδο. Κινούμενος σε όλο το πλάτος της μεσαίας γραμμής, έχει την απαιτούμενη τεχνική να την κουβαλήσει για κάποια απόσταση και στη συνέχεια να την προωθήσει με ακρίβεια, ακόμη κι αν πρόκειται για μπαλιές 30 και βάλε μέτρων.

Έχοντας αυτά τα όπλα στη φαρέτρα του δείχνει να αποτελεί πολύ καλό fit στο ρόστερ με βάση τους υπόλοιπους διαθέσιμους χαφ του Παναθηναϊκού. Έχει ακριβώς το αντίθετο «πακέτο» σε σχέση με τον Σιώπη, γεγονός που δίνει περισσότερες επιλογές στον Ρουί Βιτόρια ανάλογα με τον αντίπαλο και του πόσο επιθετικογενές θέλει να είναι το σχήμα του, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Έχοντας τη δυνατότητα, όπως και ο Πέρεθ παλιότερα, να πάρει αυτός την πρώτη πάσα από τον τερματοφύλακα ή τα κεντρικά μπακ, ο Τσιριβέγια ξεκλειδώνει ουσιαστικά παίκτες όπως ο Τσέριν (που τα καλύτερα παιχνίδια του τα έκανε με τον Ισπανό πίσω του) ή ακόμη και τον Ουναΐ (εάν παραμείνει στο τριφύλλι) που συχνά την περσινή σεζόν αναγκαζόταν να κατέβει πολύ χαμηλά και μακριά από τον ουσιαστικό χώρο δράσης του για να πάρει μπάλα.