Η σφραγίδα του Σάρας, η ώρα του Σπανούλη που δεν αργεί και το δίδαγμα για τους «αιώνιους»

Η Φενέρμπαχτσε έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης και το προπονητικό αποτύπωμα του Γιασικεβίτσιους ήταν ορατό και από το… διάστημα. Θα έρθει, όμως, σίγουρα και η ώρα του Σπανούλη.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Το κλάμα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στα τελευταία δευτερόλεπτα δεν έλεγε ψέματα… Ο Λιθουανός έχει αφήσει το αποτύπωμά του ως παίκτης στην Ευρωλίγκα, αλλά οι ανεπιτυχείς προσπάθειες να κάνει το ίδιο ως προπονητής είχαν αρχίσει να βαραίνουν μέσα του...

Ο «Σάρας» άκουσε πολλά, απολύθηκε από την Μπαρτσελόνα ως ανεπαρκής για να φέρει τη μεγάλη κούπα, δέχτηκε σκληρή και όχι πάντα δίκαια κριτική για το «χαλινάρι» που έβαζε σε παίκτες που ήθελαν περισσότερες ελευθερίες, κατηγορήθηκε πως «στραγγάλιζε» το ταλέντο, πως έδινε υπέρμετρη προσοχή στην άμυνα και πως ήταν… δολοφόνος του ρυθμού αλλά υπέμενε στωικά. Και τελικά έφτασε στην Γη της Επαγγελίας, που στην περίπτωσή του έμελλε να είναι το Άμπου Ντάμπι.

Και το έκανε με τρόπο εκκωφαντικό, καθώς η κατάκτηση της Ευρωλίγκας από τη Φενέρμπαχτσε φέρει ξεκάθαρα τη δική του υπογραφή. Όχι, η δική του Φενέρ δεν είχε σε καμία περίπτωση το πιο ποιοτικό ρόστερ στη διοργάνωση. Δεν είχε κανέναν Ναν, κανέναν Βεζένκοφ, κανέναν Λεσόρ, κανέναν Φουρνιέ, ούτε καν έναν Τζέιμς ή Χεζόνια. Είχε, όμως, το κατάλληλο υλικό για να υπηρετήσει το πλάνο του και να κυριαρχήσει στο Final 4. Όχι με μπάσκετ που σε αφήνει με κρεμασμένο σαγόνι, αλλά με επιβλητικό τρόπο.

Η ομάδα του βγήκε στον αφρό γιατί κατάφερε να αφοπλίσει τους αντιπάλους της με ένα αμυντικό masterclass. Μια γραμμή-μαζινό, που «στραγγάλισε» πρώτα τον Παναθηναϊκό και μετά τη Μονακό, που κατέστρεψε κάθε προσπάθεια συνεργατικού μπάσκετ, επιτρέποντας μόλις 23 ασίστ και οδήγησε σε 26 λάθη, που υποχρέωσε τους αντιπάλους σε ένα αδιάκοπο ένας εναντίον ενός μέχρι να βρουν ένα ξέφωτο να εκτελέσουν και που επέστρεψε σε μια ομάδα χωρίς δα κανένα φοβερό επιθετικό ταλέντο να βάλει όσους πόντους παραπάνω χρειαζόταν για να κερδίσει την κούπα.

Δεν είναι τυχαίο πως σε αυτήν τη Φενέρμπαχτσε του «Σάρας» οι πρωταγωνιστές δεν ήταν τύπου Ναν, Βεζένκοφ ή Τζέιμς. Ήταν ο καλύτερος two-way παίκτης της Ευρωλίγκας, Νάιτζελ Χέιζ-Ντέιβις, η ανάλογη εκδοχή σε συσκευασία γκαρντ στο πρόσωπο του Ντέβον Χολ, οι ευέλικτοι ψηλοί-ικανότατοι στο να υπηρετήσουν την άμυνα με αλλαγές-Νικολό Μέλι και Κεμ Μπιρτς, αλλά και παίκτες που παρότι από τη φύση τους είναι επιθετικοί δεν παραμέλησαν ποτέ το ομαδικό πλάνο άμυνας, όπως ο Μάρκο Γκούντουριτς, ο Γουέιντ Μπόλντγουιν και ο Ταρίκ Μπιμπέροβιτς. Ακόμη και ο Έρικ ΜακΚόλουμ, που λόγω του μικρού κορμιού του πήρε μόλις δύο σεζόν την ευκαιρία να παίξει στην Ευρωλίγκα, βρήκε τον τρόπο να μην είναι επιζήμιος αμυντικά σε αυτή τη μηχανή.

Απέναντι σε έναν τέτοιο «γρανίτη» η Μονακό δεν είχε τις απαντήσεις. Ο Τζέιμς από νωρίς εγκατέλειψε τη δημιουργία που τόσο μόχθησε να του «φυτέψει» στο κεφάλι ο Σπανούλης, έχασε την υπομονή και το καθαρό μυαλό του και επέστρεψε στις… εργοστασιακές ρυθμίσεις και ένα μπάσκετ που έπαιζε πολύ πιο αποτελεσματικά στα νιάτα του παρά τώρα στα 35. Με τον Καλάθη στα 36 πια και με χονδροπάθεια στα δύο γόνατα να αδυνατεί να αντεπεξέλθει στο «ταβερνόξυλο» που έγινε το ματς, η Μονακό δεν θα μπορούσε να κερδίσει έχοντας καλύτερο δημιουργό τον... Οκόμπο.

Η θαυμαστή κυκλοφορία, οι εξαιρετικές αποστάσεις και το «χειρουργικό» σημάδι που παρουσίασαν οι Μονεγάσκοι κάνοντας σμπαράλια τον Ολυμπιακό στον ημιτελικό εξαφανίστηκαν. «Πνίγηκαν» στην τρικυμία που έπιασε την περιφέρεια της Μονακό και το μπάσκετ με περισσότερη πάσα και λιγότερη ντρίμπλα, που μετά κόπων και βασάνων πέρασε με ατέλειωτες ώρες δουλειάς από το Νοέμβρη που ανέλαβε ο Σπανούλης, πήγε περίπατο.

Ο Kill Bill έχασε μια μεγάλη ευκαιρία να κάνει ό,τι και ο μεγάλος Ζέλικο Ομπράντοβιτς, κατακτώντας την κούπα στην πρώτη του σεζόν στην Ευρωλίγκα. Δεν έγινε τώρα, αλλά θα γίνει. Μοιάζει νομοτελειακό, απλά ίσως όχι με τη Μονακό (αν και έχει ήδη προχωρήσει σε στοχευμένες κινήσεις ενίσχυσης για να φέρει την ομάδα σε απόλυτα δικά του μέτρα), αλλά πιθανώς αργά ή γρήγορα με τον Ολυμπιακό. Ένας άνθρωπος που ζει και αναπνέει για το μπάσκετ, που το επεξεργάζεται όλη την ημέρα στο κεφάλι του και δουλεύει ακατάπαυστα για αυτό, δεν γίνεται να μη δικαιωθεί. Είναι θέμα χρόνου, όπως ήταν και για τον Γιασικεβίτσιους.

Υ.Γ.: Το Final 4 προσφέρει και ένα δίδαγμα για τους «αιώνιους». Όχι τόσο της ταπεινότητας, αφού οι ομάδες σε αντίθεση με τις μεγαλοστομίες των περισσότερων οπαδών τους ουδέποτε έβγαζαν αλαζονεία, αλλά αυτό για το πώς παίζονται και κερδίζονται τέτοια παιχνίδια. Η Φενέρ απέδειξε ότι δεν κερδίζει αυτός που απαραίτητα έχει τις πριμαντόνες, τα τεράστια offensive rating και τις επιδόσεις MVP, αλλά αυτός που έχει τη μεγαλύτερη ισορροπία μεταξύ άμυνας και επίθεσης.

Αυτός που οι καλοί του επιθετικοί παίκτες δεν είναι τόσο αδύναμοι αμυντικά για να σημαδεύονται ανελέητα από τον αντίπαλο, αλλά και αν υστερούν ξέρει να τους προφυλάσσει. Και αυτός που διαθέτει ρολίστες που δεν γεμίζουν το μάτι ούτε είναι όσο περιζήτητοι ή καλοπληρωμένοι όπως κάποιοι αστέρες, αλλά υπηρετούν στην εντέλεια τη φιλοσοφία της ομάδας και το πλάνο του προπονητή τους. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός υστερούσαν, όχι φυσικά σε ταλέντο (απεναντίας), αλλά σε αρκετά από τα παραπάνω, για αυτό και δεν έφτασαν ως το τέλος της διαδρομής.

Πηγή: sport-fm.gr

BEST OF THEMASPORTS