Δυστυχώς επτωχεύσαμεν - Οι ευθύνες Αταμάν και Μπαρτζώκα και ο θρίαμβος των νέων «στρατηγών»

Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός «βραχυκύκλωσαν» απέναντι σε δύο πολύ καλύτερες ομάδες και δικαίως θα πάνε σε μικρό τελικό, με την ευθύνη των προπονητών τους μεγάλη.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Θαρρείς και ο Θεός του μπάσκετ είχε όρεξη για φάρσα… Όσοι ευχόμασταν ελληνικό τελικό στην Ευρωλίγκα δεν διευκρινίσαμε ποτέ πως μιλούσαμε για τον μεγάλο και τελικά μας έλαχε ο μικρός.

Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός εμφανίστηκαν πολύ κατώτεροι της περίστασης στους ημιτελικούς του Final 4 και ηττήθηκαν δικαιότατα από Φενέρμπαχτσε και Μονακό αντίστοιχα.

Η ευθύνη, δε, βαραίνει σε μεγάλο βαθμό τους προπονητές των «αιωνίων», καθώς Αταμάν και Μπαρτζώκας ηττήθηκαν κατά κράτος από τη nouvelle vague της προπονητικής, τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και τον Βασίλη Σπανούλη αντίστοιχα.

Ομάδα η Φενέρ, μονάδες ο Παναθηναϊκός

Ο Παναθηναϊκός έφτασε αγκομαχώντας στο Final 4. Με το σπαθί του και κόντρα σε πολλές αντιξοότητες με μεγαλύτερη όλων την απώλεια του αναντικατάστατου Λεσόρ, αλλά χωρίς να πείθει απόλυτα πως η ομάδα είχε τη δυναμική και την ανοδική πορεία που παρουσίαζε πέρσι από τα τέλη Φεβρουαρίου και μετά. Οι προσωπικότητες και η κλάση ορισμένων παικτών του τον «κουβάλησαν» ως το Άμπου Ντάμπι, ωστόσο η ομάδα δεν παρουσίασε την ίδια στιβαρότητα με την αντίστοιχη περσινή. Κι αυτή η αδυναμία εκτέθηκε απέναντι σε ένα σύνολο που μήνα με το μήνα γινόταν καλύτερο και παρουσίασε εξαιρετική ομοιογένεια.

Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους έκανε προπονητικό ματ στον Εργκίν Αταμάν. Η άμυνα με αλλαγές που εφάρμοσε αποδείχτηκε καταλυτική, καθώς ο Παναθηναϊκός επιδόθηκε σε ένα ασταμάτητο ένας εναντίον ενός και δεν παρουσίασε ποτέ καμία σοβαρή συνεργασία και κανένα εναλλακτικό πλάνο δράσης. Δεν είναι έκπληξη που σε ένα τέτοιο πλαίσιο διασώθηκαν από τους «πράσινους» μόνο οι παίκτες που διαθέτουν προσωπική φάση, δηλαδή ο Ναν, ο Γκραντ και ο Όσμαν. Οι υπόλοιποι, ετερόφωτοι όντες, δεν βρήκαν ποτέ την ομαδική λειτουργία που θα τους αξιοποιήσει και μοιραία είχαν διακοσμητικό ρόλο.

Την ώρα που ο Τούρκος προπονητής δεν δοκίμασε τίποτα έξω από το «κουτί» για να αλλάξει την προδιαγεγραμμένη μοίρα του, ο «Σάρας» παρουσίασε ένα σφριγηλό σύνολο, ήταν εξαιρετικά διαβασμένος στα μετόπισθεν και σημάδευε κάθε αμυντική αδυναμία του Παναθηναϊκού. Και βρίσκοντας απρόσμενους ήρωες στα πρόσωπα των Χολ, ΜακΚόλουμ και Μέλι, κατάφερε να επικρατήσει. Οι προσωπικότητες του Παναθηναϊκού, ο χαρακτήρας που έχει σφυρηλατήσει η ομάδα από πέρσι και η άρνηση να παραδοθούν κράτησε το ενδιαφέρον ως τα τελευταία λεπτά, αλλά στο τέλος της βραδιάς βγήκε στον αφρό η καλύτερη ομάδα από ένα άθροισμα μονάδων που έμοιαζαν να λειτουργούν αναρχοαυτόνομα.

Ο Παναθηναϊκός, τελικά, δεν κατάφερε να υπερασπιστεί το στέμμα του επειδή η χημεία του διαταράχθηκε από την πολύμηνη απουσία του Λεσόρ, επειδή η έξτρα καταπόνηση που κατέβαλαν παίκτες (και ειδικά οι χειριστές) που τον οδήγησαν ως το Άμπου Ντάμπι φάνηκε στην έλλειψη φρεσκάδας που είχαν στην τελική ευθεία της σεζόν (βλέπε Ναν και Σλούκα) και επειδή δεν βρήκε ποτέ τον ρυθμό, την επιθετική ροή και την ορμή που τον διέκρινε πέρσι τη στιγμή που κρίνονταν οι μεγάλοι τίτλοι.

Τα βαρίδια του Ολυμπιακού και ο κύκλος που κλείνει για κάποιους

Στην άλλη πλευρά των «αιωνίων» τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα και η απογοήτευση πολύ μεγαλύτερη. Ο Ολυμπιακός έκανε το χειρότερο παιχνίδι του την πλέον ακατάλληλη στιγμή, πνιγμένος από την πίεση που δεν επέτρεψε στους παίκτες αλλά και τον προπονητή του να λειτουργήσουν όπως η ομάδα που ήταν πρώτη στην κανονική περίοδο.

Η Μονακό, άριστα διαβασμένη και θαρρείς μεταγγισμένη με τη νοοτροπία νικητή του προπονητή της, έκανε τον Ολυμπιακό περισσότερο να σκεφτεί παρά να παίξει. Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα βγήκε από τις συνήθειές της και υποχρεώθηκε να οδηγηθεί σε ένα μπάσκετ κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των αντιπάλων της. Πολλή ντρίμπλα, καθόλου γρήγορη κυκλοφορία και εκνευριστική αστοχία ακόμη και από παίκτες που όλη τη σεζόν τα έβαζαν με κλειστά μάτια, όπως ο Βεζένκοφ ή ο Πίτερς.

Ο Ολυμπιακός έκανε μόλις δέκα ασίστ, δεν πήρε ούτε πόντο από off ball κινήσεις παικτών του και σούταρε 1/19 τρίποντα αν εξαιρέσουμε από τη συγκομιδή αυτή τον Φουρνιέ. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο που δεν λειτούργησε τίποτα ομαδικά, ο Γάλλος-μακράν του δευτέρου ο καλύτερος του ρόστερ σε προσωπική φάση-ήταν μοιραίο να ήταν ο μοναδικός διασωθείς.

Και να τον ακολουθήσουν οι άλλοι δύο πιο ικανοί στο να δημιουργήσουν για τον εαυτό τους, ο Γκος και ο Μιλουτίνοφ, παρότι ο Σέρβος και πάλι δεν τροφοδοτήθηκε. Οι υπόλοιποι, που βασίζονται στην ομαδική λειτουργία για να φανούν οι αρετές τους, μοιραία υστέρησαν σε ένα πλήρως βραχυκυκλωμένο σύνολο. Ναι, ακόμη κι ο Βεζένκοφ που λάμπει στο μπάσκετ Μπαρτζώκα, αλλά όταν το σύνολο δεν ρολάρει δεν μπορεί το ίδιο εύκολα να γίνει επιδραστικός.

Αυτό που δεν χωνεύεται για τον Ολυμπιακό δεν είναι μόνο η ήττα, αλλά ίσως ακόμη περισσότερο η εικόνα. Η εικόνα μιας ομάδας φοβισμένης, στραγγαλισμένης από την πίεση, χωρίς καθαρό μυαλό στο παρκέ ή στον πάγκο. Και οι ευθύνες του Γιώργου Μπαρτζώκα είναι μεγάλες, γιατί η ομάδα και οι παίκτες του παρουσιάστηκαν ανέτοιμοι, αγωνιστικά αλλά ίσως ακόμη περισσότερο πνευματικά. Μοιάζει, ακόμη κι αν κατακτηθεί το πρωτάθλημα, ότι ο κύκλος ορισμένων στον Ολυμπιακό έχει κλείσει και χρειάζεται μια ανανέωση, γιατί το 0/4 δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο.

ΥΓ: Ένα μεγάλο respect για τους δύο μεγάλους Γάλλους. Ο Λεσόρ μετά από πέντε μήνες και τέσσερις μέρες απραξίας επέστρεψε και έστω και σε αυτή την ανέτοιμη εκδοχή του ήταν με διαφορά ο πιο πειστικός ψηλός του Παναθηναϊκού σε άμυνα κι επίθεση στα λεπτά που αγωνίστηκε. Ο Φουρνιέ ήταν συγκινητικός στην προσπάθεια να κρατήσει ζωντανό τον Ολυμπιακό και τον μάταιο αγώνα του να συμπαρασύρει τους υπόλοιπους και αυτός ο τύπος με την τόση σπουδαία καριέρα ξέσπασε σε λυγμούς επειδή δεν κατάφερε να κερδίσει… μόνος του τη Μονακό.

Πηγή: sport-fm.gr

BEST OF THEMASPORTS