Μια ομάδα με τεράστια οικονομική δύναμη που προσελκύει τους καλύτερους παίκτες, έχει πλέον κοινό-«πελάτες» σε όλο τον πλανήτη και θέτει μόνιμα ως στόχο την κορυφή του Τσάμπιονς Λιγκ. Σε ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν όμως, το οποίο πρόλαβαν οι περισσότεροι οπαδοί της, τα δεδομένα ήταν αρκετά διαφορετικά και τα παιχνίδια της δεν ενδιέφεραν σχεδόν κανέναν εκτός Γαλλίας. Ένα τέτοιο έλαβε χώρα τον Μάιο του 2008 και μπορεί ελάχιστοι να άκουσαν γι’αυτό αλλά από τη μνήμη των οπαδών της ομάδας δεν πρόκειται να φύγει όσοι σούπερ σταρ κι αν καταφθάσουν στο Παρκ ντε Πρενς.
Το ημερολόγιο δείχνει 17 Μαΐου όταν η αποστολή της Παρί ξεκινάει για την πόλη Μονμπελιάρ όπου θα αντιμετωπίσει τη Σοσό στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος, σε ένα από τα πιο σημαντικά παιχνίδια στην ιστορία της. Η εξέλιξη του δεν κρίνει τον τίτλο, ούτε κάποια έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Κρίνει την παραμονή. Τρία μόλις χρόνια πριν τον ερχομό των Αράβων, που με τα λεφτά τους άλλαξαν επίπεδο τον σύλλογο, αυτός ζούσε μια από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας του, αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο του υποβιβασμού στη 2η κατηγορία, για πρώτη φορά από το 1974, τότε που ήταν ακόμα σε βρεφική ηλικία. “Υπήρχε τρομερή ένταση στα αποδυτήρια. Δεν παίζαμε μόνο για τη σωτηρία αλλά και για τις καριέρες μας σε εκείνο το παιχνίδι. Δεν θέλαμε να μείνουμε στην ιστορία ως αυτοί που έριξαν την ομάδα” δήλωσε χρόνια μετά ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνης της βραδιάς.
17 Μαΐου 2008: Σοσό-Παρί σεν Ζερμέν
Η παρουσία στις χαμηλότερες θέσεις του βαθμολογικού πίνακα δεν ήταν κάτι τελείως νέο. Μετά τη φυγή του Ροναλντίνιο η Παρί πέρασε μια δύσκολη περίοδο με αρκετή αβεβαιότητα και αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Την προηγούμενη σεζόν είχε τερματίσει 15η αλλά τουλάχιστον δεν είχε μπλεχτεί σε σενάρια υποβιβασμού. Το καλοκαίρι που ακολούθησε, η διοίκηση προσπάθησε να κάνει ένα μικρό ξεσκαρτάρισμα αλλά εκ του αποτελέσματος αυτό κρίθηκε αποτυχημένο. Ακόμα και η παρουσία του Πολ λε Γκεν στον πάγκο, που λίγα χρόνια πριν είχε οδηγήσει τη Λυόν σε τρία σερί πρωταθλήματα, δεν φάνηκε αρκετή για να αφυπνίσει την ομάδα.
Η πρώτη νίκη ήρθε μετά από έξι παιχνίδια αλλά δεν συνοδεύτηκε από κάποιο θετικό σερί. Οι πολλές ισοπαλίες κρατούσαν την ομάδα κολλημένη στο δεύτερο μισό της βαθμολογίας και η κατάσταση χειροτέρεψε στα τέλη του φθινοπώρου, όταν σε διάστημα τριών μηνών έκανε μόνο μια νίκη, μέσα στο Στρασβούργο. Στις 15 Δεκέμβρη έπιασε σχεδόν πάτο όταν ηττήθηκε μέσα στο Παρίσι με 1-2 από την Τουλούζ και βρέθηκε στη 18η θέση της βαθμολογίας, δηλαδή σε θέση υποβιβασμού. Για πρώτη φορά στην ιστορία της τελείωνε έναν ολόκληρο γύρο πρωταθλήματος χωρίς να κερδίσει μέσα στο Παρκ ντε Πρενς!
Η υπομονή των οπαδών είχε αρχίσει να εξαντλείται. Τα γιουχαίσματα και τα σφυρίγματα αντικαταστάθηκαν από μια νέα μορφή διαμαρτυρίας. Από τον Δεκέμβρη και μετά οι οργανωμένοι φίλοι της έμεναν εκτός γηπέδου στα πρώτα 15 λεπτά, θέλοντας να στείλουν το μήνυμα πως κάτι πρέπει να αλλάξει άμεσα. Μάταια. Τίποτα δεν άλλαξε. Η ομάδα του λε Γκεν παρέμεινε βυθισμένη κοντά στον πάτο της βαθμολογίας κάνοντας ένα νέο αρνητικό σερί, που την μετέτρεπε αυτόματα σε ένα από τα φαβορί για υποβιβασμό: Από τα μέσα Γενάρη έως τα τέλη Απριλίου κέρδισε ένα μόνο παιχνίδι. Ποιο; Το ματς με το Στρασβούργο. Πάλι. Οι σχέσεις στα αποδυτήρια ήταν τεταμένες, οι ιδιοκτήτες έψαχναν τρόπους επίλυσης της κατάστασης αλλάζοντας τεχνικό διευθυντή και πρόεδρο και ο κόσμος ήταν στα όρια του. Τα αυτοκίνητα των παικτών έγιναν στόχος από τους ίδιους τους οπαδούς τους που αδυνατούσαν να χωνέψουν ότι ο αγαπημένος τους σύλλογος μπορεί να υποβιβαστεί. Ένα σύνθημα με αρκετές πιθανές ερμηνείες έκανε την εμφάνιση στους τοίχους του προπονητικού κέντρου: “Αν πέσουμε, θα πέσετε κι εσείς”
Όταν το πρωτάθλημα μπήκε στην τελική του ευθεία η Παρί βρισκόταν κολλημένη στη 18η θέση. Τέσσερα παιχνίδια πριν το φινάλε μια νίκη επί της Οσέρ και μια ισοπαλία μέσα στην Τουλούζ, αναπτέρωσαν λίγο το ηθικό αλλά δεν άλλαξαν τη βαθμολογική θέση. Ήταν δεδομένο πλέον πως η σωτηρία θα κρινόταν στο νήμα. Στην προτελευταία αγωνιστική, στο Παρκ ντε Πρενς φιλοξενήθηκε η Σεντ Ετιέν, που διεκδικούσε την έξοδο της στην Ευρώπη. Ο αγώνας χαρακτηρίστηκε “ζωής ή θανάτου”, ένα από αυτά τα παιχνίδια που οι οπαδοί πρέπει να βάλουν στην άκρη την απογοήτευση τους και να αποδείξουν πως πιστεύουν το κλασικό οπαδικό μότο “μαζί σου και στα εύκολα αλλά κυρίως στα δύσκολα”. Οι Παριζιάνοι, αν και δεν χρειαζόταν να αποδείξουν τίποτα, ήταν πάλι εκεί. Το γήπεδο ήταν ασφυκτικά γεμάτο για έναν αγώνα παραμονής στην κατηγορία.
(“Μα καλά, έχει οπαδούς η Παρί;” είναι μια απορία που ακούμε συχνά τελευταία. Κι όμως, η Παρί σεν Ζερμέν ξεκίνησε σαν ομάδα λαϊκής βάσης, που άνηκε στους οπαδούς-μέλη της. Οι σύνδεσμοι της είναι οι πρώτοι που δημιουργήθηκαν στη Γαλλία και η οργανωμένη οπαδική βάση της ήταν για χρόνια από τις πιο δραστήριες της χώρας και όχι μόνο, με μέλη που προέρχονται από όλες τις κοινωνικές τάξεις και με πολύ ισχυρή παρουσία στα φτωχά προάστια της πόλης. Αυτή η έντονη ποικιλομορφία αργότερα οδήγησε σε έναν μικρό οπαδικό εμφύλιο που κάποια στιγμή ξέφυγε από κάθε έλεγχο, αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία.
Ακόμα και τα χρόνια της μετριότητας η Παρί είχε μαζί της σε όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια κόσμο στο πέταλο των φιλοξενούμενων ενώ το Παρκ ντε Πρενς δεν ήταν ποτέ άδειο. Χαρακτηριστικό είναι ότι τις δυο αυτές χρονιές που η ομάδα βρισκόταν στις τελευταίες θέσεις και οι νίκες ακόμα και εντός έδρας ερχόταν με το σταγονόμετρο, ο μέσος όρος προσέλευσης στο γήπεδο δεν έπεσε ποτέ κάτω από τις 36.000.)
Παρά τη στήριξη του κόσμου η νίκη δεν ήρθε. Με ένα γκολ του Ζερεμί Κλεμέν οι γηπεδούχοι κατάφεραν απλά να πάρουν τον βαθμό της ισοπαλίας, που όμως ήταν αρκετός για να τους ανεβάσει δυο θέσεις και να τους βγάλει, προσωρινά, από τη ζώνη του υποβιβασμού. Αυτό σήμαινε ότι η παραμονή βρισκόταν πλέον στα χέρια τους, ανεξαρτήτως του τι θα έκαναν η Τουλούζ και η Λανς, που ακολουθούσαν ένα πόντο πίσω, στα εντός έδρας παιχνίδια τους στο φινάλε. Μια νίκη στην έδρα της Σοσό αρκούσε για να σωθεί η ομάδα. Μια νίκη που λίγο περισσότερο από όλους τους παίκτες ήθελε ο ηγέτης της ομάδας, ο Παουλέτα.
Ο Πορτογάλος επιθετικός έκλεινε μια 5ετια στο Παρίσι και ετοιμαζόταν να αποσυρθεί, καθώς είχε κλείσει πλέον τα 35 του. Με 109 γκολ σε 211 παιχνίδια αποτελούσε ήδη θρύλο του συλλόγου και παρ’ότι η παρουσία του εκεί συνέπεσε με τα προβληματικά χρόνια της ομάδας, ο κόσμος τον λάτρευε. Το παιχνίδι με τη Σεντ Ετιέν ήταν το τελευταίο που έπαιζε στο Παρκ ντε Πρενς, γι’αυτό και στις κερκίδες η σημαία και τα χρώματα της Πορτογαλίας είχαν την τιμητική τους. Μετά το τέλος και μέσα σε κλίμα αποθέωσης, ο δακρυσμένος Παουλέτα πήρε το μικρόφωνο και υποσχέθηκε στον κόσμο πως η Παρί δεν πρόκειται να πέσει. “Θα κερδίσουμε τη Σοσό”. Ο ηγέτης μίλησε, ο κόσμος πείστηκε. Η Παρί θα σωζόταν.
Μόνο που ήρωας αποδείχτηκε κάποιος άλλος. O 26χρονος Αμαρά Ντιανέ από την Ακτή Ελεφαντοστού, που μετρούσε μόλις 1,5 χρόνο στην ομάδα, ήταν αυτός που πήρε τελικά από το χεράκι την Παρί και την κράτησε στη Λιγκ 1. Αυτός που, όπως έγινε γνωστό αργότερα, πήρε το χρίσμα από τον Παουλέτα στα αποδυτήρια λίγο πριν τη σέντρα. “Νιώθω ότι αυτό το ματς είναι δικό σου, όχι δικό μου”. Σε εκείνο το αξέχαστο και ατέλειωτο για όλους τους οπαδούς της Παρί παιχνίδι, απέναντι σε μια αδιάφορη βαθμολογικά Σοσό, η οποία όμως είχε χρηματικό κίνητρο καθώς το αφεντικό της, ο Ζαν Κλοντ Πλεσί, είχε υποσχεθεί πριμ νίκης γιατί ήταν το τελευταίο του παιχνίδι ως πρόεδρος, ο Ντιανέ άνοιξε το σκορ στο 23′ και χάρισε μια καλή ανάσα στους φίλους της ομάδας. Το άγχος επανήλθε στο 74′, όταν μετά από ένα κόρνερ η Σοσό ισοφάρισε με κεφαλιά αλλά ευτυχώς για τους Παριζιάνους δεν κράτησε πολύ.
Εφτά λεπτά πριν το τέλος, ο Ντιανέ πρόλαβε οριακά τον τερματοφύλακα και με μια περίεργη προβολή έστειλε τη μπάλα αργά και βασανιστικά στα δίχτυα των γηπεδούχων. “Η μπάλα πήγαινε προς το τέρμα λες και ήταν όλη η φάση σε αργή κίνηση” θυμάται ένα από τα μεγάλα κεφάλια των οργανωμένων που βρισκόταν στο πέταλο. “Και με το που έφτασε στα δίχτυα ακολούθησε ένα χάος. Μια αίσθηση ανακούφισης που έβγαινε από την ψυχή μας.” Οι περίπου 1000 εκδρομείς της Παρί σκαρφάλωναν τρελαμένοι στα κάγκελα, οι παίκτες έγιναν ένα κουβάρι, στον πάγκο κάποιοι έκλαιγαν. Τα εναπομείναντα εφτά λεπτά κύλησαν κι αυτά πιο αργά από το κανονικό αλλά τίποτα δεν άλλαξε. Η Παρί είχε σωθεί.
Δυο μήνες μετά ο Αμαρά Ντιανέ πήρε μεταγραφή, εντελώς συμπτωματικά, σε μια ομάδα του Κατάρ. Αν και δεν κατάφερε να κάνει τίποτα άλλο στην καριέρα του, εκείνα τα δυο γκολ στην έδρα της Σοσό πιθανόν να άλλαξαν για πάντα την ιστορία του γαλλικού συλλόγου. Μέχρι και σήμερα, όταν πηγαίνει στο Παρίσι ο κόσμος τον σταματάει στο δρόμο, τον φιλάει και τον ευχαριστεί για εκείνο το βράδυ. Οι νεότεροι φίλοι της ομάδας, και ειδικά όσοι ξεκίνησαν να την ακολουθούν μετά την εισροή των εκατομμυρίων από το Κατάρ, πιθανόν να μην τον έχουν καν ακουστά αλλά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία οπαδοί της, που έζησαν εκείνη την εποχή που για μήνες έφευγαν από το Παρκ ντε Πρενς με το κεφάλι χαμηλά, δεν πρόκειται να τον ξεχάσουν.
Γι’αυτό και σε κάθε αφιέρωμα που γίνεται στους «Θρύλους της Παρί», σε μια λίστα που πλέον περιλαμβάνει τεράστια ονόματα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου συναντάει κανένας έναν Ιβοριανό που σχεδόν κανείς άλλος δεν θυμάται. “Όλοι μου λένε για εκείνα τα γκολ. Η αλήθεια είναι ότι είναι όλα λίγο θολά από εκείνη τη μέρα. Ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω πως κατέληξε η μπάλα στα δίχτυα. Ακόμα και μετά το τελευταίο σφύριγμα δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως έκλαιγα ασταμάτητα. Πρέπει να πω όμως ότι δεν πήρα τη μπάλα και πέρασα μόνος μου 10 παίκτες. Σωθήκαμε χάρη σε όλη την ομάδα. Όλους τους παίκτες, το τεχνικό επιτελείο και τους οπαδούς που δεν μας άφησαν να παίξουμε μόνοι μας πουθενά. Είναι ιστορικό γκολ αλλά δεν με κάνει ήρωα.”
