Το αντίο σε ένα σπίτι 133 ετών: η Έβερτον και το Γκούντισον Παρκ

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι συνηθισμένοι να μετακομίζουν.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Αυτοί που αλλάζουν σπίτια συχνά, για διάφορους λόγους, είτε γιατί φεύγουν από την πόλη είτε γιατί προέκυψε κάποια άλλη συνθήκη. Αυτοί που δεν προβληματίζονται όταν πρέπει να αδειάσουν τις ντουλάπες, που τα έχουν όλα έτοιμα και τα μαζεύουν με μεγάλη ευκολία.  Αυτοί που λες ότι κάνουν πραγματικότητα την ατάκα του Ρόμπερτ ντε Νίρο στο “The Heat”: «Μη δένεσαι με τίποτα το οποίο δεν μπορείς να παρατήσεις μέσα σε 30 δευτερόλεπτα, αν η ένταση παραμονεύει» (σε ελεύθερη μετάφραση) και έχουν γεμίσει τις κούτες σε λίγη ώρα, ενώ το φορτηγό περιμένει από κάτω με αναμμένη μηχανή για την επόμενη περιπέτεια στη ζωή τους. Υπάρχουν όμως κι άλλοι, που έχουν μάθει να ζουν σε ένα μέρος για πολλά χρόνια, το οποίο δεν χρειάζεται να είναι μια έπαυλη, μπορεί τα υδραυλικά να έχουν κάποια θεματάκια, να χρειάζεται βάψιμο, αλλά είναι το σπίτι τους και το αγαπούνε, ίσως και παραπάνω από όσο πρέπει για ένα “υλικό, άψυχο” αγαθό. Και δεν μπορούν να το αφήσουν εύκολα. Την Κυριακή το μεσημέρι, καμιά 40αρια χιλιάδες άνθρωποι θα αναγκαστούν να πουν το αντίο σε ένα τέτοιο σπίτι. Η Έβερτον θα παίξει το τελευταίο της παιχνίδι στο Γκούντισον Παρκ, την έδρα της εδώ και περίπου 133 χρόνια.

Ο Τζον Χόλντινγκ, ζυθοποιός που διετέλεσε και δήμαρχος της πόλης του Λίβερπουλ, έγραψε ποδοσφαιρική ιστορία που θα καθόριζε και την ιστορία ολόκληρης της πόλης. Το σπίτι του ήταν δίπλα στο Στάνλει Παρκ και ακριβώς πίσω από το σημείο που μια ομάδα με το όνομα Έβερτον έπαιζε ποδοσφαιρικούς αγώνες. Ο κόσμος που μαζευόταν και φώναζε, έκανε και τον Χόλντινγκ να γίνει οπαδός της ομάδας και αργότερα πρόεδρός της. Η Έβερτον μετακόμισε σε έκταση που της παραχώρησε ένας φίλος της, αλλά καθώς όλο και περισσότερος κόσμος παρακολουθούσε (η Έβερτον κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1891), ο ιδιοκτήτης κύριος Κρούιτ τελικά την έδιωξε. Η Έβερτον βρέθηκε έτσι στο Άνφιλντ, σε μια έκταση που ο Χόλντινγκ υπενοικίαζε από έναν φίλο του. Ως γνήσιος εντρεπρενούρ, ο κύριος Τζον αγόρασε την έκταση και έτσι η Έβερτον πλέον πλήρωνε ενοίκιο στον πρόεδρό της. Στη συνέχεια έβαζε ανθρώπους να πουλάνε αναψυκτικά στον κόσμο, έχοντας μάλιστα τα αποκλειστικά δικαιώματα. Ο Χόλντινγκ έδινε συνέχεια μάχες στο διοικητικό συμβούλιο για ένα σωρό ζητήματα και η οριστική ρήξη ήρθε όταν αύξησε το ενοίκιο κατά… 150% το 1890. Δυο χρόνια αργότερα, μετά από πολλές ψηφοφορίες και διαφωνίες, η Έβερτον το πήρε απόφαση και μετακόμισε. Ο Χόλντινγκ έκανε τη δική του ομάδα, προσπαθώντας να κρατήσει το όνομα Έβερτον, αλλά τελικά το δικαστήριο δεν τον δικαίωσε και έτσι δημιούργησε τη Λίβερπουλ.

Το Γκούντισον Παρκ είναι ένα από τα τελευταία παραδοσιακά αγγλικά γήπεδα, εκεί που νιώθεις τον αγώνα πολύ πριν μπεις στο γήπεδο.
Στις παμπ, στους δρόμους, στον κόσμο που βλέπεις να πλησιάζει για να δει την αγαπημένη του ομάδα.

Οι αντίπαλοι στο διοικητικό συμβούλιο βρήκαν έναν νέο χώρο και εκεί χτίστηκε το Γκούντισον Παρκ, ένα γήπεδο που τότε ήταν το πρώτο μοντέρνο γήπεδο της Αγγλίας, προσπαθώντας να μοιάσει στο Άιμπροξ των Ρέιντζερς, καθώς είχε καμαράκι για τους διαιτητές και αποδυτήρια. Το γήπεδο χτίστηκε μέσα σε τρεις μήνες και εγκαινιάστηκε τον Αύγουστο του 1892. Η Έβερτον μάζευε πάρα πολύ κόσμο και εξαιτίας του γηπέδου της κατάφερε να έχει σημαντικά έσοδα. Το 1907 και 1909 προστέθηκαν δύο εξέδρες (η μια διπλή) που του έδωσαν μια μορφή που μοιάζει με τη σημερινή. Με την πάροδο των ετών, το γήπεδο μεγάλωνε και άλλαζε. Τη δεκαετία του 1930 έγινε το πρώτο γήπεδο στην Αγγλία που έβαλε τους πάγκους χωμένους μέσα στο έδαφος, τα dug-out. Παρά τις σημαντικές ζημιές στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο το Γκούντισον Παρκ επέζησε και έφτασε στο απόγειό του με ρεκόρ προσέλευσης τους 78.299 θεατές σε ένα ντέρμπι του 1948 με τη Λίβερπουλ. Σιγά σιγά η χωρητικότητα έπεσε. Πήγε στις 56.000 και το 1977 με τους νέους κανονισμούς έπεσε στις 35.000. Το Γκούντισον Παρκ άρχισε να δείχνει τα χρόνια του. Αλλαγές γίνονταν συνέχεια, όπως η προσθήκη διαφορετικού στεγάστρου, η πρώτη τριπλή εξέδρα ή η κατάργηση των όρθιων ή οι προβολείς το 1957. Το Γκούντισον έφτασε ξανά στις 40.000, πίσω μόνο από Άνφιλντ και Ολντ Τράφορντ.

Το Γκούντισον Παρκ (στις διάφορες μορφές του) έζησε όλες τις μεγάλες στιγμές του συλλόγου. Τα οκτώ από τα εννιά πρωταθλήματα της Έβερτον πανηγυρίστηκαν εκεί. Το ίδιο και οι ευρωπαϊκές πορείες, όπως αυτή που έφερε το Κυπελλούχων του 1985. Έγινε το σπίτι για τους Μπλε της πόλης, ένα μέρος διασκέδασης, χαράς, αλλά και στενοχώριας. Ένας ναός συναισθημάτων που είδε ακόμα και τον θρυλικό Ντίξι Ντιν να φεύγει από τη ζωή με μοναδικό τρόπο.. Ακόμα και σπουδαίες στιγμές εκτός Έβερτον, καθώς ο Πελέ σκόραρε εκεί το πρώτο του γκολ στο Μουντιάλ του 1966 και έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία που σκόραρε σε τρία διαδοχικά Μουντιάλ. Αλλά εδώ και πολλά πολλά χρόνια φαινόταν ότι είχε μπει σε αντίστροφη μέτρηση. Οι σουίτες ήταν μόνο στο όνομα σουίτες, η δυνατότητα για επέκταση ήταν πολύ δύσκολη μια που το γήπεδο βρίσκεται ανάμεσα σε σπίτια και δεν υπάρχει χώρος, όλες οι βελτιώσεις έδειχναν ημίμετρα. Στο ποδόσφαιρο που βασίζεται πολύ στις ανέσεις στον πελάτη, στα έσοδα από τα εισιτήρια, το Γκούντισον Παρκ στέκεται πληγωμένο, αλλά περήφανο σαν ένα ζωντανό κειμήλιο, μέχρι κάποιος ιδιοκτήτης να πάρει απόφαση να το γκρεμίσει και να πάει αλλού. Και αυτό έγινε.

Η ιδέα για μετακόμιση δεν είναι πρόσφατη και υπάρχει επίσημα από το 1997. Το νέο γήπεδο όμως πήρε πολλά χρόνια για να γίνει. Οι συζητήσεις γίνονταν για την τοποθεσία, με διάφορα πιθανά μέρη, για το πώς θα γινόταν, για τα οικονομικά κ.ο.κ. Μέσα σε όλα αυτά υπήρχε και η αγωνιστική πορεία του συλλόγου, τα οικονομικά προβλήματα, οι κάπως καλές εποχές, οι αρκετά χειρότερες, το συνεχές φλερτ με τον υποβιβασμό και οι πιο πρόσφατες αφαιρέσεις βαθμών. Τα πρώτα σχέδια παρουσιάστηκαν το 2001, αλλά η ιδέα εγκαταλείφθηκε εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων το 2003. Το επόμενο πλάνο προέβλεπε τη μετακόμιση στο Κέρκμπι, μια περιοχή πιο έξω από την πόλη. Εκεί συνάντησε αντιδράσεις από τους κατοίκους και τελικά ούτε αυτό το σχέδιο πέρασε, αφού καταψηφίστηκε από τις τοπικές αρχές. Η όλη κατάσταση θυμίζει αρκετά Ελλάδα, αφού όπως σε περιπτώσεις σαν της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού, υπήρχε κόσμος που αντιδρούσε στη μετακόμιση, υποστηρίζοντας τη λύση μιας ανακατασκευής του ήδη υπάρχοντος σταδίου. Το νέο γήπεδο της Έβερτον για πολλά χρόνια ήταν περισσότερο μια συζήτηση για συντροφιά σε μερικά pints μπίρας, παρά κάτι χειροπιαστό.

Η μεγαλύτερη πρόοδος έγινε με την προηγούμενη ιδιοκτησία, σε μια προσπάθεια που ξεκίνησε το 2016. Το Μπράμλεϊ-Μουρ Ντοκ ήταν μια αποβάθρα του λιμανιού με ιστορία από το 1848 και επιλέχθηκε ως η νέα πιθανή τοποθεσία. Τον Μάρτιο του 2017 το δημοτικό συμβούλιο της πόλης και η Έβερτον συμφώνησαν να δοθεί ο χώρος για να χτιστεί το νέο γήπεδο της Έβερτον. Η Έβερτον κλήθηκε να αποδείξει το όφελος που θα είχε το νέο γήπεδο για την πόλη. Σύμφωνα με τους Μπλε, το γήπεδο θα έδινε μια ανάσα 1,3 δις λιρών στην τοπική οικονομία και θα δημιουργούσε 15.000 θέσεις εργασίας. Το 2021 η περιοχή έχασε τον τίτλο ως “τόπος πολιτιστικής κληρονομίας” της UNESCO, εξαιτίας των αλλαγών από τις μπουλντόζες που έπιασαν δουλειά. Τέσσερα χρόνια μετά, πλέον το γήπεδο είναι έτοιμο για να εγκαινιαστεί με τη νέα σεζόν. Το νέο Έβερτον Στέντιουμ θα έχει χωρητικότητα 52.888 θεατών και θα είναι πολύ μοντέρνο γήπεδο σε μια μοναδική τοποθεσία που σε αγχώνει από το πόσο κοντά βρίσκεται στο νερό.

Η τελευταία βόλτα της Κυριακής στον αγώνα με τη Σαουθάμπτον δεν θα είναι τόσο δυσάρεστη για τον κόσμο, όσο αναμενόταν αρχικά. Σε αντίστοιχες περιπτώσεις τα γήπεδα γκρεμίστηκαν, έγιναν πολυκατοικίες, πάρκα ή κάτι άλλο. Η Έβερτον δεν θα μπορούσε να διαφέρει. Το πλάνο μιλούσε για γκρέμισμα του ιστορικού Γκούντισον Παρκ. Ο σύλλογος όμως άλλαξε πρόσφατα ιδιοκτησία και οι νέοι ιδιοκτήτες έκαναν μια “έρευνα βιωσιμότητας” του Γκούντισον Παρκ. Έτσι, είδαν ότι τους έπαιρνε να μην γκρεμίσουν το γήπεδο, αλλά να το διατηρήσουν, έστω και με σημαντικές αλλαγές. Το Γκούντισον Παρκ, σύμφωνα με τις πολύ τελευταίες εξελίξεις θα παραμείνει ζωντανό, ως η έδρα της γυναικείας ομάδας ποδοσφαίρου της Έβερτον από του χρόνου. Η Έβερτον είχε μια πολύ καλή ομάδα, κατακτώντας μάλιστα και πρωτάθλημα, αλλά η προηγούμενη ιδιοκτησία δεν έδειξε πολύ ενδιαφέρον και έτσι τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά τα τελευταία χρόνια. Ως έδρα χρησιμοποιούσε το Γουόλτον Χολ Παρκ, αρκετά κοντά στο Γκούντισον Παρκ, ένα γήπεδο 2.200 θέσεων με μόλις τις 500 να μην είναι όρθιων. Με αυτή την απόφαση, οι γυναίκες της Έβερτον θα διαθέτουν το μεγαλύτερο γήπεδο της χώρας στο πρωτάθλημά τους. Το Γκούντισον Παρκ θα προσαρμοστεί, θα αλλάξει και θα χρησιμοποιείται έτσι. Το μεγάλο στοίχημα θα είναι μια ομάδα με Μ.Ο. εισιτηρίων 2.000 να καταφέρει να γεμίσει το Γκούντισον Παρκ και να συνεχίσει την ιστορία του σταδίου. Παράλληλα, θα παίζουν εκεί και κάποιες ομάδες των ακαδημιών.

Όπως και να ‘χει όμως, η ανδρική ομάδα μετακομίζει οριστικά και οι στιγμές στο τελευταίο παιχνίδι θα είναι συγκινητικές. Η Έβερτον έχει βγάλει ένα ειδικό, συλλεκτικό πρόγραμμα αγώνα με συνεντεύξεις, αφιερώματα και στοιχεία του ιστορικού γηπέδου. Παράλληλα, οι φίλοι της θα μπορούν να αγοράσουν… καθίσματα του γηπέδου, μέσα σε συλλεκτική συσκευασία, με την καθόλου συμβολική τιμή να βρίσκεται στις 90 λίρες. Φίλαθλοι, αλλά και εργαζόμενοι είναι συγκινημένοι. Το Ίντερνετ είναι γεμάτο με άρθρα, ιστορίες και αναμνήσεις. Δεν είναι πάντα εύκολο να παρατάς το σπίτι σου. Η Έβερτον θα προστεθεί στον μεγάλο κατάλογο των ομάδων που το έχουν κάνει. Το νέο γήπεδο θα είναι σε όλα καλύτερο, αλλά θα πρέπει να περάσουν πολλές δεκαετίες για να φτιάξει τον δικό του μύθο, να σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι μέρος μιας ιστορίας και όχι απλά θεατής. Ο θρυλικός Άλεξ Γιανγκ, παίκτης της Έβερτον την δεκαετία του 1960 είχε πει: «Το Γκούντισον Παρκ είναι για μένα ένα μαγικό μέρος. Όπως όταν πηγαίνεις σε ορισμένα στοιχειωμένα σπίτια. Υπήρχε κάτι που με έκανε πάντα να ανατριχιάζω όταν έτρεχα πάνω στο χορτάρι του. Ακόμα και όταν ήταν άδειο».

https://blog.stoiximan.gr/gkountison-park/

BEST OF THEMASPORTS