«Ήθελα να τελειώσω την καριέρα μου στον Ολυμπιακό, άλλαξα τη ζωή μου στην Ελλάδα»

Ρουμπίν Καζάν – Ολυμπιακός ή αλλιώς το μεσημέρι, που ο Ρόι Κάρολ έγινε «ήρωας» των Πειραιωτών. Ο τερματοφύλακας από τη Βόρεια Ιρλανδία μίλησε στο Ole για τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, τα προβλήματά του με τον αλκοολισμό, αλλά και το πέρασμά του στην Ελλάδα, που «του άλλαξε τη ζωή». Για αυτό και οι περίπου 2.500 λέξεις!

Ακολουθήστε μας στο Google news

Όταν μιλάμε για τις πιο «τρελές» αναμετρήσεις στη σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού θα ήταν άδικο να μην αναφέρουμε τη «μάχη» με τη Ρουμπίν Καζάν στη Ρωσία.  

Στη Μόσχα το κρύο ήταν «τσουχτερό», για αυτό και ο αγώνας ήταν αδύνατον να διεξαχθεί βραδινή ώρα. Αυτός ήταν και ο λόγος, που η UEFA αποφάσισε η «σέντρα» να γίνει το μεσημέρι.

Πολλά παιδιά έκαναν «κοπάνα» απ’ το σχολείο, όσοι δούλευαν είχαν το ραδιόφωνο δίπλα τους, καθώς δεν ήθελαν να «χάσουν» το ματς για τους «32» του Europa League. Η νίκη ήρθε με το «χρυσό» γκολ του Νταβίντ Φουστέρ. Ωστόσο, «ήρωας» αναδείχθηκε ένας άνθρωπος, που έκανε το ντεμπούτο του με τα «ερυθρόλευκα».  

 

Ο Μπάλας Μέγερι δέχτηκε την απευθείας κόκκινη κάρτα, για μαρκάρισμα εντός περιοχής και ο Ερνέστο Βαλβέρδε έδωσε εντολή στον Ρόι Κάρολ να φορέσει τα γάντια του!

Ο τερματοφύλακας απ’ τη Βόρεια Ιρλανδία απέκρουσε το πέναλτι και στη ρεβάνς στο Γ. Καραϊσκάκης έγινε σύνθημα στα… χείλη των φίλων των Πειραιωτών! 

Για όλα αυτά, αλλά και πολλά άλλα μίλησε ο ίδιος αποκλειστικά στο Ole! Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει, αλλά θυμάται πολύ καλά τα όσα βίωσε στην Ελλάδα. 

 

Φυσικά, εκτός συζήτησης δεν μπορούσε να μείνει το πέρασμά του απ’ τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά και ο… Σερ Άλεξ Φέργκιουσον.

Την ίδια ώρα, ο Ρόι Κάρολ δεν δίστασε να μας μιλήσει για τα όσα έζησε, όταν είχε προβλήματα με τον αλκοολισμό. Ο 47χρονος «άνοιξε» την καρδιά του και αποκάλυψε πώς άλλαξαν όλα, την ημέρα που ήρθε στην Ελλάδα για τον ΟΦΗ. Για αυτό και οι περίπου 2.500 χιλιάδες λέξεις… 

«Ήταν δώρο εξ ουρανού η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ»

-Πώς είναι η ζωή σου τώρα, που δεν είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής;  

«Είναι διαφορετική. Δεν είναι το ίδιο, όπως όταν έπαιζα ποδόσφαιρο, αλλά συνεχίζω να ασχολούμαι με αυτό. Έχω προπονητικά καθήκοντα στη Βόρεια Ιρλανδία και τώρα είμαι στη Σαουδική Αραβία ως προπονητής σε διασυλλογικό επίπεδο. Συνεχίζω να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο, κάτι το οποίο είναι πολύ καλό».  

-Από μικρή ηλικία επέλεξες να είσαι τερματοφύλακας ή αυτό έτυχε στην πορεία;

«Ξεκίνησα ως επιθετικός, γιατί ήμουν μικρόσωμος, ώστε να παίζω τερματοφύλακας. Έπαιξα τερματοφύλακας, γιατί και ο πατέρας μου συνήθιζε να παίζει σε αυτήν τη θέση. Έπαιζα κάτω απ’ τα δοκάρια, όταν ο τερματοφύλακάς μας τραυματιζόταν ή όταν δεν ερχόταν στους αγώνες. Νομίζω ήμουν 13-14 χρονών, όταν έπαιξα τερματοφύλακας, αλλά πριν από αυτό ήμουν επιθετικός. Είναι μία συνθήκη, που συμβαίνει αρκετά στο Ηνωμένο Βασίλειο. Πολλοί τερματοφύλακες παίζουν αρχικά σε μία άλλη θέση. Ήταν κάτι που συνέβη και σε εμένα και το αποδέχτηκα, όταν άρχισα να μεγαλώνω πολύ γρήγορα και να γίνομαι μεγαλόσωμος. Το να παίξω κάτω απ’ τα δοκάρια ίσως να ήταν η μεγαλύτερη μου φιλοδοξία. Ως επιθετικός σκόραρα μερικά γκολ, όχι πολλά, αλλά και τότε το διασκέδαζα».  

-Ξεκίνησες την καριέρα σου στην πατρίδα σου, μετά πήγες στη Χαλ, στη Γουίγκαν και στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Είναι αλήθεια πως το 2001 ήσουν κοντά στη Λέστερ;  

«Ναι, μίλησα με τη Λέστερ, είχαμε συμφωνήσει, αλλά δεν υπογράψαμε το συμβόλαιο. Δύο ημέρες αργότερα με πήρε τηλέφωνο ο ατζέντης μου και μου είπε ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήθελε να μιλήσουμε. Ήταν ένα δώρο εξ ουρανού».  

-Ήταν εύκολο να πεις «ναι» ή φοβόσουν μήπως δεν έχεις χρόνο συμμετοχής;  

«Εκείνες τις ημέρες δεν είχα ποτέ έναν προπονητή τερματοφυλάκων, που ασχολούταν μόνο με εμένα. Το να πάω σε μία απ’ τις μεγαλύτερες ομάδες του κόσμου, με έκανε να μάθω πώς είναι να έχεις έναν δικό σου προπονητή. Φυσικά, έμαθα πράγματα απ’ τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο. Πιστεύω ότι ήταν μία απόφαση που έπρεπε να πάρω, για να μάθω πώς είναι το ποδόσφαιρο καλύτερα, απ’ τους καλύτερους ποδοσφαιριστές και τον καλύτερο προπονητή στον κόσμο».  

-Φυσικά, συνεργάστηκες με εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές. Υπήρξε κάποιος που ξεχώριζες; Και αν ναι, ποιος και γιατί;  

«Όλοι μου φέρθηκαν εξαιρετικά, όταν πρωτοπήγα στην ομάδα. Ήμουν 23 χρονών και με έκαναν να νιώθω λες και είμαι πολύ καιρό εκεί πέρα. Ίσως να ήμουν πιο ‘κοντά’ με τους νεαρούς, όπως οι Γουές Μπράουν και Τζον Ο’ Σέι. Οι πιο έμπειροι, όπως οι Ντέιβιντ Μπέκαμ και Ρόι Κιν ήταν πάρα πολύ ευγενικοί. Μου έδωσαν πολλές συμβουλές για το ποδόσφαιρο».  

«Ο Σερ Άλεξ ήταν νικητής»

-Πώς είναι να δουλεύεις με τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον; Είναι απαιτητικός;  

«Ναι, πιστεύω ότι οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές ήταν απαιτητικοί. Νομίζω ότι όλο το προπονητικό επιτελείο ήταν απαιτητικό. Ο Σερ Άλεξ ήταν νικητής. Αυτή ήταν όλη ουσία στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όσοι περνούσαν το προπονητικό κέντρο, είχαν έρθει για να κερδίσουν. Ο Σερ Άλεξ ήταν πολύ απαιτητικός, αλλά με την καλή έννοια. Οι καριέρες είναι ‘μικρές’ και δεν έχεις πολύ χρόνο, για να πετύχεις. Στα τέσσερα χρόνια που ήμουν στη Γιουνάιτεντ, κερδίσαμε το πρωτάθλημα και το FA Cup. Μπορεί να ήταν απαιτητικός, αλλά με την καλή έννοια, γεγονός που είναι πολύ καλό».  

-Πώς ήταν εκτός γηπέδου; Ήταν «διαφορετικός» ο Σερ Άλεξ;  

«Πλέον, υπάρχουν οι προπονητές. Τότε, ονομάζαμε τους προπονητές, ‘διαχειριστές’, οπότε ο Σερ Άλεξ, ποτέ δεν προπονούσε. Ωστόσο, θα ερχόταν να μας επιβλέπει στις προπονήσεις και φυσικά στους αγώνες. Θα μιλούσε με τους ποδοσφαιριστές. Σε εμένα ως ένας νεαρός τερματοφύλακας ήταν σαν μία ‘πατρική’ φιγούρα. Ήταν μία εποχή, που είχα πάει ως ένας νεαρός ποδοσφαιριστής χωρίς εμπειρία στο μεγαλύτερο επίπεδο και με έκανε να είμαι ‘χαλαρός’. Πιστεύω ότι ήταν κάτι πολύ όμορφο από τον Σερ Άλεξ».  

-Θυμάσαι την «απόκρουσή» σου κόντρα στην Τότεναμ; Η μπάλα είχε περάσει τη γραμμή, αλλά ο διαιτητής δεν έδωσε κάτι…  

«Το λέω ‘ανοιχτά’. Ήταν η αντίδρασή μου πάνω στη στιγμή, αφού ο διαιτητής δεν έδωσε κάτι συνέχισα να παίζω. Αυτή ήταν η αντίδραση, που είχα τότε. Στην ιστορία το παιχνίδι έμεινε ως 0-0».  

-Έχεις κάποια «περίεργη» ιστορία απ’ την πορεία σου στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ;  

«Είναι αρκετές, αλλά δεν θα ήθελα να τις πω. Νομίζω θα έλεγα την κατάσταση στην οποία ήταν ο Σερ Άλεξ, όποτε παίζαμε με την Άρσεναλ. Ήταν πάντα σαν μία ‘μάχη’. Ήταν ‘πόλεμος’ απέναντι στην Άρσεναλ. Υπάρχουν πολλές αναφορές, ότι ο Σερ Άλεξ είχε ‘χτυπηθεί’ με πίτσα, μετά από παιχνίδι. Ήταν πολύ αστείο, όταν ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο ‘χτυπήθηκε’ με πίτσα, στο κεφάλι του. Τότε, υπήρχαν πολλές εντάσεις στη φυσούνα και πολλοί τσακωμοί. Έτσι ήταν το ποδόσφαιρο εκείνη την εποχή. Η Άρσεναλ έχασε και ήταν θυμωμένοι, που έχασαν το παιχνίδι στο Old Trafford. Ωστόσο, αυτό ήταν το αγγλικό ποδόσφαιρο εκείνη την εποχή».  

«Νόμιζα ότι η καριέρα μου ‘τελείωσε’, άλλαξα τη ζωή μου στην Ελλάδα»

-Μετά τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πήγες στη Γουέστ Χαμ. Όπως έχει πει ο ίδιος τότε ξεκίνησαν και τα προβλήματα με τον αλκοολισμό. Πώς κατάφερες να το ξεπεράσεις;  

«Ναι, ήταν μία εξαιρετικά δύσκολη περίοδος για εμένα. Είχα έναν πολύ άσχημο τραυματισμό στη Γουέστ Χαμ, που με άφησε εκτός δράσης 10-11 μήνες. Για έναν 27χρονο τερματοφύλακα είναι πολύ δύσκολο, καθώς δεν είχα ξανά σοβαρό τραυματισμό στην καριέρα μου. Ήμουν πολύ μελαγχολικός και είχα συνεχώς αρνητικές σκέψεις. Σκεφτόμουν ότι ποτέ δεν θα ‘επιστρέψω’, ώστε να παίξω ξανά ποδόσφαιρο. Ξεκίνησα να πίνω, ώστε να ξεχάσω αυτά τα πράγματα, αλλά δεν βοήθησε. Για σχεδόν 4,5 χρόνια έπινα πάρα πολύ και έπαιζα ταυτόχρονα ποδόσφαιρο, κάτι που δεν βοήθησε καθόλου το σώμα μου. Για την ακρίβεια, ‘κατέρρεε’. Ξαφνικά μία ημέρα ξύπνησα, δεν ήξερα ποιος ήμουν και αποφάσισα ότι έπρεπε να αλλάξω. Στο τέλος πήγα στην Ελλάδα, για να παίξω στον ΟΦΗ και στα τρία μου χρόνια στην Ελλάδα άλλαξα τη ζωή μου. Θα ‘κλείσω’ 14 χρόνια χωρίς να πίνω τον επερχόμενο Ιούνιο και δεν έχω κοιτάξει ποτέ μου πίσω. Ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο. Πολλοί ποδοσφαιριστές έχουν άσχημους τραυματισμούς και τους ‘πληγώνει’ αυτό, καθώς το μόνο που θες να κάνεις είναι να παίζεις ποδόσφαιρο και να προπονείσαι κάθε μέρα. Όταν δεν μπορούσα να το κάνω αυτό για 11 μήνες, δεν νόμιζα ότι θα μπορέσω να επιστρέψω. Νόμιζα ότι η καριέρα μου ‘τελείωσε’. Ήταν πολύ δύσκολα αυτά τα 4,5 χρόνια, όχι μόνο για εμένα, αλλά για την οικογένειά μου, τη σύζυγό μου τα παιδιά μου, ήταν ακόμα πιο δύσκολα για αυτούς. Όμως, ‘τακτοποίησα’ τον εαυτό μου και πάρα πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα με βοήθησαν. Οι άνθρωποι του ΟΦΗ με βοήθησαν πάρα πολύ, μου έδωσαν τριετές συμβόλαιο και μετά από έξι μήνες πήγα στον Ολυμπιακό, που ήταν ακόμα μία ανεπανάληπτη εμπειρία».  

-Όταν άκουσες για το ενδιαφέρον του ΟΦΗ, τι σκέφτηκες; 

«Είχα σταματήσει να πίνω εκείνη την εποχή για έξι μήνες. Δεν είχα ομάδα για εννέα μήνες και είχα έναν Έλληνα ατζέντη, που με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε αν ήθελα να πάω στον ΟΦΗ. Δεν ήξερα πού εδρεύει ο ΟΦΗ και μου είπε να έρθω για μία εβδομάδα μαζί με την οικογένειά μου, ώστε να δούμε το μέρος. Πήγαμε για μία εβδομάδα στην Κρήτη, αγαπήσαμε τους ανθρώπους και το νησί και αποφασίσαμε να στείλουμε το συμβόλαιο και ήμασταν πολύ χαρούμενοι, που πήγαμε στην Κρήτη. Το να αφήσουμε τα πάντα πίσω και να ταξιδέψουμε στην Ελλάδα, πιστεύω ότι μου άλλαξε τη ζωή. Ήταν 100% μία σωστή επιλογή για εμένα και την οικογένειά μου».  

-Έξι μήνες στον ΟΦΗ και μετά ήρθες στην Αθήνα και τον Πειραιά. Πώς σε προσέγγισε ο Ολυμπιακός;   

«Έπαιξα τους πρώτους μήνες της σεζόν στον ΟΦΗ και μετά υπήρχαν φήμες ότι ενδιαφέρεται για εμένα ο Ολυμπιακός. Ήξερα ποιος είναι ο Ολυμπιακός, καθώς τον είχαμε αντιμετωπίσει αρκετές φορές στο Champions League. Θυμάμαι να βλέπω τον Ολυμπιακό εναντίον στη Λίβερπουλ, όταν είχε σκοράρει ο Στίβεν Τζέραρντ, για να περάσει η Λίβερπουλ στην επόμενη φάση του Champions League. Ήξερα ότι είναι ένας τεράστιος σύλλογος. Οι δύο ομάδες συμφώνησαν και κάπως έτσι ήρθα στην Αθήνα με την οικογένειά μου για τον Ολυμπιακό. Ήταν μία νέα ευκαιρία για εμένα, καθώς έπαιζα ξανά στο μεγαλύτερο επίπεδο, στο Champions και Europa League. Ένιωσα ότι έπρεπε να δώσω περισσότερα πράγματα, γιατί παλαιότερα έπαιζα στο Champions League με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και οι ευρωπαϊκές βραδιές ήταν φανταστικές. Ήταν κάτι πολύ όμορφο, να έχω αυτήν την ευκαιρία ξανά».   

«Θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου, όταν φώναζαν το όνομά μου»

-Αν δεν γνωρίζεις ο ΟΦΗ προκρίθηκε στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας Betsson. Μάλιστα, εκεί θα αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό, έχεις κάποια «προτίμηση» ως προς τον νικητή;  

«Το γνωρίζω, πάντα ρίχνω μία ματιά στα αποτελέσματα του ΟΦΗ και του Ολυμπιακού. Δεν θα πω τίποτα, μέχρι ο τελικός να τελειώσει. Οι τελικοί Κυπέλλου μπορούν να πάνε οπουδήποτε. Όπως λέμε στο Ηνωμένο Βασίλειο, το ποδόσφαιρο είναι ένα ‘παλιό και διασκεδαστικό’ παιχνίδι. Ένα ματς μπορεί να κρίνει τα πάντα, η ομάδα που θα το αξίζει θα είναι εκεί και θα κερδίσει το Κύπελλο. Ωστόσο, θα κρατήσω την ‘προτίμησή’ μου για τον εαυτό μου».   

-Το ντεμπούτο σου στον Ολυμπιακό έγινε απέναντι στη Ρουμπίν Καζάν το θυμάσαι το παιχνίδι;   

«Το θυμάμαι πάρα πολύ καλά, επειδή έκανε απίστευτο κρύο. Παίξαμε στη Μόσχα, με το θερμόμετρο να δείχνει -13, μου πήρε αρκετή ώρα, ώστε να ετοιμαστώ. Ήταν μία τρομερή ανάμνηση, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν πολύ δυσάρεστο, να βλέπω έναν νεαρό τερματοφύλακα να βλέπει την κόκκινη κάρτα, αλλά αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να αποκρούσω ένα πέναλτι, που είναι το όνειρο όλων. Όταν είσαι ένας νεαρός τερματοφύλακας θες να κάνεις μία μεγάλη επέμβαση και αυτή ήταν μία από αυτές. Την ίδια ώρα, πήραμε και τη νίκη με 1-0, που ήταν φανταστικό για εμάς».   

-Πίστευες απ’ την αρχή ότι θα το αποκρούσεις το πέναλτι;   

«Η πίεση είναι στον ποδοσφαιριστή, που εκτελεί το πέναλτι. Αν ο τερματοφύλακας αποκρούσει το πέναλτι είναι ‘ήρωας’ αν όχι δεν έγινε και κάτι. Για εμένα όσο μεγάλωνα μάθαινα πράγματα και απέκρουσα περισσότερα πέναλτι, από ότι όταν ήμουν νέος. Αυτό έγινε επειδή σταμάτησα να παίζω ‘παιχνίδια του μυαλού’ με τον εκτελεστή. Πάντως, είχα πολύ καλό αίσθημα για το πέναλτι και είμαι πολύ χαρούμενος, που έπεσα στη σωστή μεριά και το απέκρουσα».   

 

-Ήσουν εξαιρετικός και στη ρεβάνς. Ο κόσμος φώναζε το όνομά σου, πώς ένιωσες για αυτό;   

«Αυτή η στιγμή θα μείνει στη μνήμη μου για όλη μου τη ζωή. Το να έχεις 32.000 φίλους του Ολυμπιακού να φωνάζουν το όνομά σου δεν συμβαίνει κάθε ημέρα, δεν ήθελα να βγω απ’ το γήπεδο. Ήθελα να μείνω στο γήπεδο και να πανηγυρίσω, μαζί με όλο τον κόσμο. Όμως, έπρεπε να δω τον γιατρό και τον φυσικοθεραπευτή, γιατί είχαν έναν τραυματισμό στα τελευταία 25′ λεπτά. Ήταν μία στενάχωρη κατάσταση για εμένα, επειδή έμεινα για δύο μήνες εκτός. Ωστόσο, κερδίσαμε ξανά 1-0 και κράτησα ξανά ανέπαφη την εστία μου, κάτι που είναι πολύ όμορφο για έναν τερματοφύλακα. Η ομάδα πήρε την πρόκριση, για την επόμενη φάση στο Europa League, αλλά αποκλειστήκαμε. Ήταν πολύ απογοητευτικό, καθώς πιστεύω ότι είχαμε τους ποδοσφαιριστές, ώστε να είμαστε στον τελικό. Αυτό δεν έγινε και είχαμε έναν άσχημο αποκλεισμό απ’ τη διοργάνωση». 

-Πιστεύεις ότι είναι το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας σου;  

«Ίσως, πιστεύω ήταν γιατί τραυματίστηκα, επειδή κράτησα ανέπαφη την εστία μου. Αυτό έγινε, καθώς νομίζω είχα κάνει μία δύσκολη επέμβαση στο τέλος του αγώνα. Όταν ένας τερματοφύλακας κρατάει το… μηδέν είναι πολύ χαρούμενος. Για αυτό πιστεύω πως ήταν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας μου. Όταν έχεις τους οπαδούς να τραγουδούν. Nομίζω ότι ήταν σίγουρα για εμένα προσωπικά. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού εκτιμούν όλα όσα έκανα σε εκείνο το παιχνίδι. Έπαιζα μόνο με το ένα πόδι και νομίζω ότι οι οπαδοί το εκτιμούν. Πιστεύω ότι οι οπαδοί του Ολυμπιακού είναι πολύ παθιασμένοι με τον σύλλογο όπως και του ΟΦΗ είναι πολύ παθιασμένοι με τον σύλλογο και αν δώσεις το 100% στο γήπεδο, θα το σεβαστούν αυτό».   

«Ήθελα να τελειώσω την καριέρα μου στον Ολυμπιακό, θα επιστρέψω να τους δω όλους»

-Στον Ολυμπιακό υπήρξε και μία χρονιά, που δεν έπαιξες καθόλου. Σε στεναχώρησε αυτό το γεγονός; 

«Δεν ήταν ωραίο. Όμως, ήμουν ακόμα μέλος της ομάδας. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού με έκανε να νιώσω ευπρόσδεκτος για ακόμα έναν χρόνο. Εκτιμάω τα όσα έκανε από όταν ήρθα στον Ολυμπιακό. Το μεγαλύτερο πράγμα για εμένα ήταν, που οι άνθρωποι απ’ τα ‘παρασκήνια’ ήξεραν τι άνθρωπος είμαι και με βοήθησαν πάρα πολύ. Αυτή η χρονιά δεν ήταν ωραία. Έπαιξα λίγα παιχνίδια μέσα στη σεζόν. Όταν έρχεται ένας νέος προπονητής και φέρνει τον δικό του τερματοφύλακα ξέρεις ότι ο χρόνος σου ‘τελειώνει’ στην ομάδα. Στο τέλος της σεζόν, όταν δεν είχα παίξει γύρισα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτό έγινε, καθώς ακόμα έπαιζα ποδόσφαιρο με την εθνική μου ομάδα και χρειαζόταν να πάω σε μία ομάδα, που θα έχω χρόνο συμμετοχής. Τότε, ‘παλεύαμε’ για τα προκριματικά του EURO του 2016 και τα καταφέραμε στο τέλος. Θα ήθελα να τελειώσω την καριέρα μου στον Ολυμπιακός, επειδή είναι το δεύτερο μου σπίτι και η οικογένειά μου το ήθελε. Όμως, αυτό είναι το ποδόσφαιρο, πρέπει να προχωρήσεις όταν ένας προπονητής δεν σε θέλει. Όλοι οι άλλοι με ήθελαν και ήταν ωραίο, αλλά μία ημέρα θα επιστρέψω να τους δω όλους στον Ολυμπιακό. Ελπίζω τα επόμενα χρόνια, δεν έχω έρθει από το 2014, όταν και έφυγα, επειδή ήμουν απασχολημένος». 

-Οπότε, θα ήθελες να επιστρέψεις μία ημέρα πίσω, σε διαφορετικό πόστο.  

«Εξαρτάται. Αυτή τη στιγμή δουλεύω στη NEOM SC στη Σαουδική Αραβία. Έχω δύο χρόνια στη Σαουδική Αραβία και είμαι αφοσιωμένος στη δουλειά μου. Θα έρθω μία ημέρα να τους δω ως οπαδός. Στο ποδόσφαιρο ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. Θα μου άρεσε πολύ να επιστρέψω μία ημέρα, επειδή το διασκεδάζω. Σε όσους μιλάω για την Ελλάδα και με ξέρουν με ρωτούν, ‘γιατί δεν έχω επιστρέψει’. Όμως, αυτή τη στιγμή έχω αρκετές δουλειές μπροστά μου. Ίσως, σε 2-3 χρόνια, κανείς δεν μπορεί να ξέρει πού μπορεί να τον βρει το ποδόσφαιρο».  

 

-Φυσικά, θα γνωρίζεις ότι ο Ολυμπιακός κέρδισε το Conference League. Είδες το παιχνίδι;  

«Ναι, ήταν απίθανο, γιατί ήταν και στην Αθήνα. Το μόνο ‘πρόβλημα’ ήταν πως ήταν στο γήπεδο της ΑΕΚ και όχι του Ολυμπιακού.  

Ξέρω ότι είναι ένα νέο γήπεδο, το είδα ήταν φανταστικό. Δεν έχει να κάνει αν είναι Europa League, Champions League ή Conference League. Εξακολουθεί να είναι ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και είναι απίθανο να καταφέρει κάτι τέτοιο. Είναι ένας μεγάλος έπαινος, για όσους δούλεψαν στην ομάδα, ξεπέρασαν ορισμένες μεγάλες ομάδες. Κέρδισαν την Άστον Βίλα στα ημιτελικά. Η Άστον Βίλα δεν είναι μικρή ομάδα. Είναι σκληρή και ο Ολυμπιακός απέδειξε πόσο δυνατός ήταν στο τουρνουά. Ήταν πολύ ευχάριστο και όμορφο, που το είδα». 

-Πριν λίγες ημέρες ο Ολυμπιακός έγινε 100 χρονών. Έχεις ένα μήνυμα για τους οπαδούς;   

 «Τους αγαπάω, ήταν φανταστικοί απέναντί μου, ακόμα και οι άνθρωποι στον Ολυμπιακό, από όλο το σταφ, μέχρι και τον πρόεδρο. Τους εύχομαι ακόμα 100 χρόνια επιτυχίας, επειδή ο Ολυμπιακός είναι ένα τεράστιο κλαμπ. Στο Ηνωμένο Βασίλειο τον αποκαλούσα ‘μίνι Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ’. Κάθε οπαδός του Ολυμπιακού να γιορτάσει τα 100 χρόνια, είναι υπέροχο, που έχουν αυτήν την ευκαιρία και ελπίζουμε πως θα υπάρξουν ακόμα περισσότερα με την ίδια πορεία». 

ole.gr

 

 

BEST OF THEMASPORTS