Ακολουθήστε μας στο Google news
Το Σιάτλ έζησε μια ομάδα που δεν είχε τα περισσότερα πρωταθλήματα, αλλά είχε κάτι καλύτερο: ψυχή. Ήταν η φωνή μιας πόλης, το σήμα κατατεθέν μιας μπασκετικής κουλτούρας που γεννήθηκε στον βροχερό βορρά και χάθηκε απότομα, αφήνοντας πίσω της θρύλους, συναισθήματα και μια τεράστια αίσθηση αδικίας.
Το 1967 στην πόλη του grunge, του καφέ και της βροχής, το μπάσκετ απέκτησε ψυχή. Το Seattle Center Coliseum έγινε το πρώτο σπίτι μιας ομάδας που γρήγορα απέκτησε παθιασμένο κοινό.
Οι SuperSonics πήραν το όνομά τους από τη διαστημική βιομηχανία της περιοχής — το όνειρο του μέλλοντος. Ήταν η εποχή που η Αμερική κοιτούσε προς το φεγγάρι και το Σιάτλ προς το παρκέ.
Στα πρώτα τους χρόνια, οι Sonics πάλεψαν για τα αυτονόητα. Ο Λένι Γουίλκενς, πρώτα ως παίκτης και μετά ως προπονητής, έθεσε τα θεμέλια ενός οργανισμού που σύντομα θα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το απόγειο ήρθε στις 1 Ιουνίου 1979. Οι Sonics κατέκτησαν το πρώτο και μοναδικό τους πρωτάθλημα NBA, επικρατώντας με 4-1 των Ουάσινγκτον Μπούλετς. Ο Ντένις Τζόνσον ήταν ο στυλοβάτης της άμυνας, ο Τζακ Σίμα κυριαρχούσε στη ρακέτα και ο Γκας Ουίλιαμς ήταν ο εγκέφαλος της επίθεσης. Ο Λένι Γουίλκενς, με τη σοφία του και την ψυχραιμία του, καθοδήγησε μια ομάδα που συνδύαζε ταλέντο, σκληράδα και ομαδικότητα.
Το πρωτάθλημα αυτό δεν ήταν απλώς ένας τίτλος. Ήταν μια επιβεβαίωση ότι το Σιάτλ μπορούσε να σταθεί απέναντι στα μεγαθήρια της εποχής — ότι μια πόλη χωρίς την παραδοσιακή μπασκετική αίγλη μπορούσε να γράψει ιστορία.
Η δεκαετία του ’90 ήταν η πιο θεαματική περίοδος της ομάδας. Με τον Τζωρτζ Καρλ στον πάγκο, τον Γκάρι Πέιτον να «κλειδώνει» κάθε αντίπαλο και τον Σον Κέμπ να κάνει καρφώματα που ήταν πάντα highlights, οι Σονικς έγιναν πρωταγωνιστές του NBA.
Ο «Glove» και ο «Reign Man» δεν ήταν απλώς συμπαίκτες. Ήταν το πιο εκρηκτικό δίδυμο της εποχής τους, με alley-oops που έκοβαν την ανάσα και trash talk που έφτανε ως τις εξέδρες.
Το 1996 ήταν η χρονιά που πλησίασαν ξανά στην κορυφή. Στον τελικό αντιμετώπισαν τους Σικάγο Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν. Αν και έχασαν τη σειρά με 4-2, οι Σονικς κέρδισαν τον σεβασμό όλων. Το Seattle Coliseum – που τότε λεγόταν KeyArena – σειόταν σε κάθε παιχνίδι, καθώς οι φίλαθλοι ζούσαν και ανέπνεαν για αυτή την ομάδα.
«Ήταν μια από τις καλύτερες ατμόσφαιρες που έχω ζήσει ποτέ. Το Σιάτλ αγαπάει το μπάσκετ με τρόπο που λίγες πόλεις το κάνουν»
Οι αρχές της δεκαετίας του 2000 βρήκαν τους Σονικς χωρίς σαφή προσανατολισμό. Οι αλλαγές στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, η γήρανση του ρόστερ και η απομάκρυνση από το κοινό δημιούργησαν ρωγμές.
Το 2007, ο «φρέσκος» από την Οκλαχόμα επιχειρηματίας Κλέι Μπένετ αγόρασε την ομάδα. Ένα χρόνο μετά, χωρίς να μπορέσει να εξασφαλίσει νέο γήπεδο στο Σιάτλ, την μετέφερε στην Οκλαχόμα Σίτι και οι Σονικς έγιναν.... Θάντερ. Και το Σιάτλ έμεινε χωρίς ομάδα.
Το γεγονός προκάλεσε οργή, θλίψη και αγανάκτηση. Χιλιάδες φίλαθλοι βγήκαν στους δρόμους. Ο δήμος της πόλης κατέθεσε αγωγές. Αλλά τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει το αναπόφευκτο. Μια από τις πιο αγαπητές ομάδες της λίγκας είχε πλέον σβηστεί από τον χάρτη.
Το 2008 ήταν η χρονιά που σημάδεψε για πάντα την ιστορία του συλλόγου. Η μετακόμιση στην Οκλαχόμα Σίτι ήταν ένα σοκ για μια ολόκληρη γενιά φιλάθλων. Το όνομα “SuperSonics” μπήκε στο συρτάρι, μαζί με τα παλιά ριπλέι, τα περιοδικά, τις φανέλες και τα όνειρα.
Παρότι η ομάδα έχει εξαφανιστεί από το 2008, οι αναμνήσεις παραμένουν πιο ζωντανές από ποτέ. Φίλαθλοι φορούν ακόμα τις φανέλες του Κεμπ και του Πέιτον. Στους δρόμους του Σιάτλ μπορεί ακόμη να δεί κανείς αυτοκόλλητα με το λογότυπο των Σονικς. Και κάθε φορά που κάποιος παίκτης όπως ο Κέβιν Ντουράντ (ο οποίος έπαιξε στην ομάδα για μια και μοναδική σεζόν) μιλά για εκείνη την εποχή, το θέμα επιστρέφει στο προσκήνιο.
«Αν είχα παίξει παραπάνω από έναν χρόνο εκεί, η ιστορία μου θα ήταν αλλιώς. Λατρεύω ακόμα το Σιάτλ»
Το αίτημα και το αίσθημα για επιστροφή παραμένει έντονο. Ο δήμος έχει εγκρίνει σχέδιο για ανακαίνιση της KeyArena, και το NBA αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο επέκτασης. Οι Σονικς δεν είναι απλώς μια χαμένη ομάδα. Είναι ένα κομμάτι πολιτισμού που περιμένει να ξαναβρεί τη θέση του.
Οι Seattle SuperSonics δεν ήταν ποτέ απλά μια ομάδα. Ήταν τα Σαββατόβραδα σε παγωμένα μπαρ. Ήταν οι φωνές στα ραδιόφωνα. Ήταν παιδικές αναμνήσεις, εφηβικές συγκινήσεις και μια μπασκετική ταυτότητα που πέρασε από πατέρα σε γιο.
Μπορεί να έφυγαν από τον χάρτη του NBA, αλλά δεν έφυγαν ποτέ από το μυαλό όσων αγάπησαν το μπάσκετ. Και ίσως, κάποια μέρα, η πράσινη και χρυσή φανέλα να φορεθεί ξανά. Σε ένα γήπεδο στο Σιάτλ. Με τις ίδιες κραυγές, τα ίδια δάκρυα, την ίδια πίστη.
sdna.gr
Διαβάζοντας τις ειδήσεις που σχετίζονται με το ποδόσφαιρο, κατά το τελευταίο 24ωρο, ήρθε στο μυαλό μας, εκείνη πολύκροτη δήλωση του τέως προέδρου της Δημοκρατίας. Ήταν πριν από 5 χρόνια, στην καθιερωμένη εκδήλωση των αρίστων της ΕΑΚ (Ένωση Αθλητικογράφων Κύπρου).
Οι Τίμπεργουλβς νίκησαν ξανά τους Γουόριορς εκτός έδρας, 117-110, και απέχουν μια νίκη από τους τελικούς της Δύσης.
Με σούπερ πρώτο μέρος και... σπασμένα φρένα, οι Πέισερς διέλυσαν τους Καβαλίερς με 129-109, έκαναν το 3-1 στη σειρά και πάνε στο Κλίβελαντ για να «σφραγίσουν» την πρόκριση στους τελικούς της Ανατολής.
Παρόλο που δυσκολεύτηκαν και πάλι, οι Θάντερ κατάφεραν να νικήσουν τους Νάγκετς με σκορ 92-87 στο Ντένβερ, έκαναν το 2-2 στη μεταξύ τους σειρά και πήραν ξανά πλεονέκτημα έδρας και πρόκρισης!
Χωρίς τον Κάρι και με τον Γκριν να αποβάλλεται στο φινάλε, οι Γουόριορς δεν βρήκαν λύσεις απέναντι στην ψυχραιμία των Έντουαρντς και Ράντλ, που οδήγησαν τη Μινεσότα στο 102-97 και στο 2-1 στη σειρά.
Μετά τη συντριβή στο Game 2, οι Νάγκετς βρήκαν χαρακτήρα, λύσεις και… ήρωες, επικρατώντας στην παράταση των Θάντερ με 113-104 και παίρνοντας προβάδισμα στη σειρά (2-1) μπροστά στο κοινό τους.
Ο Ντόνοβαν Μίτσελ πέτυχε 43 πόντους και οι Καβαλίερς νίκησαν τους Πέισερς με 126-104, μειώνοντας τη σειρά σε 2-1 για την ανατολική περιφέρεια του NBA.
