Και όμως, σε ένα διάστημα λίγο μεγαλύτερο από δύο μήνες, το Σαν Μαρίνο έγραψε μια από τις πιο ωραίες ιστορίες στο ποδόσφαιρο: το διπλό (αθλητικό και κοινωνικό) θαύμα του Serenissima.
Tο Σαν Μαρίνο κατάφερε να εξασφαλίσει την πρώτη θέση του ομίλου του στην Δ’ κατηγορία του Nations League και από την επόμενη διοργάνωση (2026-27) θα συμμετέχει στην Γ’ κατηγορία! Kάτι αμελητέο για τις περισσότερες εθνικές ομάδες, ωστόσο για το Σαν Μαρίνο είναι σαν να έχει κατακτήσει Παγκόσμιο Κύπελλο!.
Όλα αλλάζουν στις 5 Σεπτεμβρίου του τρέχοντος έτους. Το Σαν Μαρίνο είχε κερδίσει μόνο έναν αγώνα (και αυτόν φιλικό) σε ολόκληρη την ιστορία του, από τότε που ξεκίνησε να αγωνίζεται επίσημα το 1990, μέχρι εκείνη την ημέρα. Με τη νίκη του επί του Λιχτενστάιν (1-0), στο ξεκίνημα του Nations League, «σπάει» ένα σερί 140 συνεχόμενων αγώνων και 20 ετών χωρίς νίκη!
Δύο παιχνίδια, εντός έδρας με το Γιβραλτάρ και εκτός με το Λιχτενστάιν, για να ολοκληρωθεί το όνειρο. Στο πρώτο από τα δύο παιχνίδια οι παίκτες του Σαν Μαρίνο ισοφάρισαν στις καθυστερήσεις, με πέναλτι, για να κρατήσουν ζωντανό το θαύμα. Στο Λιχτενστάιν έχαναν με 1-0, αποτέλεσμα που οποιαδήποτε άλλη στιγμή θα σήμαινε το τέλος της διαδρομής. Το Σαν Μαρίνο δεν είχε καταφέρει ποτέ να ανατρέψει αγώνα στον οποίο έκανε. Αυτή τη φορά, στο δεύτερο ημίχρονο πέτυχε τρία γκολ, για πρώτη φορά στην ιστορία του, κερδίσε εκτός έδρας επίσης για πρώτη φορά στην ιστορία του, πήρε νίκη σε δεύτερο επίσημο αγώνα για πρώτη φορά στην ιστορία του.
Μια εθνική ομάδα που είχε συνηθίσει εδώ και χρόνια να είναι ο... σάκος του μποξ για κάθε αντίπαλο. Οι παίκτες του Σαν Μαρίνο έχουν ημιεπαγγελματική σχέση με το ποδόσφαιρο. Έχουν την... κανονική δουλειά τους, προπονούνται κάποιες ημέρες την εβδομάδα, παίζουν στο ντόπιο πρωτάθλημα και έχουν μια μικρή αμοιβή από τον σύλλογό τους με το οποίο υπογράφουν ένα συμφωνητικό.
Στο Campionato Sammarinese di Calcio συμμετέχουν 15 ομάδες, οι οποίες δεν έχουν ιδιόκτητα γήπεδα, αλλά… μοιράζονται τα πέντε γήπεδα που βρίσκονται στο κρατίδιο.
Όταν ανέλαβε ο Τσέβολι ξεκαθάρισε ότι θα δώσει προτεραιότητα σε αυτούς που αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο σαν βασική τους απασχόληση κι όχι σαν χόμπι. Η ομάδα σε τρεις μήνες έχει τόσες νίκες, όσες δεν είχε καταφέρει να πετύχει σε 30 χρόνια.
Μπορεί σύμφωνα με τα κιτάπια της FIFA η Serenissima να είναι η χειρότερη ομάδα στον κόσμο, αλλά η πορεία της σε αυτή την έκδοση του Nations League δείχνει ότι κανείς δεν τα παράτησε και κανείς δεν το έβαλε κάτω ακόμα κι αν η μία ήττα διαδεχόταν την άλλη.
Στον αγώνα με το Γιβραλτάρ την περασμένη Παρασκευή οι κερκίδες γέμισαν με Ισπανούς μαθητές που συμμετέχουν στο πρόγραμμα Erasmus. Στις κερκίδες του Λιχτενστάιν υπήρχαν άνθρωποι από τη Σαουδική Αραβία, από το Περού, 15 Αυστριακοί, Άγγλοι, Ουαλοί, δύο Ισπανοί, ένας Πολωνός και πολλοί Ιταλοί φυσικά.
Το Σαν Μαρίνο έχει γίνει κάτι σαν καταφύγιο για ανθρώπους που πιέζουν να επιτύχουν έναν κοινό στόχο: την επίτευξη μιας νίκης. Γι' αυτό τα πάντα άλλαξαν στις 5 Σεπτεμβρίου. Αυτή η πρώτη επίσημη νίκη σήμαινε ότι, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, μπορούσαν να παλέψουν για κάτι, που ήταν να ανέβουν μια κατηγορία. Σε δύο μήνες πέτυχαν καλύτερα αποτελέσματα από ό,τι σε 34 χρόνια ιστορίας.
Μια ιστορία που έχει... πασπαλιστεί με μικρές πικρές ιστορίες, αλλά ταυτόχρονα και με πείσμα για αυτό που μπορεί να μοιάζει ακατόρθωτο. Στο παιχνίδι με το Λιχτενστάιν, βρισκόταν στις εξέδρες ένας Γερμανός που έχει ταξιδέψει σε όλους τους εντός έδρας αγώνες του Σαν Μαρίνο από το 1995 και σε μερικούς εκτός έδρας αγώνες. Για ποιο λόγο; Απλά επειδή έφτασε στη χώρα μια μέρα για διακοπές με την οικογένειά του, έμαθε την ιστορία της ομάδας και είπε ότι από τότε αυτή θα ήταν η ομάδα του μέχρι να κερδίσει ένα παιχνίδι.
