Παναθηναϊκός: Με μια λέξη, ανήμπορος

Ναι, έχει δίκιο ο Ντιέγκο Αλόνσο όταν λέει ότι υπάρχουν ακόμα τέσσερα παιχνίδια στον όμιλο του Conference, άρα ακόμα 12 διαθέσιμοι βαθμοί. Αλλά η εικόνα της ομάδας ως τώρα στον ευρωπαϊκό όμιλο, με την ισοπαλία στη Μπάνια Λούκα και το βαρύ 1-4 στο ΟΑΚΑ από την Τσέλσι, δεν κάνει κανέναν να νιώθει ή να πιστεύει ότι ο Παναθηναϊκός θα κάνει το 4 στα 4 και θα συνεχίσει και παρακάτω.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Ναι, στη Stoiximan Super League ο Παναθηναϊκός μείωσε τη διαφορά από κάποιους από τους προπορευόμενους και έχει την ευκαιρία να ανέβει λίγο παραπάνω αν κερδίσει τον Άρη την Κυριακή. Αλλά η εικόνα του Άρη, σε συνδυασμό με την (βαθιά προβληματική) εικόνα του Παναθηναϊκού, επίσης δεν κάνει κανέναν να νιώθει ή να πιστεύει ότι ο Παναθηναϊκός είναι το φαβορί στον μεταξύ τους αγώνα. Διότι έχουμε φτάσει στα τέλη Οκτώβρη και η πολυπόθητη και πολυδιαφημισμένη «βελτίωση» ακόμα αγνοείται. Και ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να αδικεί το ρόστερ και την ποιότητά του.

Σε κάθε ματς, με την πλάτη στον τοίχο

Ακόμα κι ο αν ο Ντιέγκο Αλόνσο πήρε παράταση μετά τη νίκη στο Ηράκλειο, καταλαβαίνει κι ο ίδιος και καταλαβαίνουμε κι εμείς ότι σε κάθε ματς «παίζει» τη θέση του και τη δουλειά του. Διότι το να μην παίζει καλά η ομάδα, θα ήταν ένα πράγμα κάπως δυσάρεστο, αν τουλάχιστον η ομάδα κέρδιζε, έστω και «κακήν – κακώς».

Αλλά το να μην παίζει καλά και να χάνει ή να φέρνει ισοπαλία, είναι κάτι βαθιά ανησυχητικό και επικίνδυνο: η ομάδα μπορεί να εκτροχιαστεί από τους στόχους της (πρωτάθλημα και Ευρώπη) από πολύ νωρίς.

Μόνο που στην περίπτωση του αγώνα με την Τσέλσι, δεν μιλάμε απλά για κακή εμφάνιση και ήττα, αλλά για καταστροφή: ο Παναθηναϊκός μπήκε δυνατά στο ματς, έκανε μια-δυο ευκαιρίες, δέχθηκε το πρώτο γκολ στην πρώτη φάση που η Τσέλσι τον βρήκε «μπόσικο» στην άμυνα και στη συνέχεια τον έκανε «φύλλο και φτερό» με την έναρξη της επανάληψης, πετυχαίνοντας τρία γκολ σε ένα δεκάλεπτο.

Και η αλήθεια είναι πως αν ήθελε, αν είχε ανάγκη να πετύχει άλλα τόσα γκολ, σου έδινε την εντύπωση πως θα μπορούσε να τα πετύχει; Η ομάδα του Μαρέσκα ανεβοκατέβαζε τον ρυθμό όπως και όποτε ήθελε, «επιτρέποντας» ουσιαστικά στους «πράσινους» να πετύχουν το γκολ της τιμής και να σώσουν κάπως τα προσχήματα.

Το πιο στενάχωρο είναι πως ο Παναθηναϊκός έδειξε ανήμπορος μπροστά στις ορέξεις, τις διαθέσεις και την ποιότητα της Τσέλσι, παρότι οι Άγγλοι δεν έπαιζαν με τη «βασική 11άδα» και παρότι δεν έχουν κυκλώσει τους αγώνες του Conference ως τοπ προτεραιότητα. Ακόμα κι έτσι όμως, έκαναν ό,τι ήθελαν στο χορτάρι του ΟΑΚΑ, όχι μόνο διότι είναι μια ακριβή και ποιοτική αγγλική ομάδα, αλλά κυρίως διότι είναι αυτό που δεν είναι, ούτε κατά διάνοια, ο Παναθηναϊκός: μια δουλεμένη ομάδα.

Δεν ξέρω τι ακριβώς έχει στο μυαλό του ο Ντιέγκο Αλόνσο, τι δουλεύει στις προπονήσεις, τι σχεδιάζει το πινακάκι του, πόσα απ’ αυτά που λέει στους παίκτες γίνονται και πόσα δεν γίνονται. Αυτό που ξέρω, είναι η εικόνα που βλέπουμε στον αγωνιστικό χώρο, αυτό που γράφει ο πίνακας του σκορ και αυτό που γράφει ο βαθμολογικός πίνακας σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Και όλα τα παραπάνω, ούτε τον Παναθηναϊκό κολακεύουν, ούτε τη δουλειά του αποδεικνύουν, ούτε είναι ικανά να τον κρατήσουν στην καρέκλα του. Είτε του αρέσει, είτε όχι, μετά απ’ αυτή τη βαριά ήττα, κάθε παιχνίδι που κάθεται στον πάγκο, μπορεί να είναι και το τελευταίο του, αρχής γενομένης από την αναμέτρηση με τον Άρη. Χάνει; Πιθανότατα φεύγει. Νικάει; Ίσως και να μείνει μέχρι το επόμενο ματς και βλέπουμε – ούτε καν με νίκη επί του Άρη δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι μπορεί να ρουφήξει λίγο ακόμα «οξυγόνο».

Οι παίκτες δεν φταίνε;

Όλοι φταίνε όταν μια ομάδα έχει μια τέτοια εικόνα και χάνει με τα χέρια κάτω με 1-4 μέσα στο γήπεδό της. Η κύρια και βασική ευθύνη βαραίνει τον προπονητή, καμία αντίρρηση, αλλά για να μην του χρεώσουμε ακόμα και το Προπατορικό Αμάρτημα, το πόδι του Μαξίμοβιτς που αλλάζει πορεία στη μπάλα στο τρίτο γκολ και το χέρι – πέναλτι του Μαντσίνι που φέρνει το τέταρτο, δεν είναι «έργο» του Αλόνσο. Ούτε το γεγονός ότι παίκτες έχασαν ξανά τις θέσεις τους, ότι πούλησαν μπάλες, ότι πήγαιναν ξανά και ξανά δεύτεροι στις μονομαχίες και τις διεκδικήσεις της μπάλας.

Φταίνε λοιπόν και οι παίκτες. Αλλά το πώς θα «στηθούν», πώς θα βγάλουν με ασφάλεια τη μπάλα από την άμυνα, πώς θα καλύψει κάποιος τον συμπαίκτη του που προωθήθηκε μέχρι να επιστρέψει στη θέση του, πώς θα χτίσουν τις επιθέσεις τους, πώς θα συνδυαστούν στο μπροστά τρίτο του γηπέδου και πώς θα φτάσει η μπάλα σε θέση βολής, είναι πράγματα που πρέπει να τα «διδαχθούν» στις προπονήσεις από τον άνθρωπο που έχει το γενικό πρόσταγμα. Ώστε στον αγώνα να γίνονται αυτοματοποιημένα, χωρίς καν να χρειαστεί να σκεφτούν τι πρέπει να κάνουν.

Όλα αυτά τα πράγματα, τόσο στο αμυντικό κομμάτι όσο και στο επιθετικό, τόσο στον τρόπο που όλη μαζί η ομάδα πρέπει να μαρκάρει για να ανακτά τη μπάλα, όσο και στον τρόπο που πρέπει να επιτίθεται είτε στο transition είτε απέναντι σε οργανωμένες άμυνες, μοιάζουν με πράγματα που γίνονται τυχαία και στηρίζονται μόνο στο ατομικό ταλέντο και τις πρωτοβουλίες που παίρνουν οι παίκτες και όχι στη δουλειά που γίνεται στο Κορωπί.

monobala.gr

 

 

BEST OF THEMASPORTS