Μουρμούρα υπάρχει και για τις υπόλοιπες θέσεις (πέραν της front line), αφού με την επιστροφή του Έβανς θα υπάρχουν οχτώ πρωτοκλασάτοι παίκτες (Γουόκαπ, Γουίλιαμς-Γκος, Ντόρσεϊ, Βιλδόσα, Φουρνιέ, Έβανς, ΜακΚίσικ, Παπανικολάου, Λαρεντζάκης) + ο Μήτρου-Λονγκ για την κάλυψη της περιφέρειας και του «3». Αν δεν υπάρξουν τραυματισμοί, σίγουρα θα αποβούν κάποιοι δυσαρεστημένοι από το χρόνο συμμετοχής τους, ωστόσο ποιος μπορεί να εγγυηθεί για κάτι τέτοιο; Ο Γουόκαπ παίζει δύο χρόνια χωρίς ανάσα, ο Γουίλιαμς-Γκος είναι εγνωσμένα ευάλωτος, ενώ κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει σε τι κατάσταση θα γυρίσει ο Έβανς.
Με την ίδια (μπακαλίστικη) λογική, η μεταγραφή του Οσμάν στον Παναθηναϊκό «τελείωσε» τον Γκριγκόνις και αποδυναμώνει το ρόλο του Παπαπέτρου, ενός κομβικού παίκτη στη σειρά των πλέι-οφ με τη Μακάμπι. Την ίδια ώρα, ανησυχούν κάποιοι για τα λεπτά συμμετοχής του «αφανούς» MVP πέρσι Τζέριαν Γκραντ μετά τις προσθήκες των Μπράουν και Οσμάν. Ο δεύτερος δεν παίζει στην ίδια θέση με τον Αμερικανό, αλλά η απόκτηση του λένε ότι τελειώνει στο μυαλό του Αταμάν την προοπτική σχημάτων με small ball (ένας πλέι-μέικερ + οι Ναν, Γκραντ στο παρκέ). Ξεχνούν όμως ότι όλα αυτά ισχύουν όταν όλοι οι παίκτες είναι διαθέσιμοι. Αν για παράδειγμα απουσιάσει ένας εκ των Σλούκα, Μπράουν, Γκραντ ή Ναν, οι άλλοι τρεις καθίστανται αυτομάτως απολύτως αναγκαίοι.
Για τις top ομάδες της Ευρώπης η σεζόν περιλαμβάνει πια 75+ παιχνίδια (Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έδωσαν πέρσι 41 στη Euroleague και άλλα 10 μεταξύ τους, χώρια τα υπόλοιπα στο ελληνικό πρωτάθλημα). Οι ομάδες που θέλουν το τρόπαιο πρέπει να διαθέτουν βάθος και οι Αταμάν, Μπαρτζώκας έκαναν αυτό που όφειλαν και στην τελική επιβάλλει ο μεταξύ τους ανταγωνισμός. Προς τι ο προβληματισμός αν νιώσουμε ξανά μετά από χρόνια ότι οι ομάδες μας διαθέτουν το βάθος της Ρεάλ, που για χρόνια είχε τεταρτο-πέμπτο γκαρντ έναν παίκτη της ποιότητας του Φαμπιάν Κοζέρ.
menshouse.gr