Το Μουντιάλ δεν είναι ποδόσφαιρο, είναι οι παιδικές μας αναμνήσεις

Θυμάται ο καθένας μας πόσα Παγκόσμια Κύπελλα έχει παρακολουθήσει. Κυρίως το πρώτο. Εκείνο που πάντα μας φέρνει περισσότερες λεπτομέρειες στο μυαλό, παρότι είναι το πιο μακρινό χρονικά. Θυμόμαστε τους παίκτες που μας ξεσήκωσαν. Τις φανέλες που ενθουσίασαν. Αστείες ή σκληρές στιγμές. Κυρίως όμως, θυμάται που ήταν όταν αυτές συνέβησαν. Στο χωριό, στην παιδική χαρά, σε κάποια αλάνα παίζοντας με φίλους που μια μέρα συναντηθήκατε για τελευταία φορά και ίσως ακόμη και σήμερα να μην γνωρίζετε τι κάνουν.

Το Μουντιάλ είναι η παιδικότητά μας, η ανταλλαγή στα χαρτάκια, η λαχτάρα και η χαρά όταν σου έλεγαν τράβα πάρε εφημερίδες, μια πολιτική και μια αθλητική και με τα ρέστα πάρε και όσα φακελάκια αναλογούν. Ακόμη και σήμερα, που έχουμε φτάσει στην εποχή της τεχνολογίας, του διαδικτύου, την εποχή των sites, των social media, τα χαρτάκια είναι εκεί. Τα παιδιά τα μαζεύουν ως μια οικογενειακή παράδοση. Η οποία είναι ίδια σε εκατομμύρια σπίτια εκατοντάδων χωρών. «Μαγική» τελετουργία, ταιριαστή σε κάθε εποχή.

Εμείς αγχωνόμασταν γιατί δεν βρίσκουμε τον Λιτμπάρσκι, τώρα αγχώνονται επειδή δε βρίσκουν τον Σανέ. Ο παίκτης αλλάζει. Το αίσθημα μένει ίδιο. Κι όταν «γράψει» κάτι συναισθηματικά, δεν ξεχνιέται, δεν ξεπερνιέται. Μία απ’ τις δεκάδες αναμνήσεις που σου «γεννά» το Παγκόσμιο Κύπελλο. Μοναδική διοργάνωση στον πλανήτη που μπορεί να στο κάνει αυτό.

Ξέρουμε πως όσο περνούν τα χρόνια, τα συμφέροντα, τα κέρδη μεγαλώνουν. Οι χορηγοί πολαπλασσιάζονται. Το ίδιο το άθλημα γίνεται εμπόριο. Πρώτη φορά θα δούμε Μουντιάλ χειμώνα. Πρώτη φορά θα δούμε σε μια χώρα όπως το Κατάρ με μηδενική παράδοση στο ποδόσφαιρο. Αν το καλοσκεφτείς, πάντα ξεπερνούσαμε τέτοια γεγονότα.

Σαν τώρα θυμόμαστε τη συζήτηση όταν επέλεξαν τις ΗΠΑ το 1994. Αργότερα όταν ήρθε η ώρα για Κορέα και Ιαπωνία. Συνδιοργάνωση, που είχε ακουστεί; Ασία; Μα καλά τρελοί ήταν; Αγώνες μετά τα μεσάνυχτα, αγώνες νωρίς το πρωί. Τελικός που ήταν μέρα ενώ εδώ είχε πέσει νύχτα, τελικός που τον έβλεπες νύχτα, ενώ εδώ ήταν μεσημέρι. Κι όμως. Τα πάντα «χωνεύτηκαν». Επειδή πάντα το Μουντιάλ είναι η προσωπική ανάμνηση του καθενός, που έχει τεράστια προσαρμοστικότητα. Είναι οι Εθνικές που φέρνουν ευκολότερα στην επιφάνεια τον ρομαντισμό.

Το μόνο που διαφέρει είναι η εποχή που «προγραμματίζεται» το συναίσθημα στην ψυχή του καθενός μας. Για να μας ακολουθεί όσο βρισκόμαστε σε τούτο τον κόσμο κι όσα Μουντιάλ μας επιτρέψει η μοίρα να παρακολουθήσουμε. Ακόμη κι αυτό από ένα σημείο και μετά, έχει την αξία του. Η χαρά πως πρόλαβες ένα ακόμη Παγκόσμιο Κύπελλο, η ελπίδα πως θα προλάβεις και το επόμενο.

Σαν μια όμορφη και ρομαντική… γραμμή παραγωγής αναμνήσεων και συναισθήματος που θα συντροφεύει για πάντα. Είτε εσύ το έζησες κουνώντας την κεραία για να πιάσεις καλό σήμα στην ΕΡΤ, είτε πρέπει να πληρώσεις συνδρομή στο ΑΝΤ1+ βλέποντας τα παιχνίδια σε Smart TV 4Κ. Είτε θαύμαζες τον Μαραντόνα με το «10» κι έμενες με το στόμα ανοιχτό, είτε έκανες το ίδιο με τον Μέσι. Είτε ενθουσιαζόσουν ακούγοντας τον Πάριο να τραγουδά «γεια σου Ελλάδα, ποιος Θεός δε ζήλεψε τα θαύματά σου», είτε έκλαιγες μετά τα πέναλτι με την Κόστα Ρίκα.

Μουντιάλ δεν είναι ποδόσφαιρο. Είναι χαρά, παιδικότητα, τα νιάτα μας. Μια δωρεάν ψυχοθεραπεία για να ξεφεύγεις απ’ την καθημερινότητα. Επειδή η ψυχή σου προγραμματίστηκε να σε επαναφέρει στις ωραίες μέρες ξεγνοιασιάς και «τρέλας».

Καλό Μουντιάλ να έχουμε, γεμάτο νέες αναμνήσεις. Εμείς θέλουμε να το πάρει η Αργεντινή γιατί απ’ αυτή αγαπήσαμε το άθλημα και μας χάρισε τα περισσότερα συναισθήματα. Γιατί είναι η ανάμνησή μας. Εσείς όποια κι αν θέλετε να το πάρει, πάλι θα χαμογελάμε όλοι μαζί. Ας απολαύσουμε τις στιγμές…