Το κεφάλι ματωμένο... Δεμένο με επίδεσμο. Ένα ουρλιαχτό. «Πάμε»!
Μια εικόνα που επαναλήφθηκε τόσες φορές κατά την διάρκεια της καριέρας του Τζόρτζιο Κιελίνι που πια αναζητώντας φωτογραφίες του στο διαδίκτυο περισσότερο τον βρίσκεις έτσι παρά χωρίς το... διχτάκι στο κεφάλι για να κρατάει τον επίδεσμο. Εκατοντάδες φωτογραφίες του να είναι τραυματισμένος και να συνεχίζει να παίζει κανονικά, να «νικά» τον πόνο και να δίνει σώμα και ψυχή για την ομάδα του. Είναι εκατοντάδες φωτογραφίες που πιστοποιούν την πλήρη αφοσίωση ενός ποδοσφαιριστή στην ομάδα και στο έμβλημά της, είναι αυτές οι εικόνες που τον έκαναν αυτό που είναι: έναν εμβληματικό αρχηγό που ποτέ δεν εγκατέλειπε την μάχη, αλλά έμενε στο πεδίο για να καθοδηγήσει τους συμπαίκτες του στη νίκη.
Δεν είναι ο παίκτης που μάγεψε με την τεχνική και με την ποιότητά του. Δεν είναι, βέβαια, ανάγκη να είναι όλοι οι ποδοσφαιριστές τέτοιοι. Το ίδιο το άθλημα χρειάζεται και αυτούς τους σκληροτράχηλους, που θα βάλουν όχι μόνο τα πόδια, αλλά κάθε μέρος του σώματός τους για να προσπαθήσουν να σταματήσουν τον αντίπαλο. Αυτοί που θα χτυπήσουν το κεφάλι τους, θα ματώσουν κυριολεκτικά τη φανέλα τους, με αίμα, με δάκρυα, με ιδρώτα θα τα δώσουν όλα για να τα καταφέρουν.
Ο Κιελίνι δεν θα μείνει στην ιστορία ως ο πιο ταλαντούχος παίκτης. Κάθε άλλο. Και λίστα με τους 100 πιο ταλαντούχους ποδοσφαιριστές να φτιάχναμε, μπορεί να τον αφήναμε απέξω. Τόσα χρόνια στην Γιουβέντους πέρασαν από δίπλα του σπουδαίοι συμπαίκτες: από τον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και τον Αντρέα Πίρλο, ως τον Τζιανλουίτζι Μπουφόν. Μα ήταν η αυτοθυσία του αυτή που τον έκανε να ξεχωρίζει, αυτή η ανυπέρβλητη ανάγκη να είναι πάντα εκεί για να δώσει το 100%.
Η εικόνα του στα τελευταία δευτερόλεπτα του ντέρμπι με τη Ρόμα το 2011 με το αίμα να τρέχει ποτάμι από το κεφάλι του, ο διαιτητής έκανε φιλότιμη προσπάθεια να του εξηγήσει ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί το παιχνίδι αν δεν έβγαινε εκτός αγωνιστικού χώρου είναι από τις πιο χαρακτηριστικές. Ο Κιελίνι κραύγαζε γεμάτος απόγνωση, δεν σηκωνόταν από το χορτάρι, φώναζε πως είναι μια χαρά και μπορεί κανονικά να συνεχίσει.
«Ο Τζόρτζιο είναι ο εκατόνταρχος μου. Ο παίκτης με τον οποίο πέρασα τα περισσότερα λεπτά στο γήπεδο. Και μετά ήταν ο φύλακάς μου και ο βράχος μου. Ήταν, και εξακολουθεί να είναι, ένας φίλος με τον οποίο μοιράστηκα ένα κομμάτι της ζωής μου. Πολύ περισσότερο από έναν απλό παίκτη, έναν απλό συμπαίκτη… Είχαμε μια μοναδική συνενοχή, διότι γνωριζόμασταν τέλεια. Τα πάντα προέρχονται πάντα από τη γνώση, από τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία. Ήξερα πού μπορούσε να πάει και ήξερε πού μπορούσα να πάω. Αυτή ήταν η δύναμή μας.
Ο Κιέλο είναι σαν σφυρί με τον εαυτό του όπως και με τους άλλους, δεν κάνει ποτέ πίσω, ιδρώνει και παλεύει να κατακτήσει τον στόχο που έχει βάλει στο κεφάλι του. Αξίζει ένα υπέροχο αποχαιρετιστήριο πάρτι, διότι είναι σπουδαίος άνθρωπος, μεγάλος παίκτης και σπουδαίος φίλος. Είναι δύσκολο να βρεις σε ένα άτομο όλες τις ανθρώπινες και επαγγελματικές ιδιότητες που διαθέτει. Μπορώ μόνο να τον ευχαριστήσω για όλη τη βοήθεια που μου έδωσε σε δύσκολες στιγμές και για τη χαρά που μπόρεσε να μεταδώσει σε όλη την ομάδα». Έτσι τον αποχαιρέτησε ο Μπουφόν.
Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι ο Ιταλός αμυντικός είναι ένας άνθρωπος με βαθιά κουλτούρα, απόφοιτος του πανεπιστημίου του Τορίνο με μεταπτυχιακό στη διοίκηση επιχειρήσεων. Αν οι νεότεροι παίκτες τον έβλεπαν πάντα ως πρότυπο μέσα στο γήπεδο, εξίσου σημαντικό είναι και το παράδειγμα που φρόντιζε πάντα να δίνει μιλώντας δημόσια για την αξία που έχει για έναν άνθρωπο η παιδεία.
«Οταν ήμουν μικρός στο σχολείο, ορισμένες φορές έλεγα ‘μαμά δεν είμαι καλά, δεν θέλω να πάω σχολείο’, αλλά εκείνη μου απαντούσε πως ‘αν δεν πας στο σχολείο, δεν θα πας και στο ποδόσφαιρο’ και αμέσως… γινόμουν καλά και σηκωνόμουν. Ήταν μία ικανοποίηση, μία διασκέδαση να διαβάζω, δεν με βάραινε. Το να κάνω κάτι διαφορετικό από το ποδόσφαιρο, με κρατούσε οξυδερκή. Όταν κουραζόμουν, απλά σταματούσα. Πραγματικά με βοήθησε. Αν δεν είσαι οξυδερκής στους αγώνες, αν δεν μπορείς να πάρεις μία άμεση απόφαση κατά τη διάρκειά τους, δεν μπορείς να φτάσεις σε υψηλό επίπεδο. Το να σπουδάσω με βοήθησε στο ποδόσφαιρο και τη ζωή.
Όταν άρχισα τις σπουδές δεν είχα οικογένεια. Πήγαινα προπόνηση το πρωί και στο σπίτι μετά το φαγητό, όπου ηρεμούσα και διάβαζα. Στο διάστημα που προετοιμαζόμουν για εξετάσεις, επίσης διάβαζα όταν βρισκόμουν με την ομάδα. Με βοηθούσε να αποβάλω την ένταση και την πίεση που έχουμε στο ποδόσφαιρο. Οταν γεννήθηκε η κόρη μου, διάβαζα μόνο το διάστημα που έλειπα με την ομάδα. Τώρα είναι πιο εύκολο να σπουδάσεις, από όταν ξεκίνησα εγώ πριν από 15 χρόνια. Υπάρχουν προγράμματα, ειδικά για επαγγελματίες. Ορισμένα πανεπιστήμια έχουν και online προγράμματα ειδικά για αθλητές. Το πανεπιστήμιο του Τορίνο με βοήθησε να ολοκληρώσω τις σπουδές μου και να πάρω το πτυχίο μου, προσφέροντάς μου ευέλικτο πρόγραμμα. Δεν έχασα ούτε μία προπόνηση για να πάω στο μάθημα. Κάθε ποδοσφαιριστής μπορεί να βρει χρόνο για να σπουδάσει, χωρίς να χάσει έστω ένα λεπτό από την ποδοσφαιρική του καριέρα ή την προσήλωσή του σε κάποιον αγώνα. Πρέπει να ενθαρρύνουμε τους ποδοσφαιριστές να σπουδάσουν, ώστε στο μέλλον και άλλοι να αποκτήσουν κάποιο πτυχίο πανεπιστημίου.
Η ζωή είναι μεγάλη και ωραία μετά την ολοκλήρωση της καριέρας σου. Ομως πρέπει να είσαι προετοιμασμένος, ώστε να μην βρεθείς 35 ετών και να μην ξέρεις τι θα κάνεις στη ζωή σου. Λίγοι ποδοσφαιριστές όταν αποσυρθούν, καταφέρνουν να παραμείνουν επαγγελματικά στο ποδόσφαιρο σε άλλο πόστο. Υπάρχει ακόμη το ρίσκο να περάσουν κατάθλιψη, ενώ ορισμένοι πρώην παίκτες αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα γιατί δεν σκέφτηκαν τη ζωή μετά το ποδόσφαιρο και δεν άνοιξαν τους ορίζοντές τους μέσω σπουδών. Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά ενδιαφέροντα και μπορεί να επιλέξει ξεχωριστό μονοπάτι να ακολουθήσει μόλις σταματήσει το ποδόσφαιρο, αλλά το σημαντικό είναι να είσαι προετοιμασμένος. Προσωπικά θα ήθελα να μείνω στο ποδόσφαιρο γιατί είναι το πάθος μου, ίσως σε κάποια ‘δουλειά γραφείου’ και όχι σαν προπονητής, αλλά πρέπει να διευρύνω τους ορίζοντές μου και να μην θεωρήσω δεδομένο πως επειδή έπαιζα για τόσα χρόνια στη Γιουβέντους και την εθνική Ιταλίας, ότι μπορώ να ξεκινήσω μία καινούργια δουλειά και ότι τα ξέρω όλα».
Και είναι, επίσης, ένας άνθρωπος που ναι μεν μεγάλωσε μέσα στο ποδόσφαιρο, αλλά ουδέποτε αγνόησε τον ρόλο του ως κοινωνικού όντος. Όπως όταν, με κάθε ευκαιρία, ύψωνε την φωνή του κόντρα στον ρατσισμό. Κάθε είδους...
«Το ιταλικό ποδόσφαιρο αντιμετωπίζει μια άλλη πρόκληση: τον φρικτό ρατσισμό που βιώνουν οι μαύροι παίκτες, και γενικά οι παίκτες διαφορετικών εθνοτήτων. Αυτή τη σεζόν έχουμε ήδη δει τόσα πολλά περιστατικά. Νιώθω ντροπή ως Ιταλός που οι συμπαίκτες μου πρέπει να το ζήσουν αυτό. Δεν έχω ιδέα πώς τα καταφέρνουν. Φυσικά, ως ποδοσφαιριστής έχω δεχθεί παρενοχλήσεις από τις κερκίδες. Μερικές φορές ήταν δύσκολο να μείνω συγκεντρωμένος, να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου. Αλλά δεν έχω βιώσει ποτέ κακοποίηση για κάτι που είναι μέρος του εαυτού μου, όπως το χρώμα του δέρματός μου, το φύλο ή η σεξουαλικότητά μου. Δεν μπορώ ποτέ να καταλάβω πώς είναι αυτό, αλλά ξέρω ότι είναι απαράδεκτο. Και πρέπει να σταματήσει.
Μπορεί να μην είμαι στόχος ρατσιστικής επίθεσης αλλά ως αρχηγός της Γιουβέντους, ως αρχηγός της εθνικής ομάδας και ως άνθρωπος, αυτός ο αγώνας κατά των διακρίσεων είναι επίσης αγώνας και ευθύνη μου. Δεν θα σιωπήσω, αλλά ούτε θα μιλήσω εξ ονόματος αυτών που ζουν καθημερινά με τις διακρίσεις. Αντίθετα, θα ενισχύσω τις φωνές τους. Όλοι μοιραζόμαστε την ευθύνη για την επίλυση των προβλημάτων που παρουσιάζει ο ρατσισμός και οι διακρίσεις. Πολύ συχνά έχω δει την προσδοκία να αντιμετωπιστεί ο ρατσισμός από εκείνους που επηρεάζονται περισσότερο. Ή να αντιμετωπιστεί ο σεξισμός και η ομοφοβία ως ένα πρόβλημα που αφορά μόνο γυναίκες και άτομα από την LGBT κοινότητα. Αυτό δεν μπορεί να είναι σωστό».
Το μαχητικό πνεύμα του μέσα στο γήπεδο και η στάση ζωής του έξω από αυτό αποτελούν παράδειγμα σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο «αλλοιώνεται» πολλές φορές από εξωγενείς παράγοντες ή «θυσιάζεται» σε σκοπούς συμφέροντος. Είναι όλα αυτά μένουν τώρα που ο Κιελίνι αποχωρεί από την Γιουβέντους και ίσως αποφασίσει να «κρεμάσει» τα παπούτσια του. Και τους ματωμένους επιδέσμους...
