Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ και η υποτίμηση των Ελλαδιτών, το μεγαλύτερο «ΟΠΛΟ» της ΑΕΛ για την υπέρβαση κόντρα στον Άρη

Ακολουθήστε μας στο Google news

Διάβασα τις δηλώσεις του Σωκράτη Φυτανίδη στον «Αρένα» 89,4 της Θεσσαλονίκης (ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ), αλλά και κάποια άρθρα Ελλαδιτών αθλητικών συντακτών για την κλήρωση του Άρη Θεσσαλονίκης με αντίπαλο την ΑΕΛ και διαπίστωσα για πολλοστή φορά, ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι, όπως λέει και η γνωστή λαϊκή παροιμία!

Καταρχάς, να ξεκινήσουμε από τα... βασικά. Ότι ο συμπαθέστατος κατ΄ εμέ Άρης έχει μεγαλύτερο μπάτζετ και πιο ποιοτικό ρόστερ από την ΑΕΛ (ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ), αλλά και ορισμένους παίκτες κλάσης που στη μέρα τους μπορεί να καθορίσουν την έκβαση ενός αγώνα και είναι φυσικά το φαβορί για την πρόκριση, ακόμα και για να την «κλειδώσει» από το πρώτο ματς με ένα «καλό» σκορ, από την στιγμή που αγωνίζεται στην «καυτή» έδρα του. Αλλά μέχρι εκεί... Ούτε μεγαθήριο είναι, ούτε φόβητρο, ούτε άτρωτος. Εάν μιλούσαμε για τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό, ή ακόμα και την ΑΕΚ, θα δικαιολογούταν η έπαρση, αν και οι δύο τελευταίοι έχουν πικρή εμπειρία από παλαιότερες κόντρες τους με Κυπριακές ομάδες. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Άρης είναι ένας οργανισμός με πολλές κατά καιρούς «παθογένειες», «μπολιασμένος» με ηττοπάθεια και έλλειψη νοοτροπίας νικητή, λόγω κυρίως της παρατεταμένης «ξηρασίας» τίτλων, αφού κοντεύει πλέον να συμπληρώσει... μισό αιώνα χωρίς την κατάκτηση έστω ενός κυπέλλου (σσ. το... 1970 πήρε το μοναδικό του κύπελλο, μετρώντας από τότε, τέσσερις σερί χαμένους τελικούς από το 2003 μέχρι και το 2010), ενώ το τελευταίο τίτλο πρωταθλητή, τον πανηγύρισε το - πολύ μακρινό -... 1946! Και το κυριότερο, πριν την περσινή του επιστροφή στη «μεγάλη» κατηγορία, βολόδερνε για τέσσερα ολόκληρα χρόνια σε Γ΄ και Β΄ Εθνική, με ότι αυτό συνεπάγεται. Τερμάτισε στη 5η θέση της Σούπερ Λίγκας της περιόδου 2018-2019, ουσιαστικά λόγω της... βαθμολογικής εξόντωσης του Παναθηναϊκού (των χιλίων προβλημάτων) με τους συνολικά 11 βαθμούς (!) που του αφαιρέθηκαν και τον ανάγκασαν από ένα σημείο και μετά, να ρίξει «λευκή πετσέτα» για την είσοδο του στην πεντάδα. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ, γι΄ αυτό και ο θεωρητικά ή και πρακτικά αδύνατος, έχει το δικαίωμα στην ελπίδα, την έκπληξη και την υπέρβαση. Αλλιώς, δεν θα βλέπαμε ποτέ τις επιτυχίες που είχαν οι Κυπριακές ομάδες στην Ευρώπη τα τελευταία 11 χρόνια, ούτε θα δέχονταν οι Ελλαδικές ομάδες τόσα πολλά ευρωπαϊκά... «χαστούκια» τα τελευταία χρόνια από ασθενέστερες ομάδες, όπου ο Τύπος και οι οπαδοί τους πανηγύριζαν την πρόκριση από την στιγμή της... κλήρωσης και σκέφτοταν ήδη τον επόμενο αντίπαλο, πριν έρθει η... «ανώμαλη προσγείωση». Τα... παθήματα, συνεχίζουν απ΄ ότι φαίνεται, να μη γίνονται μαθήματα στους αδερφούς Ελλαδίτες. Προσωπικά, εύχομαι να γίνουν δύο ήρεμα παιχνίδια, χωρίς... παρατράγουδα στις κερκίδες από διάφορους «περίεργους» και ο καλύτερος σε αυτά τα ματς ή και πιο τυχερός να προκριθεί και μακάρι να φτάσει και στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ. Και του χρόνου τέτοια εποχή, να γράφουμε για τον Κυπελλούχο Ελλάδος Άρη Θεσσαλονίκης, γιατί η ποδοσφαιρική μοίρα χρωστάει πολλά σε αυτή την ταλαιπωρημένη ομάδα και πρέπει κάποια στιγμή να της επιστρέψει κάτι. ΥΓ.1: Πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι, το μεγαλύτερο «όπλο» του Άρη είναι η «καυτή» του έδρα και η τεράστια «δίψα» του κόσμου του για μία μεγάλη επιτυχία/διάκριση της αγαπημένης του ομάδας. Το γεγονός ότι δίνει το πρώτο παιχνίδι στο «καμίνι» του «Κλεάνθης Βικελίδης», θεωρώ ότι του δίνει σημαντικό πλεονέκτημα για την πρόκριση. ΥΓ.2: Ο κόσμος της ΑΕΛ και του Άρη, έχει πολλά κοινά και δεν έχουν απολύτως τίποτε να χωρίσουν. Τους ενώνει η απίστευτη λατρεία που έχουν για τις ομάδες τους και το ότι σε χαλεπούς καιρούς και «πέτρινα» χρόνια, τις στήριξαν όπως δεν θα έκανε ποτέ κανένας οπαδός άλλης μεγάλης ομάδας σε Κύπρο και Ελλάδα. ΥΓ.3: Θυμάμαι χαρακτηριστικά το 2010 που ο Άρης ηττήθηκε από τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ, για 4η συνεχόμενη φορά σε τελικό, πόσο πολύ ταυτίστηκαν με την ομάδα της Θεσσαλονίκης πολλοί οπαδοί της ΑΕΛ, οι οποίοι ένα χρόνο πριν είδαν την ομάδα τους να ηττάται για 3η σερί φορά σε τελικό και η «δίψα» για ένα... γ@μ#μέν@ τρόπαιο ήταν τεράστια. Γι΄ αυτό και εύχομαι του χρόνου να έρθει επιτέλους και η... «ανάσταση» του Άρη κι ας κερδίσει στον τελικό την... μοναδική μου αγάπη που θα ΄λεγε κι ο «Μάνθος Φουστάνος», τον Αυτοκράτορα της Ελλάδας Ολυμπιακό. Χαλάλι... ΥΓ.4: Όπως σε όλες τις Κυπριακές ομάδες, έτσι και στην ΑΕΛ υπάρχουν οπαδοί που υποστηρίζουν τον ΠΑΟΚ (και άλλες Ελλαδικές ομάδες) και άρα το... «κίνητρο» τους είναι διπλό. Αν πάνε κάποιοι από αυτούς στη Θεσσαλονίκη, ας ελπίσουμε να... μην ξεφύγουν, γιατί δεν θέλει και πολύ για να «ανάψουν τα αίματα» στα Ελλαδικά γήπεδα. Απολαύστε τις ομορφιές της πόλης (ότι προλάβετε), δείτε την ομάδα σας, υποστηρίξτε την με πάθος και άστε τις... «μαγκιές» στην άκρη. ΥΓ.5: Προς Ελλαδίτες αθλητικούς συντάκτες με όλη την καλή διάθεση:

ΑΕΛ γράφεται παιδιά, ΑΕΛ.

Ούτε Λεμεσός, ούτε Α.Ε. Λεμεσού, ούτε Α.Ε. Λεμεσσού. ΑΕΛ, όπως λέμε ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, ΠΑΟ, Λάρισα κλπ. Ούτε Π.Α.Ο. Κωνσταντινουπολιτών, ούτε Α.Ε. Κωνσταντινουπόλεως, ούτε Π.Α. Όμιλος, ούτε Α.Ε. Λάρισας. Απλά, ελληνικά...

BEST OF THEMASPORTS