ΙΔΙΑΚΕΘ: «Ήταν αναγκαία νίκη, υποφέραμε μέχρι να έρθει το 2-1»
Οι δηλώσεις του προπονητή της ΑΕΚ Ιμανόλ Ιδιάκεθ μετά το ματς με τον Εθνικό
Αν έχεις βρεθεί ποτέ σε εξέδρα στην Ελλάδα, ξέρεις καλά τη σκηνή: τύποι που στην κηδεία του πατέρα τους ήταν «βράχοι», να κλαίνε χωρίς ντροπή για ένα γκολ στο 93’. Ο ίδιος άνθρωπος που σε έναν χωρισμό θα ξεράσει ένα απλό «εντάξει, μωρέ, πάμε παρακάτω», μπορεί να χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του για μια χαμένη πρόκριση σε νοκ-άουτ παιχνίδι της Ευρωλίγκας ή του Europa League. Παράλογο; Καθόλου, σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιεύθηκε στο Frontiers in Psychology.
Χρόνια ερευνών πάνω στο φύλο και το συναίσθημα δείχνουν πως οι άντρες μαθαίνουν από μικροί ότι «ο άντρας δεν κλαίει». Ή ακριβέστερα, ότι δεν κλαίει μπροστά σε ανθρώπους που τον «μετράνε», που τον «ζυγίζουν». Στον έρωτα, στην οικογένεια, στη δουλειά, το δάκρυ μεταφράζεται ως αδυναμία. Στο ποδόσφαιρο όμως; Εκεί το δάκρυ ισούται με πάθος, με αποδεικτικό στοιχείο που σε περνάει ασυζητητί από το τεστ του οπαδόμετρου.
@championsleague The beautiful game ❤️ #ChampionsLeague #UCL #Inter #Emotional ♬ atlantis - vinn
Οι κερκίδες ως «ασφαλής περιοχή»
Στο γήπεδο ο άντρας βρίσκεται μέσα στο πιο «ματσό» περιβάλλον που μπορείς να στήσεις: φωνές, ένταση, ιδρώτας, «καντήλια», σημαίες, κορμιά αιωρούμενα στο πέταλο να συνθηματολογούν. Η ανδρική του ταυτότητα είναι τόσο «εξασφαλισμένη», που ακόμη και το συναίσθημα παίρνει... άδεια να εκφραστεί κατά το δοκούν. Αν πλαντάξει, κανείς δεν θα αναρωτηθεί «τι κάνει αυτός;». Άπαντες θα πουν «κοίτα πόσο το ζει ο τρελός!».
Οι ψυχολόγοι το περιγράφουν ως ««κοινωνική νομιμοποίηση του κλάματος». Δεν αλλάζει ο άνθρωπος, αλλάζει το πλαίσιο. Στο γήπεδο, το κλάμα δεν σημαίνει «σπάω», σημαίνει «νοιάζομαι μέχρι τρέλας». Είναι ένδειξη πίστης, όχι ευαλωτότητας.
Στις σχέσεις, αντίθετα, ο φόβος είναι άλλος: «Αν κλάψω, θα φανώ λίγος», «θα χάσω τον έλεγχο», «θα με δει αδύναμο». Κι έτσι, αντί για δάκρυα, βγαίνουν ατάκες τύπου «όλα καλά, συμβαίνουν αυτά, προχωράμε».
Στον έρωτα, δεν υπάρχει VAR
Υπάρχει και κάτι ακόμα που πρέπει να τεθεί στο τραπέζι που είναι απλωμένα τα επιχειρήματα: το ποδόσφαιρο σου προσφέρει έτοιμο το σενάριο για το τι νιώθεις. «Αδικία», «πέτσινο πέναλτι», «ιστορική στιγμή», «έπος». Δεν χρειάζεται να ψάξεις μέσα σου, το πλαίσιο σου λέει από μόνο του πώς «πρέπει» να αντιδράσεις. Για αυτό, λοιπόν, βλέπεις διαφορετικές γενιές αντρών να κλαίνε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο για ένα χαμένο τελικό: το ξέσπασμα είναι συλλογικό, μια μορφή τελετουργίας.
Στον έρωτα, αντίθετα, δεν υπάρχει VAR, δεν υπάρχει replay, δεν υπάρχει πίνακας σκορ. Δεν ξέρεις αν «έφταιγες εσύ», αν «έφταιγε ο άλλος», αν «έφταιγε η ίδια η ζωή». Το συναίσθημα είναι θολό, μπερδεμένο, εκτεθειμένο. Εκεί, επομένως, πολλοί άντρες προτιμούν την άμυνα: σωπαίνουν, κάνουν χαβαλέ, αλλάζουν θέμα.
Το παράδοξο είναι πως οι ίδιοι αυτοί άντρες που δεν μπορούν να πουν «με πλήγωσες» σε μια σχέση, μπορούν να αγκαλιάσουν άγνωστους στις κερκίδες με δάκρυα στα μάτια. Το ποδόσφαιρο γίνεται ένα τεράστιο, ζεστό άλλοθι: «δεν κλαίω εγώ, μου μπήκε ένα γκολ στο μάτι».
Ίσως το θέμα δεν είναι «αν κλαίνε οι άντρες», αλλά πού τους επιτρέπουμε να κλαίνε χωρίς να τους αμφισβητούμε την όποια... ταυτότητα. Στην τελική, όταν το μόνο μέρος όπου ένας άντρας νιώθει ασφαλής να λυγίσει είναι το γήπεδο, τότε το πρόβλημα δεν είναι το ποδόσφαιρο. Είναι όλα τα υπόλοιπα.
gazzetta.gr
