Ομάδες που δεν γνωρίζουμε: το Πειρατικό της Χιλής

Το Κοκίμπο στη δυτική ακτή της Νότιας Αμερικής ήταν για πολλά χρόνια ένα μικρό ψαροχώρι ιθαγενών.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Το 1550, ο Ισπανός κονκισταδόρος Πέδρο ντε Βαλδίβια, εννιά χρόνια αφότου ίδρυσε το Σαντιάγο (την πόλη που σήμερα είναι η πρωτεύουσα της Χιλής) κατέλαβε την περιοχή, καθώς τη θεωρούσε ένα εξαιρετικό μέρος για τη δημιουργία λιμανιού. Χρειάστηκαν όμως περίπου 300 χρόνια για να γίνει πόλη, με δήμαρχο, σιδηρόδρομο και όλα τα υπόλοιπα της τότε εποχής. Στο μεσοδιάστημα ήταν ένα μέρος που το αγόραζαν διάφοροι και το ξαναπουλούσαν, με ελάχιστο κόσμο να ζει εκεί. Το Κοκίμπο έγινε διάσημο τα χρόνια της αποικιοκρατίας επείδη όλη η περιοχή ήταν γνωστή για τους πειρατές της.

Κατά τον 16ο και 17ο αιώνα, ο κόλπος του Κοκίμπο στη Χιλή αποτέλεσε αγαπημένο καταφύγιο για πειρατές και κουρσάρους διαφόρων εθνικοτήτων, κυρίως Άγγλους, αλλά και Ολλανδούς και Γάλλους. Σύμφωνα με τους τοπικούς θρύλους, σχηματίστηκε εκεί μια ιδιότυπη «αδελφότητα πειρατών» και στον κόλπο τα πλοία κατέβαζαν τις σημαίες τους ως ένδειξη ειρήνης μεταξύ τους όσο βρίσκονταν εκεί, αποφεύγοντας τις εχθροπραξίες. Έτσι, άφηναν κατά μέρος τις διαφορές τους και ένωναν δυνάμεις ενάντια στον κοινό εχθρό τους, την Ισπανική Αυτοκρατορία (και ειδικά τον Αντιβασιλέα του Περού). Οι πειρατές μοιράζονταν πληροφορίες, ενώ συχνά συνεργάζονταν για επιθέσεις. Είναι άγνωστο ποια η αλήθεια και ποιος ο μύθος, φαίνεται όμως ότι η ιστορία έχει κάποια βάση.

Ο κόλπος του Κοκίμπο. Ψηλά, ξεχωρίζει ο Σταυρός της Τρίτης Χιλιετίας, ένα μνημείο με ύψος 83 μέτρα που κατασκευάστηκε το 2001

Αυτό που είναι σίγουρο όμως, είναι ότι από την περιοχή πέρασαν διάφοροι celebrities των θαλασσών της εποχής. Όπως για παράδειγμα ο διάσημος Άγγλος εξερευνητής Φράνσις Ντρέικ (που έγινε και Σερ) που κατείχε το “δίπλωμα” του κουρσάρου, κάτι που του επέτρεπε να λεηλατεί τις αποικίες και τα ισπανικά καράβια, φέροντας στο καράβι του την αγγλική σημαία. Το 1578 επιτέθηκε στην περιοχή, αλλά οι κάτοικοι του οικισμού Σερένα οργανώθηκαν και τον απέκρουσαν. Ο θρύλος λέει ότι όταν τα πράγματα έγιναν σκούρα, βρήκε ένα μέρος στον κόλπο και έκρυψε τον τεράστιο θησαυρό του, ότι κάποια σπηλιά είναι γεμάτη με χρυσά νομίσματα από διάφορες λεηλασίες του. Εκατό χρόνια αργότερα όμως, ο συμπατριώτης (αλλά όχι Σερ) Μπαρθόλομιου Σαρπ τα κατάφερε καλύτερα από τον Ντρέικ, βάζοντας φωτιά στη Σερένα. Γενικά, όπως καταλαβαίνει κανείς, μιλάμε για μια περιοχή γεμάτη θρύλους και ιστορίες, αιματοκύλισμα και τυχοδιωκτισμό. Ακόμα και στις μέρες μας, η περιοχή έχει μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς είναι η αγαπημένη των… UFOλόγων της Χιλής, μια που είναι πολλές οι φωτογραφίες και τα βίντεο από τους ειδικούς στο θέμα που υποστηρίζουν ότι είδαν κάποιο UFO στον ουρανό της περιοχής.

Η πόλη του Κοκίμπο σήμερα είναι γνωστή για την ιδιαίτερη κουλτούρα της και είναι βέβαια αρκετά πιο ασφαλής. Έχει πανέμορφες παραλίες που εκτείνονται συνολικά σε 56 χιλιόμετρα, έχει τον κόλπο που έχει πάρει το όνομα του “πετάλου του αλόγου”. Έχει το μπάριο ιγκλές (την αγγλική γειτονιά) που χτίστηκε τον 19ο αιώνα και είναι γεμάτη παμπ και κτίρια με βικτωριανή αρχιτεκτονική και έχει καταφέρει να ενσωματώσει την ιστορία της και το φολκλόρ στην καθημερινότητά της. Δεν προσπαθεί να κρύψει ότι ήταν άντρο πειρατών, αλλά αντίθετα το δείχνει στους επισκέπτες με καμάρι. Και το ίδιο κάνει και η ομάδα της. Γιατί το ποδόσφαιρο δεν λείπει ούτε από αυτή την πόλη των περίπου 200 χιλιάδων κατοίκων στη Χιλή.

Μια από τις παραλίες της περιοχής

Όπως παλιά οι Άγγλοι κουρσάροι έρχονταν για να επικρατήσουν στις δικές τους μάχες, κάπως έτσι, το 1903, έδεσε στο παλιό πειρατικό λιμάνι το αγγλικό καταδρομικό πλοίο HMS Flora. Το πλοίο δεν είχε κακές προθέσεις, αλλά το πλήρωμά του, έχοντας ήδη δώσει αγώνες ποδοσφαίρου στο Μοντεβιδέο και το Μπουένος Άιρες, αποφάσισε να το κάνει και στο Κοκίμπο. Οι Άγγλοι ναύτες έδωσαν φιλικά με μια ομάδα ντόπιων με αποτέλεσμα δυο ισοπαλίες και από μία νίκη για κάθε ομάδα. Στο πέμπτο και αποφασιστικό παιχνίδι η ομάδα του Κοκίμπο κέρδισε. Ο Άγγλος καπετάνιος αποφάσισε να τιμήσει την πρώτη ομάδα που κέρδισε το καράβι του και έτσι χάρισε 11 κιτρινόμαυρες φανέλες στον αρχηγό της ντόπιας ομάδας. Αυτό θα είχε μεγάλη σημασία, αρκετά χρόνια αργότερα, όταν οι δυο τοπικές ομάδες Κοκίμπο Φούτμπολ Κλουμπ και Ουνιόν, ενώθηκαν ως Κοκίμπο Ουνίδο το 1958. Το ενωμένο Κοκίμπο. Τα χρώματα που προτιμήθηκαν ήταν τα κιτρινόμαυρα γιατί όπως λένε, είναι τα χρώματα που τα κέρδισαν οι κάτοικοι στο χορτάρι, νικώντας τους Άγγλους ναύτες/ποδοσφαιριστές.

Η ομάδα, εκτός από το “κιτρινόμαυροι”, έχει ένα ακόμα παρατσούκλι που είναι άμεσα συνδεδεμένο με το σήμα της και το παρελθόν του τόπου. Οι “Πειρατές”, με σήμα φυσικά έναν ολντ σκουλ πειρατή με κάλυμμα στο μάτι, καπέλο με νεκροκεφαλή και σκουλαρίκι. Η Κοκίμπο Ουνίδο κατάφερε μόλις στον πέμπτο χρόνο ζωής της να φτάσει για πρώτη φορά στην Α’ εθνική της Χιλής, γρήγορα όμως έπεσε και πέρασε αρκετά χρόνια από τις δεκαετίες του 1960 και 1970 στη Β’ εθνική, συνήθως στη μέση της βαθμολογίας. Τα οικονομικά προβλήματα ξεκίνησαν, οι παίκτες ήταν συχνά απλήρωτοι και πολλές φορές δεν κατέβαιναν να παίξουν, με αποτέλεσμα η διοίκηση να χρειαστεί να στείλει μια ερασιτεχνική ομάδα στη θέση των κανονικών παικτών.

Έμβλημα βγαλμένο από τις σελίδες κάποιου κόμικ

Η παρακμή την οδήγησε εκτός πρωταθλημάτων Χιλής, με την Κοκίμπο να παίζει φιλικά με τοπικές ομάδες, μέχρι που το 1975 επέστρεψε στη Β’ εθνική. Τα επόμενα χρόνια ήταν μια ομάδα ασανσέρ, με ιστορική πορεία το 1979 στην Α’ εθνική, χάρη σε τρεις Βραζιλιάνους, τους Μπενέ, Λιμίνιο και Τορίνια που χόρευαν σάμπα στο χορτάρι (κυριολεκτικά) και βοήθησαν την ομάδα σε ένα αήττητο σερί 11 αγώνων. Όπως καταλαβαίνει κανείς, δεν μιλάμε για μια ομάδα που έχει χορτάσει τίτλους. Έχει κατακτήσει πέντε φορές το πρωτάθλημα της Β’ εθνικής στη χώρα, ενώ έχει παίξει τρεις φορές σε διεθνείς διοργανώσεις, μία στο Λιμπερταδόρες και δύο στο Σουνταμερικάνα, φτάνοντας μάλιστα το 2020 μέχρι τον ημιτελικό. Το γήπεδό της είναι σήμερα το Εστάδιο Φρανσίσκο Σάντσες Ρουμουρόσο. Κατασκευάστηκε το 1970 και ανακαινίστηκε το 2004 και η μεγάλη ανακατασκευή έγινε το 2008 για το Μουντιάλ γυναικών Κ20. Το στάδιο ξαναφτιάχτηκε και η εξωτερική του εμφάνιση έγινε έτσι ώστε να θυμίζει ένα καράβι, ένας ακόμα φόρος τιμή στην πειρατική ιστορία της πόλης.

Τα χρυσά χρόνια της ομάδας θεωρούνται αυτά από το 1991 ως το 2007, όταν και η ομάδα έπαιζε ανελλιπώς στην Α’ εθνική της χώρας. Οι κιτρινόμαυροι κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τη 2η θέση, πίσω από την Κόλο Κόλο το 1991, σε μια χρονιά τόσο απίστευτη που οι ντόπιοι έλεγαν ότι ήταν “σαν να βρήκε κάποιος θησαυρό κάπου που κανείς άλλος δεν είχε ψάξει“. Άλλες χρονιές χρειάστηκε να παίξουν σε μπαράζ για να γλιτώσουν τον υποβιβασμό. Ο υποβιβασμός ήρθε τελικά το 2007 και η ομάδα έμεινε μακριά από τη μεγάλη κατηγορία μέχρι και το 2018.

The away following of Coquimbo Unido fans not letting Universidad Católica’s Cesar Pinares take a corner here. Feels like the umbrellas are part of the problem and just encourage objects to be thrown… pic.twitter.com/iUko2gpSYj

— Adam Brandon (@AdamBrandon84) August 11, 2019

(αν δεν σας εμφανίζεται το βίντεο, πατήστε πάνω στο λινκ)

Μη νομίζετε ότι ο κόσμος είναι τόσο χαλαρός πάντως. Το 2019 η Κοκίμπο έγινε viral σε ένα ματς που υποδεχόταν την Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα. Όταν ο Σέσαρ Πινάρες της Κατόλικα πήγε να εκτελέσει κόρνερ, οι οπαδοί των γηπεδούχων άρχισαν να του πετάνε διάφορα αντικείμενα και τότε, οι γίγαντες της ομάδας αποφάσισαν να βάλουν δύο υπαλλήλους με μεγάλη ομπρέλα θαλάσσης να κυνηγάνε τον παίκτη για να τον προστατέψουν από τα αντικείμενα. Απόλυτη λατινοαμερικάνικη καλτίλα.

Συνήθως πάντως, τα περιστατικά συμβαίνουν στο τοπικό ντέρμπι με τη Λα Σερένα (ναι την πόλη αυτή που περίπου 400-500 χρόνια πριν έδινε μάχες με τους Άγγλους κουρσάρους), καθώς βρίσκεται μόλις 15 χιλιόμετρα μακριά από το Κοκίμπο. Οι Πειρατές και οι Παπαγιέρος (καθώς το συγκεκριμένο φρούτο ευδοκιμεί στην περιοχή) είναι εχθροί και τα ντέρμπι από τη δεκαετία του 1960 είναι γεμάτα με ιστορίες. Στην πρόσφατη αναμέτρηση τον περασμένο Απρίλιο, οι παίκτες άρχισαν τις μπουνιές μεταξύ τους, με τον γίγαντα διαιτητή να δείχνει μόνο κίτρινες, ενώ η μάχη συνεχίστηκε στα αποδυτήρια με σακούλες με πάγο να πετιούνται από τη μια πλευρά στην άλλη, πριν καν λήξει το ματς. Ο αγώνας τελικά διακόπηκε.

Όταν οι παίκτες είναι χειρότεροι από τους οπαδούς

Συχνά, πριν τα ντέρμπι, οι οπαδοί της Κοκίμπο κάνουν παρέλαση στην πόλη κουβαλώντας πάνω σε τρέιλερ καράβια, ενώ γίνονται και “απαγωγές” των μασκότ των ομάδων. Τα πράγματα μπορεί να είναι από χαλαρά, μέχρι πολύ πιο σοβαρά, όπως το 2017 όταν έγιναν μεγάλες ζημιές στο γήπεδο της Λα Σερένα με 200 σπασμένα καθίσματα και διαλυμένες τουαλέτες. Ο λόγος που ασχολούμαστε όμως τώρα με την Κοκίμπο Ουνίδο είναι η φετινή της πορεία. Οι Πειρατές βρίσκονται στην 1η θέση του πρωταθλήματος της Χιλής, στη μέση της σεζόν. Έχοντας με διαφορά την καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος (με Μ.Ο. 0,5 γκολ παθητικό ανά αγώνα), η Κοκίμπο Ουνίδο αυτή τη στιγμή βρίσκεται πρωτοπόρος, εκμεταλλευόμενη την κακή πορεία των Κόλο Κόλο και Κατόλικα, με την Ιταλιάνο και την Ουνιβερσιδάδ ντε Τσίλε να την καταδιώκουν.

Με ένα ρόστερ με Χιλιανούς, ορισμένους Αργεντινούς και Παναμέζο φορ και με ένα μπάτζετ που βρίσκεται κάπου στη μέση της κατηγορίας, η ομάδα του 43χρονου Εστεμπάν Γκονσάλες ονειρεύεται ότι θα κατακτήσει για πρώτη φορά στην ιστορία της το πρωτάθλημα. Οι κιτρινόμαυροι πειρατές έχουν μία μόλις ήττα μέχρι στιγμής, αυτή από την Κόλο Κόλο τον περασμένο Απρίλιο, αλλά μια που και πέρσι η ομάδα είχε ξεκινήσει πολύ καλά στον 1ο γύρο και στον 2ο έπεσε, ο κόουτς προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία των παικτών. Η Κοκίμπο Ουνίδο βασίζεται περισσότερο στην ομαδική δουλειά και λιγότερο σε κάποιον σταρ. «Κανείς δεν βρίσκεται πάνω από το γκρουπ», λέει ο κόουτς. Έχει διάφορα έμπειρα αγόρια πίσω (ο τερματοφύλακας είναι 38 ετών, το βασικό αμυντικό χαφ 36, το αριστερό μπακ 35) και περίπου 6-7 χιλιάδες θεατές βρίσκονται σε κάθε ματς για να στηρίξουν την ομάδα. Οι πιθανότητες δεν είναι μαζί της, αλλά ο κόσμος του Κοκίμπο ονειρεύεται να δει το “πειρατικό” να σηκώνει για πρώτη φορά μια κούπα.

BEST OF THEMASPORTS