Είναι ο τύπος που έδωσε το νταμπλ του 2004 με 34 γκολ (28 στο πρωτάθλημα, 6 στο κύπελλο), στην εκπληκτική τότε Βέρντερ Βρέμης, έχοντας συμπαίκτες τον Κλάσνιτς, τον Ζοάν Μικού, τον Φαμπιάν Ερνστ, τον Νέλσον Βαλντές και φυσικά τον Άγγελο Χαριστέα. Η Βέρντερ Βρέμης την περασμένη περίοδο είχε τελειώσει με 23 βαθμούς κάτω από τη Μπάγερν.
Είναι ο τύπος που ανήκει στους 7 ξένους που σκόραραν πάνω από 100 φορές στη Μπουντεσλίγκα.
Eίναι ο τύπος που οι Γερμανοί του έδωσαν το παρατσούκλι “Kugelblitz” (αστραπιαία σφαίρα), λόγω του σουλουπιού και της εκρηκτικότητάς του. Ήταν βαρύς, αλλά θανάσιμα εκρηκτικός την ίδια στιγμή και πολύ δυνατός.
Γεννημένος στη βορειοδυτική Βραζιλία στις 19 Ιουλίου του 1973, έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά κόλπα στη φάρμα της οικογένειάς του.
Μετά από αλλαγές ομάδων, παρά τα 5 γκολ του σε 23 αγώνες στο Μεξικό, η Βέρντερ (συγκεκριμένα ο κόουτς Βόλφγκανγκ Σίντκα) είδε κάτι σε αυτόν και έδωσε πάνω από 3 εκατομμύρια ευρώ να τον φέρει στη Βρέμη το 1998.
Στην αρχή έτρωγε μόνο μακαρόνια και κάθονταν σε ένα ξενοδοχείο. Σκόραρε στο ντεμπούτο του, αλλά ο Σίντκα που τον έφερε, απολύθηκε και στη θέση του ήρθε ο λάτρης της στρατιωτικής πειθαρχίας Φέλιξ Μάγκατ. Ο Μάγκατ δεν κράτησε πολύ και ο ερχομός του Τόμας Σάαφ άλλαξε τα πάντα.
Εκεί που ήταν να φύγει, εκμεταλεύτηκε τον τραυματισμό του βασικού επιθετικού και άρχισε να γίνεται ενδεκαδάτος. Το δίδυμο με τον Κλαούντιο Πιζάρο λειτουργούσε περίφημα. Ο Σάαφ του άφηνε ελευθερία, δεν απαιτούσε αμυντική συνεισφορά και έβαζε παίκτες αυθεντικά δεκάρια να τον τροφοδοτούν.
Ο Αΐλτον απέδωσε την αγωνιστική μεταμόρφωσή του στο περισσότερο σεξ.
Τα πράγματα κυλούσαν ωραία, αλλά οι καλτίλες δεν έλειπαν. Όπως ο Ουντέζε, ο Αΐλτον ξεχνούσε να γυρίζει από τις διακοπές του και κάθε φορά, οι φίλοι της Βέρντερ έβαζαν στοίχημα πόσες μέρες θα αργούσε. Ήταν τέτοιες οι εμφανίσεις του, που συγχωρούνταν ωστόσο.
/origin-imgresizer.eurosport.com/2017/12/29/2236151-46621810-2560-1440.jpg)
Η σεζόν 2003-2004 ήταν η καλύτερή του, που οδήγησε και στο νταμπλ. Βγήκε ο κορυφαίος παίκτης της σεζόν (πρώτος ξένος που το κατάφερε μετά το 1961) και δεύτερος για το Χρυσό Παπούτσι, μετά τον Τιερί Ανρί.
αλλά στο τέλος της απονομής έκλαιγε. Γιατί; Γιατί είχε βάλει την υπογραφή του να πάει στη Σάλκε, μιας και το συμβόλαιό του έληγε και έφευγε σαν ελέυθερος. Οι αποδοχές του θα διπλασιάζονταν.
“Έκλαιγα πολύ στο τέλος της σεζόν. Στο σπίτι μου, στο κρεβάτι μου, στην τουαλέτα. Ρωτούσα συνεχώς, γιατί στη Σάλκε;”
Στη Σάλκε έκανε μια τίμια χρονιά με 14 γκολ, οδηγώντας τη στη 2η θέση, αλλά δεν είχε την ίδια αγάπη όπως στη Βέρντερ. Εκεί του συγχωρούσαν ότι ήταν τεμπελάκος, στο Σάλκε όχι. Ο ίδιος εξακολουθούσε να μένει στη Βρέμη και να κάνει απόσταση 500 χλμ κάθε μέρα και να λέει πόσο του λείπει η ομάδα.
Η συνέχεια είχε μόνο κατηφόρα και τίποτε αξιομνημόνευτο, πέρα από την επιστροφή του με τη Ντούισμπουγκ στη Βρέμη, όπου γνώρισε την αποθέωση από τους φίλους της Βέρντερ.
Μετά το κλείσιμο της καριέρας του, ασχολήθηκε με ριάλιτι σόου, έκανε διαφημίσεις για ένα ποτό και κυκλοφόρησε και ένα τραγούδι.
Δυστυχώς, ήταν ανέκαθεν και τσαπατσούλης με τα οικονομικά του. Θα έδινε 700 ευρώ σε ταξί για να προλάβει την αποστολή της ομάδας, έχοντας αργήσει από τις διακοπές του. Θα ξόδευε 100 χιλιάρικα τον μήνα σε ρούχα και ακριβά κοσμήματα στη γυναίκα του.
Mετά το τέλος της καριέρας του, αναγκάστηκε να δημοπρατήσει το βραβείο του πρώτου σκόρερ στη χρονιά του νταμπλ, για οφειλές στον πρώην ατζέντη του.
Το 2014 η Βέρντερ διοργάνωσε ένα φιλικό προς τιμήν του για να τον βοηθήσει οικονομικά.
Αυτά τα 5 χρόνια της Βέρντερ ήταν αρκετά για τον Αΐλτον να γράψει ιστορία στα γερμανικά γήπεδα και να γίνει ένας θρύλος της ομάδας.
