Το μεγάλο χαμένο ταλέντο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ

Το 2022 δημοσιεύτηκε μια έρευνα που έλεγε πως το 97% των ποδοσφαιριστών στις ακαδημίες των ομάδων της Πρέμιερ Λιγκ δεν καταφέρνει να γράφει ούτε μια συμμετοχή σε αγώνα πρώτης κατηγορίας.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Η έρευνα ανέλυσε την εξέλιξη πάνω από 4.000 νεαρών ποδοσφαιριστών και κατέληξε πως το 70% εξ αυτών δεν βρίσκουν συμβόλαιο ούτε στις υπόλοιπες τρεις κατηγορίες της Φούτμπολ Λιγκ ενώ μόλις ένας στους δέκα αγωνίζεται σε τουλάχιστον 20 παιχνίδια σε οποιαδήποτε από τις τέσσερις πρώτες κατηγορίες της Φούτμπολ Λιγκ.

Στις περισσότερες περιπτώσεις ο λόγος είναι και ο πιο απλός: Αποδείχτηκε πως τελικά ο ελπιδοφόρος νέος δεν ήταν τόσο καλός για να σταθεί στο άκρως απαιτητικό επίπεδο της Πρέμιερ Λιγκ. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις ευθύνεται η αδυναμία κάποιων προπονητών των ακαδημιών να ξεχωρίσουν το ταλέντο ενώ υπάρχουν και κάποιες, λίγες είναι η αλήθεια, φορές που ένας έφηβος δεν κάνει το βήμα παραπάνω κυρίως λόγω ατυχίας. Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο Είντριαν Ντόχερτι.

Το καλοκαίρι του 1987 η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έλαβε ένα μήνυμα από τον Ματ Μπράντλει, έναν προπονητή σε μια ομάδα της βόρειας Ιρλανδίας. Σε αυτό ο Μπράντλει, που επικοινώνησε πρώτα με τους κόκκινους του Μάντσεστερ γιατί ήταν η ομάδα που υποστήριζε, ενημέρωνε πως στο Ντέρι υπάρχει ένα ταλέντο που πρέπει να τσεκάρουν. Σύμφωνα με τον ίδιο και τα τριάντα χρόνια εμπειρίας του στους πάγκους της Β. Ιρλανδίας, το πιτσιρίκι ήταν ό,τι καλύτερο είχε βγάλει η περιοχή μετά τον Τζορτζ Μπεστ. Εκείνες τις μέρες ο Ντόχερτι έκλεινε τα 14 του.

Μετά την ενημέρωση του η Γιουνάιτεντ ακολούθησε την τυπική διαδικασία. Έστειλε στο Ντέρι έναν σκάουτ για να παρακολουθήσει τον μικρό κι αυτός επιβεβαίωσε τα λεγόμενα του Μπράντλει. Το επόμενο βήμα ήταν να ταξιδέψει ο νεαρός στην Αγγλία για να δοκιμαστεί εκεί. Ο Ντόχερτι συμπεριλήφθηκε σε ένα μικρό γκρουπ Βορειοιρλανδών παικτών που πήγαν στο Μάντσεστερ για να αξιολογηθούν. Ανάμεσα τους βρισκόταν και ο Μπρένταν Ρότζερς που τότε έκανε τα πρώτα του βήματα στο ποδόσφαιρο. Ο μύθος λέει ότι στο πρώτο παιχνίδι του Ντόχερτι με την ομάδα των ακαδημιών στις κερκίδες βρισκόταν και ο Φέργκιουσον και ότι ο Σερ Άλεξ χρειάστηκε μόλις 15 λεπτά για να βγάλει το πόρισμα του. Στο τέλος του αγώνα κάλεσε ο ίδιος την οικογένεια του παιδιού και ζήτησε να δώσουν την έγκριση τους για να μείνει στο Μάντσεστερ. Ήταν πολύ καλός για να τον προσπεράσουν.

Μέσα στα επόμενα τρία χρόνια στο προπονητικό κέντρο της Γιουνάιτεντ ο Είντριαν Ντόχερτι ήταν συχνά το σημείο αναφοράς. Παίζοντας σε μια ομάδα νέων που είχε στην ενδεκάδα κάποια πολύ γνωστά πλέον ονόματα και στο αριστερό άκρο της επίθεσης τον Ράιαν Γκιγκς ο Ντόχερτι κατάφερνε με κάποιο τρόπο να ξεχωρίζει. Όλες οι μαρτυρίες που έχουμε από εκείνη την εποχή, από παίκτες που έπαιξαν μαζί του μέχρι προπονητές των ακαδημιών που τον παρακολουθούσαν, λένε πως δεν ήταν ένας ακόμα ελπιδοφόρος παίκτης. Ήταν ταλέντο από αυτά που λένε οι Βρετανοί πως εμφανίζονται μια φορά σε κάθε γενιά.

Ήταν πολύ γρήγορος και εξαιρετικός στο ένας εναντίον ενός, έβλεπε γήπεδο, είχε εντυπωσιακή αλλαγή κατεύθυνσης, μπορούσε να μπουκάρει μόνος του στην περιοχή αλλά και να παίξει με άνεση πάνω στη γραμμή ολοκληρώνοντας μια ατομική ενέργεια με μια καλοζυγισμένη σέντρα. Αν και σωματικά φαινόταν εύθραυστος, ο τρόπος που έμπαινε στις φάσεις και η άνεση με την οποία απέφευγε τα τάκλιν και τα τζαρτζαρίσματα προκαλούσαν την έκπληξη όσων τον έβλεπαν για πρώτη φορά. Αυτά δεν τα λέει ο μπαμπάς του ή οι φίλοι του. Τα λένε συμπαίκτες του από εκείνη την περίοδο που αργότερα έφτασαν ως την ελίτ του ποδοσφαίρου, όπως ο Γκάρι Νέβιλ και ο Ρότζερς, προπονητές που βρίσκονται μερικές δεκαετίες στις μικρές ομάδες της Γιουνάιτεντ αλλά και ο Άλεξ Φέργκιουσον.

Κάποιοι εξ αυτών πιστεύουν πως ο Ντόχερτι ήταν ταλέντο επιπέδου Ράιαν Γκιγκς. Αν όχι μεγαλύτερο, σίγουρα εφάμιλλο. “Ρωτήστε όποιον θέλετε. Ακόμα και τους Γκιγκς, Σκόουλς και τους Νέβιλ. Όλοι θα σας πούνε ότι ήταν ο καλύτερος σε εκείνη την ηλικία” δήλωσε με σιγουριά ο προπονητής πλέον της Σέλτικ, Μπρένταν Ρότζερς. Με αυτή τη βαρύγδουπη εκτίμηση συμφωνεί και ο ίδιος ο Γκιγκς! Ο δημοσιογράφος Όλιβερ Κέι, που έγραψε πριν μερικά χρόνια ένα βιβλίο για τον Ντόχερτι και γι’αυτό το λόγο μίλησε με όλους όσους τον γνώριζαν, ανέφερε κάποια στιγμή στον Ουαλό θρύλο τα σχόλια κάποιων πως ο Ντόχερτι ίσως να ήταν και καλύτερος του. Η απάντηση του; “Δεν νομίζω ότι μπορώ να διαφωνήσω με αυτό. Εγώ έπαιζα αριστερά και ο Ντοκ δεξιά. Η ταχύτητά του στο ξεκίνημα ήταν τρομακτική. Περνούσε τους αντιπάλους όποτε ήθελε και απέφευγε τα τάκλιν με τρόπο που δύσκολα πιστεύεις”.

Ο Γκιγκς στα πρώτα του χρόνια με τη μεγάλη ομάδα

Ο προπονητής εκείνης της γενιάς, που αργότερα έμεινε γνωστή ως «Τάξη του 92’» αποκάλυψε πως από εκείνη τη φουρνιά οι τρεις που πίστευε πως μπορούν να φτάσουν ως τους μεγάλους και να ξεχωρίσουν κι εκεί ήταν ο Γκιγκς, ο Σκόουλς και ο Ντόχερτι. “Ο Γκιγκς έχει ένα αριστερό πόδι και εξαιρετική ταχύτητα. Ο Σκόουλς έχει δύο εξαιρετικά πόδια. Ο Ντόχερτι έχει και δύο εξαιρετικά πόδια και εξαιρετική ταχύτητα.” Ο ίδιος ο Γκιγκς, που είναι γεννημένος την ίδια χρονιά με τον Ντόχερτι, αποκάλυψε πως τότε η απόδοση του είχε ακόμα μεγάλες διακυμάνσεις σε αντίθεση με τον εξτρέμ στην άλλη πλευρά της επίθεσης που έβρισκε τρόπο να κάνει τη διαφορά σχεδόν σε κάθε ματς.

Όλος αυτός ο ντόρος, που έφτασε μέχρι και στις τοπικές εφημερίδες, δεν γινόταν να μην αγγίξει τον Φέργκιουσον. Με τον Ντόχερτι να αναρριχάται ταχύτατα ως την ομάδα των αναπληρωματικών, ο Σερ Άλεξ δεν είχε καμία διάθεση να περιμένει να μεγαλώσει κι άλλο. Μέσα στη σεζόν 1989-90 τον κάλεσε για να προπονηθεί με την πρώτη ομάδα και την άνοιξη του 1990 τον συμπεριέλαβε στην αποστολή για ένα εκτός έδρας ματς με τη Σαουθάμπτον. Ο Ντόχερτι ήταν ακόμα 16 ετών. Στο ρεπορτάζ εκείνων των ημερών μια εφημερίδα της πόλης έγραφε πως οι άνθρωποι της Γιουνάιτεντ πιστεύουν πως ο Ντόχερτι μπορεί να προκαλέσει στον κόσμο τον ίδιο ενθουσιασμό με αυτόν που είχε προκαλέσει ο Μπεστ όταν πρωτο-εμφανίστηκε.

Η εξέλιξη του αγώνα εκείνη τη μέρα δεν επέτρεψε τελικά στον Φέργκιουσον να τον βάλει μέσα. Λίγο καιρό αργότερα όμως του πρόσφερε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο, διάρκειας 5 ετών. Ήταν μόλις ο δεύτερος παίκτης στην ιστορία του συλλόγου που θα υπέγραφε επαγγελματικό συμβόλαιο σε ηλικία 16 ετών. Αυτό που δεν περίμενε με τίποτα ο Σκωτσέζος τεχνικός ήταν πως ο μικρός θα αρνηθεί! Τα πέντε χρόνια του φάνηκαν πάρα πολλά. Δεν ήθελε να δεσμευτεί για τόσο μεγάλο διάστημα. Η αντιπρόταση του ήταν ένα διετές συμβόλαιο και τελικά οι δυο πλευρές τα βρήκαν κάπου στη μέση και υπέγραψαν συμβόλαιο για τρία χρόνια.

Η διαπραγμάτευση αυτή, που όπως λέγεται σόκαρε τον Φέργκιουσον, δεν ήταν τυχαία. Ο Ντόχερτι κουβαλούσε τη φήμη του εκκεντρικού από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στο Μάντσεστερ. Τα κοινά στοιχεία του με τους υπόλοιπους της ακαδημίας ξεκινούσαν και τελείωναν στο ότι έπαιζαν μπάλα. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα πιτσιρίκια αυτός δεν έδειχνε ενδιαφέρον για το καλό ντύσιμο, για τα αμάξια ή ακόμα και για την καλή νυχτερινή ζωή. Ήταν ένας κάπως μποέμ τύπος που διάβαζε ασταμάτητα (από ποίηση και φιλοσοφία μέχρι Έντγκαρ Άλαν Πόε), έγραφε και έπαιζε μουσική. Με τα πρώτα του λεφτά δεν πήγε να αγοράσει ρούχα από γνωστές φίρμες ή κάποιο αμάξι, όπως οι περισσότεροι συνομήλικοι του, αλλά μια καλή κιθάρα. Το ποδοσφαιρικό του ταλέντο ήταν μεγάλο αλλά ο ίδιος δεν είχε ποτέ αυτή την τρέλα του “δεν υπάρχει τίποτα άλλο στη ζωή μου πέρα από τη μπάλα”, που ακούμε από αρκετούς ποδοσφαιριστές. Πιθανότατα το ποδόσφαιρο έμπαινε κάτω από τη μουσική στις αγαπημένες του ασχολίες. Ήταν τόσο διαφορετικός που όταν οι υπόλοιποι πήγαιναν το απόγευμα του Σαββάτου για να παρακολουθήσουν την πρώτη ομάδα στο Όλντ Τράφορντ αυτός έπαιρνε την κιθάρα του, πήγαινε σε κάποιο πολυσύχναστο μέρος του Μάντσεστερ και έπαιζε κιθάρα! Όλα αυτά σε μια εποχή που το όνομα του ήδη κυκλοφορούσε στην πόλη ως το επόμενο μεγάλο ταλέντο του συλλόγου.

Για τον Φέργκιουσον όμως αυτό που είχε σημασία ήταν το ταλέντο του. Γι’αυτό και την επόμενη σεζόν συνέχισε να κάνει προπονήσεις και με την πρώτη ομάδα, φτάνοντας κάποιες φορές κοντά στο να κάνει το ντεμπούτο του. Στα τέλη Φεβρουαρίου του 1991 συμμετείχε σε έναν αγώνα της δεύτερης ομάδας απέναντι στην Κάρλαϊλ. Το πλάνο έλεγε πως την επόμενη εβδομάδα ή αυτός ή ο Γκιγκς (ή και οι δυο, ανάλογα με την έκβαση του αγώνα) θα έπαιρναν χρόνο συμμετοχής στην πρώτη ομάδα. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια. Σε μια άγαρμπη διεκδίκηση της μπάλας βρέθηκε στο έδαφος σφαδάζοντας. Ρήξη χιαστού. Το ντεμπούτο του αναβλήθηκε και τελικά παρακολούθησε από την τηλεόραση τον Γκιγκς να παίρνει για πρώτη φορά χρόνο με τους μεγάλους στον αγώνα με την Έβερτον στο Όλντ Τράφορντ. Εκεί που θα έπρεπε να ήταν κι αυτός.

Η συνέχεια ήταν ακόμα χειρότερη. Εδώ υπάρχει μια διάσταση απόψεων. Οι άνθρωποι της Γιουνάιτεντ πιστεύουν πως ο μικρός στάθηκε απλά πολύ άτυχος. Έμεινε εκτός για μήνες και με το που επανήλθε χτύπησε ξανά άσχημα. Δυο σοβαροί τραυματισμοί μαζεμένοι σε μια εποχή που η αντιμετώπιση τους βρισκόταν ακόμα σε νηπιακό στάδιο ήταν σαν πρόωρη ταφόπλακα στην πορεία ενός παίκτη, ειδικά στο σκληρό βρετανικό ποδόσφαιρο του τότε. Όταν επανήλθε στις προπονήσεις ήταν ένας άλλος παίκτης. Είχε μείνει δυο ολόκληρα χρόνια εκτός παιχνιδιού κι αυτό φαινόταν στο παίξιμο του αλλά και στην ψυχολογία του. Ο θρασύτατος και ταχύτατος εκείνος πιτσιρικάς που έκανε μπούκες στην περιοχή ντριμπλάροντας ανάμεσα σε δυο-τρεις αντιπάλους έμοιαζε πλέον ευνουχισμένος.

Η οικογένεια του πιστεύει ότι ο σύλλογος δεν έκανε ό,τι έπρεπε για να τον προστατεύσει και να τον βοηθήσει μετά το χτύπημα ενώ υπάρχουν και μπηχτές για τον τρόπο που λειτουργούσαν τότε οι ακαδημίες. Υποστηρίζουν ότι ακόμα και η διάγνωση για το χιαστό δεν έγινε εξ αρχής με αποτέλεσμα να επιστρέψει υπερβολικά σύντομα και χωρίς να έχει λυθεί το πρόβλημα και να τραυματιστεί ξανά. Θεωρούν πως αν είχε προσεχθεί περισσότερο πιθανόν να είχε αποφευχθεί όλο αυτό που έγινε. Φυσικά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Κάποια από τα πιο διάσημα μέλη της «Τάξης του 92»

Ο Ντόχερτι δεν έπαιξε τελικά ποτέ επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Όταν ολοκληρώθηκε το συμβόλαιο του έμεινε ελεύθερος και αποφάσισε να μην ασχοληθεί ξανά με το χώρο, με εξαίρεση κάποια λίγα ματς που έπαιξε με τη Ντέρι Σίτι, την ομάδα της περιοχής του. Για χρόνια κανένας δεν είχε ιδέα πού βρισκόταν ή τι έκανε. Πολύ αργότερα έγινε γνωστό πως προσπάθησε ανεπιτυχώς να ακολουθήσει μια καριέρα στη μουσική πριν καταλήξει να δουλεύει σε εργοστάσια σε διάφορες πόλεις.

Το όνομα του επανήλθε για λίγο στην επικαιρότητα τον Μάιο του 2000 αλλά όχι για καλό σκοπό. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, πηγαίνοντας μια μέρα στη δουλειά στη Χάγη της Ολλανδίας έπεσε σε ένα από τα κανάλια. Όταν ανασύρθηκε ήταν αναίσθητος. Έμεινε σε κώμα για λίγες μέρες και τελικά άφησε την πνοή του στο νοσοκομείο. Οι έρευνες έδειξαν πως ήταν καθαρός από αλκοόλ ή ουσίες. Οι δικοί του άνθρωποι λένε πως δεν ήταν καταθλιπτικός ή δυστυχισμένος, ούτε μιλούσε με παράπονο για τη χαμένη του καριέρα στο ποδόσφαιρο. Την είχε αφήσει πίσω του και συνέχιζε τη ζωή του κάνοντας όλα τα υπόλοιπα που τον γέμιζαν: Διάβαζε, έγραφε και έπαιζε μουσική. Ο θάνατος του τελικά καταγράφηκε ως ατύχημα. Ήταν μόλις 26 ετών. Εκείνες τις μέρες ο Ράιαν Γκιγκς πανηγύριζε το έκτο του πρωτάθλημα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

sombrero.gr

BEST OF THEMASPORTS