Τι διδάσκει η φετινή σεζόν σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό

Η σεζόν στο μπάσκετ ολοκληρώθηκε και πέρα από τίτλους, λιγότερο ή περισσότερο λαμπερούς, άφησε και πολύτιμα διδάγματα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Η σκόνη δεν έχει καλά-καλά καθίσει μετά τις δέκα μέρες παράνοιας που έκριναν το πρωτάθλημα. Νικητές και ηττημένοι θα κάνουν τον απολογισμό τους και θα αρχίζουν να προετοιμάζουν την επόμενη μέρα. Το βέβαιο είναι πως ανεξάρτητα από το αν το πρόσημο που μπήκε είναι αρνητικό ή θετικό, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός αντίστοιχα έχουν να πάρουν πολλά διδάγματα από αυτή τη σεζόν. Γιατί μόνο αν μάθουν από τα φετινά λάθη δεν θα αρκεστούν την επόμενη περίοδο στο να τσακώνονται για τους εγχώριους τίτλους, αλλά θα επανέλθουν στην κορυφή της Ευρώπης.

Τα διδάγματα για τον Παναθηναϊκό

-Μη γίνει ο Σορτς… Μπράουν: Η μεταγραφή Μπράουν αποδείχτηκε χειρότερη και από την περσινή του Βιλντόσα για τον Παναθηναϊκό. Ο Αμερικανός δεν πρόσφερε παρά σε 2-3παιχνίδια και ήταν φανερά εκτός κλίματος. Η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο τον ίδιο, αλλά και τον Αταμάν. Ο Τούρκος προπονητής περιόρισε τον Μπράουν σε έναν ρόλο που δεν του ταιριάζει, αυτόν του γκαρντ που παίζει συχνά μακριά από την μπάλα και δεν αποφασίζει αυτός για τις επιθέσεις, αφού αυτό το κάνουν κατ’ αποκλειστικότητα Σλούκας, Ναν και Γκραντ. Οι «πράσινοι» έχουν ήδη αντικαταστήσει στο ρόστερ τους τον Μπράουν με τον Σορτς, αλλά αν δεν διαφοροποιήσουν τη χρήση του, θα εισπράξουν τα ίδια αποτελέσματα. Ο βραχύσωμος γκαρντ της Παρί θέλει την μπάλα στα χέρια για να αποφασίζει και δεν μπορεί να λειτουργήσει off ball.



-Η μοναξιά του Γκραντ: Ο Παναθηναϊκός διαθέτει μια πολύ ποιοτική περιφερειακή γραμμή, στην οποία προστέθηκαν ήδη Σορτς και Τολιόπουλος. Ωστόσο, με την παρουσία και των Ναν και Σλούκα, ήταν ήδη φανερή η έλλειψη έντασης στην περιφερειακή άμυνα και οι «πράσινοι» υστερούσαν όλη τη σεζόν στην πίεση πάνω στην μπάλα. Ο Γκραντ, που συν τοις άλλοις στις 9 Οκτωβρίου κλείνει τα 33, δεν φτάνει για να μπαλώνει όλες τις τρύπες στην περιφέρεια, ειδικά από τη στιγμή που ο Καλαϊτζάκης χρησιμοποιείται μόνο σε ειδικές καταστάσεις μέχρι τώρα. Και μια περιφέρεια με Ναν, Σλούκα, Σορτς και Τολιόπουλο θα έχει ζητήματα ως προς το μέγεθος και όχι μόνο στα αμυντικά της καθήκοντα.

-Ο Ναν… όχι αρχή και φινάλε της επίθεσης: Ο Παναθηναϊκός ήταν υπέρμετρα εξαρτημένος από την απόδοση του Ναν. Ειδικά και μετά την απώλεια του Λεσόρ, το βάρος που έπεσε στους χειριστές έγινε υπερβολικά μεγάλο για πολλούς μήνες. Ο Αμερικανός αρχισκόρερ αναγκαζόταν συχνά, ελλείψει άλλων επιλογών, να αποτελεί την αρχή και το φινάλε των επιθέσεων του Παναθηναϊκού, με over-dribbling και σουτ υπό κακές προϋποθέσεις ακόμη και για τη δική του κλάση. Με την έλευση και του Σορτς, ο Ναν θα πρέπει να παίρνει την μπάλα αφού έχουν αρχίσει να καταρρέουν οι περιστροφές της αντίπαλης άμυνας και όχι να γίνεται προβλέψιμο το παιχνίδι με ένα αδιάκοπο ένας εναντίον ενός.

-Ένας ψηλός όχι μακριά από το επίπεδο του Λεσόρ: Είναι δύσκολο να πλαισιώσεις τον κορυφαίο σέντερ της Ευρωλίγκας, πόσω μάλλον να τον αντικαταστήσεις. Το τεράστιο κενό του Γάλλου δεν καλύφθηκε ποτέ, ο Γιούρτσεβεν αποδείχτηκε ανεπαρκής, ο Γκέιμπριελ αποτελεσματικός μόνο αμυντικά και ο Πλάις πέρασε και δεν ακούμπησε. Με τον Γάλλο να επιστρέφει από 5-6 μήνες απραξίας σε μια νέα σεζόν με 38 ματς Ευρωλίγκας, θα είναι ρίσκο ο Παναθηναϊκός να προορίζει σταθερά για 30+ λεπτά τον Λεσόρ και να ψάχνει ένα συμπλήρωμα 10 λεπτών για να τον πλαισιώσει. Ο δεύτερος σέντερ της ομάδας θα πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο κοντά στο επίπεδο του άσου από τη Μαρτινίκα. Και ο τρίτος σέντερ ας μην είναι πλησίον της κλάσης των δύο πρώτων σέντερ.

-Η ομάδα να ασχολείται με το μπάσκετ: Ο Εργκίν Αταμάν αποθεώθηκε πέρσι και δικαίως επειδή διαχειρίστηκε με επιτυχία όχι μόνο τις δύσκολες καταστάσεις αλλά ακόμη και το φυσιολογικό άδειασμα της ομάδας μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκας κατακτώντας και το πρωτάθλημα με ανατροπή από 0-2. Φέτος, ωστόσο, ο Τούρκος τεχνικός δεν τα κατάφερε το ίδιο καλά. Φάνηκε να ασχολήθηκε πολύ λιγότερο με το μπάσκετ από ό,τι με τα… γύρω-γύρω, παρουσιάζοντας μια ομάδα που δεν ήταν πνευματικά παρούσα και συγκεντρωμένη στην τελική ευθεία της σεζόν. Βλέποντας τον προπονητή τους μονίμως εκνευρισμένο, δικαίως ή αδίκως, με διάφορα πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, τα νεύρα αυτά μεταβιβάστηκαν μοιραία και στο παρκέ.



-Περισσότερη σύνεση διοικητικά: Ουδείς αμφιβάλλει πως ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αγαπά τον Παναθηναϊκό και πως οι επενδύσεις του τον έχουν επαναφέρει στην ελίτ. Όμως με τη στάση του πριν και στη διάρκεια των τελικών συσπείρωσε τον Ολυμπιακό απέναντι σε έναν εξωτερικό εχθρό την ώρα που έμοιαζε βυθισμένος στην εσωστρέφεια και έτοιμος να καταρρεύσει. Ακόμη και τα παράπονα για τη διαιτησία πέρασαν από τη συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ σε δεύτερο πλάνο, με όσα έγιναν στο Game 2 στο ΣΕΦ.

Τα διδάγματα για τον Ολυμπιακό

-Περισσότερη αθλητικότητα και φρέσκο αίμα: Ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε αρκετά προβλήματα φέτος απέναντι σε ομάδες που υπερείχαν σε αθλητικότητα, ταχύτητα και ένταση, με πιο τρανό παράδειγμα τον ημιτελικό απέναντι στη Μονακό. Παράλληλα, το ρόστερ είχε τον υψηλότερο μέσο όρο ηλικίας στην Ευρωλίγκα και είναι δεδομένο πως χρειάζεται ενέσεις φρεσκάδας. Ήδη πάντως προσθήκες όπως η δεδομένη του Γουόρντ και η πιθανή του Γουάιλερ Μπαμπ δείχνουν πως γίνονται κινήσεις προς τη σωστή κατεύθυνση.

-Δύο «δεινόσαυροι» είναι πολλοί: Το πείραμα με Φαλ και Μιλουτίνοφ για μια διετία δεν πέτυχε. Με το παιχνίδι της ομάδας να «ακουμπά», ούτως ή άλλως, ελάχιστα στους σέντερ της ομάδας, ήταν πάρα πολύ σπάνια τα παιχνίδια όπου και οι δύο είχαν ταυτόχρονα θετική παρουσία και πιο συχνά ήταν τα παραδείγματα που δεν βοηθούσαν αμφότεροι. Δεδομένης της απώλειας του Γάλλου για όλη την υπόλοιπη σεζόν, ο Ολυμπιακός θα πρέπει να βρει σέντερ με διαφορετικά στοιχεία και όχι να βασιστεί και πάλι σε δύο «δεινόσαυρους», αλλά να πλαισιώσει τον έναν με κάποιον πιο αθλητικό ψηλό.



-Καλοί οι ρολίστες, αλλά χρειάζονται περισσότεροι πρωταγωνιστές: Ο Ολυμπιακός διαθέτει πολλούς και εξαιρετικούς ρολίστες, αλλά δύο ή το πολύ τρεις παίκτες με προσωπική φάση. Και παρότι το δημοκρατικό μπάσκετ του Μπαρτζώκα είναι πανέμορφο στο μάτι, απέναντι σε ομάδες που καταφέρνουν να μπλοκάρουν την γρήγορη κυκλοφορία αντιμετωπίζει προβλήματα. Σε τέτοιες καταστάσεις είναι αναγκαίοι οι παίκτες που θα βγουν από το σύστημα και θα προσφέρουν επιθετικές λύσεις. Τέτοιοι δεν είναι ούτε ο Γουόρντ και ο Γουάιλερ-Μπαμπ. Ο υγιής Έβανς μπορεί να γίνει τέτοιος, αλλά θα χρειαστεί και τουλάχιστον ένας ακόμη γκαρντ.

-Ο Ντόρσεϊ θέλει… εμπιστοσύνη: Ο Ολυμπιακός περίμενε στους τρεις τελευταίους τελικούς για να εισπράξει από τον Τάιλερ Ντόρσεϊ όσα προσδοκούσε προσφέροντάς του ένα τεράστιο συμβόλαιο το περασμένο καλοκαίρι. Ο ομογενής σούτινγκ γκαρντ αδίκησε τον εαυτό του αλλά αδικήθηκε κιόλας μένοντας μονίμως στη σκιά του Φουρνιέ, ακόμη και σε περιόδους που ο Γάλλος δεν ήταν καλός. Είναι ξεκάθαρο πως ο διεθνής άσος θέλει… αγάπη και εμπιστοσύνη για να ανθίσει. Όπως του έδειξε ο κόουτς Μπαρτζώκας στους τελικούς και εκείνος ανταπέδωσε με τρεις πολύ σπουδαίες εμφανίσεις.



-Καμία απόφαση εκ του αποτελέσματος: Ο Ολυμπιακός παλαιότερα είχε την τακτική να μην μπαίνει σε συζητήσεις για ανανέωση συμβολαίων πριν το τέλος της σεζόν και το είχε πληρώσει χάνοντας πολύτιμους παίκτες, όπως λόγου χάρη τον Χάινς. Τα τελευταία χρόνια η πρακτική αυτή είχε αλλάξει με αρκετές πρόωρες ανανεώσεις, αλλά φέτος πάρθηκε η απόφαση να μην γίνει καμία κουβέντα με παίκτη που μένει ελεύθερος προτού τελειώσει η σεζόν. Η τακτική αυτή, ωστόσο, είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί ήδη ο Γκος και να κινδυνεύει να χαθεί και ο Μιλουτίνοφ, δύο παίκτες που ουδείς έπρεπε ποτέ να αμφιβάλλει αν έχουν θέση ή όχι στην ομάδα της επόμενης σεζόν και δεν θα έπρεπε να εξαρτάται η παραμονή τους από την έκβαση ενός Final 4 ή των τελικών.

-Εμπιστοσύνη κι όχι στις βιαστικές κρίσεις: Αυτό δεν αφορά στην ίδια την ομάδα αλλά σε μια μερίδα φιλάθλων της. Η ισοπεδωτική κριτική που ακολούθησε την ήττα από τη Μονακό στο Άμπου Ντάμπι ήταν άδικη απέναντι σε όλη την ομάδα και την προσπάθειά της. Ο κόουτς Μπαρτζώκας έφτασε στα όρια της παραίτησης, ενώ η αμφισβήτηση άγγιξε από τους παίκτες μέχρι και τη διοίκηση φτάνοντας στα επίπεδα της αγνωμοσύνης. Σύμφωνοι, ο Ολυμπιακός παρουσίασε αποκαρδιωτική εικόνα και αδίκησε σε μια βραδιά τους κόπους μηνών πνιγμένος από την πίεση, αλλά δεν μπορεί να μπαίνουν στο απόσπασμα όλοι για έναν ή δύο κακούς αγώνες. Ο οργανισμός περιέβαλε με εμπιστοσύνη την ομάδα και άντεξε στην κρίση κατακτώντας τον τίτλο, με αυτούς που ζητούσαν κεφάλια προ δεκαημέρου να λειτουργούν με μνήμη χρυσόψαρου και να αποθεώνουν αυτούς που… καταριούνταν δέκα μέρες πριν. Δεν θα έπρεπε η εμπιστοσύνη στην ομάδα και σε πρόσωπα που αποδεδειγμένα έχει προσφέρει να αίρεται ή να αποκαθίσταται τόσο εύκολα ανά περίσταση.

sport-fm.gr

BEST OF THEMASPORTS