Ο Τόνι δεν καταλάβαινε τι είναι το ψευτοεννιάρι και γιατί δεν υπάρχουν φορ περιοχής στις ομάδες του Γκουαρντιόλα (βέβαια, αυτός του λέει για τον Χάαλαντ).
Ο Λούκα Τόνι έκλεισε την καριέρα του το 2016 παίζοντας σε 14 συνολικά ομάδες. Ένας νομάς, γυρολόγος των γηπέδων.
Ξεκινώντας από την πατρίδα του, τη Μοντένα το 1994, μέχρι το 2001 έπαιζε κάθε χρόνο σε διαφορετική ομάδα. Τα γκολ ήταν εκεί, αλλά δεν του έδιναν σταθερή θέση.
Μέχρι που βρέθηκε στη Μπρέσια, συμπαίκτης με τον Μπάτζιο (και με τον Γκουαρντιόλα) όπου σκόραρε 13 φορές στη πρώτη χρονιά του. Η οδηγία του Μπάτζιο ήταν απλή: μείνε στην περιοχή και η μπάλα θα φτάνει σε εσένα.
Η συνέχεια ήταν στην Παλέρμο, όπου έφτιαξε το όνομά του. Πολλά γκολ, έξοδος στην Ευρώπη και η πρώτη κλήση από την Εθνική Ιταλίας.
Τα 10 εκατομμύρια της Φιορεντίνα ήταν πολλά, αλλά για τους οπαδούς ήταν προδοσία.
Εκεί ο διάσημος πανηγυρισμός του έγινε το σήμα κατατεθέν του. Αυτό η χαρακτηριστική περιστροφή με το δεξί χέρι και η χειρονομία “τρελαίνομαι”.
Με τη Φιορεντίνα κέρδισε το Χρυσό Παπούτσι το 2006 (πρώτος Ιταλός που το κατάφερε). Ήταν ο πρώτος που σκόραρε πάνω από 30 γκολ στο πρωτάθλημα, μετά από μισό αιώνα περίπου.
Την ίδια χρονιά ήταν και στο Μουντιάλ της Γερμανίας με την πρωταθλήτρια ομαδάρα της Ιταλίας.
Δεν ήθελε να παίξει αλλού στην Ιταλία, για να αποφύγει πάλι σκηνικά με ταμπέλα προδότη, όπως στην Παλέρμο. Η Μπάγερν τον φέρνει στο Μόναχο και τα γκολ γίνονται ακόμη πιο εύκολη δουλειά, έχοντας τον Ριμπερί να του σερβίρει συνέχεια (ρωτήστε τον Κώστα Χαλκιά). Ένας τραυματισμός και η τεταμένη σχέση του με τον Φαν Χάαλ, τον οδηγούν πίσω στην Ιταλία ως δανεικό στη Ρόμα και μετά ως μεταγραφή ελεύθερου στη Τζένοα.
Με Τζένοα, Γιουβέντους και στην Αλ Νασσρ είχε συνολικά 8 γκολ σε 3 χρονιές.
Στα 35 του, επέστρεψε στη νεοφώτιστη Φιορεντίνα και πήγε κάπως καλύτερα με 8 γκολ.
Εκεί γίνεται το μπαμ, από το πουθενά. Η Βερόνα τον αποκτάει ως μια έξτρα επιθετική λύση, να φέρει εμπειρία και χωρίς να περιμένει πολλά.
Στη σεζόν 2013-2014 τελείωσε με 20 γκολ και στη δεύτερη θέση των σκόρερ.
Δεν σταμάτησε εκεί. Στην επόμενη σκόραρε 22 φορές και μοιράστηκε την πρωτιά με τον Ικάρντι και έγινε ο γηραιότερος πρώτος σκόρερ στην ιστορία του πρωταθλήματος.
Η τρίτη χρονιά του δεν ήταν το ίδιο αποδοτική, λόγω τραυματισμών και σύγκρουσης με τον προπονητή, αλλά στον τελευταίο του αγώνα σκόραρε με Πανένκα στον Μπουφόν.
Θα έκλεινε συνολικά με:
48 γκολ σε 3 χρονιές στη Βερόνα, 157 γκολ σε 344 συμμετοχές στο ιταλικό πρωτάθλημα, 306 γκολ σε 659 συλλογικές συμμετοχές.
Ο Τόνι ήταν ο κλασικός φορ περιοχής. Δεν ήταν γρήγορος, δεν κυνηγούσε μπάλες, δεν είχε τεχνική. Έξω από την περιοχή, ήταν σαν ψάρι έξω από το νερό. Βαρύς, δυνατός, έπαιρνε παραμάζωμα τους αμυντικούς και κέρδιζε τις μονομαχίες στον αέρα. Είχε σχεδόν ανύπαρκτη τεχνική, ακόμη και τα τελείωματά του πολλές φορές ήταν ατσούμπαλα. Ήταν, όπως άλλοι συνάδερφοί του και συμπατριώτες του, στο σωστό μέρος στη σωστή στιγμή. Δεν πίεζε μπροστά, δεν ήταν ο πρώτος αμυντικός όπως πλέον είναι όλοι οι επιθετικοί. Δεν δημιουργούσε. Η δουλειά του ήταν μόνο το γκολ και αυτό το έκανε εξαιρετικά.
