Δυστυχώς για το ποδόσφαιρο, την Άρσεναλ και τον Βενγκέρ, όταν αποχώρησε μετά τον τελικό του 2006, έληξε μια ολόκληρη εποχή και τίποτε δεν ήταν πλέον το ίδιο.
Δυστυχώς για το ποδόσφαιρο, ο Μπέργκαμπ είχε αεροπλανοφοβία και έχασε αρκετά ματς με την Άρσεναλ και την Εθνική Ολλανδίας. Κάθε ματς που έχανε, σήμαινε λιγότερη μαγεία για τον κόσμο.
Μεγαλωμένος σε ποδοσφαιρική οικογένεια, μιας και ο πατέρας του έπαιζε ερασιτεχνικά, ο Ντένις ονομάστηκε από τον πατέρα του ως φόρο τιμής στον μεγάλο Ντένις Λο.
Παίρνοντας το βάπτισμα του πυρός στα 17 του από τον αρχιερέα Κρόιφ, ως προϊόν της ακαδημίας του Άγιαξ, για 7 χρόνια έδειξε στους τυχερούς Ολλανδούς το πελώριο ταλέντο του.
Στην Ίντερ, ήταν ένας από τους πολλούς που κάηκε, έτσι τα 8 εκατομμύρια της Άρσεναλ τον έφεραν το 1995 στο Λονδίνο και του έδωσαν το αγαπημένο του νούμερο 10. Η Άρσεναλ είχε βγει 12η στην προηγούμενη σεζόν, ο Μπέργκαμπ είχε αποτύχει εκτός Ολλανδίας και ήταν ένα ρίσκο μεν, αλλά ευκαιρία για νέα αρχή και για τους δύο.
Δεν σκόραρε κατά ριπάς, αλλά όταν έβαζε γκολ ήταν το κάτι άλλο.
Δεν ντρίμπλαρε πολύ, αλλά είχε εκνευριστικά καλή τεχνική, έκανε το περίπλοκο να φαίνεται πανεύκολο, είχε τερατώδη ηρεμία στο παιχνίδι και μια σπάνια πρώτη επαφή μπάλας.
Αν στην ζωή σου έχεις τον έλεγχο που είχε ο Μπέργκαμπ με την μπάλα δεν έχεις να φοβάσαι τίποτε.
Από μικρό παιδί, ο Μπέργκαμπ είχε αναπτύξει μια εμμονή με την πρώτη επαφή. Περνούσε αμέτρητες ώρες κλωτσώντας μια μπάλα στον τοίχο έξω από το σπίτι του στο Άμστερνταμ. Χτυπούσε την μπάλα σε διαφορετικά μέρη συγκεκριμένων τούβλων, αλλάζοντας τη δύναμη και την περιστροφή του χτυπήματός του, ώστε να μπορεί να μελετήσει πώς να χειριστεί τη μπάλα μόλις επιστρέψει σε αυτόν. Η αγάπη του για το πρώτο άγγιγμα δεν έφυγε ποτέ και είναι ένα από τα καθοριστικά χαρακτηριστικά αυτού που τον έκανε έναν τόσο απίστευτο παίκτη.
Η άφιξη του Βενγκέρ, ένα χρόνο αργότερα, ήταν η αφορμή για την εκτόξευση, μιας και οι δύο αγαπούσαν το επιθετικό ποδόσφαιρο.
Ήταν μια φανταστική συνεργασία που συνδυάστηκε με πανέμορφο ποδόσφαιρο, τίτλους, στιγμές σπάνιας ποδοσφαιρικής ομορφιάς, (ανα)γέννηση άλλων τιτάνων όπως ο Τιερί Ανρί.
Ο Μπέργκαμπ είναι ο παίκτης που έκανε μια από τις διασημότερες ντρίμπλες στην ιστορία του ποδοσφαίρου, απέναντι στον Νίκο Νταμπίζα.
Ο Μπέργκαμπ είναι ο μοναδικός παίκτης που έχει καταφέρει να έχει βάλει και τα 3 καλύτερα γκολ του μήνα στη Πρέμιερ Λιγκ.
O Mπέργκαμπ είναι ο παίκτης που είχε βάλει και αυτό, στο 89′ απέναντι στην Αργεντινή στο Μουντιάλ του 1998.
Ο Μπέργκαμπ είναι ο παίκτης για τον οποίο, οι οπαδοί της Άρσεναλ φώναζαν “ακόμη μια χρονιά” στο τελευταίο του αγώνα το 2005 απέναντι στην Έβερτον, όταν είχε κλείσει με 3 ασίστ και ένα Ο γκολ. Τελικά θα κάθονταν ακόμη μια χρονιά.
Ο Μπέργκαμπ είναι ο παίκτης για τον οποίο έχουν πει τα παρακάτω.
“Ήταν ευλογία που τον βρήκα όταν έφτασα στην Άρσεναλ. Δεν βρίσκεις τέτοιο παίκτη όπου πας, ήταν δώρο” (Αρσέν Βενγκέρ).
“Ο Ντένις είναι ο καλύτερος παίκτης που έχω παίξει μαζί. Ήταν όνειρο σαν επιθετικός να τον έχω δίπλα μου” (Τιερί Ανρί).
“Ο Ντένις Μπέργκαμπ δεν χρειαζόταν να υπακούει σε κανόνες. Είχε την ελευθερία να παίξει όπως θέλει. Δεν θυμάμαι ποτέ ο Βενγκέρ να του είπε κάτι. Ήταν ‘απλά μπες στο γήπεδο και παίξε’. Τα πάντα στην ομάδα περιστρεφόταν γύρω από αυτόν. Κάθε φορά που έπαιρνα τη μπάλα η πρώτη μου σκέψη ήταν πως αυτή θα φτάσει σε αυτόν” (Λι Ντίξον).
“Ένας φανταστικός παίκτης με απίστευτες δεξιότητες, ο καλύτερος που έχω παίξει μαζί. Δεν σκόραρε μόνο υπέροχα γκολ αλλά όταν έπαιζε οι συμπαίκτες του σκόραραν περισσότερο” (Ίαν Ράιτ).
“Απλά καθίσαμε και θαυμάζαμε. Είναι ίσως ο μοναδικός παίκτης που θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο” (Σέι Γκίβεν, ο τερματοφύλακας της Νιούκαστλ μετά την ντρίμπλα στον Νταμπίζα)
“Έβαλε τέλος στο ‘boring boring Arsenal’ (σύνθημα που βγήκε το 1993, όταν για 12 αγώνες σερί, η Άρσεναλ μαζί με τους αντιπάλους, δεν είχαν πάνω από ένα γκολ ανά ματς) (Μπομπ Γουίλσον).
“Είναι τόσο σημαντικός για το ποδόσφαιρο της χώρας μας γιατί είναι η επιτομή του. Δυνατός τεχνικά, σκοράρει γκολ αλλά βοηθάει και άλλους να βάζουν γκολ, ενώ κάνει και ωραία πράγματα στο γήπεδο” (Γιαπ Σταμ).
“Κάποιες φορές θα έπαιζε άσχημα, αλλά θα έκανε κάτι που κανείς άλλος ποδοσφαιριστής δεν είχε κάνει. Ήταν άρχοντας του χώρου. Έβλεπε ανοιχτούς χώρους που ούτε οι φίλαθλοι ψηλά στις κερκίδες δεν έβλεπαν. Σαν να μπορούσε να δει άλλη μια άλλη διάσταση στο γήπεδο. Κάποιες φορές, απλά ήθελες να δεις τη φάση ξανά και ξανά για να καταλάβεις τι έκανε” (Σίμον Κούπερ).
“Οι προπονήσεις μας ήταν σαν καθημερινή συνεύρεση της Λέσχης των Οπαδών του Ντένις Μπέργκαμπ. Συνέχεια χειροκροτούσαμε. Δεν υπερβάλλω….Ήταν μια κλάση μόνος του” (Άντριαν Κλαρκ).
Είναι ο παίκτης, που σαν τον συμπατριώτη του και αυτός, έχει φιλοσοφήσει στο βιβλίο του:
“Πριν από κάθε χτύπημα της μπάλας, υπάρχει μια σκέψη”.
