Ο υποτιμημένος κύριος Μανουέλ Πελεγκρίνι

Την Δευτέρα 21 Απριλίου, η κουρασμένη μετά την πρόκρισή της στα ημιτελικά του Κόνφερενς Λιγκ Ρεάλ Μπέτις, έπαιζε με τη Τζιρόνα.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Οι Σεβιγιάνοι επικράτησαν με 1-3, αλλά αυτή η νίκη είχε ακόμα μεγαλύτερη σημασία για τον τύπο στην άκρη του πάγκου. Ο Μανουέλ Πελεγκρίνι στα 71 του έσπασε ακόμα ένα ρεκόρ. Έγινε ο προπονητής με τις περισσότερες νίκες σε ολόκληρη την ιστορία της Ρεάλ Μπέτις, καθώς με 177 ξεπέρασε τον “δικό μας” Λορένθο Σέρα Φερέρ. Το εντυπωσιακό είναι ότι ο Χιλιανός έχει το ίδιο ρεκόρ και με τη Βιγιαρεάλ. Εξακολουθεί να είναι ο κόουτς της με τις περισσότερες νίκες, από την περίοδό του 2004-2009. Παράλληλα έχει και ένα από τα κορυφαία ρεκόρ στην ιστορία της Μάλαγα, ενώ είναι ο πρώτος ξένος προπονητής σε συνολικό αριθμό αγώνων στην Ισπανία, με τον Σιμεόνε να είναι κοντά.

Τα ρεκόρ του δεν σταματούν σε ομάδες που κινούνται στα μέσα και πάνω της βαθμολογίας. Σε Μ.Ο. βαθμών και ποσοστό νικών συνεχίζει να είναι πρώτος στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης, κάτι που αρκετοί ίσως να μην το γνωρίζουν. Είναι ένας από τους μόλις πέντε προπονητές στην ιστορία της Λα Λίγκα που έχουν τερματίσει σε πρωτάθλημα με 95+ βαθμούς. Στις τελευταίες 12 σεζόν του στην Ισπανία δεν έχει τερματίσει ποτέ κάτω από την 7η θέση. Σε ομάδες που πλην Ρεάλ δεν τις λες και μεγαθήρια. Κι όμως, αυτό δεν είναι αρκετό για να τον σκεφτόμαστε σε κουβέντες για τους κορυφαίους προπονητές. Ο Πελεγκρίνι παρά αυτά τα νούμερα, αλλά και τις άλλες επιτυχίες του, δεν μπαίνει σε λίστες τοπ προπονητών, δεν αναφέρεται τόσο συχνά.

Ο Πελεγκρίνι είχε δύο θέματα. Δεν ήταν εμπορικός ποτέ. Ήταν ένας “σοφός” του ποδοσφαίρου και η αντιεμπορικότητά του σίγουρα του στοίχισε. Δεν είχε το χάρισμα ενός Κλοπ ή ενός Πεπ, δεν ήταν ανακατωσούρας όπως ο Μουρίνιο, δεν ήταν ένας σκληρός μαχητής, όπως ο Σιμεόνε. Δεν πιστεύει στα πολλά λόγια, αλλά στη δουλειά. Στους αγώνες δεν θα τον δεις εύκολα να ξεσηκώνεται, να χτυπιέται ή έστω να είναι κάποιος άκρως παρεμβατικός κόουτς, όπως άλλοι. Είναι ένας τύπος με ενδιαφέροντα, ακούει μουσική, βλέπει ταινίες και διαβάζει. Δεν «πουλάει» την εικόνα του. Και το δεύτερο θέμα, ήταν αρκετές φορές κομματάκι άτυχος. Πάνω που έφτασε στο απόγειο της καριέρας του, στη πιο σημαντική δουλειά του στη Μαδρίτη, έχασε την καρέκλα του. Βλέπετε, ο Πελεγκρίνι είχε αποκλειστεί στο Τσάμπιονς Λιγκ από τη Λιόν στη φάση των 16 και ο Πέρεθ δεν ήταν ικανοποιημένος, περιμένοντας την εξιλέωση μέσω του πρωταθλήματος. Έτσι, παρότι τερμάτισε με ρεκόρ βαθμών στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης, 96 πόντους, και 102 συνολικά γκολ, αυτό δεν του αρκούσε. Οι 99 βαθμοί της Μπαρσελόνα του Γκουαρδιόλα έφεραν τη Ρεάλ 2η και τον Φλορεντίνο Πέρεθ να του δείχνει τον δρόμο της εξόδου. Την επόμενη σεζόν η Ρεάλ είχε 92 βαθμούς, ο Μουρίνιο βγήκε κι αυτός 2ος, αλλά κράτησε τη θέση του και είχε μια δεύτερη ευκαιρία παίρνοντας το πρωτάθλημα στη συνέχεια. Ο Πελεγκρίνι δεν την είχε, δεν ήταν το νέο καυτό όνομα στην Ευρώπη και “ξέπεσε” στη Μάλαγα. Μια ομάδα που παραλίγο να πέσει και αυτός την έκανε ένα σοβαρό και υπολογίσιμο σύνολο.

Το αντίο των οπαδών της Μάλαγα στον Πελεγκρίνι

Επέστρεψε όμως, με τη θητεία του στην Αγγλία. Αλλά ακόμα και η επιστροφή του στις επιτυχίες με τη Μάντσεστερ Σίτι περνάει στις μέρες μας σχετικά στα ψιλά. Έγινε ο πρώτος μη Ευρωπαίος προπονητής που κατέκτησε την Πρέμιερ Λιγκ. Και όχι έτσι απλά. Την κατέκτησε με το δικό του πληθωρικό αγωνιστικό στιλ. Η Σίτι, επί ημερών του, έγινε η ομάδα που έφτασε τα 100 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις πιο γρήγορα από κάθε άλλη στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Τελείωσε τη σεζόν με 156 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, σπάζοντας το ρεκόρ της συμπολίτισσας Γιουνάιτεντ από το μακρινό 1957. Τα 102 γκολ σε εκείνο το πρωτάθλημα, ήταν τότε το 2ο καλύτερο ρεκόρ γκολ ομάδας στην Αγγλία. Αλλά ήδη ο Μαντσίνι είχε πάρει το 1ο πρωτάθλημα και μετά τη φυγή του ήρθε η εποχή Πεπ για να μείνει ο Πελεγκρίνι μια θετική ανάμνηση στους φίλους της Σίτι.

Κι όλα αυτά, με τον Μανουέλ Πελεγκρίνι να έρχεται στην Ευρώπη όχι ως νέος και ταλαντούχος, αλλά στα 51 του χρόνια. Γιατί ο Χιλιανός Πελεγκρίνι είχε κατακτήσει δύο πρωταθλήματα στην Αργεντινή (με Ρίβερ και Σαν Λορένσο) και ένα Κόπα Μερκοσούρ (που τότε ήταν ουσιαστικά το 2ο σημαντικότερο τρόπαιο μετά το Λιμπερταδόρες). Κι όλα αυτά, ενώ δεν φανταζόταν ποτέ ότι η ζωή του θα τον έφερνε στην Ευρώπη για δεκαετίες. Ούτε καν ότι θα γινόταν προπονητής. Βλέπετε, το παρατσούκλι “μηχανικός” δεν είναι κάποιος ευφημισμός τύπου Νάτσο Σκόκο ο “υδραυλικός”. Ο Μανουέλ Πελεγκρίνι έχει όντως πτυχίο πολιτικού μηχανικού και είχε φτιάξει τη δική του τεχνική εταιρεία με τα χρήματα που έβγαλε ως παίκτης. Παίκτης μάλιστα σημαία, καθώς έπαιξε για 13 χρόνια μόνο σε έναν σύλλογο, την Ουνιβερσιδάδ ντε Τσίλε. Ο λόγος που σταμάτησε το ποδόσφαιρο ήταν ο νεαρός τότε Ιβάν Ζαμοράνο που του έδειξε σε μια φάση ότι ήρθε η ώρα να αποσυρθεί. Ο Πελεγκρίνι είδε τον Ζαμοράνο να είναι άπιαστος και θεώρησε ότι ήρθε η στιγμή του να αποχωρήσει.

Από τα χρόνια στην Αργεντινή. Αποχωρεί υπό συνοδεία Περουβιανών λεγεωνάριων αστυνομικών

Είχε αποφασίσει μετά την ποδοσφαιρική του καριέρα να αφοσιωθεί στο επάγγελμα που σπούδασε. Μάλιστα είχε αρχίσει ήδη να βοηθάει με την εταιρεία του σε έργα για αποκατάσταση των ζημιών από τον μεγάλο σεισμό του 1985 στη Χιλή. Αλλά τα λόγια του προπονητή του Φερνάντο Ριέρα, τον έκαναν να αφήσει τη μηχανική και να ασχοληθεί με την προπονητική. Μετά από τις επιτυχίες στην Αργεντινή που αναφέραμε, η Βιγιαρεάλ πήρε το σχετικό ρίσκο και τον έφερε στην Ευρώπη. Ρίσκο που απέδωσε. Το κίτρινο υποβρύχιο, γεμάτο με λατινοαμερικάνικο αίμα, βρήκε στον Πελεγκρίνι τον κατάλληλο καπετάνιο. Είναι πραγματικά κρίμα που εκείνη η ομάδα έμεινε χωρίς κάποιον τίτλο. Αλλά όσοι τη ζήσαμε, θυμόμαστε τη 2η θέση στο πρωτάθλημα, θυμόμαστε την πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι ένας κόουτς κοντά στους παίκτες του, δεν θέλει να επιβληθεί με το μαστίγιο, θυμίζει περισσότερο την προσέγγιση του Αντσελότι ή του ντελ Μπόσκε. Δεν έχει κολλήματα τακτικής, αλλά προσπαθεί αντιθέτως να βοηθήσει τους ποδοσφαιριστές και να προσαρμόσει το παιχνίδι της ομάδας στα εργαλεία που έχει.

Τα ίδια και στη Μάλαγα. Μετά τη Βιγιαρεάλ, ακόμα μια ομάδα που κατάφερε να μεταμορφώσει και να τη φέρει στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ένα πέναλτι με την Άρσεναλ στα ημιτελικά με τη Βιγιαρεάλ, δύο γκολ στα χασομέρια από την Ντόρμουντ επί της Μάλαγα στα προημιτελικά, δυο χαμένες μεγάλες ευκαιρίες του Χιλιανού. Για τη Σίτι μιλήσαμε πιο πριν. Μετά τη φυγή του από εκεί, αχνοφάνηκε ότι ήρθε το τέλος του. Στα 63 του πήγε στην Κίνα και οι περισσότεροι είπαμε ότι πάει για το εφάπαξ και τη σύνταξη. Κι όμως, επέστρεψε στο υψηλό επίπεδο το 2018, ξανά στην Πρέμιερ Λιγκ και σε έναν ιστορικό σύλλογο όπως η Γουέστ Χαμ. Είναι η μοναδική του δουλειά στην Ευρώπη στην οποία δεν έκανε θαύματα. Πρώτη χρονιά βγήκε 10ος, όχι άσχημο, αλλά όχι και κάτι για να γίνει στίχος σε τραγούδι. Την επόμενη χρονιά δεν την έβγαλε ολόκληρη, η πρώτη του απόλυση στα μέσα σεζόν στην Ευρώπη.

Ο Πεπ του στέρησε το πρωτάθλημα με τη Ρεάλ, ο Πεπ τον αντικατέστησε στη Σίτι

Αλλά ο μηχανικός δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Δεν ήταν έτοιμος να σταματήσει, να τα βάλει κάτω. Επιστροφή στην Ισπανία και στη Σεβίλλη. Οι Μπέτικος βλέπουν την ομάδα τους να δίνει μάχη για τη σωτηρία την ίδια στιγμή που η μισητή Σεβίγια είναι 4η και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Πελεγκρίνι ανακοινώνεται στις 9 Ιουλίου του 2020 και η Μπέτις δεν βγάζει ούτε μισό Ευρώ από τα ταμεία της για μεταγραφές για να τον στηρίξει. Αντίθετα, χάνει και τον Λο Σέλσο που μετακομίζει στην Αγγλία. Κι όμως, ο μηχανικός χτίζει κάτι γερό (νομίζατε δεν θα κάνουμε λογοπαίγνιο; κάνατε λάθος). Η Μπέτις τερματίζει 6η. Την επόμενη σεζόν μια από τα ίδια. Μόνο ο Πετσέλα έρχεται, αλλά η Μπέτις ανεβαίνει ακόμα μια θέση. Αυτή τη φορά 5η. Η ομάδα που έδινε μάχη για σωτηρία είναι πλέον στις πρώτες θέσεις.

Τα πράγματα είναι καλά, αλλά μιλάμε για μια πόλη που η επιτυχία υπολογίζεται και από το τι συμβαίνει με τον γείτονα. Η Σεβίλλη είναι σταθερά 4η και κατακτά ακόμα ένα Γιουρόπα Λιγκ. Η Μπέτις σταθεροποιείται στις θέσεις της Ευρώπης, φτάνει στους 16 του Γιουρόπα Λιγκ, είναι μια διαφορετική, μια σοβαρή ομάδα, αλλά κάτι λείπει. Κι αυτό το φέρνει ο Πελεγκρίνι. Η Μπέτις αποκλείει τη Σεβίγια στους 16 του Κόπα ντελ Ρέι του 2022, φτάνει μέχρι τον τελικό και εκεί κερδίζει τη Βαλένθια στα πέναλτι. Επιτέλους, ένας τίτλος. Μετά από 17 χρόνια ξανά κούπα και το τρίτο κύπελλο στην ιστορία της Μπέτις. Τη σεζόν 2022-23 η Μπέτις επιτέλους περνάει τη Σεβίλλη στη βαθμολογία, αλλά ακόμα και εκεί, πάλι στο τέλος χαμογελάνε οι οχτροί. Οι κόκκινοι κατακτούν ακόμα ένα Γιουρόπα Λιγκ. Η Μπέτις συνεχίζει να βρίσκεται στη σκιά των γειτόνων.

Η Μπέτις φέτος φαίνεται ότι θα βρεθεί για τρίτη σερί σεζόν πάνω από τους γείτονές της. Είναι στις θέσεις της Ευρώπης και παίζει καλό ποδόσφαιρο, τη στιγμή που στο Ραμόν Σάντσεθ Πινχουάν, ο κόσμος της Σεβίγια τα βάζει με τη διοίκηση με συνθήματα, πλακάτ και ρίψεις αντικειμένων. Αρκεί όμως αυτό; Οι πράσινοι θέλουν το κάτι παραπάνω. Το ίδιο κι ο Πελεγκρίνι που θέλει επιτέλους να κατακτήσει αυτό που η ιστορία ίσως του χρωστάει. Ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Η Ρεάλ Μπέτις έχει φτάσει στα ημιτελικά, απέναντι στη Φιορεντίνα. Τα πράγματα σίγουρα δεν θα είναι εύκολα, αλλά οι Μπέτικος θα τα δώσουν όλα για το μεγάλο όνειρο της ευρωπαϊκής καταξίωσης. Κάτι που ο Χιλιανός γνωρίζει ότι θα είναι πιθανώς η τελευταία πολύ μεγάλη στιγμή της καριέρας του.

https://blog.stoiximan.gr/manuel-pelegkrini/

BEST OF THEMASPORTS