Το Αργεντινή-Βραζιλία με πέντε αποβολές και πέντε γκολ: η δεύτερη μεγάλη μάχη του Σαντιάγκο

Μεταξύ μας τώρα, είναι ωραίο μια διοργάνωση εθνικών να μην έχει τελικό;

Ακολουθήστε μας στο Google news

; Να έχει μόνο ομίλους; Κι όμως είναι κάτι που έχει συμβεί σε αρκετές διεθνείς διοργανώσεις στο παρελθόν και φυσικά και σε Κόπα Αμέρικα. Θα ταξιδέψουμε πίσω στο 1991, στα γήπεδα της Χιλής. Εκεί που για τελευταία φορά για τα επόμενα είκοσι χρόνια, θα λάμβαναν μέρος σε ένα Κόπα Αμέρικα, μόνο ομάδες της CONMEBOL, χωρίς γκεστ σταρ. Παράλληλα, ήταν το πιο προβεβλημένο Κόπα Αμέρικα μέχρι εκείνη τη στιγμή. 1.800 διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι ταξίδεψαν και οι αγώνες προβλήθηκαν σε 62 χώρες. Πριν δύο χρόνια, στη Βραζιλία, οι διοργανωτές είχαν κατακτήσει το πολυπόθητο κύπελλο. Και το 1991, επειδή και πάλι υπήρχαν συνολικά δέκα ομάδες, το σύστημα αποφασίστηκε να είναι το ίδιο με την προηγούμενη διοργάνωση.

Δύο γκρουπ των πέντε ομάδων, όλοι με όλους και οι δυο κορυφαίοι κάθε γκρουπ περνούσαν στην τελική φάση, έναν νέο όμιλο με τέσσερις ομάδες στον οποίο η εθνική με τους περισσότερους βαθμούς μετά από τρεις αγώνες θα κατακτούσε τον τίτλο. Ούτε ημιτελικοί, ούτε τελικοί. Τίποτα. Αρκετά ξενέρωτο, χωρίς νοκ άουτ, χωρίς κάποιο παιχνίδι που όλα κρίνονται, αλλά ίσως πιο δίκαιο, καθώς ο νικητής έβγαινε μέσα από μία διαδικασία επτά αγώνων με βαθμολογία. Μιλάμε όμως για Νότια Αμερική και Κόπα Αμέρικα. “Ξενέρωτο” δεν μπορεί να είναι ποτέ και θα ασχοληθούμε με τον τον αγώνα που ουσιαστικά λειτούργησε περίπου και ως τελικός.

Η Αργεντινή του Άλφιο Μπασίλε ήταν πριν το Κόπα Αμέρικα ένα ερωτηματικό. Μπορεί μόλις έναν χρόνο πιο πριν να είχε φτάσει στον τελικό του Μουντιάλ, αλλά η εποχή Μπιλάρδο είχε τελειώσει. Δημοσιογράφοι και αρκετός κόσμος ζητούσαν ανανέωση και πιο διαφορετικό ποδόσφαιρο από αυτό του λάτρη του αποτελέσματος Μπιλάρδο. Ο Μπασίλε επιχείρησε μια ανανέωση στην ομάδα. Έτσι κι αλλιώς, είχε την αναγκαστική απουσία του Μαραντόνα, μια που ο Ντιέγκο λίγους μήνες πιο πριν είχε τιμωρηθεί με 15 μήνες εξαιτίας χρήσης κοκαΐνης. Πολλοί παίκτες που έπαιξαν στην Ιταλία έμειναν εκτός και νέοι πήραν τις ευκαιρίες τους.

Στο Μουντιάλ του 1990 έγινε ένα από τα πιο ιστορικά παιχνίδια Αργεντινής-Βραζιλίας

Η Αργεντινή είχε μόλις δύο παίκτες που έπαιζαν στο εξωτερικό, λίγους με εμπειρία από το 1990 όπως ο τερματοφύλακας Γκοϊκοτσέα και ο Κανίγια, αλλά και αρκετά ταλαντούχα παιδιά από το νέο αίμα της χώρας, όπως τον 22χρονο Μπατιστούτα και τον 21χρονο Σιμεόνε, αλλά και τους Λατόρε και Φράνκο. Η Αργεντινή από τη μία ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια του 1986 και φιναλίστ του 1990, αλλά Κόπα Αμέρικα δεν είχε κατακτήσει για 32 χρόνια. Το τελευταίο ήταν το “καταραμένο” του 1959. Ο Μπασίλε προσπάθησε να αλλάξει την ψυχολογία, από μια ομάδα που με τον Μπιλάρδο αντιμετώπιζε το ποδόσφαιρο ως “δουλειά”, με προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια, ατελείωτες ώρες τακτικής, λίγη ελευθερία στους παίκτες (εκτός αν σε έλεγαν Μαραντόνα) και αμυντική προσήλωση. Ο “Κόκο” Μπασίλε ήθελε τους παίκτες να το διασκεδάζουν, αλλά και να διασκεδάζουν τον κόσμο, ήταν μια Αργεντινή πιο επιθετική, μια Αργεντινή που μετά τον τελικό με το πέναλτι του Μπρέμε δεν είχε χάσει ξανά. Η Αργεντινή άφησε πίσω το σύστημα με δύο στόπερ και λίμπερο και γύρισε σε ένα 4-3-3. Έπαιζε καλά, αλλά τα 32 χρόνια χωρίς τίτλο ήταν ένα βάρος.

Από την άλλη πλευρά, υπήρχε η εξαιρετική τότε Κολομβία,ομάδα έκπληξη στο Μουντιάλ του 1990, με τον Βαλντεράμα και τα άλλα παιδιά, αλλά και η Βραζιλία που όπως είπαμε είχε κερδίσει το τελευταίο Κόπα Αμέρικα. Με προπονητή τον Φαλκάο και παίκτες όπως Ταφαρέλ, ο Μπράνκο, ο Ραΐ και ο μόλις 21χρονος Καφού, ανάμεσα σε άλλα ανερχόμενα ταλέντα. Το κλίμα όμως δεν ήταν τόσο καλό. Ο Φαλκάο άφησε εκτός αρκετούς παίκτες που έπαιζαν στην Ευρώπη και προσπάθησε να πάρει νεαρούς από τη Βραζιλία, αλλά η Βραζιλία δεν απέδιδε καλά. Υπήρχε γκρίνια για τη συμπεριφορά αρκετών παικτών στο Μουντιάλ της Ιταλίας και η Π.Ο. της χώρας έφτασε στο σημείο να βάλει τους παίκτες να υπογράψουν… υπεύθυνες δηλώσεις στις οποίες έλεγαν ότι θα συμπεριφερθούν υποδειγματικά, θα κοιμούνται την ώρα που πρέπει και δεν θα μιλάνε σε δημοσιογράφους και ατζέντηδες χωρίς άδεια.

Η Αργεντινή στον δικό της όμιλο μπήκε εντυπωσιακά. Το δίδυμο Μπάτι-Κάνι έβαλε 2 και 1 γκολ αντίστοιχα για την πρώτη νίκη επί της Βενεζουέλας. Στο δεύτερο παιχνίδι, έκαμψε την αντίσταση των διοργανωτών Χιλιάνων του 24χρονου Ζαμοράνο, αλλά και των “δικών μας” Εστάι και Βέρα, με ένα γκολ του Μπατιστούτα. Εντυπωσιακό ήταν και το επόμενο ματς με την Παραγουάη. Οι μαλλιάδες επιθετικοί σκόραραν ξανά, αλλά αυτή τη φορά βοήθησαν και οι Σιμεόνε-Αστράδα για το τελικό 4-1. Η πρώτη φάση έκλεισε με ένα 3-2 επί του Περού και το απόλυτο με 4 νίκες σε 4 παιχνίδια. Ο κόσμος στην Αργεντινή είχε ενθουσιαστεί και περίμενε πώς και πώς την επόμενη φάση, βλέποντας καλή μπάλα και πολλά γκολ.

Την ίδια στιγμή, στον άλλον όμιλο γινόταν μεγάλη μάχη ανάμεσα σε Κολομβία-Βραζιλία και Ουρουγουάη. Η Βραζιλία είχε προπονητή έναν παίκτη της σπουδαίας εθνικής του 1982, αλλά δεν μπορούσε να παίξει το ίδιο καλό ποδόσφαιρο, κάτι που τότε στη Βραζιλία ήταν συχνά πάνω και από το αποτέλεσμα. Την παραμονή της πρεμιέρας της Σελεσάο στο Κόπα Αμέρικα, ο σταρ Μπεμπέτο ρώτησε τον κόουτς Φαλκάο αν θα ήταν βασικός και ο κόουτς του είπε ότι θα είχε ίσες ευκαιρίες με τους υπόλοιπους. Ο Μπεμπέτο δεν ενθουσιάστηκε με την απάντηση και αποχώρησε από το ξενοδοχείο και την αποστολή, με τους δημοσιογράφους να τον κατηγορούν για τη συμπεριφορά του. Την άλλη μέρα, οι Βραζιλιάνοι ξεκίνησαν με ένα 2-1 επί της Βολιβίας, αλλά στη συνέχεια τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά. 1-1 με την Ουρουγουάη και μετά ήττα 2-0 από την Κολομβία. Η Βραζιλία χρειάστηκε να περιμένει μέχρι το τελευταίο λεπτό για την πρόκριση. Η Ουρουγουάη κέρδισε την “αδιάφορη” Κολομβία που είχε ήδη περάσει με 1-0 και στο τελευταίο χρονικά παιχνίδι η Βραζιλία κέρδισε με 3-1 το Εκουαδόρ με γκολ του Λουίζ Ενρίκε στο 89′. Αυτό το γκολ έδωσε και την πρόκριση τελικά στη Βραζιλία, αφού είχαμε τριπλή ισοβαθμία, με την Κολομβία να περνάει πρώτη, την Ουρουγουάη και τη Βραζιλία να έχουν ίδια διαφορά τερμάτων, αλλά τη Σελεσάο να έχει σκοράρει ένα γκολ παραπάνω. Οι Ουρουγουανοί γύρισαν σπίτι τους και οι Βραζιλιάνοι πήγαν να συνοδεύσουν Αργεντινή, Χιλή και Κολομβία στον τελικό όμιλο.

Το πρώτο ματς ήταν το δυσκολότερο από όλες τις πλευρές. Ήταν το μεγάλο ντέρμπι Βραζιλία-Αργεντινή, ένα παιχνίδι που πάντα ξεσηκώνει όλη την ήπειρο. Στις 17 Ιουλίου του 1991 οι ομάδες μπήκαν στο στάδιο Νασιονάλ του Σαντιάγκο της Χιλής. Είχε περάσει μόλις ένας χρόνος από το 1-0 του Κανίγια στο Ντελε Άλπι. Οι πληγές ήταν ακόμα ανοιχτές και οι Βραζιλιάνοι ήθελαν εκδίκηση πάση θυσία. Το κλίμα ήταν τεταμένο. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αργεντίνοι τραγουδούν μετά από 30 χρόνια ακόμα για εκείνο το ματς. Μιλάμε για αρχές 90s, ένα ποδόσφαιρο πολύ πιο σκληρό από το σημερινό, με λιγότερη προστασία για τους παίκτες, για μια κόντρα μεταξύ των δύο μεγαλύτερων ποδοσφαιρικών χωρών της Νότιας Αμερικής και για ένα ματς Κόπα Αμέρικα. Και μπορεί από τη μία να είχαμε μια Αργεντινή που έπαιζε επιθετικά και από την άλλη μια Βραζιλία που ακόμα επίσημα δεν είχε αλλάξει στιλ, όπως έκανε αργότερα, αλλά όταν οι ομάδες μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο του Εστάδιο Νασιονάλ του Σαντιάγκο της Χιλής, όλα αυτά ξεχάστηκαν. Ένα γήπεδο άλλωστε που είχε φιλοξενήσει ένα από τα πιο σκληρά παιχνίδια όλων των εποχών, τη μάχη του Σαντιάγκο. Το παιχνίδι μεταξύ Χιλής και Ιταλίας για το Μουντιάλ του 1962 που έμεινε στην ιστορία για το τρομερό ξύλο που έπεσε. Το Αργεντινή-Βραζιλία σχεδόν 30 χρόνια μετά θα ήταν ένας άξιος πνευματικός διάδοχος που θα έκανε Ιταλούς και Χιλιανούς να δακρύσουν από περηφάνια.

Το παιχνίδι ξεκίνησε υπέροχα, σαν γιορτή του ποδοσφαίρου. Μόλις στο 1ο λεπτό η Αργεντινή κέρδισε κόρνερ από το οποίο Φράνκο άνοιξε το σκορ. Η χαρά κράτησε λίγο. Στο 5′ η Βραζιλία ισοφάρισε με τον Μπράνκο να εκτελεί ένα φοβερό φάουλ από μεγάλη απόσταση. Από εκεί και πέρα η γιορτή του ποδοσφαίρου έγινε γιορτή του ξύλου. Άρχισαν τα σπρωξίματα, οι κλωτσιές, οι διαμαρτυρίες και τα φάουλ. Οι παίκτες βαρούσαν στο ψαχνό και ο Παραγουανός διαιτητής Μασιέλ ήταν λίγο χαμένος, σφυρίζοντας με αλλοπρόσαλλα κριτήρια. Όταν αποφάσισε να επέμβει το έκανε με κάπως λανθασμένο τρόπο. Οι δύο ομάδες έμειναν με 10 παίκτες στο 31′ όταν αποβλήθηκαν Κανίγια και Μαζίνιο. Οι Βραζιλιάνοι έκαναν ένα σκληρό φάουλ στον Κανίγια, αυτός δεν έκανε απολύτως τίποτα επιλήψιμο, αλλά ο Μασιέλ αποφάσισε να αποβάλλει έναν από κάθε ομάδα. Ούτε το φάουλ ήταν για κόκκινη και φυσικά ούτε ο Κανίγια έκανε κάτι. Δεν θα περιγράψουμε το ανελέητο ξύλο που έπεφτε με λόγια, έχουμε για σας αυτό το μαγικό compilation (με εντελώς αποτυχημένη μουσική) ενός λεπτού με τα καλύτερα:

Τρομερό βιντεάκι με το πιο εντυπωσιακό να βλέπεις τον διαιτητή να είναι δίπλα στις φάσεις και να σφυρίζει το 1 στα 3 φάουλ περίπου.
Στα 33κατι δευτερόλεπα είναι η φάση της πρώτης διπλής αποβολής και στα 40κατι της δεύτερης.

Η Αργεντινή πήρε το προβάδισμα ξανά στο 40′ όταν ο Φράνκο, μετά από σέντρα κέρδισε του Ροντρίγκες, σημείωσε το δεύτερο γκολ του για το 2-1. Η Αργεντινή με την έναρξη του 2ου ημιχρόνου σκόραρε ξανά, αυτή τη φορά με τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα με μια κεφαλιά ακριβείας. Η Βραζιλία όμως δεν θα πουλούσε φτηνά το κορμί της. Ο Ζοάο Πάουλο μείωσε σε 3-2 στο 53′ και το παιχνίδι φαινόταν ότι θα κρατούσε το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Πράγματι το έκανε. Κυρίως με το ξύλο βέβαια και λιγότερο με το ποδόσφαιρο.

Μια ακόμα διπλή αποβολή ήρθε με Ενρίκε για Αργεντινή και Μάρσιο Μπιτενκούρ από Βραζιλία να παίρνουν κόκκινη στο 61′, μετά από ένα δολοφονικό τάκλιν με τα δύο πόδια και ένα πάτημα στην πλάτη. Ο Αργεντίνος Ενρίκε βγαίνοντας, έκανε χειρονομία ότι ο διαιτητής τα είχε πάρει. Είχαμε μισή ώρα παιχνιδιού με τις δυο ομάδες να είναι με 9 παίκτες. Αν το κλισέ “άγρια ομορφιά” περιέγραφε ρεαλιστικά ένα παιχνίδι, τότε αυτό ήταν το ματς. Ο Παραγουανός διαιτητής σίγουρα την ίδρωσε τη φανέλα και θα του άξιζαν βαρέα και ανθυγιεινά, καθώς ολοκλήρωσε το ματς και με μια πέμπτη κόκκινη κάρτα.

Τα πέντε γκολ του αγώνα

Ο γίγας Καρέκα Μπιανκέζι (διαφορετικός από τον γνωστό Καρέκα της Νάπολι, μάλιστα συχνά αναφέρεται ο ως Καρέκα ΙΙΙ) συνυπήρξε με τον Κανίγια στην Αταλάντα (έχοντας μάλιστα μαλλούρα και μουστακάρα) και είχε τη συντομότερη συμμετοχή σε εκείνον τον αγώνα. Μπήκε αλλαγή στο 78′ και μέσα σε 120 δευτερόλεπτα κατάφερε να αποβληθεί αφού μπήκε με έναν μόνο στόχο. Να δείρει. Χωρίς κάποιον προφανή λόγο, έχοντας στην πλάτη του τον Όσκαρ Ρουγκέρι αποφάσισε να του δώσει μια μεγαλοπρεπή αγκωνιά στο πρόσωπο. Ο Ρουγκέρι βγήκε έξω μέχρι να σταματήσει η αιμορραγία, ο Καρέκα Μπιανκέζι βγήκε οριστικά έξω με κόκκινη. Ήταν η τελευταία αποβολή του αγώνα.

Όπως είπαμε, άλλο γκολ δεν είχαμε. Η Αργεντινή ήταν καλύτερη αγωνιστικά και επικράτησε με 3-2. Αλλά το Κόπα Αμέρικα είχε δρόμο ακόμα. Η Βραζιλία ανέκαμψε και κέρδισε και τα δύο επόμενα παιχνίδια της με Κολομβία και Χιλή με 2-0, δείχνοντας ότι μπορούσε να παίξει και μπάλα. Η Αργεντινή στο μοναδικό παιχνίδι που δεν σκόραρε, ήρθε 0-0 με τη Χιλή, αλλά στον “τελικό” της, εκεί που ήθελε νίκη με την Κολομβία μπήκε πολύ δυνατά και στο 19′ είχε προηγηθεί με γκολ των Σιμεόνε και Μπατιστούτα. Το παιχνίδι έληξε τελικά 2-1 και η Αργεντινή κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα για πρώτη φορά από 1959. Ένας τίτλος που πανηγυρίστηκε έξαλλα από παίκτες, προπονητή και κόσμο.

Η νίκη επί της Βραζιλίας το 1990 μπορεί να έμεινε στην ιστορία, αλλά αυτή του 1991 ίσως ήταν πιο σημαντική. Ήταν πιο σημαντική γιατί συνδυάστηκε με ανωτερότητα της Αργεντινής στο χορτάρι, χωρίς τα… βουντού του Μπιλάρδο όπως το 1990, χωρίς σταριλίκια του Ντιέγκο. Ήταν μια νίκη που έφερε το Κόπα Αμέρικα μετά από 32 χρόνια, μια πέρα για πέρα δίκαια επικράτηση για μια ίσως από τις καλύτερες ομάδες της Αργεντινής. Άλλωστε, δυο χρόνια αργότερα, η Αργεντινή θα κατακτούσε ξανά το Κόπα Αμέρικα. Και αν το 1994 δεν είχε μπλέξει ξανά με τα προβλήματα του Μαραντόνα, με το τρομερό ταλέντο που είχε πιθανότατα θα έκανε πολύ καλή πορεία. Ήταν επίσης το τουρνουά στο οποίο ολόκληρος ο κόσμος έμαθε τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα. Ο Μπατιγκόλ βγήκε 1ος σκόρερ με 6 γκολ και ουσιαστικά κλείδωσε τη μεταγραφή του στη Φιορεντίνα. Από την άλλη, η Βραζιλία σοκαρίστηκε το 1990, αλλά είχε χάσει παίζοντας ποδόσφαιρο, κάτι που είχε συμβεί και στο παρελθόν. Το 1991 όμως, είδε ανωτερότητα του αντιπάλου. Έχασε, αλλά χωρίς να προσπαθεί να παίξει καλά. Η Βραζιλία θα έμπαινε σιγά σιγά σε μια εποχή εσωτερικής αναζήτησης, θα άλλαζε λίγο το DNA της και θα έφτανε έτσι στο Μουντιάλ του 1994, με έναν πιο πραγματιστή κόουτς, να σηκώνει το τρόπαιο.

https://blog.stoiximan.gr/

BEST OF THEMASPORTS