ΑΕΛ: Επιτυχημένο μοντέλο διοίκησης για οικονομική εξυγίανση, αποτυχημένο για διακρίσεις και τίτλους

Γιάννης Ιωάννου

Μετά από 9 αγωνιστικές, υπάρχει ένα ικανοποιητικό δείγμα για να βγάλουμε συμπεράσματα για τις φετινές δυνατότητες της ΑΕΛ, η οποία μετά από τρεις σερί σεζόν που... βολόδερνε στο Β' γκρουπ, ελπίζει ότι φέτος θα κάνει μία νέα αρχή και θα εξασφαλίσει θέση στην πρώτη εξάδα.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Μέχρι στιγμής, στους οκτώ αγώνες που έδωσε (δεν υπολογίζουμε την ήττα από τον Απόλλωνα στα «χαρτιά»), με τις λεγόμενες μικρές και μικρομεσαίες ομάδες, τα πήγε περίφημα, έχοντας μάλιστα το απόλυτο, τέσσερις νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια.

Με τους λεγόμενους μεγάλους όμως, σε τέσσερα ματς κόντρα σε Πάφο, Ομόνοια, ΑΕΚ και Ανόρθωση, πήρε μόλις ένα βαθμό και με την απόδοση της σε αυτά τα ντέρμπι (με εξαίρεση κάποιες μικρές εκλάμψεις απέναντι σε Πάφο και ΑΕΚ), δεν δείχνει ότι μπορεί να μπει «σφήνα» στις ομάδες της εξάδας και να... «κλέψει» μία θέση.

Το θέμα όμως δεν είναι (μόνο) αυτό. Αν υποθέσουμε ότι στην πορεία κάποιοι παίκτες... μεταμορφώνονται προς το καλύτερο και η ΑΕΛ καταφέρνει στο τέλος να μπει στην εξάδα, δεν θα έχει κανένα νόημα να βρίσκεται εκεί για τη... χαρά της συμμετοχής.

Μία ομάδα που διαχρονικά στην εξέδρα κάνει... πρωταθλητισμό, δεν μπορεί να αισθάνεται ικανοποιημένη με αυτό. Ο... μίνιμουμ στόχος θα πρέπει να είναι η διεκδικήση με αξιώσεις ενός ευρωπαϊκού εισιτηρίου και φυσικά, ο βασικός στόχος θα πρέπει να είναι η διεκδίκηση και κατάκτηση τίτλων.

Από τη σεζόν 2023-2024 που τα ηνία της ΑΕΛ ανάλαβε ξανά το σωματείο, φαίνεται πως τα πάει πολύ καλά έως εξαιρετικά στο κομμάτι της οικονομικής διαχείρισης και εξυγίανσης. Αγωνιστικά όμως, παρότι φέτος έγιναν ριζικές αλλαγές στο ρόστερ, δεν δείχνει να μπορεί για το... βήμα παραπάνω.

Είναι ξεκάθαρο ότι στο... κατώφλι του 2025 και με τη νέα τάξη πραγμάτων στο Κυπριακό ποδόσφαιρο, όπου η Πάφος και ο Άρης έγιναν μόνιμοι θαμώνες της εξάδας και διεκδικητές τίτλων, η ΑΕΛ δεν μπορεί να συνεχίσει με αυτό το μοντέλο διοίκησης, αν θέλει να ξεφύγει από την αγωνιστική μιζέρια.

Η δουλειά, η προσπάθεια, ακόμα και η τεχνογνωσία, δεν αρκεί στο σύγχρονο ποδόσφαιρο όπου κυριαρχεί το χρήμα παντού. Βέβαια, μπορείς να φτιάξεις ανταγωνιστική ομάδα και με χαμηλό προϋπολογισμό, αλλά θα πρέπει να πετύχεις διάνα σχεδόν με όλες τις μεταγραφικές επιλογές σου. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν για να συμβεί αυτό; Με έναν Μπράγκα και έναν Λεσοβόι, δεν μπορείς να έχεις ρεαλιστικές ελπίδες για... αγωνιστικά «θαύματα».

Ούτε βέβαια ο υψηλός προϋπολογισμός σου εξασφαλίζει επιτυχίες και τίτλους, αλλά σου επιτρέπει, αφού δεις τα λάθη σου, με περισσότερη άνεση να κινηθείς στο μεταγραφικό παζάρι για να τα διορθώσεις. Και ακόμα κι αν αποτύχεις μια, δυο, τρεις φορές, ε δεν γίνεται συνέχεια να τα κάνεις μαντάρα. Κάποια στιγμή θα βρεις την κατάλληλη φόρμουλα που θα σε ανεβάσει επίπεδο και θα σε οδηγήσει στο μονοπάτι των επιτυχιών... Ο Άρης για παράδειγμα το πέτυχε με την πρώτη, ενώ η Πάφος χρειάστηκε κάποια χρόνια...

Αν πάει χαμένη και η φετινή χρονιά για την ΑΕΛ, θα συμπληρώσει τέσσερις σερί σεζόν στο Β' γκρουπ, τέσσερις σερί χρονιές χωρίς ουσιαστικούς στόχους, χωρίς κίνητρα, με τον κόσμο ξενερωμένο σε... επικίνδυνο βαθμό. Γι΄ αυτό λοιπόν θα πρέπει άπαντες στη διοίκηση της ιστορικής Λεμεσιανής ομάδας να κοιταχτούν στα μάτια και να αποφασίσουν τι ΑΕΛ θέλουν και αν αυτή η ΑΕΛ τους ικανοποιεί, γιατί αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμη.

Είναι καλά και... πιασάρικα τα «μια ζωή μαζί», «δεν ξενερωνούμε ποτέ», «ΑΕΛ στις νίκες ΑΕΛάρα στις ήττες» και μπλα μπλα μπλα, αλλά ο περήφανος κόσμος της Αθλητικής Ένωσης Λεμεσού δεν είναι από... γρανίτη. Και ξενερώνει και λυγίζει. Και αυτό θα φανεί και στην κερκίδα. Δεν μπορεί να βλέπει την ομάδα του μόνιμο κομπάρσο, να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι, να μην μπορεί να κερδίσει ντέρμπι, να βγαίνει εκτός στόχων πριν φάει... μελομακάρονα και να παρακαλά να έχει εύκολες κληρώσεις στο κύπελλο (που δεν τις έχει ειδικά τα τελευταία χρόνια), μπας και γίνει εκεί τουλάχιστον κάνα «θαύμα».

BEST OF THEMASPORTS