Ρίο Φέρντιναντ: Ένα γράμμα στο νεότερο εαυτό μου

Ρίο Γκάβιν Φέρντιναντ, 7 Νοεμβρίου 1978.

Ακολουθήστε μας στο Google news

 

Αγαπητέ 12χρονε Ρίο,

Συνέχισε να περπατάς.

Κράτα το κεφάλι κάτω.

Κι απλά συνέχισε να περπατάς.

Το γήπεδο είναι απλά η άλλη πλευρά του δρόμου. Μόλις 90 μέτρα μακριά. Όχι μακρύτερα. Απλά πρέπει να περάσεις μέσα από τον καταυλισμό των τσιγγάνων. Οι άνθρωποι θα σου φωνάζουν. Θα σου λένε μ***κίες όταν περνάς από κει. Ξέρεις πως είναι αυτοί οι καταυλισμοί. Είναι ζόρικοι. Είναι επικίνδυνοι και γεμάτοι σκυλιά. Ξέρω πως μισείς τα σκυλιά.

Απλά κράτα το κεφάλι κάτω και συνέχισε να περπατάς.

Ο Γκάβιν, ο καλύτερός σου φίλος άκουσε γι’ αυτό το πάρκο-κι ακόμα πιο σημαντικό, άκουσε για τους τύπους που παίζουν εκεί.

«Πρέπει να είναι απίστευτοι», λέει ο Γκάβιν.

Κι όταν φτάσεις τελικά στην τρύπα στον αλυσιδωτό φράχτη, τραβάς πίσω το κοφτερό σύρμα και σκαρφαλώνεις για να μπεις στο γήπεδο στο Burgess Park, θα αξίζει τον κόπο, φιλαράκι.

Αλλά δε θα καταφέρεις να παίξεις αμέσως. Θα πρέπει να αποδείξεις την αξία σου. 25-30 τύποι είναι ήδη εκεί και δεν ενδιαφέρονται να βάλουν κάτι κοκκαλιάρικα αγόρια στο γήπεδο μαζί τους. Αυτοί είναι μεγάλοι, ώριμοι άντρες. Οπότε, σημασία έχει ποιος είναι ο πιο επιθετικός, ποιος κάνει τον πιο πολύ θόρυβο. Και τώρα, αυτός δε θα είσαι εσύ.

Αλλά συνέχισε να πηγαίνεις. Κάθε βδομάδα, απλά πήγαινε. Ακόμα κι αν κάθεσαι απλά στην άκρη. Ακόμα κι αν απλά κλωτσάς τη μπάλα με το Γκάβιν. Χρειάζεται απλά να σε προσέξουν μια φορά. Και μια μέρα, θα το κάνουν.

«Ε! Μικρέ!» θα σου φωνάξει ένας από τους τύπους. «Θες να παίξεις ποδόσφαιρο;»

Και θα παίξεις ποδόσφαιρο. Και θα παίξεις εναντίον πραγματικών ανδρών. Αυτοί είναι μεγαλόσωμοι Αφρικανοί- Νιγηριανοί, Γκανέζοι- γρήγοροι και δυνατοί τύποι. Και θα σε τσακίσουν στις κλωτσιές. Αν κρατήσεις πολύ τη μπάλα -μπάμ!- θα σε πετάξουν κάτω χωρίς καν να το σκεφτούν.

Μην κλάψεις. Μη δείξεις συναίσθημα. Μην πεις τίποτα. Θες να τρελαθείς, αλλά δεν είναι σαν να παίζεις ενάντια σε ένα φίλο σου, όπου μπορείς να πετάξεις ένα «Τι κάνεις ρε;». Εδώ έχεις να κάνεις με μεγαλόσωμους τύπους και όλους τους φίλους τους, οπότε συγκρατήσου.

Θα σου κάνουν τάκλιν και θα βρεθείς στο έδαφος. Θα σκεφτείς μόνος σου: «Φίλε, δεν ξέρω αν πρέπει να είμαι εδώ».

Αλλά άκουσέ με, Ρίο. Όταν γίνει αυτό, θέλω να κάνεις δύο πράγματα.

Σήκω.

Μετά, κοίτα τους στα ίσια και πες «ξαναδώστε μου τη μπάλα».

Μάθε και δούλεψε.

Επειδή αυτές είναι οι στιγμές που θα σε κάνουν καλύτερο. Όχι τα νεανικά παιχνίδια πρωταθλήματος, όπου είσαι το πιο γρήγορο αγόρι στο γήπεδο. Αυτά είναι ωραία και καλά, αλλά δε θα κάνουν και πολλά σε σένα. Είναι απλά κυριλέ, μ***κίες για τσάι. Οπότε, όταν γυρνάς σπίτι από αυτά τα ματς, μην αφήσεις καν την ποδοσφαιρική τσάντα σου στην άκρη. Πάρ’ την, πάρε και τα άθλια παπούτσια σου που πήρες από δεύτερο χέρι, πάρε τον Γκάβιν και πήγαινε στο Burgess Park.

(Μην πεις στη μαμά που πας, γιατί θα τρελαθεί φίλε. Πρέπει να το σκάσεις)

Τσέκαρε τον εαυτό σου. Πίεσε τον εαυτό σου.

Τίποτα δε θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα από τη μέρα που θα φεύγεις και θα τους ακούς να λένε «Είναι καλός αυτός ε; Ξέρει να παίζει».

 

Αυτές οι Κυριακές, που απλά παίζεις, θα σου δώσουν τόσο πολλή ικανοποίηση. Στο λέω, δε θα υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτά τα τρίωρα που είσαι εκεί. Απλά ένα κοκκαλιάρικο αγόρι, να αποδεικνύεις την αξία σου σε αυτούς τους ώριμους άντρες.

Κάθε βδομάδα είναι σα να μπαίνεις στη φωλιά ενός λιονταριού φίλε. Είναι η περιοχή τους. Αυτοί τη δημιούργησαν. Παίζουν τη δική τους μουσική, με όλα τα αυτοκίνητά τους παρκαρισμένα τριγύρω κυκλικά – παλιά Escort και τέτοιες μ***κίες, δεν είναι σαράβαλα ούτε Μερσέντες.

Αλλά θα το πω ξανά, αυτό είναι το σημείο που θα μάθεις πώς να γίνεις ποδοσφαιριστής. Θα δουλέψεις διαφορετικά κομμάτια του παζλ. Επειδή δεν είσαι ούτε ψηλότερος, ούτε ταχύτερος από αυτούς τους τύπους. Αυτοί οι τύποι είναι κτήνη φίλε, αγνά κτήνη. Τι θα κάνεις;

Λοιπόν, θα το βρεις.

Θα πρέπει να πασάρω και μετά να τρέξω.

Πρέπει να τον φέρω κοντά μου και να παίξω ή να βγάλω ικανότητα.

Απλά μην κρατάς τη μπάλα. Σε άλλη περίπτωση θα έχεις 20 Αφρικανούς να σου φωνάζουν:

«Δώσε πάσα! Δώσε πάσα!»

Γ***μένη κόλαση, φίλε, θα επιμείνουν για τις πάσες. Κάποιοι φίλοι σου θα φάνε και κλωτσιές επειδή δεν έδιναν αρκετές πάσες.

«Ο φίλος σου είναι χάλια», θα σου πούνε. «Γιατί τον φέρνεις μαζί σου;».

Και έχουν δίκιο. Δεν είναι ώρα τώρα για να παίζεις με φίλους. Το ξέρεις αυτό.

Ξέρεις ότι αυτό θα σε κάνει καλύτερο. Θα δημιουργήσει ένα μέταλλο μέσα σου. Όχι μόνο μέσα, αλλά και έξω από το γήπεδο. Ξέρεις τι πρέπει να θυσιάσεις, ότι δε μπορείς να κάθεσαι σπίτι με τη μαμά μετά τα παιχνίδια πρωταθλήματος.

Ξέρεις ότι πρέπει να φύγεις ξανά για να γίνεις κανονικός ποδοσφαιριστής.

Το ποδόσφαιρο είναι ο μόνος τρόπος να βγεις από αυτό το μέρος. Όλο τον αρνητισμό, τις συμμορίες, τους πυροβολισμούς, τα μαχαιρώματα κι όλες αυτές τις μαλακίες. Είναι μια τρελή περιοχή το Peckham. Εννοώ είναι σπίτι. Καλοί φίλοι. Καλές αναμνήσεις. Θα σε κάνει αυτό που είσαι. Αλλά θα σε κάνει να θες παραπάνω. Θα θες το καλύτερο για σένα, τη μαμά, το μπαμπά και τα μικρά αδέρφια σου.

Χρησιμοποίησε το ποδόσφαιρο για να τους βγάλεις από κει. Όταν υπογράψεις το πρώτο σου συμβόλαιο και φτάσεις στην ακαδημία της Γουέστ Χαμ, να ξέρεις γιατί το κάνεις. Αγαπάς το ποδόσφαιρο, φυσικά. Αλλά πάντα να θυμάσαι τι μπορεί να κάνει για σένα και την οικογένειά σου.

Και ό, τι κι αν κάνεις, μην αργήσεις πολύ στην προπόνηση μετά το σχολείο.

Έχεις μόνο 20 λεπτά.

Είκοσι λεπτά για να πεις βλακείες με τους φίλους σου. Είκοσι λεπτά να μιλήσεις σε γκόμενες. Αλλά μετά απ’ αυτό, πάρε το τρένο. Και μετά το λεωφορείο. Και μετά το μετρό. Και μετά άλλο τρένο. Και άλλο λεωφορείο.

 

Θα υπάρξουν πολλά παιδιά στην ακαδημία της Γουέστ Χαμ, κάποιοι καλύτεροι από σένα, αλλά δε θα έχουν την πειθαρχία σου, δε θα εμφανίζονται. Δε θα τα καταφέρουν. Οπότε για τώρα, μείνε προσγειωμένος, μείνε αποφασισμένος.

Γιατί όταν επιτέλους φτάσεις στην πρώτη ομάδα της Γουεστ Χαμ, θα έχει πλάκα.

Ίσως λίγη παραπάνω πλάκα από ότι πρέπει.

Το Λονδίνο είναι μια μεγάλη πόλη και έχεις φίλους εκεί. Είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής τώρα, οπότε υπάρχουν πάρτυ, εγκαίνια, ότι μπορείς να επιθυμήσεις είναι στα χέρια σου. Είσαι σαν παιδί σε ζαχαροπλαστείο.

Στα 18 μικρέ, θα χάσεις αυτή την πειθαρχία. Θα έχεις μπλεξίματα. Θα κάνεις λάθη. Θα είσαι απλά αυτό που είσαι ή αυτό που περιμένουν οι άνθρωποι από σένα. Ένα αγόρι από το Peckham.

Και θα σου κοστίσει. Ειδικά τη θέση στην Εθνική του Euro το 2000. Μια θέση που εύκολα θα μπορούσες να έχεις. Έχεις κάνει όλη αυτή τη δουλειά και σου ξεγλιστράει.

Στοιχηματίζω πως περιμένεις να σου πω να μην κολλάς, να μείνεις μακριά από όλες αυτές τις μ***κίες. Λοιπόν, δε θα το κάνω. Επειδή το ζήτημα είναι πως θα σε βοηθήσουν μακροπρόθεσμα. Χρειάζεσαι αυτή την ταπείνωση. Πρέπει να ρίξεις λίγο την περηφάνια σου. Κι όταν έρθει η ώρα μερικά χρόνια αργότερα και λάβεις μια κλήση από την Τσέλσι που δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον, πρέπει να κάνεις κάτι που μάλλον θα ακουστεί τρελό.

 

Πρέπει να φύγεις από το Λονδίνο.

Και πρέπει να υπογράψεις στη Λιντς.

Ξέρω, αλλά αυτή τη στιγμή δε μετράνε τα λεφτά ή τους τίτλους. Δε μετράνε με το στάτους σου ή τα κλαμπ. Αυτό που μετράει είναι να φύγεις από το Λονδίνο. Να αποστασιοποιηθείς από όλο αυτό. Να πας κάπου που να συγκεντρωθείς στο επάγγελμα του ποδοσφαιριστή. Να πας κάπου που δεν είναι Λονδίνο.

Στην πραγματικότητα, έχει να κάνει με το να γίνεις επαγγελματίας. Και στη Λιντς φίλε, θα γίνεις.

Θα είσαι πάντα παιδί του Λονδίνου, αλλά το Λιντς θα είναι ένα ιδιαίτερο μέρος για σένα. Είναι μια πόλη με μόνο μια ομάδα. Και αυτό πραγματικά θα έχει σημασία. Είναι μια μοναδική ευθύνη και είναι η μοναδική φορά που θα έχεις μια τέτοια εμπειρία. Ακόμα πιο σημαντικό, θα ξαναβρείς την πειθαρχία σου. Σε δυο χρόνια θα έχεις γίνει αρχηγός και θα έχεις βοηθήσει την ομάδα να βρεθεί στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ.

Το να παίξεις για τη Λιντς θα είναι η καλύτερη απόφαση που θα πάρεις ποτέ.

 

Και επιτέλους θα κερδίσεις τη θέση σου στο ρόστερ ενός Μουντιάλ. Αυτό θα συμβεί το 2002 και ειλικρινά, δε θα μπορούσε να συμβεί χωρίς τη Λιντς. Θα γίνεις ηγέτης και θα μάθεις.

Πως θα το μάθεις ότι είσαι ηγέτης; Θα το μάθεις όταν αρχίσεις να τρελαίνεις τον Νίκι Μπατ.

«Ρίο! Βγάλε το σκασμό! Το μόνο που μπορώ να ακούσω είναι οι φωνές σου!»

Και τότε θα καταλάβεις.

Ναι, ξέρω τι κάνω.

Για χρόνια, οι προπονητές σου έλεγαν ότι πρέπει να μιλάς περισσότερο, ότι εσύ είσαι αυτός που οδηγεί την ομάδα. Στο Μουντιάλ είναι σαν κάτι να άλλαξε και πλέον καταλαβαίνεις. Θα αποκτήσεις αυτοπεποίθηση και θα ξέρεις ποιος είναι ο ρόλος σου εκεί έξω και ποιοι οι ρόλοι αυτών γύρω σου. Ξέρεις τι κάνει ένας δεξιός μπακ για να κάνει τη δουλειά σου πιο εύκολη. Ξέρεις τη δουλειά ενός μέσου για να γίνει η ομάδα πιο αποτελεσματική. Γνώση του παιχνιδιού. Ωριμότητα. Και θα βρεις τη φωνή σου μέσα στο γήπεδο.

«Πιο αριστερά!»

«Πέσε πέντε»

«Ε! Κυνήγα τις γ***μένες πιθανότητές σου!»

Αλλά θα μάθεις κι άλλο ένα μάθημα.

Έκανες πολύ καλή δουλειά στο να κρατάς τα συναισθήματα έξω από το παιχνίδι σου. Αυτό το έμαθες από τους τύπους στο Burgess Park. Αν μπορούσες μόνο να τους πεις τι επίδραση είχαν πάνω σου…

Αλλά κι αυτό θα σου ξεφύγει.

Όταν θα παραταχθείς στην τελική γραμμή με τη στολή της Αγγλίας για τον προημιτελικό με τη Βραζιλία, θα βράζεις από συναίσθημα. Θα κοιτάξεις απέναντι και θα δεις… Απλά γ***μένοι θρύλοι, φίλε. Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο. Θα κοιτάξεις τις κερκίδες και θα δεις τη μαμά σου, το μπαμπά σου, την κοπέλα σου, τους φίλους και την οικογένειά σου.

Και τότε θα ξεκινήσει ο εθνικός ύμνος.

Θυμάσαι εκείνο το σκληρό παιδί από το Peckham που δεν έκλαιγε ποτέ;

Θα αρχίσει να κλαίει και να σπαρταράει εκείνη τη στιγμή. Και θα σε πάρει από κάτω. Δε θα έχεις ουσιαστική συμμετοχή στον αγώνα ούτως ή άλλως. Πριν καν ξεκινήσει, θα έχεις ήδη βγει εκτός. Εκτός από εκεί που θα έπρεπε να είσαι. Συγκεντρωμένος στο παιχνίδι.

Η Αγγλία θα χάσει 2-1.

Όταν βγεις από το γήπεδο, θα πεις στον εαυτό σου κάτι που θα αλλάξει το υπόλοιπο της καριέρας σου.

Από σήμερα, ποτέ ξανά δε θα διασκεδάσω ή γενικώς θα νιώσω οποιοδήποτε από τα συναισθήματα του παιχνιδιού.

Είναι κάτι δύσκολο, αλλά η συνειδητοποίηση έχει τέλειο τάιμινγκ. Επειδή μια ομάδα θα έρθει για σένα μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο, μια ομάδα που θα χρειάζεται αυτό τον τρόπο σκέψης.

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Και είσαι έτοιμος γι’ αυτή την πρόκληση. Επειδή μετά από αυτό το καλοκαίρι, θα είναι καιρός για κάτι άλλο. Για την ανάγκη της νίκης. Αυτή θα σε καθοδηγεί από δω και πέρα. Το κυνήγι τροπαίων.

Δε θα έχει να κάνει με το να διασκεδάζεις το ποδόσφαιρο. Δεν έχει να κάνει πια με τη διασκέδαση. Όχι. Αυτή τη φορά, ευχαριστήσου τη δουλειά. Ευχαριστήσου το μόχθο. Ευχαριστήσου τον ανταγωνισμό.

Και κέρδισε.

Με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, θα κερδίζεις.

Γιατί; Διότι θα παίζεις με παίκτες που είναι όπως έμαθες κι εσύ να είσαι. Παίκτες που δεν παρασύρονται από την προσοχή, τη φασαρία, το δράμα. Παίκτες που κάθονται στα αποδυτήρια, ακόμα και μετά από μια μεγάλη νίκη και λένε, «Σκληρή δουλειά φίλε. Τρεις πόντοι. Ωραία, ποιους έχουμε την άλλη βδομάδα; Και ποιόν έχουν σέντερ φορ;»

Αυτή είναι η νοοτροπία πάντοτε στο Ολντ Τράφορντ. Γκιγκς, Σκόουλς, Μπέκαμ, Ρονάλντο, Ρούνεϊ.

Στον επόμενο.

Θα έχεις κάτσει μαζί με τα παιδιά της Γιουνάιτεντ στα καμπ της Εθνικής πριν πας στην ομάδα. Και θα βλέπεις αυτούς και τι έχουν κάνει.

Γαμώτο φίλε, αυτός έχει μετάλλια. Κι εγώ δεν έχω τίποτα.

Θα νιώσεις ότι η πείνα σου φτιάχτηκε για το Όλντ Τράφορντ. Να είσαι σαν σφουγγάρι και να τα απορροφήσεις όλα. Την πρώτη σου μέρα, πήγαινε στα αποδυτήρια και κοίτα τριγύρω.

Αυτός έχει 3 τίτλους Πρέμιερ  Λιγκ.

Αυτός 4.

Αυτός 5.

Αυτός 2.

Πρέπει να πιάσω δουλειά. Τώρα.

Δες τους τύπους που παίζεις μαζί τώρα. Επειδή θα σε κοιτούν κι αυτοί, περιμένοντας να κάνεις το βήμα παραπάνω.

Σε μια από τις πρώτες προπονήσεις σου με τη Γιουνάιτεντ, η μπάλα θα έρθει σε σένα. Θα τη δώσεις στον δεξιό μπακ καμμιά 10 μέτρα δίπλα στην πλευρά σου. Και τότε θα ακούσεις τον Ρόι Κιν.

«Τι κάνεις ρε; Εδώ είναι Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ!», θα σου ουρλιάξει. «Πάρε ρίσκα! Δώσε μπροστά τη μπάλα!».

Για τις επόμενες βδομάδες θα περπατάς σκεφτόμενος: «Γιατί ωρύεται; Είναι τρελός!».

Αλλά αυτό είναι το μυστικό. Έτσι κερδίζεις με συνέπεια. Με το να παίρνεις ρίσκα. Όχι μόνο οι επιθετικοί, αλλά και οι κεντρικοί χαφ, οι σέντερ μπακ, όλοι πρέπει να δημιουργούν. Οπότε πάρε τα ρίσκα, ανέβασε τη μπάλα στις γραμμές.

Θα μάθεις να δουλεύεις σκληρά. Θα είναι όπως απέναντι στους τύπους στο Burgess. Μόνο που δεν είσαι πια το κοκκαλιάρικο αγόρι.

Στη Γιουνάιτεντ, θα μάθεις από τους καλύτερους. Και υπάρχουν στάνταρ εδώ. Δεν πρόκειται να πας εκεί και να τρυπώσεις μέσα. Αν ο Κιν κι ο Γκιγκς κάθονται 20 λεπτά παραπάνω στην προπόνηση, τότε εσύ, χωρίς ούτε ένα μετάλλιο, πρέπει να είσαι εκεί έξω παραπάνω. Και να βγαίνεις νωρίτερα από αυτούς. Αυτή είναι η παράδοση στη Γιουνάνιτεντ. Και θα αποδώσει.

Αυτός ο πρώτος τίτλος της Πρέμιερ Λιγκ όμως; Μοιάζει σαν το βουνό Έβερεστ, φίλε. Θα είναι μια μακρά, σκληρή και δύσκολη χρονιά. Οι τραυματισμοί, τα ταξίδια.

Αλλά γι’ αυτό ήρθες στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κι όπως συμβαίνει, εσύ και τα παιδιά ήδη κοιτάτε το επόμενο.

Όταν κερδίζεις το Λιγκ Καπ, όλο το γήπεδο παραληρεί. Θα γυρίσεις πίσω στα αποδυτήρια και το κλίμα εκεί μέσα ήταν λες και μόλις έφερες μια ισοπαλία στην Πρέμιερ Λιγκ. Ο πιο απομονωμένος θα είναι το τρόπαιο μέσα στα αποδυτήρια. Απλά θα στέκεται στη γωνία. Κανείς δε το βγάζει φωτογραφίες ή κάτι τέτοιο. Όλοι είστε ήσυχοι και συνεχίζετε σαν να ήταν ένας κανονικός αγώνας.

Καθόλου συναίσθημα.

Κάποιοι άλλοι θα έρθουν στην ομάδα και θα νομίσουν ότι είναι παράξενο. Αλλά αυτό είναι που θα σας κάνει πετυχημένους μάγκες. Όχι οι γ***μένες παρελάσεις που όλοι κάνουν πλέον. Μα παρελάσεις; Παρελάσεις;

Δεν παίζεις για τη γ***μένη παρέλαση φίλε.

Δεν παίζεις για να γράψουν οι εφημερίδες πόσο καλός είσαι.

Παίζεις για τα τρόπαια.

Οπότε παίξε για το μεγάλο. Για το Τσάμπιονς Λιγκ. Το παραδέχομαι, θα έρθει κάποια στιγμή που θα νομίσεις ότι αυτό απλά δεν πρόκειται να συμβεί. Να μένεις έξω στα ημιτελικά και με τη Λιντς και με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ίσως απλά δεν είναι γραφτό, θα σκεφτείς.

 

Αλλά το θέμα είναι πως το ρόστερ του 2008 θα είναι ασταμάτητο. Σε νοοτροπία. Σε φυσική κατάσταση. Ρούνεϊ, Τέβεζ, Ρονάλντο μπροστά. Σκόουλς και Κάρικ στο κέντρο. Τον Βίντιτς στην άμυνα. Τον Βαν Ντερ Σαρ τερματοφύλακα. Θα ξέρεις πώς να διαλέξεις και να ρίξεις τις γροθιές σου απέναντι στις κορυφαίες ομάδες. Θα είναι μια ολοκληρωτική κεραυνοβόλα επίθεση απέναντι στις μικρομεσαίες.

Και αυτό που θα πρέπει να κάνεις είναι να δώσεις στα παιδιά την ευκαιρία να σκοράρουν. Να γίνει η βάση τους. Να είσαι ο αρχηγός που εργάστηκες σκληρά για να γίνεις.

Θα ξέρεις πώς να κερδίσεις τη Μπαρτσελόνα. Θα ξέρεις πώς να κερδίσεις την Τσέλσι. Θα ξέρεις πώς να κερδίσεις.

Και θα κερδίσεις φιλαράκι. Θα κερδίσεις το Τσάμπιονς Λιγκ.

Μετά το ματς, θα είσαι στη βάση της σκάλας και ο Σερ Μπόμπι Τσάρλτον θα έρθει σε σένα. Θρύλος.

«Δε το κάνανε πολλοί αυτό», θα σου πει. «Είσαι μόλις ο τρίτος αρχηγός που σηκώνει αυτό το τρόπαιο εδώ. Τι επίτευγμα. Να επιβεβαιώσεις ότι τα παιδιά θα το καταλάβουν. Και βγες έξω και ξανακάντο!».

Αμέσως μετά, όταν πας στα αποδυτήρια, θα πας γραμμή στον προπονητή.

«Ποιόν θα αγοράσουμε; Ποιόν θα αγοράσουμε του χρόνου; Πρέπει να πάρουμε κάποιον. Χρειαζόμαστε μερικούς παίκτες, πρέπει να σιγουρέψουμε ότι θα συνεχίσουμε τώρα. Μπορούμε να το κερδίσουμε ξανά του χρόνου»

«Ρίο, έλεος, απόλαυσε το πάρτι ρε άνθρωπε»

«Θα το απολαύσω όταν μου πεις ότι θα πάρουμε κι άλλους παίκτες, σε παρακαλώ»

Γι’ αυτό ήρθες στη Γιουνάιτεντ. Ήταν όλα για τα τρόπαια. Όχι συναισθήματα, μόνο νίκες.

Αλλά Ρίο, έχει δίκαιο.

Οπότε δώσε στον εαυτό σου αυτή τη στιγμή. Μόνο αυτή τη φορά. Άσε τη μεγαλοσύνη της στιγμής να σε χτυπήσει. Μόνο για μια στιγμή. Οι καλύτεροι στην Ευρώπη.

 

Και από όλα τα ματς που θα παίξεις, αν υπήρχε ένα πράγμα που θα μπορούσες να κάνεις, μόνο ένα που θα μπορούσες να αλλάξεις, πες στο αφεντικό να βάλει Ρούνεϊ και Ρονάλντο στον ημιτελικό του Κυπέλλου με την Έβερτον. Υπάρχει ένας ημιτελικός ή κάτι τέτοιο που έρχεται και θέλει να σιγουρέψει ότι όλοι θα ξεκουραστούν. Οπότε ανακατεύει την τράπουλα για να τους κρατήσει όλους υγιείς. Το καταλαβαίνω.

Αλλά ξέρω. Ξέρω ότι αν έπαιζαν, θα είχαμε ακόμα ένα κύπελλο στο Όλντ Τράφορντ. Οπότε πες το στον προπονητή. Το Κύπελλο Αγγλίας θα είναι το μόνο τρόπαιο που θα σου διαφύγει στην καριέρα σου. Και κοιτώντας πίσω, αυτή θα ήταν η καλύτερη ευκαιρία να το πάρεις.

Οπότε πες του το. Πες του το ή θα σε τρώει για πάντα.

Επιτυχία, φίλε, μόνο γι’ αυτό νοιάζεσαι, όταν μιλάμε για την καριέρα σου.

 

Τελικά, θα το καταπιείς. Θα έχεις την ευκαιρία να κοιτάξεις γύρω σου και να πεις, «αυτό είναι ηλίθιο, πως συνέβη όλο αυτό;»

Θα είσαι χαρούμενος και θα είσαι έτοιμος να τελειώσεις. Είσαι απλά ένα παιδί τώρα, φαίνεται πως δε θα συμβεί ποτέ, αλλά κάποτε, το σώμα σου θα καταρρεύσει.

Άκουσέ το.

Μη ντροπιάσεις τον εαυτό σου. Όταν βγαίνεις στο γήπεδο, χωρίς να ακουμπάς μπάλα, να ξέρεις ότι είναι ώρα να σταματήσεις να κολλάς. Πιτσιρικάδες θα αρχίσουν να έρχονται να σε αντιμετωπίσουν. Μικρά τσογλάνια, φίλε.

Πριν πέντε, έξι χρόνια, δε θα με κοιτούσες καν.

Θα έδινες τη μπάλα σε κάποιον άλλο.

Βασικά δε θα έπαιζες καν στο δικό μου σημείο του γηπέδου.

Ρίο, φίλε, αυτή είναι η ώρα. Θα υπάρξουν άλλες προσφορές, προσφορές να παίξεις στις ΗΠΑ. Θα σκεφτείς πως ίσως μπορείς να πάρεις πίσω για μια τελευταία φορά αυτή την αίσθηση της νίκης. Ίσως αν πιέσεις πολύ τον εαυτό σου. Ίσως αν πας πίσω στη Γιουνάιτεντ, αναρωτιέσαι…

Μην αναρωτιέσαι. Φύγε μακριά. 

Θέλεις η τελευταία ανάμνηση να είναι να κυνηγάς ένα γ***μένο 18χρονο πάνω-κάτω στο γήπεδο; Για κανένα λόγο φίλε. Πρέπει να το αφήσεις. Κάντο για σένα, κάντο για τα νεότερα παιδιά που έρχονται από πίσω. Είναι σειρά τους τώρα.

 

Αλλά πριν το κάνεις, κάνε ένα πράγμα για μένα. Μετά το τελευταίο σου ματς, μείνε στα αποδυτήρια λίγο περισσότερο. Επειδή αυτό θα σου λείψει περισσότερο. Να κάθεσαι εκεί με τα παιδιά, μετά την ικανοποίηση της νίκης και να ρωτάς «Ποιος είναι ο επόμενος;». Αυτή η στιγμή, η αίσθηση, είναι που θα θέλεις πίσω πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο.

Κάτσε εκεί και σκέψου τα όλα, επειδή είναι τρελό. Είμαστε από το Peckham φίλε, όλα αυτά δεν μπορούσαν να συμβούν.

Αλλά συνέβησαν. Τα πήγες καλά.

Αλλά για τώρα, απλά κράτα το κεφάλι κάτω και συνέχισε να περπατάς.

Ρίο.

ΣτΜ: Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το Μάιο του 2017 στην Player's Tribune. Η μετάφραση αποτελεί μια προσπάθεια όσο το δυνατόν πιστότερης απόδοσης της ιδιαίτερης αργκό που χρησιμοποιεί ο παλαίμαχος Λονδρέζος στόπερ.

premierleaguefans.gr

 

BEST OF THEMASPORTS