Το σηκωμένο φρύδι του Αντσελότι…

Γιατί πολύ απλά τα τελευταία χρόνια μια τρίτη δύναμη φρόντισε να κάνει σαφές ότι δεν υπάρχει κάποιο θέμα. Για άλλους outsider, για άλλους κάτι απλά συγκυριακό. Όμως αυτή τη στιγμή το Νο1 στον κόσμο είναι ο Κάρλο Αντσελότι και η θέση του στο Πάνθεον των προπονητών είναι δεδομένη για εκατοντάδες χρόνια. 

Μπορεί κάποιος να διαφωνεί όσο θέλει, για όποιον λόγο θέλει. Όμως ευτυχώς φιλαράκια μου, στο ποδόσφαιρο υπάρχουν facts, αντικειμενικά γεγονότα, τίτλοι, data, metrics, όπως λέγαμε από παλιά στο χωριό. Ίσως κάποιος να θέλει να βλέπει τρεις παίκτες να αλλάζουν άπειρες πάσες μακριά από την περιοχή και να λέει ‘αυτό είναι το ποδόσφαιρο’, άλλος να είναι άρρωστος με την αμυντική τακτική και να φτιάχνεται με τα απροσπέλαστα λεωφορεία. Αμφότεροι μπορούν να αφήσουν κάτω τα μικρόφωνα και να υποκλιθούν στον Don Carlo.

Τρεις δεκαετίες στο top-level, επιτεύγματα που κάποιος δεν θα μπορούσε καν να διανοηθεί. Μοναδικός με τίτλο πρωταθλητή και στις 5 μεγάλες λίγκες της Ευρώπης, μοναδικός με 6 τελικούς Champions League, μοναδικός που έχει πιάσει στα χέρια του 4 φορές το βαρύ ασημικό, μοναδικός με 203 ματς στην κορυφαία διοργάνωση. Αν κάποιος σπεύσει να πει κάτι για τη διαιτησία, εδώ είμαστε να του θυμίσουμε τo σκανδαλωδώς ακυρωμένo γκολ του Αντρέι Σεβτσένκο το 2006, στον ημιτελικό της Μίλαν με την Μπαρτσελόνα στο Camp Nou.

 

Πολλές φορές ο Αντσελότι περιγράφεται ως απλά ένας διαχειριστής ενός σπουδαίου υλικού και όχι κάποιος που έχει την τακτική γνώση του αθλήματος, όμως αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε βαρεθεί να ακούμε για Innovator, για Special One, γι’ αυτόν τον μοναδικό τύπο με το Gegenpressing, όμως ο Αντσελότι δεν σηκώνει ούτε το φρύδι του για όλα αυτά, είναι εντελώς χαλαρός τύπος, όπως ακριβώς και με τους παίκτες του.

Έμαθε υπό τις οδηγίες του Αρίγκο Σάκι, ως μέσος στη μυθική Μίλαν των ‘90s και στη συνέχεια έγινε βοηθός του στην Εθνική Ιταλίας πριν ξεκινήσει τη δική του πορεία προς την κορυφή. Σε αυτή την απίστευτη διαδρομή έκανε τόσα τρικ προσπαθώντας πάντα να παίρνει το maximum από τα βαριά χαρτιά του.

Στην Γιουβέντους, βρήκε τρόπο να «κουμπώσει» στο σύστημά του τον Ζιντάν, στην Μίλαν ένα κάρο ποιοτικούς μέσους παίζοντας το περιβόητο Χριστουγεννιάτικο Δέντρο, ενώ αντιμετώπισε και την εμμονή του Μπερλουσκόνι που ήθελε να βλέπει δύο επιθετικούς λέγοντας στον Κακά να παίζει πιο μπροστά στα πρώτα δέκα λεπτά των αγώνων. Πλακίτσα. Στην Τσέλσι 4-4-2 με Ντρογκμπά-Ανελκά, στην Παρί όλο το game γύρω από τον Ζλάταν, στην πρώτη θητεία στην Ρεάλ για να τους χωρέσει όλους μετέτρεψε σε box-to-box μέσο τον Άνχελ Ντι Μαρία.

Ένας τύπος που πάντα αξιοποιούσε ό,τι καλύτερο είχε. Που αποφάσιζε πως θα παίξει με βάση το υλικό που είχε στα χέρια του. Μακριά από εμμονές, μακριά από την ανάγκη να περάσει οπωσδήποτε τη δική του ‘φιλοσοφία’. Κάποιος που δεν θέλει να είναι ο ίδιος το επίκεντρο, κάποιος που προσαρμόζεται σε αυτό που βρίσκει και δίνει ελευθερία. «Το παιχνίδι ανήκει στους παίκτες».

Όταν η Μπάγερν έκρινε ότι η φουρνιά νεαρών προπονητών έχει περισσότερα να δώσει και τον απομάκρυνε, ο Carletto είπε ‘ναι’ σε ομάδες όπως Νάπολι και Έβερτον και πολλοί θεώρησαν ότι η καριέρα του έχει πάρει την κάτω βόλτα. Όχι ο Κλοπ, που έχασε ουκ ολίγες φορές στην Αγγλία και στο Champions League από αυτές τις δύο. Όχι ο Φλορεντίνο Πέρεθ, ο οποίος του εμπιστεύτηκε τη χρυσή γενιά των wonderkid galacticos και μάλλον χαμένος δεν βγήκε.

Πήρε το πρωτάθλημα το 2022 και το Champions League την ίδια χρονιά με εκείνη την απίστευτη σειρά από remontadas κόντρα σε Παρί Σεν Ζερμέν, Τσέλσι, Μάντσεστερ Σίτι πριν νικήσει και πάλι την Λίβερπουλ στον τελικό. Και μετά το περσινό break, φέτος επέστρεψε με μεγάλη άνεση στην κορυφή της Ισπανίας και απέχει 90 λεπτά από το 15ο Champions League της Βασίλισσας και 5ο δικό του, κάτι που ποτέ κανένας δεν έχει καταφέρει.

Αυτή τη σεζόν, χρειάστηκε να κάνει περισσότερα από μια απλή διαχείριση. «Έχασε» τον επί χρόνια σταθερό φορ, Καρίμ Μπενζεμά, του οποίου τη θέση στο ρόστερ πήρε ο 33χρονος, Χοσέλου, οπότε αναγκάστηκε στα πιο σημαντικά ματς να βρει μια πατέντα και το έκανε χρησιμοποιώντας ρόμβο μεταφέροντας τον Βινίσους σε ρόλο δεύτερου επιθετικού με όλο και περισσότερες κινήσεις φορ και μετατρέποντας τον Μπέλιγχαμ σε box-to-box μέσο.

Πέρα από την έλλειψη 9αριού κλάσης, ο Κάρλο αντιμετώπισε μια σειρά από σοβαρούς τραυματισμούς όπως ήταν αυτοί των Τιμπό Κουρτουά, Νταβίντ Αλάμπα, Έντερ Μιλιτάο. Ο Καμαβίνγκα αν και «δεν του αρέσει» πολλές φορές έπαιξε αριστερό μπακ, ενώ στον Τσουαμενί είδε χαρακτηριστικά ενός «στόπερ κλάσης» και στα 10 ματς που τον χρησιμοποίησε στο κέντρο της άμυνας, ο Γάλλος δεν επέτρεψε καμία ήττα. Είπαμε, σίγουρα κάτι περισσότερο από μια απλή διαχείριση.

Επόμενη δουλειά του Carletto είναι να επιβεβαιώσει τον τίτλο του φαβορί στο Wembley κόντρα σε μια ομάδα που είχε όλη την τύχη του κόσμου με το μέρος της για να βρεθεί στον τελικό και από το καλοκαίρι πιάνει το νέο project. Βασικά, ήδη το έχει δουλέψει στο μυαλό του ακόμα και όταν τον ρωτάνε, το αρνείται. 

«Δεν θέλω να μιλήσω τώρα για αυτό το θέμα» είπε πρόσφατα ο Ιταλός όταν τον ρώτησαν για τον Κιλιάν Μπαπέ, ο οποίος έχει ήδη αποχαιρετίσει την Παρί Σεν Ζερμέν. Επόμενη δουλειά του Αντσελότι είναι να χωρέσει τον Γάλλο superstar σε μια ομάδα που όχι μόνο είναι γεμάτη υπερπαίκτες σε κάθε θέση, αλλά και με προσωπικότητες που τις έχει κάνει να βάζουν τον εαυτό τους κάτω από την ομάδα.

Το «πρόβλημα» είναι ότι στον Μπαπέ αρέσει να ξεκινά στα αριστερά και να παίζει κοντά στην περιοχή όπως ακριβώς κάνει ο Βινίσιους.

Αλλά, Αντσελότι. 

menshouse.gr