Τέτοια σταθερότητα απλά την θαυμάζεις
Η Πάφος παίζει ασταμάτητα από το καλοκαίρι αλλά δεν την σταματάει κανείς
Ακολουθήστε μας στο Google news
Ο "Aυτοκράτορας", βαριά πληγωμένος από απανωτά χτυπήματα και τα δυσθεώρητα οικονομικά προβλήματα, εξέπεσε του θρόνου του μετά από εφτά χρόνια ιστορικών θριάμβων. Οι παίχτες του όμως είχαν ακόμα εγωισμό μέσα τους, ήθελαν να γλυκάνουν την πικρή γεύση της απώλειας των σκήπτρων.
Πολύ περισσότερο ο μεγάλος αρχηγός, αυτός που ήταν ο κύριος υπεύθυνος των εποχών της μαγείας. Πίστευε ακόμα σε αυτή την ομάδα, στο μέταλλο και την ψυχή της. Είχε σκοπό να παίξει ακόμα έναν τελικό, να κατακτήσει άλλο ένα τρόπαιο και την επόμενη χρονιά να βοηθήσει τον Άρη να επανέλθει στην κορυφή.
Στις 13 Μαΐου του 1992, σχεδόν δεκατρία χρόνια από την ημέρα που πάτησε το πόδι του στην πατρίδα των γονιών του, ο Νίκος Γκάλης αγωνίστηκε για τελευταία φορά με τη -μαύρη και όχι με την κίτρινη, λες και το σύμπαν γνώριζε τι θα ακολουθήσει και πενθούσε- φανέλα του θεού του πολέμου, στον τελικό Κυπέλλου με αντίπαλο την ΑΕΚ.
Ίσως αν ήξερε πως ήταν η τελευταία του παράσταση με τον αγαπημένο του Άρη, να φρόντιζε να πετύχει τη συνηθισμένη ταρίφα των 35+ πόντων αντί για τους 18 που όμως στάθηκαν αρκετοί για τη νίκη.
Με το σφύριγμα της λήξης ο Γκάνγκστερ βρέθηκε σε μία γνώριμη θέση για αυτόν, στους ώμους των φιλάθλων για τον γύρο του θριάμβου. Εκείνη τη στιγμή κανείς δεν το ήξερε αλλά ήταν το τέλος του κεφαλαίου Γκάλης για τον "Αυτοκράτορα", της ιδέας Άρης για τον Νίκο...
Αρης-ΑΕΚ 74-62 (ημ. 42-28)
Διαιτητές: Μάνος-Μπακάλης
Αρης (Ιωάννου): Λυπηρίδης 7(1), Γιαννάκης 14(1), Γκάλης 18(1), Σούμποτιτς 3(1), Τζόουνς 9, Μισούνοφ 17, Βουρτζούμης 2, Πετσάρσκι 4, Αγγελίδης, Μπαλτατζής.
ΑΕΚ (Νικητόπουλος): Γαλακτερός 13(1), Παταβούκας 10(1), Παπασαράντου 3, Κατσικάρης 11(3), Λανές 9, Αριδάς 2, Τζόρνταν 10, Κουντουράκης 4, Πιούκας, Μπάλκλεϊ», ανέφερε χαρακτηριστικά η ΚΑΕ Άρης.