Ακολουθήστε μας στο Google news
Αναλυτικά:
«Την πρώτη χρονιά πήραμε τρίτη θέση, δεν είχαμε Ευρώπη γιατί έπαιζαν οι πρώτοι δύο και ο κυπελλούχος. Αναλάβαμε την ομάδα κι έγιναν αλλαγές και στην Κύπρο με την Ευρωπαϊκή Ένωση, μέχρι τότε δικαιούμασταν πέντε ξένους. Άνοιξε ο δρόμος για να φέρουμε όσους παίχτες θέλουμε, φέραμε Κινκλάτζε, Βόουτερ, είχαμε Φρούσσο, Κατσαβάκη, Πουρσαϊτίδη, φτιάξαμε φοβερή ομάδα, απίστευτη, το 2004/05 πήραμε το πρωτάθλημα».
Σε έβαζες; «Όχι μόνο με έβαζα μέσα, βγήκα καλύτερος παίχτης της χρονιάς, έβαλα τρία γκολ στη Λευκωσία στον ΑΠΟΕΛ στο πιο σημαντικό παιχνίδι, ήμασταν +2 και παίζαμε εκτός έδρας».
Για το πώς είναι να είσαι παίχτης-προπονητής: «Μαρτύριο. Πρέπει να είσαι προπονητής, να είσαι παίχτης, μέσα στο γήπεδο να είσαι ο καλύτερος παίχτης για να μην δώσεις δικαίωμα σε κανέναν, ότι βάζει τον εαυτό του και δεν παίζει. Δεν κοιμάσαι μέρα-νύχτα, να σκεφτείς τι προπόνηση να κάνεις, να είσαι και εσύ, όλα αυτά, πολλά νεύρα».
Για το έπος της Τραπεζούντας: «Ευτυχώς όλα αυτά τα πράγματα τα χειριστήκαμε καλά, δεν αφήσαμε να ξεφύγει από το ποδόσφαιρο, προσπαθούσαμε να συγκεντρωθούμε στο παιχνίδι και μιλάμε η Τραμπζονσπόρ ήταν φοβερή ομάδα, από τις καλύτερες που είχαν ποτέ. Μας βοήθησε ότι προηγηθήκαμε εμείς, αυτοί έμειναν με δέκα παίχτες. Το πρώτο γκολ το έβαλε ο Νικολάου, μετά Φρούσσος μετά Τσιταϊσβίλι. Μας βοήθησε, περάσαμε δύσκολα εκεί στην Τουρκία, μείναμε με δέκα παίχτες, γεμάτο γήπεδο, σημαίες τουρκοκυπριακές, σημαίες Τουρκίας, βάλανε δύο σημαίες έξω από το ξενοδοχείο, ψευδοκράτος. Είχε ένταση. Κάναμε κι εμείς λίγο παραπάνω... βάλαμε φωτιά κι εμείς να γίνει πιο τραγικό. Ναι, είναι ωραίες συνθήκες για έναν ποδοσφαιριστή, είναι αυτά που θυμάμαι».