Η μυθική Ιντερ του 2010: Ο Πεπ είχε την κατοχή, ο Ζοσέ το Champions League

Themasports team

Η Ιντερ είναι η τελευταία ιταλική ομάδα που κατέκτησε το βαρύ ασημικό.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Οταν έγινε η κλήρωση αν έλεγες σε έναν οπαδό της Ιντερ ότι σε όμιλο με Μπάγερν Μονάχου και Μπαρτσελόνα θα περάσει και θα φτάσει και στον τελικό του Champions League, θα σου έλεγε ακόμα και ότι ποντάρει το σπίτι του στο ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί. Κι όμως. Γι’ αυτό το ποδόσφαιρο είναι το άθλημα που δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο. Οι Nerazzurri έχουν κάνει ήδη την τεράστια έκπληξη και βρίσκονται 90 λεπτά μακριά από μια ιστορική επιτυχία, όλα αυτά 13 χρόνια μετά την τελευταία κατάκτηση της Νο1 διοργάνωσης, όταν ήταν προπονητής ο Ζοσέ Μουρίνιο. Το SDNA γυρίζει τις σελίδες του απίστευτου 2010 για την ‘Pazza Inter’ και το Masterclass του Special One κόντρα στη μόδα της εποχής...

Οι Μιλανέζοι κινήθηκαν εκείνο το καλοκαίρι. Πωλήθηκε στην [τρεμπλούχο τότε] Μπαρτσελόνα ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς αντί του Σαμουέλ Ετό και 40 εκατ. ευρώ. Τα χρήματα αυτά, προστέθηκαν στο budget και βοήθησαν στο να αποκτηθούν κάποιοι παίκτες που έμελλε να γράψουν ιστορία. Λούσιο, Τιάγκο Μότα, Γουέσλεϊ Σνάιντερ, Ντιέγκο Μιλίτο ήρθαν από την αρχή της σεζόν και τον Ιανουάριο αφίχθη ο Γκόραν Πάντεβ.

Με βάση αυτούς και τους παίκτες που βρήκε, ο Ζοσέ έστησε τη στρατηγική του πάνω σε δύο συστήματα. Το 4-3-1-2 και το 4-2-3-1, τα οποία είχαν κάτι κοινό, να αξιοποιήσουν τον Σνάιντερ, τον playmaker που πάντα γούσταρε να έχει στις ομάδες του ο Πορτογάλος, όπως νωρίτερα τον Ντέκο και αργότερα τον Οζίλ. Ο Ολλανδός έκανε απίθανα πράγματα, πήγε τελικό Mundial με την Εθνική του και ήταν τουλάχιστον κωμικό το ότι η Χρυσή Μπάλα εκείνη τη χρονιά πήγε στον Μέσι. Ο παίκτης που ήρθε από την Ρεάλ αναγεννήθηκε με τον Μουρίνιο, έπαιξε την μπάλα της ζωής του και μόνο τυχαίο δεν ήταν ότι μετά το addio του προπονητή, η καριέρα του στα σαλόνια ουσιαστικά τελείωσε.

Οσον αφορά την άμυνα, όσοι παρακολουθούν CL, θα το θυμούνται. Πίσω βαθιά με physical σέντερ-μπακ όπως οι Βάλτερ Σάμουελ και Λούσιο και αναπληρωματικός ο Ματεράτσι, που μπορεί να καυχιέται συχνά για το μετάλλιό του, αλλά είχε κάνει ‘λαμπίκο’ τον πάγκο. Βοήθειες έδιναν οι Κίβου, Ιβάν Κόρδοβα και φυσικά ο legend πολυθεσίτης, Χαβιέρ Ζανέτι. Στα δεξιά, εκείνη η version του Μαϊκόν, ήταν τόσο αδιανόητη που άφηνε τον Ντάνι Αλβες στον πάγκο της Βραζιλίας και στο κέντρο τα «σκυλιά» ήταν οι Μότα και Καμπιάσο.

Στην Serie A η Ιντερ εκμεταλλεύτηκε όπως όφειλε τα δύσκολα χρόνια των Γιουβέντους και Μίλαν, που δεν είχαν ορθοποδήσει μετά το σκάνδαλο Calciopoli και «χτυπήθηκε» για το πρωτάθλημα με την Ρόμα. Με τον Μιλίτο, μεταγραφή από την Τζένοα, να μην σταματά να σκοράρει, οι Nerazzurri προσπέρασαν στο φινάλε τους Giallorossi για το 2ο σερί Campionato, ενώ με τον Αργεντινό και πάλι, πήραν και το Coppa Italia σε βάρος των Ρωμαίων. Ομως αυτό που γράφει την ιστορία με χρυσά γράμματα είναι το Champions League και σε αυτό ο Μουρίνιο έδωσε ρεσιτάλ.

Το πιο επιθετικό σύστημα ηταν το 4-3-1-2 και συχνά το γύριζε σε 4-2-3-1 αμέσως μόλις η Ιντερ σκόραρε. Αυτό γινόταν συνήθως με την είσοδο επιθετικού αντί μέσου. Και εδώ είναι το παράδοξο. Οπως αναφέρεται στις αναλύσεις των ειδικών, την ώρα που όλοι νόμιζαν ότι κάνει μια επιθετική αλλαγή, στην ουσία ήταν αμυντική, αφού ο Πορτογάλος είχε έναν super-star, όπως ο Ετό, να παίζει έναν εντελώς αμυντικό ρόλο. Ο Καμερουνέζος ήταν άλλος το πρωί, άλλος το βράδυ, αφού στην Serie A σκόραρε και στο CL έπαιζε αριστερό μπακ-χαφ.

**Εδώ αξίζει μια μικρή παρένθεση για να αναφέρουμε ότι όταν ο Ράφα Μπενίτεθ αντικατέστησε τον Πορτογάλο στον πάγκο της Ιντερ, είπε στον Ετό ότι τον υπολογίζει στα πλάγια. «Οχι Mister, αυτό το έκανα μόνο για τον Μουρίνιο, για κανέναν άλλο».

Πέρα από την εκπληκτική στρατηγική που είχε σχεδιάσει, ο Μουρίνιο είχε τον τρόπο να κάνει τους παίκτες να πεθαίνουν για εκείνον. Ολοι, όμως όλοι, έβαζαν το εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα και είχαν απόλυτη πίστη και τυφλή εμπιστοσύνη στον προπονητή. Τον άνθρωπο οποίος χάρισε στο club την πιο Special σεζόν στην ιστορία του. Εκείνον που κόντρα τα όσα συνέβαιναν στον έξω κόσμο δεν θα μπορούσαν να τον ενδιαφέρουν λιγότερο.

Για να φτάσει στον τελικό του Champions League και να μπει στα βιβλία της ιστορίας, η Ιντερ έπρεπε να αντιμετωπίσει την Μπαρτσελόνα των Γκουαρδιόλα, Τσάβι, Ινιέστα, Μέσι, μια ομάδα που δεν έδειχνε οίκτο και σήκωνε ό,τι μπορούσε να σηκωθεί. Μιλάμε για μια περίοδο που οι Καταλανοί έπαιζαν το περίφημο tiki-taka. Ενα μάτσο παικταράδες να αλλάζουν εκατομμύρια κοντινές πάσες, ήταν πραγματικά έως αδύνατο να τους πάρεις την μπάλα. Το κακό για τους Καταλανούς το βράδυ του ιστορικού εκείνου δεύτερου ημιτελικού, ήταν ότι η Ιντερ δεν ήθελε την μπάλα.

Με αυτό το στιλ παιχνιδιού, βασισμένο σε μια σπάνια φουρνιά γηγενών μαζί με legend ξένων, οι Blaugrana είχαν κατακτήσει το treble το 2009 και ήταν ξανά το φαβορί για να σηκώσουν τη μεγάλη κούπα. Σχεδόν όλος ο ποδοσφαιρικός κόσμος παραμιλούσε γύρω από αυτό, το πως έχει επηρεάσει το ποδόσφαιρο και το trend είχε περάσει και στην Εθνική Ισπανίας, που είχε πάρει το Euro του 2008 και τους επόμενους μήνες θα κατακτούσε και το Mundial στην Νότιο Αφρική.

Το πόσο δεν ενδιέφερε τον Μουρίνιο η μόδα της εποχής φάνηκε από τις 67 πάσες που έκανε σε όλο το ματς η Ιντερ των 10 παικτών στο Camp Nou. Σε μια από τις μεγαλύτερες αποδράσεις όλων των εποχών έπειτα από μια πρωτοφανή διαιτητική σφαγή. Οταν το θέατρο του Σέρχιο Μπουσκέτς έφερε την απευθείας κόκκινη στον Τιάγκο Μότα σε μια σκηνή της οποίας το video δεν θα πάψει ποτέ να είναι viral.

Και αν κάποιος νομίζει ότι η Ιντερ των 10 παικτών από το 27’ σταμάτησε εκείνη την Μπαρτσελόνα απλά με το να καθίσει όλη πίσω, μάλλον έχει μια λανθασμένη εικόνα για το ποδόσφαιρο. Ο Μουρίνιο εξήγησε αργότερα την τακτική του. «Δεν θέλαμε την μπάλα επειδή όταν η Μπαρτσελόνα πίεζε και έκανε επανάκτηση, χάναμε τις θέσεις μας. Δεν ήθελα να χάνουμε τις θέσεις μας σε κανένα σημείο του γηπέδου, οπότε δεν ήθελα να έχουμε την μπάλα, τη δίναμε αμέσως».

Ολα αυτά σε μια περίοδο που όποιος «τολμούσε» να πει κάτι κόντρα στο hype της κατοχής, οριακά δεν οδηγούνταν στην πυρά. Οι Ιταλοί ηττήθηκαν 1-0 όμως έφυγαν από την Καταλονία με την τεράστια πρόκριση.

Η Ιντερ πάντως είχε την πολυτέλεια να παίξει μόνο άμυνα επειδή στο πρώτο σκέλος στο Giuseppe Meazza διέλυσε με 3-1 την Μπαρτσελόνα με επιθετικό ποδόσφαιρο. Να «παρκάρει το λεωφορείο» θα έλεγε κάποιος, όμως το πραγματικό λεωφορείο σε αυτή την ιστορία, το είχε η Μπαρτσελόνα. Σε ένα απίστευτο καπρίτσιο της μοίρας, η έκρηξη ηφαιστείου στην Ισλανδία δεν επέτρεπε σε κανένα αεροπλάνο να απογειωθεί και η αποστολή των Καταλανών αναγκάστηκε σε ταξίδι 600 χιλιομέτρων οδικώς για να φτάσει στο Μιλάνο.

Εκτός από τον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα, η Ιντερ έπαιξε έτσι και στον τελικό του Santiago Bernabeu κόντρα στην Ρεάλ. Οι πλάγιοι επιθετικοί, Ετο-Πάντεβ γίνονταν χαφ και δημιουργούσαν ένα 4-4-1-1 με τον Σνάιντερ πίσω από τον μοναδικό προωθημένο, Ντιέγκο Μιλίτο, ο οποίος έβαλε και τα δύο γκολ στον τελικό της Μαδρίτης και οδήγησε στο μυθικό τρεμπλ.

Μάλλον ήταν γραφτο, όπως ο Ελένιο Ερερα πριν 45 χρόνια να φέρει μεγάλες κούπες με το catenaccio, έτσι και ο Μουρίνιο να επαναφέρει το club στην ελίτ με μια πιο σύχρονη μορφή αμυντικής τακτικής.

Ο Πορτογάλος ήταν το αντίπαλο δέος από τη ‘μόδα’ της Μπαρτσελόνα που αποτέλεσε το ρεύμα εκείνα τα χρόνια. Δημιούργησε έναν τρόπο για να σταματήσει το ποδόσφαιρο κατοχής και το έκανε στο top-level του αθλήματος. «Ας πάρουν την μπάλα σπίτι τους» είπε αργότερα σε μια αντίστοιχη περίπτωση. Εκείνος πήρε το Champions League…

sdna.gr

BEST OF THEMASPORTS