Ακολουθήστε μας στο Google news
6 Σεπτεμβρίου 2013. 4.30 το μεσημέρι. Η ζωή σκίζεται στα δύο, σημαδεύεται, καθορίζεται. Έπειτα από αυτό το τηλεφώνημα όλα μεταμορφώνονται σε ένα αδιέξοδο πριν, ένα καταρρακωμένο μετά και ένα ακατάβλητο τώρα εκείνη την ημέρα. Η ένταση των γεγονότων ορίζει τη δύναμη της μνήμης και ξαφνικά όλα όσα έχεις κάνει εκείνη την ημέρα θα επαναλαμβάνονται στο μυαλό, μέχρι που θα αποκτήσουν τη δική τους ολότητα.
«Έγινε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Είναι ένα Κλιό. Το ξέρω ότι είναι ο άντρας μου». Ήταν η νύφη μου στο τηλέφωνο. Μετά, τον πήρα τηλέφωνο εγώ. Ξανά και ξανά. Μάταια. Δεν απαντούσε. Δεν ήθελα να το συνειδητοποιήσω μέχρι που με πήρε η αστυνομία. Δεν μπορούσα καν να κλάψω για το παιδί μου, το καταλαβαίνεις; Είχα παγώσει. Πήρα το σκούτερ μου και οδήγησα μέχρι το σημείο. Μη με ρωτήσεις πώς έφτασα, δε θυμάμαι καν. Πέρασα τις κορδέλες και εκεί ήταν ο Αντριέν, μερικά εκατοστά μακριά μου, στο δρόμο. Πέθανε ακαριαία. Δύο σφαίρες στο κεφάλι και μία στην καρωτίδα αρτηρία. Η νύφη μου κυλιόταν στο δρόμο από τον πόνο, την πήγα σπίτι. Μετά τα έκρυψα όλα. Τηλεόραση, ραδιόφωνο… Ήθελα απλώς να πάρω το γιο μου από την αυτοψία και να τον έχω σπίτι».
Ίσως να μην υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να βλέπεις το παιδί σου να πεθαίνει. Ίσως το μόνο χειρότερο είναι να το δολοφονούν. Και ίσως το μόνο χειρότερο από το να βλέπεις το παιδί του να πεθαίνει από δολοφονία, να είναι ότι έχεις περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, περιμένοντας ένα τέτοιο τηλεφώνημα. Κι εκεί, σε μια τέτοια περίπτωση, τι μπορείς να πεις στον πατέρα για να τον παρηγορήσεις; «Ζούσα με έναν κόμπο στο στομάχι από τότε που ήταν έντεκα χρονών. Δεν είχε καν κλείσει τα 18 όταν είπα στη γυναίκα μου: «Μια μέρα θα με πάρει τηλέφωνο η αστυνομία για να μου πει ότι ο γιος μας πέθανε»».
Μετά τη δολοφονία του Αντριέν, δέκα χρόνια σχεδόν έχουν περάσει πλέον από τότε, ο Ζοσέ Ανιγκό αποτραβήχτηκε από το προσκήνιο. Επέλεξε να εγκατασταθεί στο Μαρόκο για να ζήσει μια πιο ήρεμη ζωή, να μεγαλώσει τα υπόλοιπα παιδιά του και να βρει εσωτερική γαλήνη δίπλα στη δεύτερη σύζυγό του. Το διαζύγιο με την πρώτη, η διπλή επιμέλεια, η απουσία της μάνας και η άσχημη πλευρά της Μασσαλίας ήταν οι λόγοι που ο Άντριεν χάθηκε στην εφηβεία του και χάθηκε από τη ζωή, τη στιγμή που αποτοξινωνόταν από την αδρεναλίνη.
Η πολυτελής του οικεία στο Μαρόκο μοιάζει βγαλμένη από την πιο όμορφη ταινία. Ανθισμένος κήπος, προσεγμένοι εσωτερικοί χώροι, γραφείο, βιβλιοθήκη, δωμάτιο παιχνιδιών, πισίνα και τρία λυκόσκυλα να δίνουν επιπλέον ζωή στο χώρο. Δεν είναι, όμως, τα έπιπλα που μπορούν να πουν μια ιστορία, είναι οι τοίχοι… «Πόσες φορές κι αν προσπάθησα σε αυτό εδώ το σπίτι να τον βοηθήσω. Με το καλό, με το κακό, με γλυκό τρόπο, με καυγάδες ̇υπήρχε, όμως, αυτό που δεν μπορούσα να του δώσω: Αδρεναλίνη. Με μας ήταν ένας διαφορετικός άνθρωπος. Υπερευαίσθητος, συναισθηματικός, εσωστρεφής. Ένα χαρούμενο παιδί, το οποίο γελούσε διαρκώς. Ο Άντριεν ήταν μισός άγγελος και μισός δαίμονας. Μπορούσες να το αγνοήσεις, αλλά δεν γινόταν να μην το βλέπεις».
Οι δαίμονες μπήκαν μέσα του στα πρώτα χρόνια της εφηβείας. Οι γονείς του χώρισαν και ο Ζοσέ Ανιγκό που πήρε την επιμέλεια, ήταν τότε απασχολημένος με την καριέρα του. Ο Αντριέν έψαχνε τη μητέρα του. «Εκείνη έμενε ακόμα στο Κονσολά, όπου και εγώ μεγάλωσα, μια ιδιαίτερη περιοχή στα βόρεια της Μασσαλίας. Πήγε εκεί σχολείο και γνώρισε λάθος ανθρώπους. Βρήκε στους δρόμους ό,τι του έλειπε στο σπίτι. Κι εγώ ήμουν πολύ απασχολημένος με τη δουλειά μου, που δεν πρόσεχα τίποτα. Όταν άρχισα να καταλαβαίνω ήταν πολύ αργά. Απέτυχα».
Είναι αβάσταχτο να κουβαλάς το βάρος μιας τέτοιας αποτυχίας. Ο Ζοσέ Ανιγκό προσπάθησε να διορθώσει τα πράγματα με μια καλύτερη γειτονιά, ένα πιο αυστηρό σχολείο. Ο Αντριέν θα έκανε κοπάνα από το μάθημα και θα έκλεβε αυτοκίνητα από το πάρκινγκ της πολυκατοικίας για να βρει τους φίλους του στο Κονσολά. Είχε μπει σε μια αντίστροφη μέτρηση, η οποία οδηγούσε προς δύο προορισμούς. Και, δυστυχώς, θα τους επισκεπτόταν αμφότερους. Το 2007 συνελήφθη για ληστεία σε κοσμηματοπωλείο (σ.σ. οδηγώντας Ford Fiesta νοικιασμένο στη Μαρσέιγ) και καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση.
Αποφυλακίστηκε το 2010, αποφασισμένος να αλλάξει τη ζωή του. Ήθελε να ξεφύγει από την έκφυλη ζωή και να αφοσιωθεί στη γυναίκα και στα παιδιά του. Άνοιξε κατάστημα με αθλητικά είδη και σχεδίαζε από το 2014 να εγκατασταθεί και εκείνος στο Μαρόκο. Δεν πρόλαβε… «Είχα πει κάποτε ότι αυτή η πόλη τρώει τα παιδιά της. Και το έκανε. Έχασα το παιδί μου με δώδεκα σφαίρες από εκτελεστές. Δεν τον άφησαν να ξεφύγει».
Ο Ζοσέ Ανιγκό γνώρισε πολύ καλά τι έλεγε και γιατί το έλεγε. Ήταν και ο ίδιος ένας… επιζώντας του Κονσολά.
Ο Αντριέν είχε πέντε αδέρφια, αθροιστικά από τον πρώτο και τον δεύτερο γάμο του πατέρα του. Ο Ζοσέ μεγάλωσε σε μια οικογένεια με εφτά παιδιά. Μεγάλωσε στο Κονσολά και είδε τον αδερφό του να χάνει τη ζωή του σε ατύχημα με μηχανή όταν ήταν 12 ετών. Οι δρόμοι, η αντίδραση και η έκρηξη της εφηβείας τον καλούσαν. Ίσως και να ήταν γενετικό υλικό. Η οικογένειά του, όμως, τον κράτησε από τις κακόφημες γειτονιές. Τα γέλια στο οικογενειακό τραπέζι και οι εκδρομές στη θάλασσα τον κράτησαν στο σπίτι. Και η Μαρσέιγ θα έμπαινε στη ζωή του Ανιγκό στα 15 του χρόνια. Θα ήταν μια σχέση που θα κρατούσε για περισσότερα από τριάντα χρόνια.
Ήταν ένας αξιοπρεπής κεντρικός αμυντικός, ο οποίος κατέκτησε το κύπελλο νέων το 1979 με τη Μαρσέιγ και φόρεσε τη φανέλα της Ολιμπίκ μέχρι το 1987. Ακολούθησαν πέντε χρόνια σε ερασιτεχνικό επίπεδο και αφού έκανε το αγροτικό του ως προπονητής σε διάφορες μικρές ομάδες επέστρεψε στη μεγάλη του αγάπη το 2001. Για τα επόμενα 15 χρόνια, θα υπάρχουν πολλά μπρος-πίσω στη σχέση του με τη Μαρσέιγ, πολλές αλλαγές θέσεων και μια τεράστια επιτυχία, όπως ο τελικός του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 2004. Με μια σκληρή ομάδα και τον Ντιντιέ Ντρογκμπά στην κορυφή, ο Ζοσέ Ανιγκό αποκλείει Λίβερπουλ, Ίντερ, Νιουκάστλ και χάνει από τη Βαλένθια. Ακολούθως, γίνεται τεχνικός διευθυντής και ένας μύθος χτίζεται!
Το όνομα του Ζοσέ Ανιγκό θα γίνει συνώνυμο των σκανδάλων σε τέτοιο βαθμό που περιοδικό θα τιτλοφορήσει άρθρο για εκείνον με τον τίτλο «Ο επαναστάτης Νονός». Και δεν εννοούσαν ακριβώς κάποια… βαφτίσια. «Ήταν το σημείο που κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνω κάτι. Συνήθως δεν ασχολούμαι και η γυναίκα μου τα πετάει στα σκουπίδια για να μην τα δω. Με πήραν, όμως, τηλέφωνο τα παιδιά μου και μου ζήτησαν να κάνω κάτι για εκείνα. Να μην ξανασυμβεί. Ξέρω ποιος είμαι και δε θέλω όλους αυτούς τους μύθους που μου έχουν κολλήσει. Δε βλέπω το λόγο να γυρίσω την πλάτη μου σε κάποιους παιδικούς μου φίλους».
Ναι, ήταν πάλι το Κονσολά που ερχόταν να τον στοιχειώσει. Ένας από τους παιδικούς του φίλους ονομαζόταν Ρίτσαρντ Ντερούδα και όπως θα προέκυπτε αργότερα από τηλεφωνικές υποκλοπές ήταν ένας μαφιόζος που απειλούσε τον Ανιγκό με αντίποινα σε περίπτωση που δε βοηθούσε την ανέλιξη του γιου του στη Μαρσέιγ! Ο Τόμας Ντερούδα, ένας βετεράνος ποδοσφαιριστής σήμερα, με συνολικά 99 συμμετοχές σε μια δεκαετή επαγγελματική του καριέρα, έφτασε να παίξει σε τρία ματς του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ με την Ολιμπίκ, σε πέντε ματς πρωταθλήματος και ήταν από τους λόγους που παραιτήθηκε ο Ζαν Φερναντέζ το 2006.
Το επόμενο σκάνδαλο που είχαν να του φορτώσουν οι οπαδοί της Μαρσέιγ (σ.σ. όχι και το ευκολότερο γκρουπ ανθρώπων στον κόσμο) ήταν η κόντρα του με τον Ντιντιέ Ντεσάμπς, παρότι η ομάδα της Μασσαλίας κατόρθωσε από την αντικειμενικά δυσκοίλια συνεργασία με τον νυν ομοσπονδιακό τεχνικό να κατακτήσει το νταμπλ το 2010. «Δεν πρόκειται ποτέ να μετανιώσω για όσα είπα για τον Ντιντιέ, γιατί ήταν όλα αλήθειες. Ίσως απλώς να υπήρχαν φορές που θα έπρεπε να είχα κρατήσει το στόμα μου κλειστό», θα πει καιρό μετά ο Ζοσέ Ανιγκό όταν θα τα γεγονότα θα τον έχουν εξωθήσει μακριά από την αγαπημένη του Μαρσέιγ. Το καταστροφικό εξάμηνο από τον Δεκέμβριο του 2013 ως το καλοκαίρι του 2014 θα ήταν το αποκορύφωμα όσων είχαν συμβεί στη ζωή του Γάλλου για να τον οδηγήσουν να μετακομίσει στο Μαρόκο.
«Ξέρω ότι θα βρω ξανά τη χαρά. Πώς το ξέρω; Η ζωή είναι πιο δυνατή από τον θάνατο». Στη Γαλλία τον θυμούνται ως μια σπουδαία προσωπικότητα. Τον θεωρούν μια σημαντική φυσιογνωμία του ποδοσφαίρου τους. Το Canal+ είχε ταξιδέψει στη Λιβαδειά για να δει από κοντά την τότε του πραγματικότητα – την πρώτη του πραγματικότητα στην Ελλάδα. Εκείνη που τον έκανε να αφήσει το ρόλο σκάουτερ για τη Μαρσέιγ στην Αφρική και να βρει ξανά τη χαρά της προπονητικής.
«Μπορεί να είναι μία μικρή και οικογενειακή ομάδα, αλλά είναι πολύ επαγγελματική. Στη Γαλλία, θα ήταν μία ομάδα σαν την Οσέρ. Ακόμη έχω τη δίψα να προπονήσω. Ζω την κάθε μέρα ξεχωριστά, γιατί ποτέ κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να γίνει. Αυτή τη στιγμή, το πάθος παραμένει», θα πει στους συμπατριώτες του, ενώ στο ξεκίνημα της σεζόν 2017-18 θα οδηγεί τον Λεβαδειακό σε μια αήττητη πορεία εφτά αγωνιστικών. Θα χάσει την όγδοη στη Λάρισα και μοιραία θα έρθουν μαζεμένα τα αρνητικά αποτελέσματα, ωστόσο η καλή σεζόν του Λεβαδειακού, θα φέρει τον Πανιώνιο. Ο Πανιώνιος θα φέρει θέση στον Ολυμπιακό, αργότερα στη Νότιγχαμ, ξανά στον Ολυμπιακό, θα φέρει τη θέση του διευθυντή ποδοσφαίρου από τον περασμένο Σεπτέμβριο και ξάφνου εκ νέου θα τον κάνει προπονητή. Η ζωή θα αρχίσει να κερδίζει τον θάνατο…
«Έψαχνα μια ανθρώπινη περιπέτεια», θα εξηγήσει και λίγο καιρό μετά αυτή η πλευρά της ζωής θα έρθει για να αποδείξει όλα όσα πίστευε. «Είναι σαν να βρίσκομαι σε μοναστήρι. Δουλεύω μόνος μου, δεν είμαι πλέον ο ίδιος άνθρωπος, έχω πολύ χρόνο για να σκεφτώ. Πάντα υπάρχει η αίσθηση της απώλειας, αλλά πλέον την ζω διαφορετικά. Την ζω με την βεβαιότητα πως ο γιος μου θα ήθελε να είμαι εδώ που βρίσκομαι τώρα, να μην τον ξεχάσω ποτέ, αλλά να συνεχίσω να ζω».
Η ζωή θα μοιάζει να κερδίζει, αλλά ο θάνατος θα έρχεται να τον επισκέπτεται σε δόσεις. Σε κατηγορίες για εγκληματική οργάνωση, σε βραχιόλια για κατ’ οίκον περιορισμό, σε δικαστήρια όπου θα πρέπει να ζει ξανά και ξανά το θάνατο του γιου του. Τη δολοφονία του γιου του. Η ζωή σκίζεται στα δύο, και εκείνος που μένει πίσω πάντα θα ζει σε παράλληλες πραγματικότητες…
sdna.gr
Οι οπαδοί της ΕΝΠ περίμεναν πως μετά την περσινή... μυθιστορηματική παραμονή της ομάδας στην πρώτη κατηγορία που εξασφαλίστηκε μετά από χιτσκοκικό φινάλε κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, ότι τα παθήματα θα γίνονταν μαθήματα και πως φέτος η κατάσταση θα ήταν αλλιώς.
Μία αρνητική παράδοση – πέραν της επιτακτικής ανάγκης που υπάρχει για την κατάκτηση βαθμού ή, βαθμών από την ομάδα του – καλείται να «σπάσει» την Κυριακή (9/11) ο τεχνικός του Αστέρα Aktor, Κρις Κόουλμαν, κόντρα στον Άρη.
Δείτε πόσους βαθμούς χρειάζεται μία ομάδα για να μπει στην 8άδα της League Phase του Europa League, βάσει των νέων υπολογισμών του Football Rankings.
Τελευταίο αντίο μέσα σε οδύνη στην κηδεία του Μάριου Ρουμπή, του 20χρονου φίλου της ΑΕΚ που έπεσε νεκρός σε ένα ακόμη συμβάν οπαδικής βίας.
Οι παίκτες του Παναθηναϊκού κράτησαν την μπάλα στην κατοχή τους για σχεδόν δύο λεπτά σερί, μέχρι να φτάσουν στο χρυσό γκολ του Φίλιπ Τζούριτσιτς, στο 85’, στο Μάλμε!
Ολοένα και πιο σοκαριστικές είναι οι λεπτομέρειες που αφορούν το φονικό επεισόδιο στην Χαλκίδα, που είχε ως αποτέλεσμα ένας 20χρονος οπαδός της ΑΕΚ να χάσει την ζωή του.
Σύσσωμη η ΑΕΚ, παρόντος του Μάριου Ηλιόπουλου, τίμησε τη μνήμη του 20χρονου Μάριου Ρουμπή που δολοφονήθηκε στη Χαλκίδα, καταθέτοντας λουλούδια μπροστά από πανό με τη φωτογραφία του.
