Ο τρελός τα 'χει 400!

Είναι 20 ετών. 20. Ολογράφως, είκοσι. Το 2017 έγινε επαγγελματίας. Το 2019 υπέγραψε συμβόλαιο μέχρι το 2022. Το 2021 επέκτεινε το συμβόλαιό του μέχρι το 2024. Όλοι μιλούν για το ταλέντο του. Όλοι αναφέρονται στην ωριμότητά του. Καιρός ήταν να δείξει και την τρέλα του. Εκείνη που φωλιάζει μέσα του. Το πάθος, την τρέλα, τις εκρήξεις – είναι είκοσι ετών, πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικός; Αλλά είναι έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο. Με μια προϋπόθεση: Πρώτα, θα καθιερωθεί στον Παναθηναϊκό, την ομάδα που του έδειξε τον κόσμο. Ο Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος είναι το best thing του τριφυλλιού, και διαφέρει από τα προηγούμενα σε δύο βασικά σημεία: Δε χρειάζεται το next και δε σκέφτεται το next.

Ειδικό… γυμνάσιο Παιανίας!

Ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Γλώσσα, γλώσσα, μαθηματικά, ιστορία, γυμναστική, μουσική, Παναθηναϊκός. Εντάξει, σε δεύτερη ανάγνωση ίσως και να μην ήταν τόσο συνηθισμένη. Ο Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος έπαιζε ποδόσφαιρο από μικρός. Ήθελε να σουτάρει και να στέλνει τη μπάλα στο «Γ», προσόν που μέχρι και σήμερα δουλεύει για να εντάξει στο παιχνίδι του. Βλέπετε, σήμερα τέρμα δεν είναι η μπαλκονόπορτα, και τερματοφύλακας δεν είναι ο μπαμπάς του. Επίσης, όταν σκοράρει δε κινδυνεύει να ρίξει κάτω κορνίζες και να τον κατσαδιάσει η μαμά του. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που πανηγυρίζει και περισσότερο! Η παιδική αγάπη έγινε ενασχόληση στην ακαδημία του Βασίλη Λάκη. Ο μικρός που γεννήθηκε στη Ν. Φιλαδέλφεια, αλλά μεγάλωσε στο Πολύδροσο εντάχθηκε στον Ατρόμητο Χαλανδρίου σε ηλικία εφτά ετών. Μέσα σε τέσσερα χρόνια είχε ξεχωρίσει. «Δεν είχα σκεφτεί να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής μέχρι την ημέρα που χτύπησε το τηλέφωνο, ήμουν στο σχολείο και ο πατέρας μου στην άλλη άκρη της γραμμής μου είπε «θέλουν να κάνεις δοκιμαστικό στον Παναθηναϊκό». Ο Βασίλης Λάκης δεν προέβαλε αντίσταση, ο Αλεξανδρόπουλος δοκιμάστηκε για δύο μήνες και προτού καλά-καλά το καταλάβει γινόταν μαθητής Παιανίας. Η ζωή του επηρεάστηκε, η προσωπικότητά του όχι. Γέμισε το σπίτι του με αφίσες του Παναθηναϊκού, με φανέλες του Παναθηναϊκού, με φιλοδοξίες του Παναθηναϊκού, με όνειρα του Παναθηναϊκού. Μαζί γέμιζε περηφάνια και όνειρα και η οικογένειά του. Μοναχοπαίδι γαρ, είχε φροντίσει να μοιράσει σωστά τους ρόλους. Η μητέρα βοηθούσε στο σχολείο και ενίοτε έγραφε τις – βαρετές για τον μαθητή θετικών επιστημών – εκθέσεις και ασκήσεις και ο πατέρας φρόντιζε περισσότερο τα του αθλητισμού. Ο Σωτήρης Πολύκαρπος αυτοπροσδιορίζεται ως «Παναθηναϊκός, θρησκευόμενος και λίγο τρελός» και από το μεσαίο του όνομα, το οποίο έχει δοθεί λόγω τάματος, είναι εκείνο που συχνά τον οδηγεί στη ζωή. «Πιστεύω πολύ στο Θεό επειδή είδα ότι η πίστη με βοηθάει στη ζωή μου. Παίρνω δύναμη μέσα από αυτό». Και παρότι σπανίως αναφέρεται σε εκείνον τον χρόνο της ζωής του, υπήρξε μια στιγμή που χρειαζόταν όλη τη δύναμη και όλη την πίστη που μπορούσε να βρει.

Σημείο… υπό του μηδενός!

Σε όλες τις αναφορές του στέκεται στην οικογένειά του. Στην κοπέλα του. Στον Βασίλη Λάκη. Στον Γιάννη Σαμαρά. Στον Τάκη Φύσσα. Στον Κόνορ ΜακΓκρέγκορ, αλλά μόνο για να… απολογηθεί για την τρέλα του με τις μεικτές πολεμικές τέχνες και να διευκρινίσει ότι γνωρίζει τι συμβαίνει αν περάσεις στην άλλη πλευρά. «Όλοι οι φίλοι μου ήταν της πυγμαχίας, υπάρχει και ένα κλαμπ εδώ κοντά στη γειτονιά. Μου αρέσει κυρίως να παρακολουθώ αγώνες στην τηλεόραση. Έχω κάνει και κάποιες προπονήσεις γιατί πιστεύω ότι βοηθάει στο αναπνευστικό. Ο ξάδερφός μου είναι τζούντο και κόλλησα και από εκεί λίγο. Μου άρεσε πολύ και ο ΜακΓκρέγκορ ως αθλητής, ακόμα και αν στη συνέχεια δεν το διαχειρίστηκε σωστά». Κι εκείνος; Άνθρωπο που κάνει αυτοκριτική μετά από το πρώτο γκολ που σημειώνει στην καριέρα του, να μην τον φοβάσαι. «Είναι ένα κομμάτι πάνω στο οποίο δουλεύω, έχω πάρα πολλές αδυναμίες ακόμη, αλλά αυτό ήταν το πιο τρανταχτό. Το σουτ το έχω, στις προπονήσεις το κάνω, απλά στους αγώνες δεν μου έβγαινε. Σήμερα μόλις πήρα τη μπάλα, είδα τον αμυντικό ότι έκανε πίσω βήματα και είπα ότι θα την τελειώσω τη φάση. Είμαι πολύ ευτυχισμένος που μπήκε, μπορεί αύριο να μη μπει, μεθαύριο πάλι να μπει, έτσι πάει αυτό». Μετά τη νίκη επί του Απόλλωνα στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος όλοι ήταν σε έκσταση, αλλά όχι ο πιο μικρός της παρέας. Εκείνος πάντα θέλει περισσότερα από τον εαυτό του. Έτσι του έμαθαν οι άνθρωποι που είχε γύρω του. Να μένει προσγειωμένος. Να συνεχίζει να δουλεύει. Να μην χάνει τις ισορροπίες του. Έτσι του έμαθε και η ζωή. Είναι πολύ εύκολο να χαθούν όλα από τη μια στιγμή στην άλλη. Να μην είσαι καλά-καλά 17 ετών και να σε καλούν στην πρώτη ομάδα για προπόνηση. Να σου μιλάει με τα καλύτερα λόγια ο Μαρίνος Ουζουνίδης. Να παίζεις αγώνα με χτυπημένο γόνατο. Να βιάζεσαι να επιστρέψεις. Να χάνεις εννέα μήνες σε μια ηλικία που αν εσύ μείνεις πίσω, υπάρχουν χιλιάδες που περιμένουν να βγουν μπροστά, να σε προσπεράσουν. «Ήταν μια δύσκολη εβδομάδα γιατί είχα μία ενόχληση στον δικέφαλο. Δέχθηκα γονατιά στον τετρακέφαλο και σε ένα πάτημα στον τελικό γύρω στο 30’, ένιωσα έναν έντονο πόνο στο πίσω μέρος του γονάτου μου. Στο ημίχρονο μίλησα με τον γιατρό, μου είπε ότι το γόνατό μου είναι σταθερό και, πάνω στην ένταση, είπα πως δεν πονάω. Μέχρι το 60’ δεν είχα κάτι, στο 70’ πάτησα άσχημα ξανά και είχα πόνο. Μέχρι και το 80’ κούτσαινα. Μετά ηρέμησε λίγο ο πόνος αλλά σε κάποιες αλλαγές κατεύθυνσης καταλάβαινα ότι έχω πρόβλημα. Το ματς πήγε στην παράταση και εκεί δεν θυμάμαι πόνο. Τελικώς πήγαμε στα πέναλτι και δοκίμασα να σουτάρω αλλά είδα πως δεν μπορούσα ούτε να πατήσω καλά. Δεν έδωσα πολλή σημασία, δυστυχώς χάσαμε χωρίς να το αξίζουμε. Την επόμενη μέρα στο σχολείο δεν μπορούσα να ανέβω τη σκάλα. Πήγαμε στον γιατρό της πρώτης ομάδας, κάναμε εξετάσεις και είδαμε ότι έχω ζημιά στον μηνίσκο. Εκεί άρχισε ένας μικρός Γολγοθάς». Η επέμβαση ήταν διαδικαστική. Θα έπρεπε να μείνει ένα μήνα έξω και με είκοσι ημέρες αποθεραπείας, ενδυνάμωσης και σταδιακής επανένταξης θα ήταν έτοιμος. Όμως, βιάστηκε. Όμως, ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει; Πώς βάζεις χαλινάρι σε έναν έφηβο; «Δεν διαχειρίστηκα σωστά τον εαυτό μου, πίστεψα πως είχα επανέλθει πλήρως και δεν προστάτεψα το πόδι μου. Δεν γίνεται να είσαι στο 100% μετά από μόλις έναν μήνα». Η νέα διάγνωση ήταν οστικό οίδημα. Η νέα δοκιμασία ήταν μέρα με μέρα και βλέπουμε. Ψυχικά, δε λύγισε. Αγωνιστικά, επέστρεψε.

And so the story goes…

Έπειτα από την επιστροφή του, η πορεία του δεν είναι πια μια διήγηση. Είναι περισσότερο στιγμές. Τα φιλικά στην Ολλανδία με τη Φέγενορντ και τον Άγιαξ. Το ντεμπούτο του απέναντι στον Ατρόμητο στις 21 Οκτωβρίου του 2019. «Είμαι πολύ χαρούμενος για την εμπιστοσύνη που μου έδωσε κι ο προπονητής κι η ομάδα. Μέσα από τις προπονήσεις ήρθε αυτό, εκεί είναι ο καθρέφτης του γηπέδου κι εκεί πρέπει να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό και να ανταμειβόμαστε». Η συμμετοχή του στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στις 5 Ιουλίου του 2020. Με τον ΠΑΟΚ, με την ΑΕΚ, με τον Άρη – σαν από τότε να προετοιμαζόταν για εκείνο που ερχόταν. Η περυσινή καθιέρωση. Η φετινή εκτόξευση. Η εμπιστοσύνη του Λάζλο Μπόλονι. Η επιμονή του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Και πάντα οι ισορροπίες του. «Πιστεύω ότι θέλει πολύ μεγάλη προσοχή και δουλειά αυτό το θέμα. Από όταν ξεκίνησα την καριέρα μου, πήγα σε μία Ακαδημία που δίδασκε ήθος. Είναι καλό να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ταπεινούς ανθρώπους, αλλά το σημαντικότερο ρόλο τον παίζει η οικογένεια. Είμαστε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Φυσικά και αντιλαμβάνομαι ένα κλίμα, όμως μέσα στο σπίτι μου δεν επιτρέπω να συζητάμε πολλά για την ομάδα. Στη νοοτροπία μου είναι να παραμένει το μυαλό μέσα στο κεφάλι. Αν είσαι υπερόπτης μπορεί να κάνεις μία λάθος ντρίμπλα που να σου κοστίσει». Προς το παρόν αποφεύγει τις ντρίμπλες… Αρκείται να κλέβει τη μπάλα, να σουτάρει, να σκοράρει. Είναι κι εκείνος μια πολεμική μηχανή. Mixed Martial Alexandropoulos.