Δηλώσεις Πελενδρίτου μετά το ΧΡΥΣΟ - «Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα - Ή θα έμενα σπίτι ή...»

Ακολουθήστε μας στο Google news

Η Καρολίνα Πελενδρίτου μίλησε λίγη ώρα μετά το χρυσό μετάλλιο που πήρε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στον ραδιοφωνικό σταθμό «Active». Αναλυτικά όσα ειπώθηκαν: Καρολίνα πολλά, πολλά συγχαρητήρια για τη νέα τεράστια επιτυχία σου… «Είμαι παρά πολύ ευτυχισμένη. Είμαι ευτυχισμένη γιατί δούλεψα πολύ σκληρά για αυτή την επιτυχία. Πολλά χρόνια έκανα υπομονή και επιμονή, με θυσίες και τραυματισμούς και στα 35 μου χρόνια στην πέμπτη συνεχόμενη Ολυμπιάδα καταφέρνω να πάρω ένα χρυσό και ένα χάλκινο μετάλλιο. Νομίζω δεν υπήρχε κάτι μεγαλύτερο να καταφέρω να σε αυτούς τους Αγώνες. Είμαι απόλυτα ικανοποιημένη και ευχαριστημένη που χαρίζω μια ακόμα επιτυχία στον κυπριακό αθλητισμό». Όλοι εμείς πρέπει να λέμε ευχαριστώ σε εσένα, για όλα όσα έχεις κάνει για τον κυπριακό αθλητισμό… «Ο κόσμος της Κύπρου μου δίνει δύναμη όλα αυτά τα χρόνια. Ναι, είναι σημαντικό που εδώ στο Τόκιο ανέβηκε η σημαία της Κύπρου ψηλά και ακούστηκε ο Εθνικός μας Ύμνος». Όλη αυτή η προσπάθεια, Καρολίνα, δεν είναι μερικών μηνών ή χρονών. Είναι προσπάθεια δύο δεκαετιών και βάλε. Εκτός από μεγάλη προσπάθεια τι άλλα είναι τα συστατικά της επιτυχίας για να διατηρήσει σε τόσο ψηλό επίπεδο; «Ναι, αυτή η προσπάθεια αρχίζει πολλά χρόνια πίσω. χρόνων. Πρώτη μου συμμετοχή ήταν το 2001 στους Κοινοπολιτειακούς Αγώνες του Μάντσεστερ, είχα λάβει μέρος με τους αρτιμελής αλλά και ως παρααθλήτρια στα 50μ. ελεύθερος. Ήταν μια πολύ δύσκολη μεταβατική περίοδος για εμένα γιατί έπρεπε να αποδεχθώ το πρόβλημα της όρασης μου που μέχρι τότε το έκρυβα. Από εκείνη την στιγμή και μετά όλα είχαν αρχίσει να λειτουργούν πολύ καλύτερα για εμένα και στην καθημερινότητά μου και γενικότερα στη ζωή μου. Η ένταξή μου στο παραολυμπιακό κίνημα με έκανε να αποδεχθώ ένα πολύ μεγάλο κομμάτι αυτού του αθλήματος. Απ’ εκεί και πέρα, δούλεψα και δουλεύω κάθε μέρα πολύ σκληρά, βλέπω την κάθε μέρα σαν ένα αγώνα αν θέλω να διατηρούμε στην κορυφή του κόσμου. Θέλει μεγάλη υπομονή και επιμονή γιατί ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Τώρα είναι μια μεγάλη επιτυχία, όμως αύριο το πρωί ή σε ένα μήνα θα είμαι πάλι μόνη μου με την ομάδα μου και τους δικούς μου ανθρώπους για να δουλέψω ξανά για μια καινούργια επιτυχία. Πολλές φορές ο κόσμος νομίζει πως είναι όλα σαν αυτά που βλέπει. Δεν είναι έτσι, μου δίνει μεγάλη χαρά που χάρισε την επιτυχία αυτή στην Κύπρο αλλά χρειάζεται μεγάλη επιμονή για να βρίσκεται συνεχώς για τόσα χρόνια στην πρώτη γραμμή και να έχεις δίπλα σου καταξιωμένους ανθρώπους, καλή επιστημονική ομάδα ώστε να εξελίσσεσαι και να γίνεσαι συνεχώς καλύτερος». Δεν είναι συνηθισμένο για έναν αθλητή/αθλήτρια να είναι σε ψηλό επίπεδο στα 35 του χρόνια… «Αυτό ήταν το μεγάλος στοίχημα για μένα. Δεν είναι μόνο τα 35 χρόνια, αλλά και τα πέντε χειρουργεία που έκανα, απλά σίγουρα παίζει μεγάλο ρόλο το πόσο θέλεις κάτι και το εγώ το ήθελα πολύ. Μέσα από τις δυσκολίες που πέρασα για να φτάσω στην επιτυχία κατάφερα να δουλέψω και το ψυχολογικό κομμάτι που σε έναν τελικό Παραολυμπιακών Αγώνων παίζει τεράστιο ρόλο». Θες να μας μιλήσεις για τον ψυχολογικό κομμάτι; Το πρόβλημα το δικό σου είναι μειωμένης όρασης, θες να τους στείλεις ένα μήνυμα; Επιτρέπεται πλέον να το κάνεις μετά από τόσες επιτυχίες… «Ναι, εμένα το πρόβλημά μου παρουσιάστηκε στα 9 μου χρόνια. Είχα ανθρώπους γύρω μου που με στήριξαν και με παρότρυναν να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Ήταν η ζωή μου ο αθλητισμός. Κολυμπούσα από 9 χρονών, έκανα ενόργανη από τα 6 μου χρόνια και όταν παρουσιάστηκε αυτό το πρόβλημα είχα δύο επιλογές: ή να μείνω στο σπίτι μου και να κλειστώ στον εαυτό μου είτε να βγω έξω να παλέψω και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Με στήριξε η οικογένειά μου, με στήριξαν οι άνθρωποι που βρέθηκαν στον δρόμο μου στην πορεία και αυτό που θέλω να πω είναι ότι στη ζωή δεν είναι τίποτα δεδομένο. Πρέπει να εκτιμούμε αυτό που έχουμε κάθε μέρα. Η υγεία μας δεν είναι δεδομένη και πρέπει κάθε μέρα να αξιολογούμε με σωστό τρόπο τι έχουμε και να μην μηζεριάζουμε και να μην επιτρέπουμε σε μικρά πράγματα να μην μας αφήνουν να εξελιχθούμε». Έκτο μετάλλιο σε Παραολυμπιακούς για σένα και 20ο σε μεγάλους Αγώνες. Τι να περιμένουμε το 2024 στο Παρίσι; (γέλια): «Έχουμε χρόνο μέχρι τότε. Στον αθλητισμό δεν μπορείς να προβλέψεις τίποτα. Ακόμα και μια βδομάδα μπορεί να σου αλλάξει τα πάντα, αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι καθημερινά πρέπει να γίνεται επαγγελματική δουλειά και στον αθλητισμό δεν υπογράφεις συμβόλαιο για κανένα μετάλλιο». Προηγουμένως μας είπες ότι όταν σβήσουν τα φώτα είστε μόνοι. Θες να μοιραστείς μαζί μας τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου επαγγελματικά και προσωπικά και φροντίζουν να είναι καλύτερη η προπόνηση και η ζωή σου; «Ναι, έχω μια πολύ επαγγελματική επιστημονική ομάδα γύρω μου. Ο καθένας στον τομέα του κάνει το καλύτερο δυνατό για να εξελίσσομαι και φυσικά είναι και οι δικοί μου άνθρωποι που βιώνουν πραγματικά τα προβλήματα της καθημερινότητας μου που σίγουρα δεν φαίνονται την ώρα που αγωνίζομαι. Είναι ένας καθημερινός αγώνας που πρέπει να ξεπερνάω και το πρόβλημα της όρασής μου και να γίνομαι καλύτερη αθλήτρια. Τα μέλη της ομάδας μου είναι ο προπονητής μου ο Στέλιος Κακαβογιάννης, ο κ. Γιάννης Αλεξάκης, ο γυμναστής μου, ο ψυχολόγος μου, η αθλητική μου ψυχολόγος, ο φυσικοθεραπευτής μου Γιώργος Γραμματικός και κατά καιρούς πολλοί άνθρωποι βοηθάνε όσο καλύτερα μπορούν. Και σίγουρα σε αυτή την αποστολή που ήταν η καλύτερη απ’ όσες έχω πάει το πιο βοηθητικό μέλος εδώ πέρα ήταν ο αρχηγός της αποστολής ο κ. Ευθύμιος Πολυδώρου. Βέβαια, ο καθημερινός μου συμπαραστάτης είναι ο σύζυγός μου ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου». Πού θα ήθελες να χαρίσεις το μετάλλιο αυτό, πέραν από τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου; «Αυτό το μετάλλιο το αφιερώνω σε όλο τον κυπριακό λαό και γενικότερα στον Ελληνισμό. Είμαι πολύ περήφανη που ακούστηκε ο Εθνικός Ύμνος στο Τόκιο».

BEST OF THEMASPORTS