Call me by my name!

Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι τύχης. Περισσότερο από οτιδήποτε, είναι τύχη. Η καριέρα είναι τύχη. Ίσως όχι αν είσαι ο Κριστιάνο Ρονάλντο ή ο Λιονέλ Μέσι. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι πιθανότητες δεν είναι με την τύχη, όσα παιχνίδια κι αν προσπαθήσει να παίξει. Αν, όμως, είσαι ένας ταλαντούχος ποδοσφαιριστής – ένας απλά ταλαντούχος ποδοσφαιριστής, όπως χιλιάδες άλλοι. Τότε όλα μπορούν να εξαρτηθούν από μια λεπτομέρεια. Περισσότερο από όσο βλέπουμε, υποθέτουμε ή φανταζόμαστε όλοι οι υπόλοιποι παρατηρητές. Κριτές. Θεατές. Τη μια στιγμή παίζεις στο Champions League και είσαι γεμάτος όνειρα. Γιατί 19 χρονών είσαι… Πώς να μην κάνεις όνειρα; Και την επόμενη τρέχεις πίσω στους γονείς σου κλαίγοντας. Γιατί 21 χρονών είσαι… Γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό σε σένα; «Μετά τον δεύτερο τραυματισμό μου όλα ένιωσαν πιο αληθινά. Πιο σκληρά. Γύρισα σπίτι μου και έκλαιγα. Μόνο έκλαιγα. Είχα μόλις επιστρέψει από τον πρώτο τραυματισμό και η αποθεραπεία είχε πάρει πολύ περισσότερο από όσο αναμενόταν – είχαν περάσει εφτά, οκτώ μήνες. Γύρισα, έπαιξα μερικά παιχνίδια και μετά ξανά το ίδιο. Ο ίδιος τραυματισμός στο άλλο γόνατο. Το πήρα βαριά. Πήγα και έμεινα με τους γονείς μου για μερικές μέρες. Στο πατρικό μου. Εκείνη τη στιγμή, είχα τελειώσει. Πίστευα ότι όλα είχαν τελειώσει. Δεν το καταλάβαινα, δεν το δεχόμουν. Γιατί πάλι σε μένα; Η οικογένειά μου με βοήθησε να το αντιμετωπίσω ξανά. Μου έδωσε την ώθηση να συνεχίσω». Σα να ξεκινήσαμε με το λάθος πόδι… Δύο τραυματισμοί, δύο γόνατα και ο Ραμόν Πασκάλ Λούντκβιστ, ο οποίος επιμένει να αναγράφεται και με τα δύο του επώνυμα για να τιμά αμφότερους τους γονείς του, φαντάζει γυάλινος ποδοσφαιριστής. Δεν είναι. Οι τραυματισμοί είναι χρόνια πριν κι έκτοτε έχει γεμάτες σεζόν να αποδεικνύουν ότι το ξεπέρασε. Ότι το προσπέρασε. Όμως, η τύχη του και η στιγμή του ήταν τότε. 19 χρονών. 23 Νοεμβρίου του 2016. Η Αϊντχόβεν παίζει στο Βιθέντε Καλντερόν και στο 83ο λεπτό της αναμέτρησης ο νεαρός Σουηδός κάνει ντεμπούτο στο Champions League. «Ήταν τρελό. Τη Δευτέρα είχα παίξει με τη δεύτερη ομάδα απέναντι στην Ντε Γκράαφτσαπ μπροστά σε 500 άτομα και την Τετάρτη έπαιζα μπροστά σε 45 χιλιάδες θεατές στην Ισπανία». Η άλλη όψη του νομίσματος δεν ήταν τρελή. Ήταν καταστροφική. Ούτε ένα μήνα μετά, ο Ραμόν τραυματίστηκε. Στις 19 Δεκεμβρίου του 2016 υπέστη ρήξη μηνίσκου και υποβλήθηκε σε επέμβαση. Επέστρεψε εφτά μήνες μετά! Συμμετείχε στην προετοιμασία, έπαιξε σε φιλικά, ωστόσο ο αγαπημένος του Φιλίπ Κοκού (σ.σ. όταν τον είχε προωθήσει στην πρώτη ομάδα είχε κάνει λόγο για έναν ποδοσφαιριστή έτοιμο για το επόμενο βήμα), έπαιξε ξανά σε επίσημο ματς στις 27 Νοεμβρίου του 2017. Και μετά συνέβη ξανά. Πάνω που άρχισε να παίρνει χρόνο συμμετοχής, πάνω που σκόραρε, πάνω που έδινε ασίστ. Το δεξί γόνατο αυτή τη φορά. «Ήμουν πραγματικά στο δρόμο για να πετύχω κάτι. Έπαιξα στο Champions League, πήρα χρόνο συμμετοχής στο πρωτάθλημα. Και μετά ήρθαν οι τραυματισμοί. Ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να επιστρέψω όπως θα ήθελα».  

Ο πραγματικός χρόνος!

Στο ποδόσφαιρο η τύχη είναι βασικός παράγοντας για να κάνεις καριέρα. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο που δεν είσαι στο γήπεδο, κάποιος άλλος είναι. Ο Ραμόν Πασκάλ Λούντβιστ μεγάλωσε σε μια φάρμα λίγο έξω από το Algutsrum της Σουηδίας. Από τριών ετών είχε το όνειρο να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και από τότε ακολουθούσε τα βήματα του δύο χρόνων μεγαλύτερου αδερφού του. Θα έπρεπε να ξέρει ότι ο χώρος είναι σκληρός. Ο χρόνος ρέει σε πραγματικούς ρυθμούς και δεν μπορεί να σταματήσει όταν εσύ σταματήσεις. Μεγάλωσε στη φύση, παρακολουθούσε τη μητέρα του να δίνει μαθήματα ιππασίας και να τον προτρέπει να ασχοληθεί, αλλά εκείνος ήθελε να παίζει ποδόσφαιρο. Μόνο ποδόσφαιρο. «Από όταν ήμουν μικρός ήθελα να φύγω από τη Σουηδία και να πάρω την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση που μπορούσα στο ποδόσφαιρο», διηγείται και το κατάφερε. Σε ηλικία 16 ετών και μετά από δύο δοκιμαστικά στις ακαδημίες της Αϊντχόβεν, άφησε την Καλμάρ για την Ολλανδία. «Φυσικά και ήταν ένα μεγάλο βήματα, όμως έτσι ωρίμασα. Έμαθα να είναι ανεξάρτητος, να φροντίζω τον εαυτό μου. Τον πρώτο χρόνο είχα μαζί και τον αδερφό μου. Τότε μου φαινόταν περιττό, αλλά κοιτάζοντας τώρα προς τα πίσω, καταλαβαίνω πόσο σημαντικό ήταν. Γιατί ο πρώτος χρόνος είναι πάντα ο πιο δύσκολος». Στις 23 Ιουλίου του 2013, η Αϊντχόβεν καλωσόριζε τον νεαρό Σουηδό. Εκείνον που από πιτσιρίκι έκανε προπόνηση με μεγαλύτερους, επειδή ήθελε να είναι στην ομάδα του αδερφού του. Κι επειδή δεν είχε φροντίσει η τοπική ακαδημία, να έχει ομάδα για παιδιά τριών ετών! Στην πορεία υπέγραψε την επέκταση του συμβολαίου του. Προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα. Έκανε ντεμπούτο τον Αύγουστο του 2015, ανέβαινε τα σκαλοπάτια με αργά και προσεκτικά βήματα. Όπως θα σου πουν ότι πρέπει για να… μην φας τα μούτρα σου. Όμως έπεσε. Κι όταν σηκώθηκε, ο χρόνος τον είχε προσπεράσει. «Χρειαζόμουν να παίξω και να δείξω ποιος είμαι στο υψηλότερο επίπεδο», εξηγούσε για την επιλογή του να αφήσει την PSV και να συνεχίσει στην Μπρέντα. Είχε περάσει ένα εξάμηνο απραξίας και ήταν ξεκάθαρο ότι ο Μαρκ Φαν Μπόμελ δεν τον υπολόγιζε στα παιχνίδια που είχαν σημασία. Στην Μπρέντα έπαιξε κατευθείαν. 17 συμμετοχές, πέντε ασίστ, ένας υποβιβασμός. «Υπήρχε μεγάλη πίεση τόσο σε μένα, όσο και στον σύλλογο. Νομίζω αυτό με βοήθησε και πλέον μπορώ να το διαχειριστώ καλύτερα από πριν». Ακολούθησε η Χρόνιγκεν. Εκεί όπου τον έβρισκες τα τελευταία χρόνια. Να πασάρει, να σκοράρει, να δίνει ασίστ, να εκτελεί μαεστρικά φάουλ, να μοιράζεται τον αγωνιστικό χώρο – αλλά όχι και το νούμερο «10», το οποίο πρόθυμα παρέδωσε - με τον Αριέν Ρομπέν. «Δεν είναι κάτι που περίμενα να συμβεί. Είναι ένας παίκτης που θαυμάζεις μεγαλώνοντας και να παίξεις μαζί του είναι τιμή. Είναι κάτι φανταστικό. Με πήραν από τη διοίκηση και με ρώτησαν αν θα είχα πρόβλημα να δώσω το νούμερό μου. Κατευθείαν απάντησα ότι φυσικά και πρέπει να το πάρει. Αν το θέλει είναι δικό του». Τώρα, ήρθε η σειρά του Ραμόν να ψάξει για νέο νούμερο…