Το ποσό που είχε βγάλει από τα ταμεία του συλλόγου για να σπάσει την ρήτρα του Ρούμπεν Αμορίμ από την Μπράγκα (12 εκατομμύρια ευρώ) έμοιαζε με κοινωνική πρόκληση, με μία σπατάλη χωρίς λογική, όμως εκείνος έμοιαζε σίγουρος: «Το ξέρω ότι τα χρήματα μοιάζουν πολλά, αλλά κάποια μέρα θα τα πάρουμε πίσω από τον Ματέους Νούνιες», δήλωσε με στόμφο στην επίσημη παρουσίαση του νέου προπονητή των «λιονταριών».
Αίφνης, σιγή. Οι δημοσιογράφοι άρχισαν να διασταυρώνουν βλέμματα με απορία. Έπρεπε να συμπεριλάβουν αυτή την δήλωση στα κείμενα τους; Ειπώθηκε στα αλήθεια κάτι τέτοιο ή ήταν ένα τρολάρισμα της στιγμής, ένα χωρατό;
Βασικά… Ποιος ήταν αυτός ο Ματέους Νούνιες που θα έφερνε τόσα λεφτά στα ταμεία του συλλόγου; Κι αν ήταν τόσο καλός γιατί δεν είχε παίξει ακόμα λεπτό και ήταν παρκαρισμένος στην Β’ ομάδα, από την στιγμή που μετά από 6 επαγγελματικά ματς η Σπόρτινγκ είχε αγοράσει το 50% των δικαιωμάτων του για 500 χιλιάρικα.
Δεν ήταν κανένα παιδαρέλι ή κάποιο ταλέντο που θα περίμενε κανείς να εξελιχθεί στο μέλλον. Ήταν ήδη 22 ετών, μάλλον ο πρόεδρος ήθελε να κάνει κάποια πλακίτσα, να ντριμπλάρει τις σκληρές ερωτήσεις, να πουλήσει λίγο πνεύμα.
Fast forward περίπου 20 μήνες αργότερα. Η Σπόρτινγκ Λισσαβόνας γίνεται έρμαιο στις ορέξεις της αρμάδας του Πεπ Γκουαρντιόλα στο πρώτο παιχνίδι για τους 16 του Champions League. H Μάντσεστερ Σίτι κάνει επίδειξη δύναμης στο «Ζοσέ Αλβαλάδε» και είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις ο νικητής να κάνει μερικές τυπικές, γενικές και αόριστες φιλοφρονήσεις στον ηττημένο.
Ο Καταλανός τεχνικός επιλέγει έναν άλλο δρόμο: «Η Σπόρτινγκ είναι μία φανταστική ομάδα, κατέκτησαν το πρωτάθλημα Πορτογαλίας. Αλλάζουν καλά την μπάλα, έχουν γρήγορους και έξυπνούς παίκτες. Ειδικότερα, ο Ματέους Νούνιες είναι σήμερα ένας από τους κορυφαίους παίκτες στον κόσμο»!
Whaaaaat? Τι είχε εκστομίσει το στόμα του Πεπ; Πως μπορούσε να πει μία τέτοια μεγαλοστομία για κάποιον που είχε στα πόδια του μόλις μία γεμάτη σεζόν στο ποδόσφαιρο, δίχως καν να έχει παίξει ούτε ένα παιχνίδι με την Εθνική του ομάδα;
Μήπως του είχε «γυαλίσει»; Μήπως τον είχε μπερδέψει με κάποιον άλλον; Μήπως ήταν μία άστοχη τοποθέτηση; Οι Πορτογάλοι δημοσιογράφοι έβαλαν την δήλωση ξερά, όπως ήταν, δίχως να κάνουν κάποιο σχόλιο επ’ αυτής.
Σήμερα, κανείς πια δεν αναρωτιέται το νόημα, το περιεχόμενο, την ουσία από αυτές τις κουβέντες. Η Μάντσεστερ Σίτι έκανε δικό της τον 25χρονο μέσο έναντι 52 εκατομμυρίων λιρών, όλοι είναι σίγουροι ότι δεν υπάρχει τρόπος να μην παίξει μπάλα σε αυτή την ομάδα.
Καθόλου άσχημα για κάποιον που είχε απορριφθεί μικρός από ένα τσουβάλι ακαδημίες (Μπενφίκα, Μπράγκα, Λέστερ, Λιλ) και ο οποίος πριν από 5 καλοκαίρια ανήκε στην άσημη Ερισεϊρένσε (ομάδα 5ης κατηγορίας) και δούλευε σε φούρνο για να βγάζει χαρτζιλίκι!
Βασικά, όχι και άσχημα για κάποιον που μεγάλωσε σε φαβέλα, σε μία οικογένεια χωρίς πατρική φιγούρα και ο οποίος θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει βαποράκι, συμμορίτης, φυλακόβιος ή να μην ζει σήμερα.
Η αφετηρία του είναι μία φτωχή συνοικία του Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου αυτός και τα δύο αδέρφια του μεγαλώνουν, όπως μπορούν ως μέλη μονογονεϊκής οικογένειας με αρχηγό την Κάτια Νούνιες, που κάνει ότι δουλειά υπάρχει για να τα βγάλει πέρα. Φαγητό δεν υπάρχει κάθε μέρα, για μπάλα επιστρατεύεται πολύ συχνά ένα κουβάρι από κάλτσες, οι κίνδυνοι παραμονεύουν από παντού.
Καμιά φορά όμως αρκεί ένα βέλος του Θεού έρωτα για να αλλάξει τις ζωές με τρόπο ανατρεπτικό. Η μητέρα του γνωρίζεται με έναν τύπο, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σάντερλαντ, μα έχει ρίζες από την Πορτογαλία. Γίνεται ο πατριός του και μόλις γίνεται 12, όλη η νέα φαμίλια μετακομίζει στην Πορτογαλία. Τα αδέρφια του Ματέους Νούνιες γίνονται τέσσερα, εκείνος ψάχνει να βρει την άκρη του στο ποδόσφαιρο, όμως συναντά παντού κλειστές πόρτες.
Είναι ένα πρόσχαρο, ευγενικό, καλόκαρδο και εργατικό παιδί, που αντιλαμβάνεται ότι το μέλλον του είναι στην βιοπάλη και το μεροκάματο. Πολλές φορές θέλει να παρατήσει το ποδόσφαιρο, όμως η μητέρα του, του δίνει κουράγιο κάθε φορά που θέλει να εγκαταλείψει το όνειρο του.
Τα καλοκαίρια δουλεύει στον φούρνο Pão da Vila του νέου του παππού στο παραθαλάσσιο θέρετρο της Ερισέιρα, όμως δεν ήταν εύκολο: «Έπρεπε να ξυπνάω κάθε μέρα στις 5 το πρωί και επειδή δεν είχα δίπλωμα οδήγησης, πήγαινα στην δουλειά με το ποδήλατο. Καμιά φορά έμενα 5-6 ώρες όρθιος, χωρίς έστω ένα διάλειμμα. Έτρωγα κάτι στα γρήγορα και το απόγευμα πήγαινα είτε για προπόνηση είτε για αγώνα. Καμιά φορά ένιωθα να ξεμένω από δυνάμεις και σκεφτόμουν να τα παρατήσω, όμως κάθε φορά η μητέρα μου, μου έδινε δύναμη. Είναι μία πολεμίστρια της ζωής είναι η δική μου ηρωίδα», θυμάται.
Και αίφνης, όλα ως διά μαγείας, άλλαξαν. Από εκεί που έδινε φρατζόλες, καρβέλια και παστέλ ντε νάτα, άρχισε να μοιράζει άλλου είδους σακούλες: στο γήπεδο.
Η Εστορίλ του έδωσε την ευκαιρία το καλοκαίρι του 2008 και κυρίως μέσω της ομάδας νέων της, έφτασε μέσα σε μία χρονιά στην Λισσαβόνα ως άγνωστος επί αγνώστων, για να κυνηγήσει την μία και μοναδική μεγάλη ευκαιρία που του δόθηκε στην ζωή του.
Μέσα σε τέσσερα χρόνια πρόλαβε να κάνει τα πάντα, να ζήσει τα πάντα, ταβάνιασε την εμπειρία του με την Σπόρτινγκ. Πήρε πρωτάθλημα, μπήκε στην καλύτερη ενδεκάδα του πρωταθλήματος, αρνήθηκε την πρόταση της Εθνικής Βραζιλίας για να παίξει για την πατρίδα που τον υιοθέτησε, έκανε όργια στην παρθενική του χρονιά στην Premier League με την φανέλα της Γουλβς και πλέον είναι εκλεκτός μέλος της κορυφαίας ομάδας στην Ευρώπη.
Ένας πυραυλοκίνητος box-to-box μέσος, που κάνει τα πάντα με μαεστρία, ένας τύπος που κάνει όλες τις μικρές δουλειές στο γήπεδο σαν να κρινόταν η ζωή του από αυτές. Πρώτιστα, όμως, ένας ταπεινός υπηρέτης του συνόλου. Κάποιος, που ξέρει να εκτιμήσει το παντεσπάνι που τρώει σήμερα, κάποιος που ξέρει την αξία που έχει ένα κομμάτι ψωμί…
Sdna.gr
