Ας δούμε μερικές πτυχές της ζωής του.
Προφανώς και είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές στην ιστορία του ποδοσφαίρου
Η αφάνα, το μουστάκι, που κρατάει ακόμη και σήμερα. Ακόμη και ο Λεξ έγραψε στίχο γι’αυτόν.
Ένα μεγάλο δεκάρι και πριν το τίκι – τάκα
Φορούσε το 10 σε όλη τη ζωή του.
Η κλάση και η εξυπνάδα που είχε στο γήπεδο ήταν οι λόγοι που μοίραζε απλότητα, σιγουριά, ασφάλεια. Είναι ένας από τους καλύτερους μέσους που έχουν παίξει στα γήπεδα, με τρομερή διορατικότητα, άνεση στο κράτημα της μπάλας, περίσσειο αλτρουϊσμό και λάτρευε να δίνει ασίστ παρά να βάζει γκολ. Μπορούσε να βρει κάθε συμπαίκτη του στο γήπεδο, να ξεμπλοκάρει την πίεση των αντιπάλων, να κρατήσει πάντα την ψυχραιμία του. Δεν του άρεσε να κάνει ντρίμπλες και κόλπα, δεν κυνηγούσε και δεν ήθελε τις περιττές ενέργειες. Ο Βαλντεράμα ήταν θιασώτης του τόκε-τόκε, του κολομβιανού τρόπου παιχνιδιού όπου ο πλέι μέικερ έπαιρνε την μπάλα αρκετά πίσω και πάσαρε κοντινά, μιμούμενος τον αργό ρυθμό της κολομβιανής σάλσα.
Τον κατηγορούσαν ότι δεν μάρκαρε, δεν έτρεχε, δεν πίεζε, δεν άντεχε στο σκληρό παιχνίδι, αλλά ο Βαλντεράμα είχε απάντησε σε όλα αυτά όταν κρατούσε τη μπάλα. “”
Όταν τον ρώτησαν μετά το εμφατικό 5-0 απέναντι στην Εθνική Αργεντινής εκτός, πως έπαιζε τόσο καλά με τόση πίεση, απλά απάντησε: “Έμαθα να παίζω έτσι από μικρός στη γειτονιά μου”.
Γιος της Κολομβίας
Με το παρατσούκλι “El Pibe” (το παιδί), ο Βαλντεράμα ήταν μέλος της ομαδάρας που είχε η Κολομβία στα τέλη 80’ς μέχρι και τα μέσα των 90’ς. Έπαιξε από το 1985 μέχρι το 1998 σε 5 Κόπα Αμέρικα και σε τρία Μουντιάλ, όντας και αρχηγός της. Το 1987 ήταν ο πολυτιμότερος παίκτης του Κόπα Αμέρικα, το 1990 έλαμψε στο Μουντιάλ της Ιταλίας και το 1994 ήταν τραυματίας, μην μπορώντας να αλλάξει την τύχη της Κολομβίας. Έκανε την τελευταία του εμφάνιση στο Μουντιάλ του 1998, στην ήττα από την Αγγλία. Συνολικά έπαιξε 111 φορές με το εθνόσημο.
Για τους συμπατριώτες του είναι είδωλο και παντοτινό σημείο αναφοράς σε κάθε γενιά επίδοξων ποδοσφαιριστών.
Θρύλος του MLS
Έχοντας παίξει σε ομάδες της χώρας του, αλλά κάνοντας και ένα πέρασμα από την Ευρώπη στις αρχές των 90’ς, ο Βαλντεράμα έκλεισε στην Αμερική την καριέρα του, έχοντας 114 ασίστ σε 175 εμφανίσεις. Το 2000 μόνο είχε 26 ασίστ. . Στο MLS θεωρείται θρύλος, όχι μόνο για τα νούμερα, αλλά για το στυλ του που έφερε κάτι διαφορετικό στο αμερικανικό ποδόσφαιρο.
Αναγνώριση
Ο Μπέκαμ τον λάτρευε και περίμενε να ανταλλάξουν φανέλες μετά τον αγώνα του 1998.
Ο Ροναλντίνιο δήλωσε ότι ήταν ένας από τους δύο παίκτες που θαύμαζε μικρός.
Ο Λοράν Μπλαν, συμπαίκτης του στη Μονπελιέ, είπε: “Ήταν η ενσάρκωση του τόκε, μετέφερε τη μπάλα συνεχώς. Ήταν τόσο ταλαντούχος που του δίναμε την μπάλα όταν δεν ξέραμε τι να κάνουμε με αυτή. Συχνά θα έκανε πράγματα που απλά ονειρευόμασταν να τα κάνουμε οι υπόλοιποι”.
Ένας Άγγλος παρουσιαστής τον είχε περιγράψει ως “παίκτη που είχε πάντα τη μπάλα και δεν είχε και ποτέ τη μπάλα”, μιας και τη πάσαρε αμέσως.
Κληρονομιά
Ο Κάρλος Βαλντεράμα δεν ήταν ο πιο γρήγορος, ούτε ο πιο δυνατός. Δεν έτρεχε ασταμάτητα, δεν πίεζε, δεν εντυπωσίαζε με θεαματικές ντρίμπλες. Όμως είχε κάτι που δεν διδάσκεται εύκολα: καθαρό μυαλό, αίσθηση του χώρου και ικανότητα να κάνει τους γύρω του καλύτερους. Ήξερε πότε να δώσει την μπάλα, πού να τη δώσει και γιατί.
Η κληρονομιά του δεν περιορίζεται στα στατιστικά ή στις εμφανίσεις του. Ανήκει σε εκείνη την κατηγορία παικτών που ενέπνευσαν γενιές. Νέοι μέσοι από την Κολομβία και όχι μόνο τον αναφέρουν ως πρότυπο, όχι για το θέαμα αλλά για την ουσία. Για την ικανότητα να δίνει ρυθμό, να φέρνει ισορροπία, να κάνει το δύσκολο να φαίνεται απλό.
Μπόνους, αυτή η φωτό κόσμημα καλτίλας των 90ς΄.
