Πριν το Clasico η αίσθηση στη Μαδρίτη ήταν ότι η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος μιας μεγάλης σχέσης, Καρλέτο και συλλόγου είχε αρχίσει να μετρά. Ο Πέρεθ όπως έκανε συχνά στο παρελθόν, έψαχνε για τον αντικαταστάτη του Αντσελότι και ο τελευταίος, πιο φανερά, αναζητούσε τον τελικό του προορισμό στην εθνική Βραζιλίας, την μοναδική ομάδα στον κόσμο που ανταγωνίζεται ιστορικά τη Ρεάλ Μαδρίτης. Και ο Ιταλός το έκανε με άσχημο τρόπο, μιας και όλες οι συναντήσεις στο Λονδίνο γνωστοποιήθηκαν. Πρόδωσαν μια πνευματική αποσύνδεση από μια εκκρεμή αποστολή που δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί σωστά.
Εδώ και καιρό ο Πέρεθ έχει συνοδεύσει τις κινήσεις του, ψάχνοντας αντικαταστάτη, με εκείνους τους περιφρονητικούς σχολιασμούς που συνήθως διαδίδει στην σουίτα του για τον προπονητή και που απορροφούνται σαν ψιλόβροχο από την κοινωνία της Ρεάλ: «Που είναι ο Γκιουλέρ; Ο Μόντριτς; Ο Έντρικ; Μήπως δουλεύουμε λίγο;»
Ο καλός Αντσελότι κατάφερε πέρυσι να κερδίσει πρωτάθλημα και Champions League παρά τα μεγάλα κενά στο ρόστερ, τα οποία δεν διορθώθηκαν γιατί το γήπεδο «έφαγε» περισσότερα χρήματα από ότι είχε υπολογιστεί. Και καθώς πέρυσι όλα πήγαν καλά, ο Φλορεντίνο σκέφτηκε ότι τώρα, με τον Μπαπέ, θα ήταν πιο εύκολο να εκτοξεύσει στα ουράνια τον σύλλογο. Ο ισχυρός άνδρας του συλλόγου δεν μπήκε ποτέ να λύσει τα προβλήματα στα αποδυτήρια και οι διαφωνίες σε όλα τα επίπεδα… γκρέμισαν κάθε καλό πού είχε «χτίσει» ο Ιταλός. O Πέρεθ είδε το ταμείο να… αδειάζει με την έλευση του Γάλλου σταρ και οι επιθυμίες του Ιταλού για ενίσχυση της άμυνας έπεσαν στο κενό. Οι πιέσεις του τελευταίου ήταν πολλές για το ρόστερ των κενών, γεγονός που εκνεύρισε τον Πέρεθ.
Έτσι, αυτή τη χρονιά βλέπουμε έναν Αντσελότι με πιο κακή διάθεση από αυτή που νομίζαμε, με εκφράσεις είτε στον πάγκο είτε σε λόγια στις συνεντεύξεις Τύπου που ήταν άγνωστες σε αυτόν μέχρι τώρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπεράσπισή του στο δικαστήριο για τα θέματα με την εφορία, με τον Ιταλό να «δίνει» τη διοίκηση και να τονίζει ότι έκανε απλώς ό,τι του είχε συστήσει η ομάδα.
Τους τελευταίους μήνες, ο Ιταλός τόνιζε: «Την έξοδό μου από τη Ρεάλ δεν θα την ορίσω εγώ, αλλά ο σύλλογος». Διπλό μήνυμα: οι φίλαθλοι το καταλάβαιναν ως δήλωση αγάπης και πίστης, αλλά στον Φλορεντίνο είναι να σα του έλεγε «κάνε εσύ το πρώτο βήμα». Ο έρωτας… χάθηκε και είναι κρίμα. Ήταν όμορφο όσο κράτησε. Το διαζύγιο θα έβγαινε άσχημα, αλλά στο τέλος κατάλαβαν και οι δυο πως δεν θα ήταν σωστό.
Ήταν μια καλή τελευταία περίοδος, ξεπερνώντας εκείνη την πρώτη αποχώρηση, η οποία άφησε επίσης κάποιες πικρίες. Ο Αντσελότι είχε παραπονεθεί στα απομνημονεύματά του για τις πιέσεις του Φλορεντίνο Πέρεθ να βάλει τον Μπέιλ, αλλά μετά, όλα ξεχάστηκαν, και o Ιταλός προσφέρθηκε να επιστρέψει στην ομάδα σε μια στιγμή αμηχανίας λόγω της ξαφνικής αποχώρησης του Ζιντάν. Το αποτέλεσμα ήταν μια υπέροχη, αξέχαστη περίοδος. Ετσι, θα ήταν άσχημο ένα κακό τέλος, μια ανταλλαγή κατηγοριών μεταξύ δύο πλευρών που συνεργάστηκαν με τόσο μεγάλη επιτυχία.