Γι' αυτό πέρασε στο Final-4 ο Ολυμπιακός, γι' αυτό θα περάσει και ο Παναθηναϊκός

Ο Ολυμπιακός είναι ήδη στο Άμπου Ντάμπι και δικαίως. Ο Παναθηναϊκός θα τον ακολουθήσει, αρκεί να κάνει αυτό που ξέρει και μπορεί το βράδυ της Τρίτης.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Το μπάσκετ είναι (συνήθως και αν δεν υπάρχουν κραυγαλέα φαλτσοσφυρίγματα) δίκαιο άθλημα. Και ειδικά σε μια σειρά αγώνων, πολύ περισσότερο από ένα νοκ άουτ παιχνίδι, η καλύτερη ομάδα βγαίνει στον αφρό. Το έκανε ο Ολυμπιακός απέναντι στη Ρεάλ πιστοποιώντας την ανωτερότητά του και κλείνοντας ήδη θέση για το Final 4, απομένει να το κάνει και ο Παναθηναϊκός που έφερε εις πέρας το βασικό ζητούμενο της αποστολής του στην Πόλη, να πάρει τουλάχιστον ένα ματς και πλέον καλείται να τελειώσει τη δουλειά στο ΟΑΚΑ.

Ο Ολυμπιακός κέρδισε τη Ρεάλ στο παιχνίδι της

Η πρόκριση του Ολυμπιακού συνιστά τη δικαίωση μιας ορθώς δομημένης ομάδας απέναντι στο απαύγασμα της κακοτεχνίας. Ήταν δεδομένο πως οι «ερυθρόλευκοι», πλήρεις και όχι όπως ολοκλήρωσαν την κανονική περίοδο, δεν θα μπορούσαν να αποκλειστούν από αυτή τη Ρεάλ. Μόνο το βάρος της φανέλας του αντιπάλου και οι προσωπικότητές του δεν έφταναν για να συμβεί η έκπληξη και απονεμήθηκε μπασκετική δικαιοσύνη.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας πέραν του ότι δόμησε πολύ πιο ορθολογικά τη δική του ομάδα έναντι του Τσους Ματέο, που έκανε άφθονες κακές επιλογές και με μεγαλύτερο μπάτζετ, έκανε εξαιρετικό κοουτσάρισμα στη σειρά. Το προφανές ήταν να βάλει πίεση στον Καμπάτσο, ο οποίος είχε να τα βάλει με 3-4 διαφορετικά φρέσκα ζευγάρια πόδια σε κάθε ματς. Μοιραία, ο Αργεντινός απορρυθμίστηκε και εκνευρίστηκε, από τους 12,4 πόντους που σκόραρε και τους 14,7 που δημιουργούσε στην κανονική περίοδο περιορίστηκε στους 8,5 και 8,5 αντίστοιχα και από τα 17,9% λάθη που έκανε στις κατοχές που διαχειριζόταν έφτασε στα τέσσερα ματς της σειράς στο 34,2%.

Με τον μοναδικό της δημιουργό απενεργοποιημένο (είχε το 38,1% των ασίστ όσο αγωνιζόταν στην κανονική περίοδο και έπεσε στο 22,2% στα playoffs), η μισή δουλειά έγινε. Η τροφοδοσία στον Έντι Ταβάρες περιορίστηκε, το σκιάχτρο από το Πράσινο Ακρωτήρι έμεινε στους 8 πόντους ανά αγώνα στη σειρά και ήταν πραγματικά επιδραστικός μόνο στο τρίτο παιχνίδι, το μοναδικό που κέρδισε η «βασίλισσα». Ο Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε να χάσει από τα ηρωικά του Χεζόνια, του Μούσα και του Γιουλ, πόσω μάλλον από τον Φελίς ή τον Αμπάλδε.

Με αυτά και με αυτά, οι Πειραιώτες απογείωσαν την άμυνά τους στα playoffs από τους 115,2 πόντους ανά 100 κατοχές σε παθητικό, στους 108,1 πόντους και η οριακά πίσω από Παναθηναϊκό και Εφές τρίτη καλύτερη επίθεση της regular season κέρασε την Ρεάλ, καλύτερη άμυνα της κανονικής περιόδου, το δικό της δηλητήριο. Και μέσα σε όλα, κέρδισε τη μάχη των κατοχών σε όλα τα ματς πλην του Game 3, έχοντας σε αυτά που κέρδισε 14, 11 και 5 κατοχές παραπάνω.

Φυσικά ο Ολυμπιακός μπορεί και πρέπει να παίξει καλύτερα στο Final 4. Ειδικά στις τέταρτες περιόδους. Σούταρε με μόλις 29,2% στα τρίποντα στη σειρά, ποσοστό που δύσκολα αντιπαρέρχεται μια ομάδα. Ωστόσο έχοντας στα περισσότερα παιχνίδια καλή κυκλοφορία και αρκετούς επιθετικούς πόλους, κατάφερε έστω και έτσι να βρει τις λύσεις και να είναι σε τέταρτο διαδοχικό Final 4. Όμως φέτος, όπως λένε και όλοι στην ομάδα, τίποτα πέρα από την κούπα δεν θα είναι αρκετό. Και η διαχείριση αυτής της συχνά αβάσταχτης πίεσης θα είναι κλειδί για να ολοκληρώσει την αποστολή του.

Δεν θα είναι εύκολο, αλλά ο Παναθηναϊκός ορίζει το Game 5
Ο Παναθηναϊκός έχασε το πρώτο match ball για το Άμπου Ντάμπι, ξόδεψε αρκετές δυνάμεις που μπορεί να του λείψουν παίζοντας σε λιγότερες από τέσσερις μέρες τον τελικό των τελικών, αφού η κόπωση συσσωρεύεται μετά από μια τόσο εξαντλητική σειρά, έδωσε ζωή και αυτοπεποίθηση στην Εφές που είναι μια πραγματικά καλή ομάδα, ωστόσο ο ίδιος εξακολουθεί να ορίζει την τύχη της σειράς. Είναι η καλύτερη ομάδα, φάνηκε μάλιστα ακόμη περισσότερο στα παιχνίδια της Κωνσταντινούπολης και καλείται να το αποδείξει στο σπίτι του, που θα κοχλάζει και στο οποίο όλη τη σεζόν έχει χάσει τέσσερις φορές.

Προφανώς, για να κερδίσει, θα πρέπει να κάνει κάποια πράγματα αρκετά καλύτερα από το Game 4 ή ακόμη και από τα παιχνίδια που προηγήθηκαν. Κατ’ αρχάς, είναι σαφές πως ο Παναθηναϊκός κυριαρχεί όταν έχει ροή στην επίθεσή του, όταν η μπάλα αλλάζει χέρια και δεν καταφεύγει στο overdribbling. Οι «πράσινοι», με τον Μπράουν εκτός κλίματος αγώνων και τον Γκραντ μακριά από τον καλό του εαυτό στη σειρά, δεν αντέχουν να περιμένουν τα πάντα στην επίθεση από Ναν ή Σλούκα. Μόνο στο Game 3 ήταν και οι δύο καλοί, ενώ στα ματς που μόνο ο ένας ήταν αρκετά καλός αυτό δεν έφτανε για να έρθει η νίκη.

Το Game 4 ήταν χαρακτηριστικό, καθώς ο αρχηγός της ομάδας πέτυχε ή δημιούργησε τους 29 από τους 82 πόντους της ομάδας του, ειδικότερα τους 17 από τους 49 που πέτυχε στο δεύτερο ημίχρονο. Είναι αναγκαίο ο Ναν να εμφανιστεί όπως στο Game 3, μετά από μια σειρά στην οποία έχει 16/37 δίποντα και δεν έχει καταφέρει να βρει πολλά (και υπό καλές προϋποθέσεις) τρίποντα (6/22). Το μυστικό είναι να μην εκβιάζει καταστάσεις, να πασάρει πιο γρήγορα και να μην είναι η αρχή και το τέλος των επιθέσεων, αλλά να παίρνει την μπάλα όταν αυτή έχει κυκλοφορήσει αρκετά και έχουν καταρρεύσει οι περιστροφές της άμυνας.

Οι «πράσινοι» ασφαλώς κρατούν το γεγονός ότι στα δύο ματς της Πόλης σταμάτησαν την αιμορραγία από το πικ εν ρολ κρατώντας κυρίως τον Πουαριέ στους συνολικά 5 πόντους μετά τους 33 που είχε πετύχει στο ΟΑΚΑ. Όμως για να αποκόψει το «τάισμα» των ψηλών, ο Παναθηναϊκός έχει αλλάξει την άμυνά του και οι βοήθειες που δίνει από τα πλάγια στον ψηλό έχουν προκαλέσει αρκετά ελεύθερα σουτ από την Εφές, η οποία στα δύο τελευταία ματς είχε το εντυπωσιακό 27/50 πίσω από τα 6,75μ. Μάλιστα ο Μπάνκαι «σημάδεψε» τις αργές περιστροφές των «πράσινων», ειδικά στις πεντάδες με Μήτογλου ή/και Γιούρτσεβεν στο παρκέ βάζοντας πεντάδες με σουτ από όλες τις θέσεις, χωρίς κλασικό σέντερ και με τους Σμιτς και Οσμάνι να κάνουν ζημιά ως stretch 5.

Το παιχνίδι το βράδυ της Τρίτης θα κριθεί από την άμυνα αλλά όχι μόνο από αυτή. Αν ο Παναθηναϊκός είναι κοντά στα αμυντικά στάνταρ των δύο τελευταίων αγώνων, στην έδρα του, όπου είχε ιστορικά καλές επιδόσεις στην επίθεση στην regular season, μπορεί κάνοντας τα αυτονόητα και επενδύοντας στο πλεόνασμα προσωπικοτήτων που έχει σε σχέση με τους αντιπάλους, να κερδίσει και πιο εύκολα από οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι της σειράς.

ΥΓ: Ένα μεγάλο respect στον Γκρεγκ Πόποβιτς που… κρέμασε το πινακάκι του. Ο κορυφαίος προπονητής όλων, όχι λόγω τίτλων (άλλοι έχουν περισσότερους), αλλά εξαιτίας της επίδρασης που είχε στο παιχνίδι και όχι μόνο. Σε κάτι λιγότερο από 30 χρόνια στους Σπερς, δημιούργησε ομάδες που κέρδιζαν με διαφορετικούς τρόπους, αλλά πάντα με ένα μπάσκετ έξω από τις νόρμες του ΝΒΑ, βασιζόμενο περισσότερο στο σύνολο παρά στους σταρ του. Δυστυχώς ένα πρόβλημα υγείας δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει το τελευταίο του πρότζεκτ, αυτό της επόμενης μεγάλης ομάδας των Σπερς, με τον Βίκτορ Γουεμπανιαμά στο επίκεντρο. Όμως φύτεψε τον σπόρο και τώρα θα πρέπει οι διάδοχοι να δρέψουν τους καρπούς. Πέρα από αυτό, ανέδειξε αμέτρητους παίκτες και προπονητές, ενώ υπήρξε μια προσωπικότητα πολύ μεγαλύτερη από τα στενά όρια του αθλήματος, με δυνατή φωνή που ακουγόταν πάντα στα κοινωνικής φύσεως ζητήματα.

Πηγή: sport-fm.gr

BEST OF THEMASPORTS