Η σκηνή υπάρχει στο άκρως συγκινητικό φιλμ του σπουδαίου Κεν Λόουτς «Looking For Eric» που είχε κυκλοφορήσει το 2009 και μας είχε απασχολήσει, τότε, για τους σωστούς λόγους, όπως οι περισσότερες ταινίες του Άγγλου κινηματογραφιστή. Ας περάσουμε όμως στο θέμα του κειμένου που δεν είναι οι ταινίες, ούτε φυσικά ο πρώην αστέρας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Προσωπικά λατρεύω τις ασίστ. Το γκολ είναι η ουσία. Αυτό θα πανηγυρίσει ο περισσότερος κόσμος και με αυτό θα πάρει η κάθε ομάδα βαθμούς, η ασίστ όμως, η πάσα δηλαδή που θα οδηγήσει σε αυτό, έχει μια δική της, σπάνια και γοητευτική ομορφιά. Στα δικά μου -τουλάχιστον- μάτια. Άσε που πιστεύω πως ένα το τέλειο σουτ, που θα γίνει γκολ, μπορεί να το «πιάσει» ακόμα και ένας άτεχνος αμυντικός, το έχουμε δει άλλωστε τόσες και τόσες φορές, ενώ η τέλεια πάσα που θα γίνει ασίστ, είναι αρκετά πιο σπάνιο να φύγει από τα πόδια ενός άτεχνου ποδοσφαιριστή.
Οι ασίστ λοιπόν εκτός από τεράστια δυσκολία έχουν και πολλή μεγάλη σημασία και γι’ αυτό -συνήθως- δεν έρχονται από τα πόδια μέτριων ποδοσφαιριστών. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στην πρώτη δεκάδα στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ για να διαβάσουμε τα ονόματα των Ρονάλντο, Ντι Μαρία, Μέσι, Νεϊμάρ, Γκιγκς, Τσάβι, Μίλερ, Μπενζεμά, Ινιέστα και ντε Μπρούινε. Σκεφτείτε την Λίβερπουλ του Κλοπ, τότε που οι δύο πλάγιοι μπακ, ο Τρεντ Αλεξάντερ – Άρνολντ και ο Ρόμπερτσον είχαν από διψήφιο αριθμό ασίστ, σε ένα στιλ ποδοσφαίρου που τους έδινε την δυνατότητα να παίζουν ουσιαστικά ως εξτρέμ. Οι φαρμακερές τους σέντρες έφταναν συστημένες στους επιθετικούς που έκαναν καλά την δική τους δουλειά σκοράροντας πολλά γκολ. Ο καλός επιθετικός άλλωστε εκεί διαφέρει από τον όχι και τόσο καλό, στο να τελειώνει με μεγαλύτερη ευκολία τις φάσεις που θα φτάσει η μπάλα σωστά (έχει μεγάλη σημασία το σωστά) τόσο στα πόδια του όσο φυσικά και στον χώρο. Αυτή η λεπτομέρεια για να δημιουργηθούν οι σωστές συνθήκες δεν μπορεί να βρεθεί από όλα τα πόδια των δημιουργών εντός του αγωνιστικού χώρου. Η Λίβερπουλ για παράδειγμα δεν θα μπορούσε να παρουσιάσει εκείνο το καταπληκτικό της ποδόσφαιρο με δύο αμυντικογενείς πλάγιους μπακ. Ελπίζω να συμφωνούμε.
Ένας από τους λόγους που αγάπησα το NFL ήταν ο τρόπος που έβλεπα τους quarterbacks να πασάρουν κυρίως για τους wide receivers και τον tight end. Παίκτες όπως ο Τομ Μπρέιντι και ο Πέιτον Μάνινγκ έγιναν κορυφαίοι, αγγίζοντας θρυλικά ρεκόρ επειδή μπορούσαν να σηκώσουν το βλέμμα και να βρουν με μία πάσα ακριβείας τον συμπαίκτη τους ακόμα και σε απόσταση 40-50 μέτρων. Αυτή την «μαγεία» του passing td ειλικρινά δεν μπορώ να την περιγράψω. Τα τελευταία χρόνια κάτι παρόμοιο το βλέπουμε και στο δικό μας ποδόσφαιρο, το «κανονικό», με τους τερματοφύλακες. Ήδη φέτος στην Πρέμιερ Λιγκ αυτό το έχουν κάνει 5 διαφορετικοί τύποι που η κανονική δουλειά τους είναι να φυλάνε την εστία. Να δημιουργήσουν δηλαδή από την περιοχή τους, με μία μακρινή πάσα, γκολ για την ομάδα τους. Ο σπουδαίος Έντερσον της Μάντσεστερ Σίτι μετρά ήδη φέτος 3 ασίστ με αυτόν τον τρόπο χωρίς να έχει αγωνιστεί μάλιστα σε όλα τα παιχνίδια της Σίτι. Για την ακρίβεια έχει αγωνιστεί σε 16. Από μία ασίστ έχουν ο Λένο της Φούλαμ, ο Φλέκεν της Μπρέντφορντ, ο Πίκφορντ της Έβερτον και ακόμα μία τέτοια ομορφιά συνέβη και στο πρόσφατο παιχνίδι της Μπράιτον με την Τσέλσι απ’ τον Φερμπρούχεν. Με τις άμυνες πολλών ομάδων να βρίσκονται πλέον στο κέντρο, ένας καλός τερματοφύλακας με τα πόδια, που δεν θα πιεστεί και θα βρει χώρο και χρόνο για να ενεργήσει ως quarterback θα έχει αρκετές, καλές πιθανότητες να δημιουργήσει πρόβλημα στον αντίπαλο τερματοφύλακα, αν φυσικά και κάποιος από τους συμπαίκτες του, της επιθετικής γραμμής, δεν βγει οφσάιντ, υποδεχτεί σωστά την μπάλα, καταφέρει να μην κοπεί από αντίπαλο και φυσικά φτάσει σε ένα ποιοτικό τελείωμα. Μπορεί να φαίνεται απλό ένα τέτοιο γκολ αλλά δεν είναι. Η φράση «τους έπιασαν στον ύπνο» δεν έχει μόνο ένα επίπεδο ανάγνωσης καθώς πρέπει να γίνουν πολλά πράγματα, σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα, για να βγει σωστά μία τέτοια φάση και να καταλήξει να μετρήσουμε γκολ και φυσικά ασίστ.
Γι΄αυτό και θεωρώ ότι όταν μιλάμε για ομαδικά σπορ με τεράστια τακτική, ειδικά στο ποδόσφαιρο των ημερών μας, είναι λάθος να παίρνει τα εύσημα μόνο ένας. Στο απίστευτο γκολ του Μιτόμα, που ξεκίνησε από την απίστευτη μπαλιά του τερματοφύλακα Φερμπρούχεν που ενήργησε ως quarterback, οι περισσότεροι στάθηκαν στο μοναδικό κοντρόλ του Ιάπωνα. Δεν τους αδικώ. Ήταν η πρώτη σκέψη όλων όσων έβλεπαν το ματς. Ήταν ένα κοντρόλ σπάνιας ποδοσφαιρικής τεχνικής που έγινε ακόμα καλύτερο με την επόμενη επαφή του παίκτη, αδειάζοντας τον προσωπικό του αντίπαλο για να γράψει με ένα τρομερό σουτ το 1-0. Αν αυτό το γκολ έπρεπε να γίνει ένα μικρό διήγημα θα ήθελα να το γράψει μόνο ο Φονταραρόσα (κι ας αδικώ εδώ άλλους σπουδαίους που μαζί τους έχουμε ασχοληθεί αρκετές φορές). Σκεφτείτε όμως ότι για να ολοκληρωθεί αυτή η φάση πόσα μικρά πράγματα έγιναν σωστά σε λίγα δευτερόλεπτα. Σίγουρα ήταν ένα play που είχε σχεδιαστεί και είχε δοκιμαστεί πολλές φορές στις προπονήσεις για να φτάσει να βρει το κατάλληλο σημείο εντός ενός 90λέπτου και να βρει την τέλεια εφαρμογή του. Ζήσαμε μία περίοδο, τα τελευταία χρόνια, που πολλές κορυφαίες ομάδες δεν σήκωναν την μπάλα από το έδαφος με μακρινές μπαλιές και ο λόγος ήταν πολύ απλός. Γιατί να προσπαθήσει να κάνει κάτι τέτοιο μία ομάδα όπως η Μπαρτσελόνα, για παράδειγμα, όταν ξέρει ότι απέναντί της βρίσκεται ένας αντίπαλος που δεν πιέζει ψηλά λόγω της άμυνας σε χαμηλό block; Δεν έχει νόημα. Πλέον οι ομάδες που χτίζουν από τον τερματοφύλακα, και όταν δεν έχουν την μπάλα βρίσκονται αρκετά ψηλά, είναι πάρα πολλές. Με την γραμμή άμυνας λοιπόν να βρίσκεται πολύ συχνά στο κέντρο, λογικά, θα βλέπουμε ολοένα και περισσότερο τέτοιες μπαλιές από τους τερματοφύλακες που έχουν μεγάλη άνεση με την μπάλα στα πόδια, ειδικά όταν θα βρίσκουν χώρο λόγω κακής -ή και καθόλου- πίεσης του αντιπάλου.
Δεν μιλάω για το γνωστό σε όλους μας γέμισμα που κάνει ένας τερματοφύλακας για τον επιθετικό του (Νότιγχαμ για σένα λέω που το κάνεις εξαιρετικά και μπράβο σου) σε συνθήκες χαμηλού block άμυνας του αντιπάλου, μα για μία πάσα, από τα πόδια του τερματοφύλακα, που θα έχει ως σκοπό να οδηγήσει σε τελική και φυσικά να γίνει η ίδια ασίστ, όταν η ζώνη άμυνας θα βρίσκεται πολύ ψηλά. Ας το ονομάσουμε «η μακρινή μπαλιά του μέλλοντος«. Κάτι που όπως έγραψα και πιο πάνω το βλέπουμε ολοένα και συχνότερα. Φυσικά και δεν είναι εύκολο, φυσικά και δεν εξαρτάται μόνο από έναν παίκτη, φυσικά και θα πρέπει να γίνουν ένα σωρό μικρές λεπτομέρειες για να δουλέψει. Το έγραψα και πιο πριν, το γράφω ξανά για να τονίσω ότι δεν είναι κάτι εύκολο. Απλά πιστεύω πως με το ποδόσφαιρο σε αυτό το στιλ παιχνιδιού, ίσως το άμεσο ποδόσφαιρο από τον τερματοφύλακα και οι μακρινές του μπαλιές, όταν ο αντίπαλος βρίσκεται πολύ ψηλά, μας οδηγήσουν σε κάτι νέο. Φυσικά σε αυτό το ποδοσφαιρικά «δυστοπικό» ή «ουτοπικό» για κάποιους σενάριο, οι εξαιρετικοί με τα πόδια τερματοφύλακες ίσως αρχίσουν να μετρούν όλο και περισσότερες ασίστ φέρνοντας στο ποδόσφαιρο κάτι από την μαγεία των quarterbacks του NFL.
