Κάρεϊ Σκάρι: To κουμπί της αυτοκαταστροφής

-«Βλέπεις το δέντρο εκεί πέρα»;

Ακολουθήστε μας στο Google news

-«Όχι».
-«Ε, μέχρι να βγεις από τη φυλακή, θα υπάρχει ένα».

Διάλογος μεταξύ αστυνομικού και του Κάρεϊ Σκάρι το 2010. Αν υπήρχε πάτος στο βαρέλι του, μετά από δεκαετίες κατάχρησης και πάσης φύσεως αδικημάτων, τον είχε πλέον πιάσει. Επτά χρόνια κάθειρξη. Μεγάλος άνθρωπος, σχεδόν 50 ετών. Αφότου είχε περάσει μερικά ακόμα χρόνια μέσα. Ποιος, ο φόργουορντ με το θεόσταλτο ταλέντο και το απίστευτο άλμα.

Μόνο που ο Αμερικανός με τη θεαματική και συνάμα ταραχώδη θητεία στον Ολυμπιακό έπαιρνε φόρα και πηδούσε στην άβυσσο, κάθε φορά που φαινόταν το πράγμα να στρώνει. Κάθε φορά που ανοιγόταν μπροστά του ένας δελεαστικός επαγγελματικά δρόμος. Δικό του δέλεαρ τα ναρκωτικά. Και το αλκοόλ, οι γυναίκες, οι περιπέτειες με την κακή έννοια.

Στα μέρη μας, γνωστός ως ο Αμερικανός που πηδούσε στις ουρανές των στρουγκών (sic) της Α1 στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Γνωστότερος πια από την cult κόντρα του με τον Στηβ Γιατζόγλου, η οποία δεν ήθελε πολύ να μετατραπεί σε ξυλοφόρτωμα του προπονητή του στους «Ερυθρολεύκους».

Στα δικά του μέρη, έγινε γνωστός από τα κολεγιακά του χρόνια, όταν το όνομά του μπήκε δίπλα σε εκείνο του Ολάζουον. Θα μπορούσε και ως φυσική παρουσία να βρεθεί δίπλα στον «Hakeem the Dream». Βρέθηκε όντως δίπλα στον Καρλ Μαλόουν και τον Τζον Στόκτον, για να απογοητεύσει και αυτούς και τον οργανισμό της Γιούτα. Ο δικός του οργανισμός είχε όρεξη για πολλά άλλα και επικίνδυνα πράγματα, πέραν του μπάσκετ.

Ας είναι. Έστω και τώρα, στα (όχι βαθιά δα) γεράματα, δείχνει να έχει βρει το φως το αληθινό και να το ακολουθεί. Καθαρός για κάμποσα χρονάκια, έχοντας στήσει μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση και δασκαλεύοντας πιτσιρικάδες να μην κάνουν τα δικά του κολοσσιαία λάθη. Όλα αυτά που εξιστορεί και στην αυτοβιογραφία του, «A hoopster’s journey», πολύτιμος οδηγός μας (παρά τις αρκετές ανακρίβειες και αναχρονισμούς) στις στάσεις του πολυτάραχου ταξιδιού του.

Πηδώντας αμάξια και κοινωνικά εμπόδια

«I did not become someone different
That I did not want to be».

Τα εξιστορεί τραγουδιστά, συνοδεία μιας κιθάρας, κι ο Γκιλ Σκοτ-Χέρον. Παιδί του Μπρονξ και του πρώτου μαύρου ποδοσφαιριστή της Σέλτικ. Με τις δικές του καταχρήσεις και φυλακίσεις, προτού κάνει καθαρός ένα εντυπωσιακό δισκογραφικό comeback.

Ο Κάρεϊ Σκάρι γεννιέται στις 4 Δεκεμβρίου 1962 στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσι. Έκτο παιδί από τα εννιά μιας μονογενεϊκής -όταν πια αυτός θα μεγαλώνει- οικογένειας. Μεγαλύτερα αδέρφια του έχουν γεννηθεί στο Έτζφιλντ της Νότιας Καρολίνας. Επαρχία, αφόρητος ρατσισμός εκείνα τα χρόνια. Με τα πολλά, η Μίλντρεντ Τζόουνς πείθει τον Έντουαρντ Σκάρι να αναζητήσουν καλύτερη τύχη βορειότερα, όπου έχουν εγκατασταθεί συγγενείς της.

Ο πατήρ Σκάρι, ένας φτωχοδιάβολος δίχως σταθερή δουλειά, δεν θα εγκλιματιστεί ποτέ στη μεγαλούπολη. Σύντομα παρατάει τη φαμίλια και γυρίζει πίσω. Η «Mama» κάνει δουλειές του ποδαριού και οι έξοδοί της είναι μόνο για την εκκλησία.

Με εκείνα τα μεγάλα καπέλα που τόσο εντυπωσιάζουν και εντυπώνονται στη μνήμη του «Cake Mix». Του Κάρεϊ. Παρατσούκλι που του άφησε ο πατέρας του, προτού φύγει.

Στο Μπρούκλιν και δη στην περίφημη συνοικία Μπέντφορντ-Στάιβεσαντ αναδεικνύει το ταλέντο του στο μπάσκετ. Η γέννησή του συμπίπτει με το ξεκίνημα ταραχών με φυλετικό υπόβαθρο στο Νιούαρκ και οι οποίες θα κορυφωθούν με το κάψιμό του το 1967 και τον θάνατο 26 ατόμων. Η μητέρα του έχει προνοήσει κι εδώ. Από το προηγούμενο έτος έχει βρει σπίτι παραδίπλα. Στο Μπρούκλιν.

Στη γενέτειρα τού -μερικούς μήνες μικρότερου- Μάικλ Τζόρνταν, εκεί όπου θα αναδειχθεί και ο Καρμέλο Άντονι, ο Σκάρι πρωτοπαίζει μπάσκετ με χαρτονένια μπάλα, γεμάτη τέιπ στην επιφάνειά της. Στόχος (αντί καλαθιού) μια συρμάτινη κρεμάστρα. Η αρχηγός της φαμίλιας αντιλαμβάνεται κάποια στιγμή ότι δεν μπορεί να τον περιορίζει μέσα.

Έξω, είναι ο άτυπος αρχηγός των «Scurry Brothers». Πέντε οι αδερφοί του, φτιάχνουν δηλαδή και πεντάδα δίχως τον μεγαλύτερο, τον Κλιφ. Τον πρώτο που θα πάρει τον άσχημο δρόμο και θα καταδικαστεί για δολοφονία… Ο μικρότερος Μόουζες θα φτάσει να γίνει Πρωταθλητής NCAA το 1990 με τους Ράνιν’ Ρέμπελς του Τζέρι Ταρκάνιαν στο UNLV.

Για τον Κάρεϊ, ένας καλός τρόπος να βγάζει λεφτά και να βοηθάει τη μάνα του είναι να βάζει στοιχήματα ότι μπορεί να πηδήξει πάνω από αυτοκίνητα.

Το κάνει με ευκολία, ανεξαρτήτως ύψους και πλάτους του οχήματος. Η αλτική του ικανότητα είναι ασύγκριτη. Το πιτσιρίκι από το χαμόσπιτο λίγο κάτω από τα γραφεία των «Μαύρων Πανθήρων» εξελίσσεται σε ηγετική φυσιογνωμία του νεοϋορκέζικου Λυκείου, Αλεξάντερ Χάμιλτον.

Ένας χρόνος κατόπιν στο χαμηλής κατηγορίας κολέγιο, Νορθίστερν Οκλαχόμα Α&Μ, μεταπήδηση το 1982 στο Λονγκ Άιλαντ. Είναι πια ένας φόργουορντ, περισσότερο πάουερ, ο οποίος, χωρίς να διαθέτει υψηλό μπασκετικό IQ, μπορεί να κάνει τρομερά πράγματα αμυντικά, χάρη στην αθλητικότητά του, αλλά και ένας καταπληκτικός ριμπάουντερ. Τη σεζόν 1983-1984 κατεβάζει 13.5 ριμπάουντ, όσα και ο έτερος κορυφαίος του NCAA. Ο Χακίμ Ολάζουον του Χιούστον, ο οποίος επιλέγεται πρώτος-πρώτος στο ντραφτ και παραμένει στην πόλη του Τέξας για τους Ρόκετς.

Η χαμένη ασίστ του Στόκτον

«No matter how far wrong you’ve gone
You can always turn around».

Έχει ξεκάθαρα potential για ΝΒΑ ο Σκάρι και μπορεί το όνειρό του να παίξει στους Νικς να μην επιτυχγάνεται σε πρώτο χρόνο, μα οι πόρτες της κορυφαίας λίγκας του πλανήτη ανοίγουν και γι’ αυτόν. To 1984-1985 ανεβάζει τους μέσους όρους του στους 21.1 πόντους και τα 14.1 ριμπάουντ. Έχει καταθέσει διαπιστευτήρια και στο θρυλικό Rucker Park της Νέας Υόρκης. Το ανοιχτό γήπεδο στο οποίο έχουν γράψει ιστορία ο Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ, ο Τζούλιους Έρβινγκ…

Καλείται και συμμετέχει σε έναν αγώνα επίδειξης με συμπαίκτη τον Αϊζέια Τόμας και αντιπάλους τους Μάτζικ Τζόνσον και Ντόμινικ Γουίλκινς, επιλέγεται εν τέλει στο Νο.37 από τους Γιούτα Τζαζ. Σε ένα ντραφτ με διψήφιο αριθμό πικ που θα έρθουν στην Ελλάδα (και τον Άρβιντας Σαμπόνις να ακούει το όνομά του 77ος), ο ύψους 2.01μ. φόργουορντ στριμώχνεται ανάμεσα σε δύο εξωτικές επιλογές του δικού του Νιου Τζέρσι. Ένας Αϊτινός ονόματι Ιβόν Ζοζέφ στο Νο.36, ο σύντομα αδικοχαμένος Ισπανός, Φερνάντο Μαρτίν, στο Νο.38.

Χάνεται και ο Σκάρι. Στην τρυφηλή ζωή, με τα πρώτα καλά λεφτά που περνάνε (και ξεγλιστράνε) από τα χέρια του. Έχει αναλάβει εκπρόσωπός του ο περίφημος Ερλ «The Pearl» Μονρό, κινητήριος μοχλός των Νικς στο Πρωτάθλημα του 1973. Ο ίδιος εμφανίζεται στη διαδικασία του ντραφτ στα μπεζ. Πρώτη φορά που βάζει κουστούμι εκτός εκκλησίας. Χαϊλίκια.

Μόνο που ακόμα και στο Σολτ Λέικ Σίτι, την πόλη των Μορμόνων, θα βρει τον τρόπο να παρτάρει. Θα ανακαλύψει κάθε κακόφημο στέκι, θα κατευθυνθεί άμεσα προς κάθε πιάτσα ναρκωτικών. Εβδομήντα χιλιάδες δολάρια βρίσκονται στα χέρια του από τη μια στιγμή στην άλλη… Χρήστης και κοκαΐνης, βαριών ουσιών.

Αγωνιστικά, βρίσκει χρόνο άνω των 10 λεπτών (πιο πολύ) στο “3” και επί δυόμισι σεζόν έχει μέσους όρους γύρω στους 5 πόντους και τα 3 ριμπάουντ. Πιάνει φιλία με τη “σειρά” του, τον Καρλ Μαλόουν, αναπτύσσει ξεχωριστή συνεργασία μέσα στις τέσσερεις γραμμές με τον Τζον Στόκτον.

Με τον πρώτο δεν θα αργήσει να τσακωθεί σε μια από τις εξόδους τους, από τον δεύτερο παύει να δέχεται μαγικές ασίστ, όταν, σε ένα άλεϊ ουπ του νεαρού πλέι μέικερ, αυτός μπουρδουκλώνεται, αντί να καρφώσει.

Συμβαίνει, θα πείτε. Ναι, αλλά εμφανίζεται για πολλοστή φορά μεθυσμένος, αν όχι μαστουρωμένος σε ένα παιχνίδι. Και τώρα τον έχουν καταλάβει όλοι. Ο Θερλ Μπέιλι, τον οποίον θα δούμε αργότερα στον Πανιώνιο, ο Σκοτ Ροθ, ο οποίος θα περάσει από τον Παναθηναϊκό, ο Μπομπ Χάνσεν, ο οποίος (κατά τον Σκάρι) τύγχανε ευνοϊκής μεταχείρισης παρά τις δικές του σχέσεις με… ουσίες, επειδή ήταν λευκός. Όλοι.

Η σχέση του με τον προπονητή του είναι ακόμα χειρότερη. Αν και Μπρουκλινέζος κι ο Φρανκ Λέιντεν, στην πρώτη επίσκεψη της ομάδας στο Madison Square Garden επί Σκάρι, δεν βάζει δευτερόλεπτο μέσα τον ρούκι του. Τζάμπα οι δεκάδες συγγενείς και φίλοι που έχουν συρρεύσει. Το ξανακάνει ο κόουτς.

Ο Σκάρι ρίχνει τρεις εικοσάρες στη δεύτερη χρονιά του, βάζει 10 πόντους και σε αγώνα πλέι οφ. Καρφώνει πατώντας έξω από το “ζωγραφιστό”, πάνω από τον Άλτον Λίστερ των 213 εκατοστών. Μα έχει χάσει κάθε σεβασμό για τον τεχνικό του. Δεν πά’ να έχει υπογράψει νέο τριετές συμβόλαιο, θέλει να φύγει… Τρεκλίζει στις προπονήσεις, πλακώνεται με τον συμπαίκτη του, Μελ Τέρπιν, μένει ελεύθερος μεσούσης της περιόδου 1987-1988.

Όσο μακριά από το «Μεγάλο Μήλο» κι αν έφτασε για πρώτη φορά στη ζωή του, εκεί επιστρέφει -και στα αγαπημένα του κλαμπ, ή μάλλον καταγώγια. Βάζει λυτούς και δεμένους, ανάμεσά τους τον νέο του ατζέντη, Τζο Γκλας, να τον “σπρώξουν” στους αγαπημένους του Νικς. Υπογράφει όντως ένα δεκαήμερο συμβόλαιο. Και ένα δεύτερο. Μέχρις εκεί.

Τέσσερεις συμμετοχές οκτώ συνολικά λεπτών και ο κόουτς των Νεοϋορκέζων, ο οποίος ονομάζεται Ρικ Πιτίνο, δεν χρειάζεται να δει κάτι άλλο. Είναι προφανές και στον πλέον αδαή ότι ο Σκάρι κάνει άλλα, επικίνδυνα, πράγματα, με μεγαλύτερη συνέπεια από το να παίζει μπάσκετ.

O Ντέταρι, ο Γκάλης, ο Γιατζόγλου

«I met him at a party
He said the sweetest things
I was lonely and naive
I guess that’s why I believed every word».

Τη φανέλα με το «20», την οποία λίγα χρόνια νωρίτερα φορούσε στους Νικς ο Μάικλ «Sugar» Ρέι Ρίτσαρντσον της αποβολής από το ΝΒΑ το ’86 για επανειλημμένη χρήση ναρκωτικών, δεν θα την ξαναφορέσει. Στη Γιούτα είχε το «22» στην πλάτη. Το είχε πάρει απευθείας από τον Τζον Ντριού. Τον πρώτο NBAer που τιμωρήθηκε από τον κομισάριο Ντέιβιντ Στερν για χρήση!

Πρακτικά, αν και όχι επισήμως, έχει αποβληθεί πλέον και ο Σκάρι από τους κόλπους της λίγκας. Ως μάννα εξ ουρανού σκάει για τον ίδιο οικονομικά η πρόταση άνω των 200.000 από Ελλάδα μεριά. Καλοκαίρι του 1988. Το καλοκαίρι του Λάγιος «Άγιος ο Θεός» Ντέταρι για τους φίλους του Ολυμπιακού.

O Γιώργος Κοσκωτάς σπρώχνει χοντρά πακέτα και στο μπάσκετ, προτού πάρει τον δρόμο για μέρη που θα γνωρίσει για τα καλά και ο Αμερικανός που φέρνει. Έχει χάσει από την ΑΕΚ τον φερέλπιδα Βασίλη Λανέ και δίνει το κάτι παραπάνω για τον ξένο. Τον πρώτο στην ιστορία των «Ερυθρολεύκων» στο Πρωτάθλημα, μια και τότε ακριβώς επιτρέπεται επιτέλους η χρησιμοποίησή τους και εντός των τειχών. Εκτός, ο ξένος στο Korać είναι ο Λάρι Μίντλετον.

Ο Σκάρι συστήνεται με 19 πόντους σε μια νίκη επί της ΑΕΚ στο Παπαστράτειο. Κοντράρει ακόμα και τον Νίκο Γκάλη στο σκοράρισμα σε αναμέτρηση με τον Άρη, εξελίσσεται στον πιο θεαματικό παίκτη της Α1.

Παίζει κοντά στο καλάθι, σαν “τεσσαροπεντάρι”, αλλά κάνει τα πάντα. Κατεβάζει την μπάλα, την καρφώνει και στο καλάθι (και σπάει ένα εξ αυτών) από τις μπακ ντορ του Βαγγέλη Αγγέλου, όπως τις λέγαμε τότε.

Σώζει και τη χρονιά στην Ευρώπη. Η νίκη με 21 πόντους στην Τιφλίδα θεωρητικά βάζει τον Ολυμπιακό στους ομίλους από το πρώτο παιχνίδι. Στη Γλυφάδα όμως χάνει με 23 από την Ντιναμό λίγο πριν το τέλος! Είναι ο Σκάρι που ευστοχεί στα 8’’ και στέλνει τη ρεβάνς στην παράταση, σε ένα παιχνίδι που εμφανίζεται με τους Γεωργιανούς/Σοβιετικούς ο ανήλικος (τότε) πατέρας τού Τορνίκε Σενγκέλια.

Το -20 εν τέλει δίνει την πρόκριση, στο δε Πρωτάθλημα κόσμος συρρέει στους αγώνες των «Ερυθρολεύκων» και για να δει τον τύπο με την αριστερή χωρίστρα που πετάει στον αέρα.

Νιώθει λιγότερη πίεση απ’ ό,τι στην πατρίδα του, γουστάρει την παρέα ενός τεριέ στη βίλα του μπροστά στη θάλασσα και το ότι αντιμετωπίζεται σα βασιλιάς και αναγνωρίζεται από τον κόσμο έξω στον δρόμο. Φτιάχνεται με όσα του λένε.

Φτιάχνεται βέβαια και με χασίς, όσο παράλληλα παρτάρει. Έτσι, μαστουρωμένος, ορμάει σε μια προπόνηση να γρονθοκοπήσει τον Στηβ Γιατζόγλου. Την προηγουμένη έχει τραυματιστεί σοβαρά στον αγκώνα, σε φιλικό με το Παγκράτι στο Μετς. Ο προπονητής του προσπαθεί να επαναφέρει το οστό, τη νύχτα οι πόνοι είναι αφόρητοι.

«Μου ‘σπασες το χέρι», του καταλογίζει ο Σκάρι, όπως εξιστόρησε ο Γιατζόγλου στη «NOVA». Τα χειρότερα αποφεύγονται. Για τον κόουτς τουλάχιστον. Ο παίκτης του πηγαίνει στην Αμερική για αποθεραπεία και ακόμα πιο σκληρά ναρκωτικά, κάποια στιγμή επανεμφανίζεται. Βασικά, για να τσεπώσει και τα εκατό χιλιάρικα που έχει ακόμη λαμβάνειν από το συμβόλαιό του. Κύκνειο άσμα μια 27άρα στο Αλεξάνδρειο, στον αποκλεισμό από τον Άρη στα προημιτελικά των πλέι οφ πριν το Final 4 του Μονάχου. Οι μέσοι όροι του “κάθονται” στα επίπεδα των 21 πόντων, 10 ριμπάουντ και 2 κοψιμάτων.

Το χαντάκι που τον χαντάκωσε

Οι πόνοι από το χειρουργείο στο χέρι τον έχουν κάνει να εθιστεί και στην οξυκωδόνη, δεκαετίες προτού η χρήση της εξαπλωθεί στις ΗΠΑ. Πέφτει και στην “αγκαλιά” της μορφίνης. Πότε θυμάται την πρώτη πολύχρονη σχέση του, την Ντόρις, και τον γιο τους, τον Καλίφ, που τους παράτησε, και πέφτει σε κατάθλιψη. Πότε κάνει σχέδια γάμου με τη Σάντι, με την οποία έχει ως καρπό του έρωτά τους τις Κέιλα και Ντέινα. Πότε σκέφτεται να εντρυφήσει στις διδαχές του Ισλάμ. Πότε σκέφτεται να γυρίσει στην Ευρώπη, να ξαναπαίξει μπάσκετ.

Το πράττει, μέσα στη θολούρα του μυαλού του. Γκρανολιέρς. Ισπανικός σύλλογος, μικρομεσαίος της πρώτης κατηγορίας. Με προπονητή τον “Σερίφη” Μανέλ Κομάς, λίγο πριν τον μάθουμε για τα καλά στη Σαραγόσα και την Ταουγκρές. Όταν σκάει η πρόταση στις αρχές του 1990, ο Σκάρι βάζει τρεις μπλούζες τη μία πάνω από την άλλη και πάει στον ατζέντη του να την συζητήσουν. Πετσί και κόκαλο από τη χρήση…

Σε αυτό το επίπεδο πάντως, δεν βλέπει κανέναν. Ούτε τον Τζορτζ Γκέρβιν, τετράκις πρώτο σκόρερ του ΝΒΑ, ο οποίος παίζει πια στη Μανρέσα (και βάζει 42 π. στο συγκεκριμένο ματς). Δίχως να ξέρει καν τα ονόματα των συμπαικτών του, ο άνθρωπός μας ρίχνει τριαντάρα και με ένα σωρό στατιστικά καλούδια του η νέα παρέα του κερδίζει με 21 πόντους εκτός έδρας.

Με τη μικρούλα ομάδα από τα περίχωρα της Βαρκελώνης αποκλείει την Μπαρτσελόνα στον προημιτελικό του Κυπέλλου! Μετά, μαύρο. Ή μάλλον σκόνη. Χώμα στο στόμα, αίματα, αδυναμία να αναπνεύσει.

Ούτε που ξέρει πώς έχει πέσει σε ένα χαντάκι με το αμάξι του και με τον Καρλίτο, τον προμηθευτή του κόκας, να σέρνεται προς τα έξω, πασχίζοντας να διαφύγει με σπασμένη κλείδα.

Και πώς να ξέρει; Τύφλα στο μεθύσι και όχι μόνο, ο Σκάρι σπάει ένα βράδυ τον λαιμό του. Αυχενικό κάταγμα, άλλοι τραυματισμοί σε σπονδύλους… Η καριέρα του συνεχίζεται, μα παίρνει για τα καλά τον κατήφορο.

Όταν ξεμένει από λεφτά ή δεν τα βρίσκει από κλοπές για να παίρνει τη δόση του, πετάγεται στη Γαλλία –και στραβώνει άσχημα, όταν πετυχαίνει σε ένα κλαμπ τον Σπάικ Λι και ο σκηνοθέτης, με τον οποίον πάρταραν μαζί στη Νέα Υόρκη, κάνει πως δεν αναγνωρίζει τον ξεπεσμένο μπασκετμπολίστα.

Δεν παρουσιάζεται σε ντραγκ τεστ (τι πρωτότυπο) και τον διώχνουν, στο Βέλγιο παρατάει μια χρυσαφί Μercedes, όταν στουκάρει, και παίρνει μια τζούρα και από ευρωπαϊκές φυλάκες. Καταλήγει στη διάσημη κλινική αποτοξίνωσης του (παλιού NBAer και πρώην εξαρτημένου) Τζον Λούκας στο Χιούστον και διατηρεί φρούδες ελπίδες πως θα του δώσουν συμβόλαιο οι στα πρόθυρα των τίτλων Ρόκετς, επειδή καλείται σε ένα σάμερ καμπ, όταν πρόσκαιρα έχει καρδαμώσει.

Παντρειά με τη Σάντι, καταφυγή στα ναρκωτικά με την πρώτη αναποδιά που αντιμετωπίζει, κάτι ολιγοήμερα συμβόλαια σε συλλόγους ακόμα και της Χιλής, με κάτι εξηντάρες του στην Κόλο Κόλο απλώς να επιτείνουν το “what if”, αν δεν ήταν αυτοκαταστροφικός. Και οι φυλακίσεις για χρόνια, μετά..

«Η φήμη είναι ναρκωτικό. Τα πολλά λεφτά ακόμα περισσότερο», γράφει στην αυτοβιογραφία του. «Το μπάσκετ δεν ήταν για μένα τρόπος ζωής αλλά ένας τρόπος να ξεφύγω από τις συνθήκες της ζωής μου», γράφει κάπου αλλού.

Σκάρι και αποφθέγματα; Κι όμως, γίνεται. Εδώ έχει γίνει δάσκαλος παιδιών στα playgrounds της Νέας Υόρκης και με τη δική του ΜΚΟ («A hoopster’s journey», εξ ου και ο ομώνυμος τίτλος της αυτοβιογραφίας του) μαζεύει λεφτά για να χρηματοδοτεί κοινωφελείς δράσεις, προσπαθώντας να δώσει πίσω κάποια πράγματα στην κοινότητά του. Να φανεί χρήσιμος. Μεταμελημένος πια. Κήρυκας της αξίας της εκπαίδευσης, παραδεχόμενος πόσο καλό του έκανε ο εγκλεισμός σε σωφρονιστικά ιδρύματα.

Για αλλού είχε κινήσει στο κολέγιο Long Island. Όχι για να περάσει χρόνια ολόκληρα στη φυλακή του Rikers Island.

«Turn around, turn around, turn around
You may come full circle
And be new here again».

Τα έχει τραγουδήσει κι ο Γκιλ Σκοτ-Χέρον, πάντα στο «Ι’m new here». Την επάνοδό του δεν την χάρηκε, το νήμα της ζωής του κόπηκε σχετικά νωρίς. Ο Κάρεϊ Σκάρι είναι κόντρα στα προγνωστικά εδώ. Ένας νέος, διαφορετικός, Κάρεϊ Σκάρι.

athletestories.gr

BEST OF THEMASPORTS