Μάριο Μπαλοτέλι: Η επιστροφή του υιοθετημένου ασώτου!

Μονίμως στο περιθώριο, άθελά του λόγω ρατσισμού και… πάλι ακούσια, λόγω νοοτροπίας. Οι φήμες στα μέσα του μήνα επιβεβαιώθηκαν: η τρέλα του Μάριο Μπαλοτέλι πήγε επισήμως… Τζένοα και βρίσκει καταφύγιο επιστροφής για δεύτερη φορά στην «διπρόσωπη» πατρίδα του Ιταλία. Στα 34 χρόνια του ετοιμάζεται να γράψει τα τελευταία κεφάλαια μιας καριέρας που θα μπορούσε να είναι... «super», αλλά δεν έφτασε ούτε μέχρι του δρόμου τα μισά.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Δύο γκολ, δύο πανηγυρισμοί. Ο πρώτος ο προβληματικός, κακός του εαυτός. Ο δεύτερος ο επιβλητικός, θηριώδης και θριαμβευτής, όπως θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει. Αλλά δεν το διάλεξε. Ίσως και να μην μπόρεσε. Οι εικόνες τους η μόνιμη – όπως αποδείχθηκε – μάχη με τον εαυτό του. Με τις νόρμες και τους συμβιβασμούς. Τι θα μπορούσε να γίνει και τελικά τι έγινε. Ή μάλλον τι δεν… κατάφερε ο ίδιος να αλλάξει. Πάντα έτσι ήταν. Ένα υπερταλαντούχο «what if», σα να αποφάσισε ο ίδιος να παραμείνει τέτοιο. 

«Τι το τόσο σοβαρό έκανα; Έχω περάσει στιγμές που ένιωσα μόνος, χωρίς κίνητρο, απροστάτευτος. Εκείνες τις στιγμές είχα την τύχη να έχω την οικογένειά μου κοντά. Πλέον ακολούθησα έναν ψυχολογικό δρόμο και με βοήθησε πολύ. Νομίζω ότι ο καθένας μας κουβαλάει κάποιο τραύμα μέσα του από τότε που ήμασταν παιδιά. Σήμερα βρίσκομαι σε προχωρημένο επίπεδο της διαδρομής μου και μπορώ να πω ότι με έχει αλλάξει». Φράσεις που σημαίνουν πολλά. Πολυδιάστατες ως προς την ερμηνεία τους, πολύπλοκες, ως προς τον αντίκτυπο, αλλά και τις αιτίες τους. Με άλλα λόγια, κατάθεση ψυχής. Αφετηρία τους η παιδική ηλικία, ο πληγωμένος παιδικός εαυτός.

Είναι η χαρακτηριστική περίπτωση ποδοσφαιριστών, η αδυναμία των οποίων να νικήσουν τον κακό εαυτό τους, τους κυνηγά και τους καθορίζει την καριέρα.  Αυτή ξεκίνησε με προσδοκίες, που αποδείχθηκαν τελικά μόνο μεγάλες. Ασήκωτες. Φύσει απείθαρχος και ταλαντούχος, κλήθηκε από μικρός να ισορροπήσει στη λεπτή αυτή γραμμή – εκ του αποτελέσματος δεν τα κατάφερε. Ενδεικτικό της ιδιαιτερότητάς του πως άπαντες, προπονητές και συμπαίκτες, παραδέχονται πως γράφουν βιβλίο με τις ιστορίες του. Η Ίντερ επένδυσε σ’ αυτόν, τον αγόρασε κάποτε από τη Λουμετσάνε κα τον σύστησε στο ιταλικό κοινό ως το επόμενο μεγάλο όνομα της χώρας – η οποία, λόγω του μικροβίου του ρατσισμού, ήταν σκληρή μαζί του πολύ συχνά, ήδη από τα παιδικά του χρόνια.



Για τους ρατσιστές Ιταλούς θα είναι για πάντα «Μπαρουά», ο γιος του Τόμας και της Ρόουζ, μεταναστών από τη Γκάνα, καταδικασμένος να ζει, λόγω χρώματος στο περιθώριο. Δεν θα γίνει ποτέ «Μπαλοτέλι», ο θετός γιος του Φραντζέσκο και της Σύλβια, ο νεαρότερος σκόρερ της Ίντερ στο Τσάμπιονς Λιγκ, σε ηλικία 18 ετών και 85 ημερών (στο 3-3 με την Ανόρθωση), ο Βενιαμίν πρωταθλητής Ιταλίας, ο οποίος στα 20 έχει τρία συνεχόμενα Scudetto (Serie A 2008, 2009, 2010) και ένα Champions League. Τη χρονιά που ο Μουρίνιο απογείωσε την Ίντερ, χωρίς όμως ποτέ να μπορέσει να «καλουπώσει» το ταλέντο του «Super Mario». Κυρίως το μυαλό του, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι προπονητές στην καριέρα του. Για την ακρίβεια όλοι τους. 

Μάντσεστερ, 23 Οκτωβίου 2011. Το ιστορικό 6-1 της Μάντσεστερ Σίτι, τότε δεν ερμηνεύτηκε ως προμήνυμα της κυριαρχίας που πραγματοποιεί στις μέρες μας - πώς θα μπορούσε άλλωστε; - αλλά το σκορ αυτό έναντι της συμπολίτισσας δεν μπορεί παρά να μείνει στην ιστορία. Όπως και ο... προβληματισμός του Μάριο Μπαλοτέλι, διερωτώμενος ως αδικημένος γιατί είναι πάντα στο στόχαστρο. Μόλις το προηγούμενο βράδυ, παραλίγο να κάψει το σπίτι του γιατί άναψε βεγγαλικά στο μπάνιο. Γιατί έτσι... 

Βαρσοβία, 28 Ιουνίου 2012, οκτώ μήνες αργότερα. Η Ιταλία κερδίζει με 2-1 και με τις ευλογίες της υπόλοιπης Ευρώπης (και για πολιτικούς τότε λόγους) τη Γερμανία, με ήρωα τον Μπαλοτέλι, που εκείνη τη νύχτα υπήρξε ο ορισμός του «Super Mario». Δύο γκολ, μία κεφαλιά, ένας «κεραυνός» εκτός περιοχής και ο επιβλητικός του πανηγυρισμός. Και... αυτό ήταν. 

Αντί για σπουδαίες αγωνιστικά μεταγραφές, πραγματοποιεί δαπανηρές και θορυβώδεις μετακινήσεις ανά την Ευρώπη. Το «πρέπει» της συμμόρφωσης και της… normal ένταξης στις ομάδες δεν ήταν για εκείνον· απέκλεινε συστηματικά και πολύ. Σταδιακά το πλήρωσε. Η μεταγραφή εκατομμυρίων στην Premier League και τη Μάντσεστερ Σίτι έχει ως highlight τον περιβόητο προβληματισμό μιας διαχρονικής αδικίας που αισθανόταν, δικαιολογημένα ως ένα βαθμό, λόγω των τραυμάτων ρατσισμού: «Why always me?». Έχει να θυμάται πως υπήρξε από τους πρώτους αστέρες που συνέβαλαν στο χτήσιμο του μύθου του σημερινού μεγαθηρίου, με το κινηματογραφικό πρωτάθλημα του 2012. Επίσης, είχε δύο όνειρα: να παίξει στη Μίλαν και στη Μπρέσια. Τα κατάφερε, αλλά… με τον τρόπο του. Στο «Σαν Σίρο» κατέγραψε 27 γκολ σε 63 συμμετοχές και μόλις πέντε τέρματα σε 19 αγώνες με τη φανέλα της πόλης που θεωρεί σπίτι του.  

Στη Γαλλία και στη Νίκαια με τη φανέλα της Νις, κάπως «αναθάρρησε» αγωνιστικά· τα 41 τέρματα σε 76 αγώνες την περίοδο 2016-2019, μετά το καταστροφικό μονοετές πέρασμα από το Άνφιλντ, ήταν μια αναλαμπή, κανείς όμως δεν πίστεψε στην επιστροφή του στο top επίπεδο. Ποτέ δεν έφτασε σ’ αυτό, ούτως ή άλλως, ως ολοκληρωμένος παίκτης, τουλάχιστον. Από το πρώτο καλοκαίρι του covid έως και το φετινό, μεσολάβησαν τρεις ομάδες (Μόντσα, Αντάνα Ντεμίρσπορ δις και Σιόν), μέχρι και τη… νέα ανεργία του καλοκαιριού. 

Οι φήμες επιβεβαιώθηκαν. Η Τζένοα ήρθε να του δώσει μια ακόμη ευκαιρία με τις ευλογίες του προπονητή και παγκόσμιου πρωταθλητή κάποτε, Αλμπέρτο Τζιλαρντίνο, με τον Μάριο να τηρεί στάση σιωπής και αναμονής 20 ημερών, έως και την επισημοποίηση της μονοετούς συμφωνίας, έναντι μισθού λίγο κάτω από μισό εκατομμύριο. Η ευκαιρία είναι η τελευταία σε top επίπεδο, πλέον ηλιακά, σίγουρα. Ο Μάριο έμεινε στα… χαρτιά «super», γιατί δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τον εαυτό του. Ίσως και να μη θέλησε, αφού μια ζωή ήταν στο περιθώριο, είτε με δική του υπαιτιότητα, είτε όχι. Τουλάχιστον, βλέποντας το γκολ κόντρα στη Γερμανία, θα σκεφτόμαστε πόσο αληθινά «super» θα μπορούσε να γίνει... 


www.bnsports.gr 

BEST OF THEMASPORTS